Tasodifiy hikoya: Feruza. Yakun yaqin! (by KaLDuN_23)
Davom etamiz.... 3-qis Davom etamiza.... [red]Avvalgi qisimlar:[/red] (by KaLDuN_23): [url=http://er...davomi

Bolalar uyining bolasi... Yakuniy qism...

Добавил:	eroZero (20.03.2016 / 16:33)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	12274
Комментарии:	Комментарии закрыты

Tong bölishiga qaramay, quyosh nurlari tanani deyarli kuydirar edi. Ishxonaga ketar ekamman, hayolim Röza opada edi. Shu yoshida ham qöshmachilik bilan shug'ullanib yurgan bu ayol, hayoti oxirini öylamaydimi? Oilasi bormikan? Eriku yöq bölsa kerak, ammo ög'li bor ekanku, uni köziga qanday qaraydi. Shunday öylar bilan ishxonamga yetib keldim. Hamkasblarim va ishchilar bilan salomlashib, kichik oshxonamizga kirib nonushta qila boshladim. Juda ham ochiqqandim. Kunlarim avvalgidek faqat ishxonani özida ötar edi. Diplomni ham oldim. Lolaniku butunlay unutdim desa ham böladi. Kunlarim shu zayl ötaverdi va oltin kuz ham kirib keldi. Sentyabr oyi kunlarining birida, ishxonada reja tuzib ötirgandim. Shu payt Muhabbat oyim telefon qilib qoldilar. "assalomu alaykum", "vaalaykum assalom, Umid bolam tuzukmisan", "ha yaxshi, özingiz yahshimisiz", "men ham yaxshiman, senga yangiligim bor edi, shunga bezovta qilayotgandim", "qiziqsiza, nega bezovta bölarkamman, qanday yangilik", "mehribonlik uyimizga onang seni qidirib keldi" bu gap hushimni boshimdan ketkazayozdi. "nima? Onam", "ha onang, tög'ri eshitding". Nega keldi, meni izlab keldimi? Yoki sog'inchi 26yilda uni yengibdimikan. Savollar miyamga yog'ilib kelayotgandi. "u mendan raqamingni söragandi, bermadim, avval özinga aytay degandim", men özimni qölga oldim, onamni sog'ingandim, körgm kelardi, nima qilsa ham onamku axir. "u raqamini qoldirib ketdi, yozib ol ... Nima bölganda ham u sening onang uni kuttirma, ha aytgancha uni ismi Risolat ekan, hayr bolajonim, özingni ehtiyot qil". Men öylab ötirmasdan raqamga shartta qöng'iroq qildim. Hayajondan örnimdan turib olgandim. Gudoklar chalina boshladi. Shosha-pisha qöng'irog'imdan özim hayron bölib öylab qoldim. Hozir göshakni kötargandan söng nima deyman. "men ög'lingizman" deymanmi. "allo" degan ovoz meni e'tiborimni telefonga jalb qildi. Huddi bu ovozni men umrim böyi eshitgandek edim, bu ovoz menga tanishdek edi. "allo" dedi yana bir marta, men ham arang "allo" dedim. "kim kerak?", "Risolat opa sizmi?", "ha menman, kim bu raqamni tanimadim" men jim turardim, gapira olmasdim, biz jim turardik. Bir daqiqaga yetar-yetmas telefondan yig'i ovozi eshitila boshladi. Demak meni tanidi. "Uuumid" dedi u ayol yig'i aralash. Mana men 26yildan beri kutgan, birinchi marta ismimni aytib chaqirgan ona ovozi. Mening ham közlarim yoshlana boshladi. "Umid" dedi u yana, "bolam, senmisan?", meni bög'zimdan zörg'a "ha" degan söz chiqdi. Turgan joyimdan qimirlamay u bilan 20daqiqa gaplashdik. Ular faqat yig'i aralash gapirdilar, men esa ularni tingladim. Köp gapira olmadim negadir. Biz körishishga qaror qildik. Endi esa uyga yöl oldim. Huddi uchrashuvga ketayotgandek edim. Onam bilan soat 15:00da ösha mehribonlik uyi oldida körishadigan böldik. Roppa-rosa 1soat qolibdi. Öta muhim va nozik joylar uchun kiyaman deb olib qöygan kostyum shimimni tayyorladim. Dush qabul qilib chiqib, atirlarni zöridan sepdim. Soat 14:35. Kostyum-shimni kiydimda yölga tushdim. Mashinani tezligini imkon boricha oshirdim. Bolalar uyiga yetib keldim. Mashinani nariroqda qoldirdim. Atrofda odam köp edi. Onamni qidirardim, uni bir marotaba ham körmagaman, lekin ovozini eshitgandek edim. Balki tushlarimda eshitgandirman. Sabrsizlikdan qöng'iroq qildim, göshakni kötardilar. Ular mehribonlik uyi yonginasida joylashgan hiyobonda ekanlar. U tomonga chopdim, bu yerda ham odam köp. Hiyobon markaziga keldim. Yonimdan odamlar ötib ketishardi ularni orasidan onamni yosh boladek izlardim. Ular bilan boya telefonda gaplashkanimda juda ham hursand edilar, demak meni yaxwi köradi. Lekin qani u? Toqatim toq bölib telefon qildim. "allo", "allo, Umidjon hiyobonga keldingmi", "ha men hiyobon markazida favvora yonidaman, kostyum shimdaman" shunda ular "ketyapman" deb göshakni qöydilar. Hech qancha vaqt ötmasdan ortimdan "Umid" degan judayam tanish ovoz eshitildi. Asta ögirilib qaraganimni bilaman, köz ostim qorong'ulashib, hushimdan ketayozdim. Nahotkiii! Bölishi mumkin emas! Qarshimda, ikki qadam narida tuni bilan meni huzurimda mahoratini körsatgan röza opa turardi. Men aql-hushimdan ayrilgandek edim. Bu ishlar rostdan ham sodir bölayotganiga ishonolmasdim. Men bir qadam tashlab, "siiiz" dedim bu sözni aytish ham oson bölmadi. Röza opa esa, tög'rirog'i onam yuzlariga kaftlarini bosib yig'lay boshladilar. Men nima qilishimni bilmasdim. Atrofga alanglardim, nahotki, shu ayol meni onam?. Hammasi tushga aylanishini hohlardimu lekin iloji yöq edi. Yig'layotgan onamni körib közlarimga yosh keldi. "meni kechir bolam" ingrashga öxshab chiqqan bu sözlarga jaxl bilan "yöq" deb baqirib yubordim. Yashin tezligida jaxlim chiqib ketgandi. Onam yig'lab yerga ötirib qoldi. Onam bölishiga qaramay uni oldida ortiq qolgim kelmadi. Ögirilimdim. Lekin yurolmasdim. Bor kuchimni töpladimda "xayr, men sizni yaxshi körar edim" deb oldinga qadam tashladim. Uzoqlasha boshladim, qanchalik uzoqlashmay yig'i ovozi qulog'imdan ketmasdi...
Men Umid Baxodirov, 29 yoshdaman. Hayolimda bir savol: "NEGA HAMON YOLG'IZMAN".