Tasodifiy hikoya: Хеч кимга айтолмаган гаплари!(3)
Мани сукмела, вохтим кам буганлиги туфайли кам ёзвоман. Бир психиятирри тавсиясига биноан ёзилвоткан...davomi

Bolalar uyining bolasi... (siz kutgan ötkir syujetli voqea)

Добавил:	eroZero (14.03.2016 / 10:46)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	12059
Комментарии:	Комментарии закрыты

Yarim tun. Qiya ochiq derazadan kuzning mayin shamoli yuzimga urib turar, uzoqroqda esa kuchuklarning akillashi, goh gohida köchadan ötayotgan odamlarning g'ala g'ovuri eshitilardi. Allaqanday savolomuz hayollarga berilib shipga termulib yotar edim. Hayolimni "sleep" bilan öchgan televizor buzib yubordi. Shunchalik hayolga berilganimdan televizordagi sevgan kinoyimni ham unutib yuboribman. Erinibgina örnimdan turib pultni qidira boshladim, u ham yöq, ha ana topdim, tvni qaytadan yoqdim, eh afsus kino allaqachon tugab bölibdi. Ikki kishilik krovatimga bir özim yottimda, yana hayollarga berila boshladim. Hayolimda faqat bir narsa, "NEGA HAMON YOLG'IZMAN". Yoshim indamay 29ga yetdi, özimga juft topish tugul, hayotim davomida biror bir qizni köngliga yöl topa olmagaman. Qölidan tutishniku gapirmasa ham böladi. Nega degan savol tug'ilishi tabiiy. Özim ham hayronman, blmayman sababini, blsam ham tan olgm kelmaydi. Özimni tanishtirishdan oldin bu sözlarni etishim bejiz emas. Meni ismim Umid, Umid Baxodirov, hozir yoshim 29da, Toshkentda tug'ilganman, "UzWindow" nomli, loyiha, chizma va uy rejalarini tayyorlovchi hususiy korxonaning direktoriman. Men bolalar uyida ya'ni hamma usha körsatkich barmog'i bilan körsatadgan detdömda katta bölgamman. Meni aytishlaricha badbashara bölganim uchun onam tashlab ketgan ekan. Dadam haqida bir dona söz ham eshitmagaman. Bolaligimda meni paqat oyim bor, dadam yöq, yaqin orada meni olib ketadi db öylar edim. Katta bölganim sari özim buni yolg'onligiga va haqiqatga tik qarash kerakligiga örgana boshladim. Bolalar uyini 18 yoshda tark ettim. Haa öshanda döslarim, tarbiyachi opalar va hamma katta oyi deb chaqiradgan Mamlakat opam hayrlashish oson bölmagandi. Men bankvskiy dömlar qurilishiga ishga kirdim va u yerda Botir aka degan bosh prarap menga yordam bera boshladi, chunki u ham menga öxshab detdömda katta bölgan ekan. Biz u bilan boshqa joylardagi qurilishlargayam borar edik. U menga öz uyidan joy berdi. U menga bösh qoldim deguncha arxitekturani, chizmalarni örgatar edi. Men 21 yoshimda mexmonxona qurilishida prarap yordamchisi lavozimini egalladim va shu yili institutga hujjat topshirdim. Maqsad öqish emas, paqatgina arxitektorlik diplomi edi xolos. Arxitekturani esa Botir akamdan töla örgangandim. Institutga kirdim, kirish uchun pul ketkizmayman db öylagan edim, ammo ozmuncha ketdi. Haftada 1 2 marta institutga borardim, qolgan kunlar ish edi. Ish vaqti ham qiyin emasdi, 9:00dan 18:00gacha edi. Botir akam bilan uy planlari, arxitektura ishlari va har xil yana qurilish chizmalari chizar edik. Meni ham qurilishda özimga yarasha obröyim bor edi. Bizga xana har xil xususiy firmalardan takliflar, buyurtma ishlar tusha boshladi. Men ishimga tirishqoqlik va hafsala bilan shöng'igan edim. 2yil deganda ya'ni 24 yoshimda biz özimizning hususiy qurilish va arxitektura ishlari böyicha korxona ochdik. Bizga kuniga 2 3 ta buyurtmalar kelar edi. Botir akam qurilishdagi arxitekturani tushunadgan ishchilarni asta chaqira boshladilar. Hammasi joy joyida edi, shuningdek öqishlarim ham. Har oyning söngi yakshanbasida detdömdagi birga ösgan döstlarim bilan choyxona edi. Xullas ishlar besh. Men asta sekin orzularimni amalga oshirayotgan edim...

Davomi bor...