Tasodifiy hikoya: qushnim xotini
mani qushnim xoti bor u juda chiroyli va guzal edi eri qassop edi men unga mol suyishga yordam berar...davomi
mani qushnim xoti bor u juda chiroyli va guzal edi eri qassop edi men unga mol suyishga yordam berar...davomi
Библиотека | Boshqalar | Kuz qissasi
tarsaki bilan javoq qaytardi Ra’no.
- Nima qilibdi endi doim menikisan.
- Sizchi? Siz ham meniki bo’lasizmi?
- Buni o’ylab ko’rish kerak.
- O’ldiraman sizni hozir.
- Men-sen emas, endi biz bo’ldik, jonim.
Yigitning bu javobi qizni yana yettinchi osmonlarga ko’tardi:
- Yuring choy ichib oling, ishga kech qolasiz.
- Xo’p hozir yuvinib olay.
Birga qilingan nonushtadan keyin, ikkisi ham manzillari tomon ravona bo’lishdi. Faqatgina tanalar ketdi, qalblar esa doimo birga edi….
Bu ularning ilk va so’ngi visol kechalari bo’lib qoldi.
Ish mahal bundan ikki hafta ilgari o’tgan shirin lahzalarni eslab yuragi orziqib o’tirgan Baxtiyorning diqqatini to’satdan jiringlagan telefon ovozi bo’ldi.
Ekrandagi raqamlari ko’rganda yuzini yana quvoch egalladi – bu U.
- Alo, eshitaman.
- Kechirasiz shu telefon raqami egasini tanisangiz kerak? – ayol kishi so’radi.
- Ha albatta,- sovuq xabar eshitishini sezgandek yuragi uvishdi.
- Sizga Ra’nodan bir xat qolgan shuni berishim kerak.
- Qanaqa xat?! Tushunmadim!
- O’qigach o’zingiz bilib olasiz….
Uchrashuv joyi va vaqtini kelishgan Baxtiyor, o’sha o’zlari ko’p uchrashadigan hiyobondagi ko’prik ustiga qanot bog’lagancha uchib bordi.
U yerda o’zini Ra’noning hamkasaba dugonasiman deb tanishtirgan ayol turardi.
- Bu sizga,-deya qo’lidagi konvertni uzatdi: men ham anglay olmadim nimagaligini: ertalab ish stolimdan shu telefonni va konvertni sizga berishim kerakligi xaqidagi bir enlik xatni topdim. Bilgan bor gapim shu.
Xatni ochgach butun haqiqatni bilib olishni hayol qilgan yigitning boshi yana qotdi:
“Bu satrlarni o’qiyotgan paytingiz men sizdan ancha olislarda bo’laman, siz bilan o’tgan onlarimni hech narsaga almashmayman: menga dunyo baxtini taqdim etdingiz. Ehtimol endi meni nomimni faqat qarg’ish bilan yodga olarsiz. Hamma hammasiga roziman.
Sizdan yagona o’tinchim men uchun ham baxtli yashang, balki yana yuz ko’rmoqlik bizga nasib etmas. Sham kabi o’chib borayotgan umrimni qolgan qismini sizning shirin xotiralaringizga bag’ishlamoqchiman. Vujudimda kundan kunga urishi sustlashayotgan yuragimda sizning sevgingizni abadiy saqlayma.
Sizni sevganimdan afsus qilmayman,
Roziman siz sabab bedor tunlardan.
Azizim shu sizdan yolg’iz o’tinchim:
Rozi bo’ling men bilan o’tgan kunlardan…”
Qizning yaqin dugonasini topib siquvga olgach Baxtiyor nima bo’lganini tushundi. Ra’noning onasida yurak yetishmovchiligi bo’lgan - tug’ruq azobini ko’tara olmasligi ma’lum bo’lsada qizini dunyoga keltirgan va vafot etgan. Ra’noning otasi esa menga onasini qotiliga aylangan qiz kerakmas deya chaqaloqni xotinining akasiga tashlab ketgan. Onasi kabi go’zal va oqila xislatlarni meros qilib olgan Ra’noda ham taqdirning achchiq hazilimi yoki qismat o’sha kasallik mavjud ekan.
