Tasodifiy hikoya: Foxishaning farzandi. 2-qism.
Tun ham amallab o’ta boshladi..Soat millari tunni tortqilab honadan chiqarib tashlay boshladi.. Ko’z...davomi

yarashgan chiroyligina bola ekan, buni ustiga ancha kelishgan. Voy uyatsiz ! Nimalar deb hayol suryabsan?! Nima bo’lganda ham shu yigitdan butun umrga minnatdorman: agar bugun finalni boy bergandami….
- Ey qiz, buncha o’zingni olding? Agar men bo’lmasam, hech kim bo’lmaydi seni hayotingda tushundingmi!
- Shunchalar mushtumzo’r – tuman chempioni bo’lsang, ana yaqinda musobaqa boladi. O’shanda yutib kel, keyin sen bilan gaplashamiz!
- Shumi?! Mana ko’rasan – musobaqa ham sen ham meniki bo’lasan!
- Ko’ramiz,- shart burildimda ichimda “Hali eplab qatnashib ko’r keyin bilamiz kim kimnikiligini, ahmoq. Seni popugingni pasaytirib qo’yadigani chiqar.” degancha uyga yo’l oldim…
Voy, bu ketishda yutib qo’yishi hech gapmas! O’zi mushtlashgan zo’ravonliklarga qarashga qo’rqsamda final jangidan ko’zimni uzmasdim. Bechara yigit shuncha zarbalarga qanday chidayapti ekan? Oxirigacha turib bersinda ish qilib, ey hudo o’zing qo’lla.
Ura deb yuborganimni sezmay ham qoldim – mana mushtumzo’rning holi. Boplab ag’darib tashladi. O’zi ham musht yegan shekilli oyoqda zo’rg’a turibdi.

Yechinish xonasiga vrach bilan yetib bordik. Sho’rlik bir ahvolda o’tiribdi. Og’riq qoldiruvchi ukolni sezmadi ham.
- Havotirlanmanglar, klinikamizda hamma sharoit bor: rentgen, yangi labaratoriya, malakali shifokorlar. Hech markazga olib borishning hojati yo’q, shu yerni o’zida otdek qilib yuboramiz. Buni ustiga yo’lda qiynalgani qoladi, - bosh vrachimiz yigitnig murabbiysini bir amallab ko’ndirdi.
- Yelkasi sal shikastlanibdi – ezilibdi. Ikki haftada bilinmay ketadi. Ko’ziga ham hech narsa qilmagan, zarba ta’sirida shishgan. Bu ham bir haftada qaytib ketadi. Siz bemalol qaytib ketavering. Shogirtingizga mana bu go’zal – Oydinxon qarab chiqadi tungi smenada.- degancha Bosh vrachimiz Eldor aka meni ko’rsatsalar bo’ladimi.

