Tasodifiy hikoya: opa singillar
-Alo salomelikum opa qalisiz tuzumsiz uydegla yaxshimi pochamladan xabar bormi? -Xa raxmat Nozi qal...davomi

оғриқдан инграб, қўлини сиқди, мушукка қараб сўкинди. Мушук эса қабристон томонга чамаси ўн қадамча югириб бориб тўхтади, ортига ўгирилиб, Садирга пича термилиб турди. Йигит билан мушукнинг кўзлари тўқнашди. Садир яхшилаб разм солди, унинг қорачиқлари оловдек ловиллаб турибди. Тикилган сари йигитнинг бошига оғриқ кирди, худди ихтиёрини ана шу митти жониворга топшириб қўяётгандек ҳолсизланди. Хаёлида чор атрофдан мушуклар чиқиб келаверди. Қоп-қора, кўзлари чўғдек қизил мушуклар... Садир танасида кучли иссиқликни ҳис этди. Унинг жониворга термилиб, қоққан қозиқдек бир жойда туриб қолганини кўрган аммасининг хуноби ошди.

— Ҳой, ҳайда мошинни, кетдик, — деди товушини баландлатиб. Кейин худди шу гапини яна икки-уч марта такрорлади. Жияни келавермагач, машинадан тушиб, Садирни қаттиқ турткилади.

— Ҳа, амма? — сўради йигит турткининг оғриғидан билагини ишқалаб.

— Сендан сўраш керак. Ўн марта чақирдим. Одамни менсимайсан. Кетдик кеч қоламиз, — дея Садирни жеркиб берди аммаси. — Ўзи пешингача бориш керак эди.

Йигит индамай уловни ўт олдирди.

Машина шаҳарнинг равон, кенг кўчаларидан бирига қайрилганда кун пешиндан ўтганди. Улар икки қават қилиб қурилган, ташқари деворларига ниҳоятда оро берилган улкан уй олдида тўхташди. Аёллар машинадан тушиб, ҳангу-манг бўлиб қолди. Онаси ўғлининг ёнига келиб сўради:

— Болам қиз ростданам шу ерда турадими, адашмадингми?

— Йўқ, шу уй, — деди йигит беҳаловат бўлиб.

Бибигул опа чинаккамига лол эди. Ҳали қизни кўрмасдан туриб, ўғлининг диди чакки эмаслиги бир зум хаёлидан ўтди. Лекин данғиллама уйнинг ўзиёқ унинг юрагига ғул-ғула сола бошлади. Вужудидаги ваҳимани йўқотиш учун ўғлига яна бир карра ялинганнамо гап бошлади:

— Кўрпангга қараб оёқ узат, деган гап бор. Уйини қара, ҳашаматли. Бойвачча оилага ўхшайди. Тағин беиззат қилишмасидан олдин кирмай қўяқолайлик а?

Йигит аввал икки қўлини рулга, сўнг бошини қўллари устига қўйди-ю чуқур уҳ тортди. Аммаси илкис жиянига қаради.

— Уфлама, — деди кескинлик билан. — Тенг-тенги билан, тезак қопи билан дейишган. Чечам шундан қўрқаяпти. Очиғини айтганда менам сал хавфсираб турибман.

Аёллар бир Садирга, бир қаршиларида савлат тўкиб турган иморатга қарай-қарай уйнинг эшигини қоқишди. Ичкаридан чамаси ўттиз ёшлардаги жувон чиқиб, меҳмонларни ичкарига таклиф қилди. Орадан бироз вақт ўтгач, ҳалиги эшикдан бир болакай чиқди, тўғри Садирнинг олдига келди:

— Кўчанинг бошига бориб тураркансиз, опачам айтди, — деди у омонат гапни эгасига етказганидан қувониб.

Йигит боланинг айтганини қилди. Кўчанинг бошига бориб, кўзини ўша уйнинг эшигидан бир зумга бўлсин узмади. Ниҳоят анчадан кейин эшикдан икки қиз чиқди ва у томонга кела бошлади. Садирнинг кайфияти кўтарилди. Дарров ойнага қараб сочларини тузатди. Ўтган-кетган йўловчиларга сездирмай уст-бошини ҳам тўғрилади. Кейин яна қизларга тикилиб, сесканиб кетди. Бошида мозор олдида бўлгандек оғриқ турди. Назарида кўзларининг томирлари торайиб, қон тошаётгандек ўзини ғалати ҳис қилди. Қиёфаси жиддийлашиб, ҳушини бир жойга жамлашга тиришди. Уддасидан чиқолмади. Кўзларини юмиб, ҳозиргина кўрганлари хаёлида рўй бераётганига ўзини ишонтиришга уринди. Кўзларини очди. Бироқ бояги ҳолат намоён бўлди: қизлар у томонга келишяпти. Лекин Дилдорага учинчи ҳамроҳ қўшилганди. Бу ҳамроҳ Жинниқизда кўргани — қора мушук эди. Жониворнинг кўзлари қондек қип-қизил. Ранги тундек қоп-қора. Ҳар қандай кишини қўрқувга солади...