Xastaligi kundan kunga kuchayib borayotganini sezgan qiz sevgilisi bilan visol onining armon bo’lib qolishini istamaydi va bu baxtni unga taqdim etadi. Keyin hech kimga bildirmagan holda chet elga yurak dardini davolashi mumkn bo’lgan mamlakatga ketadi.
Bularning barchasini bilib bo’lgach Baxtiyor endi kech bo’lganini tan olgisi kelmasdan hayoti yagonasini qo’lidan kelgan har yerdan qidiradi, ammo natija yo’q: Yo’qlikka singib ketgandek edi go’yo.
Bu shahardagi barcha narsa umri mazmuniga aylangan Ra’nosini eslatgani sabab ancha olis bo’lsa ham shu begona shaharga ko’chib keldi. Ishladi, obro’ e’tibor topdi lekin ortiq unga baxt beruvchi insonni uchrata olmadi. Ota-onasi nasihatlari ham uni hayotga qaytara olmadi, butun borlig’ini chulg’agan xotiralar og’ushida 11 yilni o’tkazdi. Doim yonida olib yuradigan o’zidan boshqa hech bir kimsa qo’liga ham ushlamagan kundalik daftari va armonlarga tashlab ketgan yolg’izidan yagona yodgorlik o’sha xat uning ovunchog’I edi:
Sog’inch azoblari o’rtaydi meni,
O’zimdan so’rayman:
Ne sabab sevdim men seni?!
Mayli ranj-u qiynoqlar ezsada meni
Faqat va faqat sevman seni!!!
Bo’lib o’tgan voqealarni birma bir eslab kafening yopilish vaqti bo’lib qolganini ham sezmay qolibdi. Sovub qolgan qaxvasini xushlamaygina ichdida oxista qadamlar bilan eshikdan chiqayotib ortidan kimningdir o’ziga tikilib turganini sezdiyu lekin qayrilgisi kelmay yo’lida davom etdi. Shunda ortdan jaranglagan mayin ovoz baribir ortiga qayrilishga majbur etdi:
- Kechirasiz sizni yana bezovta qilsam maylimi?
Bu – U edi….
P.S. Hikoyani erinmasdan o’qib chiqqaningiz uchun tashakkur, undagi bazibir imloviy kamchiliklar uchun uzr so’rayman.
P.S.S. Qayta ishlangan variant yoqdi degan umiddaman.
Barchamizning qalbimizni go’zal muhabbat butun umrga band etsin…
- Nima qilibdi endi doim menikisan.
- Sizchi? Siz ham meniki bo’lasizmi?
- Buni o’ylab ko’rish kerak.
- O’ldiraman sizni hozir.
- Men-sen emas, endi biz bo’ldik, jonim.
Yigitning bu javobi qizni yana yettinchi osmonlarga ko’tardi:
- Yuring choy ichib oling, ishga kech qolasiz.
- Xo’p hozir yuvinib olay.
Birga qilingan nonushtadan keyin, ikkisi ham manzillari tomon ravona bo’lishdi. Faqatgina tanalar ketdi, qalblar esa doimo birga edi….
Bu ularning ilk va so’ngi visol kechalari bo’lib qoldi.
Ish mahal bundan ikki hafta ilgari o’tgan shirin lahzalarni eslab yuragi orziqib o’tirgan Baxtiyorning diqqatini to’satdan jiringlagan telefon ovozi bo’ldi.
Ekrandagi raqamlari ko’rganda yuzini yana quvoch egalladi – bu U.
- Alo, eshitaman.
- Kechirasiz shu telefon raqami egasini tanisangiz kerak? – ayol kishi so’radi.
- Ha albatta,- sovuq xabar eshitishini sezgandek yuragi uvishdi.
- Sizga Ra’nodan bir xat qolgan shuni berishim kerak.
- Qanaqa xat?! Tushunmadim!
- O’qigach o’zingiz bilib olasiz….
Uchrashuv joyi va vaqtini kelishgan Baxtiyor, o’sha o’zlari ko’p uchrashadigan hiyobondagi ko’prik ustiga qanot bog’lagancha uchib bordi.
U yerda o’zini Ra’noning hamkasaba dugonasiman deb tanishtirgan ayol turardi.
- Bu sizga,-deya qo’lidagi konvertni uzatdi: men ham anglay olmadim nimagaligini: ertalab ish stolimdan shu telefonni va konvertni sizga berishim kerakligi xaqidagi bir enlik xatni topdim. Bilgan bor gapim shu.