Majburlikdan emas o’zim chin dildan xohlab birinchi marta smenada qoldim.
***
Ko’zim bir amallab ochdimu yonimda yuzimga tikilib o’tirgan qizni ko’rdim.
- Qayerdaman? Kasalxonadami? – o’rnimdan turmoqchi bo’lib qimirlaganimni bilaman yana yelkamda sanchiq turdi.
- Qimirlamang, kasalxona emas shifoxona!- muloyimgina lekin norozi ovozda javob berdi qizgina. – Hozir navbatchi vrachni chaqiraman.
Ko’zimdagi shish ancha qaytibdi, lekin hali yumuq. Yelkam esa bintga chandib tashlangan. Menimcha yotoqqa bir necha kunga mixlandim. Taxminim to’g’ri chiqdi:
- Endi 3-4 kun yota turasiz, keyin uyga ham ketishingiz mumkin.- vaziyatni tushuntira ketdi doktor.
- Mayli siz nima desangiz shu.
- Bu boshqa gap. Oydin, siz bularga nonushta keltirib bering, toki tuzalib chiqqunlaricha siz shu “bolakay”ning qarovchisi bo’lib turasiz. - degancha palatani tark etdi.
Atrofni kuzata boshladim oddiy shifoxona palatasi, oppoq choyshablar. Lyuks nomer shekilli televizor va muzlatgich bor, buni ustiga bitta o’zim.
- Sizga hozircha choy bermay turamiz, uning o’rniga sut ichasiz. – qo’lida stakanda sut, pecheni va yana allambalolar ko’targancha Oydin kirib keldi. Rostisini aytsam hali bunchalar yuzlari tiniq, istarali.. Xullas ismi jismiga mos qizni uchratmagandim. Juda husn bobida malika bo’lmasada, odobli va farosatli ekanligi harakatlaridan bilinib turardi.
- Tezroq ovqatlanib oling, jamoadoshlaringiz ko’rgani kelishibdi, faqat hammasini birdan kirita olmayman – bozor qilib yuborishadi.
- Aha, bo’ldi hamshira xonim, siz nima desangiz shu, - chap qo’limni ko’ksimga qo’yib tazm qilgan bo’ldim.
Sut ichildi, pecheni yeyildi. O’rtoqlar bilan ham diydorlashdik.
- Ota-onamga yana bir hafta o’n kun shu yerda bo’larkan: taqdirlash ishlari sabab ozroq ushlanib qoladi, keyin yana boshqa bir nimalarni baxona qilib borolmasligimni tushuntirib qo’yinglar. Bu turishda yo’lga yaramayman, sal tuzalgach o’zim qaytaman. Havotirlanib yurmasinlar.
- Bo’ldi bu yog’ini kelishtiramiz.
Sheriklar ham jo’nab ketishdi, faqat yoradamchi murabbiy Alisher aka menga hamrox bo’lib qoldi. Bir kunni arang o’tkazdim, endi ancha o’zimga kelib qoldim: turib bemalol yurishim mumkin – shunisiga ham shukr.
Kelganimdan beri bu shaharcha o’zi qanday joy ekan deb tuzukroq aylanamagan ham edim: Bir tomoni kattagina dengizdan qolishmaydigan ajoyib ko’l, bir tomoni esa qator qator tizmalardan iborat tog’, shaharning ortini esa yarim halqa kabi yam yashil dasht o’ragan. Palatam bino burchagidaligi sabab ikkita derazasi bo’lib biridan bemalol oltin kabi sariq qumli sohilga ega ko’lni, biridan baland cho’qqilarida hali ham qor bo’lgan tog’larni kuzatishim mumkin.
Butun olam bahor nafasida yashilga bo’yalgan – zumrad kabi tovlanadi.
Alisher aka bilan gaplashadigan gap qolmagan, nuqul xurrak otib divanni to’ldirgancha uxlaydi. Menga yagona sherik Oydin bo’ldi. Bir qarashda yoqtirib qolgandim, o’zi uyatchangina bo’lsa ham men bilan ochilib sochilib gaplashar qiziq-qiziq voqealardan aytib berib zeriktirmasdi. Oilasi haqida so’raganimda esa o’ychangina oyim va singlim bor deb qo’ya qoldi. “Bilmasdan yarasini tirnab qo’yding-ku! He o’la ahmoq…” degancha o’zimni koyishga tushdim. Gapni burish uchun:
- Ko’lni qachon aylantirasiz? – deb so’radim.
- Yuring hozir boramiz.
Birga ko’l tomon yo’l oldik. Yaqin ekan.
Qarshimizda bahorning moviy osmonini o’zida akslantirgan moviy dengiz.
- Cho’milsa bo’larmikin?
- Ha bo’ladi, lekin hozir juda suvi sovuq, buni ustiga sizga mumkin emas…
***
Mendan bir yosh kata, ko’rinishidan jiddiy bo’lgani bilan aslida rosa hazilkash-kirishimli yigit ekanlar. Hamma boksyorlar sal anaqaroq – kuchi ko’pu aqli yo’q deb yurardim. Bular esa boshqacha – bilimiga havas qilsa bo’ladi, aytishlaricha o’tgan yili omadlari kelmagan ekan, bu yil agarda Respublika terma jamoasiga qabul qilinsalar institutga ham imtiyoz berisharkan. Omadini bersinda ish qilib.
Juda qiziquvchan ham ekanlar, shahrimiz tarixi, tabiati va joylashishini rosa surishtirdilar. Gaplarimni ko’zlarini uzmasdan tinglaydilar xuddi qo’shiq eshitganday, yoki menga shunday tuyulyaptimikin? O’zi shu kishini uchratganimdan beri qandaydir o’zgarishlar bo’ldi, ancha paytdan qidirib yurgan insonim topgandek bo’ldim go’yo. Bo’lishi mumkin emas, lekin qayeridir…
Bir kuni oila haqida gap ketdi. Ota-onalari haqida, akasi, opasi va ukasi haqida aytib berdilar. Ko’zlaridagi quvonchdan rosa ahil-inoq va baxtiyor oila ekanligini, sog’inganliklarini bilib oldim.
Men esa nima deb ham ayta olardim faqat onam va singilimdan iborat oilam haqida. Lekin topqirliklariga qoil tushundilar shekilli birdan gapni boshqa yoqqa burdilar. Nima bo’lganda ham meni ming balodan qutqardilar – anavi dovdir Malik endi qorasini ham ko’rsata olmayapti. Yo’qolgani rost bo’lsin.
O’sha kuni ko’l bo’yini rosa kezdik, eng baxtiyor kunlarimdan biri bo’ldi. Lekin yonimdagi odamda qanday his-tuyg’ular ekan, bunisi menga qorong’u.
Yomg’ir boshlab yuboribdi, hech qisi yo’q ishxonam yaqinku.
Qo’limdagi yangi yopilgan non o’ralgan dasturxonni quchoqlagancha tong sahardan ishga yo’l oldim. O’sha o’zimga qadrdon bo’lib qolgan inson oldiga. Ikki kundan beri rosa she’rxonlik qilyaptilar: hamkasblarimning