Салдан кейин йигит жарангдор овоздан ўзига келиб қаради. Ёнида бир қиз Дилдоранинг қўлларидан ушлаб турарди.

— Сизга нима бўлди? — сўради ҳалиги қиз чеҳрасидаги ҳадикни яширолмай.

— Ҳеч нарса, ўзим, — жавоб қилди Садир кўзларини катта-катта очиб, атрофига аланглаб. У мушукни қидираётганди. Мушук эса қаергадир ғойиб бўлганди.

Йигит севгилисининг ёнидаги қизни танимади. Дилдора у билан саломлашиб, дугонасини таништираркан, тим қора кўзларида қувонч порлади. У дугонасининг ёрдамида оҳиста пайпаслаб машинанинг орқа ўриндиғига жойлашди. Дугонаси уни йигитга омонат топшириб, ўзи сал нарироқдаги дўкон олдида гурунглашиб турган қизлар давраси томон одимлади. Садир олд ўриндиқдан орқага — қизнинг ёнига ўтиб ўтирди.

— Барибир айтганингизни қилибсиз-да, — деди қиз паст овозда.

— Ҳа!

— Нимагадир кўнглим ғаш.

Садир қизнинг қўлларидан маҳкам сиқди. Шу билан у севгилисига таскин бермоқчи бўлди. У совчилар келишини эшитган кундан бери ич-этини еяётганди. Садирни севиб, унга умид бериб, худди боши берк кўчага кириб қолгандек ҳис қилаётганди ўзини. Дилдора учун муҳаббати охиратдек туюларди. Кириш бор-у, чиқиш йўқ эди гўё.

— Хотиржам бўл, — деди йигит унинг юзларини силаб. — Ҳаммаси яхши бўлади.

Қиз-да нозиккина кафти билан йигитнинг чеҳрасини пайпаслади:

— Эҳтимол яхши бўлар. Лекин менга негадир тамомила акси бўладигандек туюляпти.

— Менга ишон, Дилдор. Сени яхши кўраман.

Дилдора кўрсатгич бармоғи билан Садирнинг лабларини тўсди. Орага бир неч дақиқалик сукут чўкди. Бу сукут шунчалик оғир эдики, лаҳзалар ичида ҳар икки кўнгилни ҳам беҳузур қилиб, портлатиб юборишига бир баҳя қолди. Жимликка чидолмай қизнинг ўзиёқ биринчи бўлиб гап бошлади:

— Кўзи ожиз қизни келин қилиш осонмас, — деди у тез-тез киприк қоқаркан. Агар ота-онангиз рози бўлишмаса, — деди у ва жимиб қолди. — Ҳаммасини тушунаман. Уларда ҳам орзу-ҳавас бор. Яна одамларам, — дея илова қилди айтганларига.

— Сен буларни ўйлама. Ожиз сен эмас, сендек гўзал қизни кўролмайдиганлар бўлади.

— Кўзларим ҳақида айтганмисиз?

Қизнинг қўққисдан берган бу саволи Садирни довдиратиб қўйди. У нима дейишни билмай гарангсиб қолди. Чунки ҳали ота-онасига бўлажак келинларининг кўзи ожиз эканлигини айтиб улгурмаганди.

— Улар учун бунинг аҳамияти йўқ, — деди йигит овозига қатъий тус беришга уриниб. — Муҳими қиз жуда яхши.

— Айтмай бекор қилибсиз, — оғир хўрсинди қиз. Бу сафар унинг овози титраб чиқди.

Сўнг қўнғироқдек овоздан уларнинг хаёли бўлинди.

— Кетамизми Дилдора? — сўради дугонаси жилмайиб қиздан.

Дилдора йигит билан хайрлашиб, машинадан тушди.

— Ана меҳмонлар чиқишяпти, — деди бояги қиз уйлари томонга қараб.

— Мен бора қолай, — деди-ю уловни ўт олдирди Садир.

Энди газни босгандики, қулоқлари остида аллақандай шивирни эшитди. Аввалига яхши англаёлмади. Машинанинг маторини ўчириб, диққат билан қулоқ солди. Назарида қанақадир шарпали овозлар нуқул "меники, меники” дея пичирларди. Туйқус бошини кўтариб ўзидан чамаси ўн қадамлар нарида кетаётган Дилдорага қаради. Кўнглида ижирғаниш пайдо бўлди. Юрагини ваҳима босди. Миясига боз бояги оғриқ кириб, кўзлари қонталаш тус олди. Бу пайтда қизларнинг учинчи ҳамроҳиям пайдо бўлганди. У олдинга қараб қадам ташларди-ю бироқ боши билан Садир томонга тикилиб борарди.

Йигит машинадан ирғиб тушди ва қизлар томонга югирди. Ҳаллослаб келди-ю улардан сўради:

— Нега манави ярамас мушукни еталаб юрибсизлар?

— Қайси мушукни? — сўради Дилдоранинг дугонаси ажабланиб.

— Вой, бу ерда мушук борми? — деди Дилдора ширин жилмайиб.

— Йўқ, — кескин оҳангда деди дугонаси. Сўнг Садирга қараб: — Соғлигингиз