Xatni ochgach butun haqiqatni bilib olishni hayol qilgan yigitning boshi yana qotdi:
“Bu satrlarni o’qiyotgan paytingiz men sizdan ancha olislarda bo’laman, siz bilan o’tgan onlarimni hech narsaga almashmayman: menga dunyo baxtini taqdim etdingiz. Ehtimol endi meni nomimni faqat qarg’ish bilan yodga olarsiz. Hamma hammasiga roziman.
Sizdan yagona o’tinchim men uchun ham baxtli yashang, balki yana yuz ko’rmoqlik bizga nasib etmas. Sham kabi o’chib borayotgan umrimni qolgan qismini sizning shirin xotiralaringizga bag’ishlamoqchiman. Vujudimda kundan kunga urishi sustlashayotgan yuragimda sizning sevgingizni abadiy saqlayma.
Sizni sevganimdan afsus qilmayman,
Roziman siz sabab bedor tunlardan.
Azizim shu sizdan yolg’iz o’tinchim:
Rozi bo’ling men bilan o’tgan kunlardan…”
Qizning yaqin dugonasini topib siquvga olgach Baxtiyor nima bo’lganini tushundi. Ra’noning onasida yurak yetishmovchiligi bo’lgan - tug’ruq azobini ko’tara olmasligi ma’lum bo’lsada qizini dunyoga keltirgan va vafot etgan. Ra’noning otasi esa menga onasini qotiliga aylangan qiz kerakmas deya chaqaloqni xotinining akasiga tashlab ketgan. Onasi kabi go’zal va oqila xislatlarni meros qilib olgan Ra’noda ham taqdirning achchiq hazilimi yoki qismat o’sha kasallik mavjud ekan.
Xastaligi kundan kunga kuchayib borayotganini sezgan qiz sevgilisi bilan visol onining armon bo’lib qolishini istamaydi va bu baxtni unga taqdim etadi. Keyin hech kimga bildirmagan holda chet elga yurak dardini davolashi mumkn bo’lgan mamlakatga ketadi.
Bularning barchasini bilib bo’lgach Baxtiyor endi kech bo’lganini tan olgisi kelmasdan hayoti yagonasini qo’lidan kelgan har yerdan qidiradi, ammo natija yo’q: Yo’qlikka singib ketgandek edi go’yo.
Bu shahardagi barcha narsa umri mazmuniga aylangan Ra’nosini eslatgani sabab ancha olis bo’lsa ham shu begona shaharga ko’chib keldi. Ishladi, obro’ e’tibor topdi lekin ortiq unga baxt beruvchi insonni uchrata olmadi. Ota-onasi nasihatlari ham uni hayotga qaytara olmadi, butun borlig’ini chulg’agan xotiralar og’ushida 11 yilni o’tkazdi. Doim yonida olib yuradigan o’zidan boshqa hech bir kimsa qo’liga ham ushlamagan kundalik daftari va armonlarga tashlab ketgan yolg’izidan yagona yodgorlik o’sha xat uning ovunchog’I edi:
Sog’inch azoblari o’rtaydi meni,
O’zimdan so’rayman:
Ne sabab sevdim men seni?!
Mayli ranj-u qiynoqlar ezsada meni
Faqat va faqat sevman seni!!!
Bo’lib o’tgan voqealarni birma bir eslab kafening yopilish vaqti bo’lib qolganini ham sezmay qolibdi. Sovub qolgan qaxvasini xushlamaygina ichdida oxista qadamlar bilan eshikdan chiqayotib ortidan kimningdir o’ziga tikilib turganini sezdiyu lekin qayrilgisi kelmay yo’lida davom etdi. Shunda ortdan jaranglagan mayin ovoz baribir ortiga qayrilishga majbur etdi:
- Kechirasiz sizni yana bezovta qilsam maylimi?
Bu – U edi….
P.S. Hikoyani erinmasdan o’qib chiqqaningiz uchun tashakkur, undagi bazibir imloviy kamchiliklar uchun uzr so’rayman.
P.S.S. Qayta ishlangan variant yoqdi degan umiddaman.
Barchamizning qalbimizni go’zal muhabbat butun umrga band etsin…