Tasodifiy hikoya: Adashgan avtobus 4 (kamolov )
Тавба, астағфируллоҳ... Хиҳ, мусулмон мозори бўлмагани учун келаётганмиш. Ўзи мусулмончиликниям эсид...davomi

"қора мушук-қора мушук” дея бақирарди. Илгари ҳечам бундай ҳолни кўрмаган ёшгина ҳамшира қизлар қўрқиб кетганларидан бири врачга югирса, бошқаси табуреткада турган чойнакдаги чойни йигитнинг юзига сепа бошлади. Чамаси ярим соатлар давом этган маш-машадан сўнг йигитни яхшилаб кроватига боғлаб қўйишди.

Эртасига тушликда касалхонага келган Нормат ака билан Бибигул опа тунда рўй берган воқеани эшитиб қаттиқ ранжишди. Ота-она шифокорнинг кўрсатмасига кўра эҳтиёткорлик билан Садир ётган палата киришди. Йигит ҳамон "қора мушук-қора мушук” дея ғалати инграрди. Бибигул опа ўзини ўғлининг бағрига отмоқчи эди, дўхтир тўхтатиб:

— Бемор кечаси қаттиқ жазавага тушди. Эҳтимол ҳалиям шунинг таъсири бўлиши мумкин, — дея қайта огоҳлантирди.

Садир инграш баробарида кўзларини рўпарасида турган "меҳмон”ларга қадади. Балки таниди, балки йўқ. Илло у ўрнидан қўзғала бошлади. Кўзлари жиққа ёшга тўлиб, жисмини чирмаб турган ипларни зўр бериш узишга тиришди. Ғамгин ва сўлиқ нигоҳларини Бибигул опага тикди.

— У бизни таниди дўхтир, — йиғлади шўрлик онаизор.

— Хафа бўлманглар-у, — деди дўхтир чайналиб, кўнглидагини айтишга тортинаётгандек, — ўғлингизни руҳшуносга кўрсатсаларингиз яхши бўлади. Хўп десаларинг мен йўлланма ёзиб бераман.

— Ўғлим жинни эмас, у эсдан оғмаган, — қичқириб юборди Бибигул опа.

Шифокор уларга руҳшунос ҳақида анча маълумот берди. "Руҳшуносга жиннилар эмас, руҳий изтиробга тушиб қолган одамлар боради”, деди у. Аммо Нормат аканинг илтимосига кўра Садирни яна бир неча кун шу касалхонада олиб қолишга рози бўлди.

— Шу кунлар ичида беморда ўзгариш бўлмаса, кейин руҳий касалликлар шифохонасига юборишга мажбурмиз, — деди врач мижозларини кузатаркан.

Ота-она дўхтирнинг олдидан хафақон бўлиб чиқди.

Бир неча кундан кейин дўхтирлар Садирни қайта текширувдан ўтказди. "Ўзимни яхши ҳис қиляпман” дерди йигит. Бироқ ўзини ҳар қанча яхши сезмасин, кунда бўлмаса-да кун ора унинг касали хуруж қиларди. Касалхона унинг жонига тегиб кетди. Шу боис сўнгги кунларда ўзининг аҳволини билса ҳам "яхшиман” деб туриб олди йигит. Ўзининг ташхиси бўйича Садир: соппа-соғман. Шифокорларнинг ташхисига биноан у: руҳий касал яъни салкам жинни эди.

Йигит ҳуши жойида кезлари ота-онасига Жинниқиз мозорида дуч келган қора мушук ҳақида айтиб берди. Нормат ака амаллаб шифокордан жавоб олиб ўғлини уйига олиб кетди. Бир қарашда ҳаммаси яхшидек туюларди кишига. Фақат икки куннинг бирида Садирнинг касали хуруж қилаверди.

Кунларнинг бирида жазавага тушган ўғлини тинчлантириб жойига ётқизган Бибигул опа эрига ёрилди:

— Эртага Зеби аммаси билан фолга бормоқчиман, — деди кўзларида йилтиллаган ёшни эридан яширишга уриниб.

— Калланг борми ўзи, дўхтирлар тузатолмаганини фолбин нима қилади. Худомидики даволаб қўйса, — хотинининг гапидан астойидил аччиқланди Нормат ака.

Бибигул опа ўпкаси тўлиб тургани боис эрининг гапидан кейин изиллаб йиғлаб юборди:

— Ахир, эскичадан бўлиши мумкин-ку. Фолга ишонма, фолсиз юрма деган гапам бор.

Нормат ака "билганингни қил” дея хотинига қўл силтаб, ҳовлига чиқди. Пиллапояга оғир чўкди. Лаблари орасига сигарет қистириб осмоннинг олис нуқталарига тикилганча ўйга толди. Атроф қоп-қоронғи, ёз фасли ҳали тугамаганлиги учун аҳён-аҳёнда ҳашаротларнинг товуши эшитиларди.

Бибигул опа каллаи саҳарлаб Зебининг уйига борди. Улар ўзларидан унчалик узоқ бўлмаган фолбинни топишди. Бор гапни эшитиб, ромчи қандайдир дуолар ўқиди. Ғалати қилиқлар қилди, ошқозони касал одамдай тинмай кекирди. Сўнг Бибигул опадан сўради:

— Атроф-четларингизда мозор бор экан а!?

— Ҳа, ҳа, Жинниқиз бор, — шоша-пиша фолбиннинг гапини маъқуллади аёл.

— Ўғлингиз шу ердан ўтаётганда ажиналар илакишган. Ё жонингни оламан, ё молингни деяпти. Ўша ерга, — деди фолбин ва бир муддат жим бўлиб қолди. Унинг сукут сақлаши Бибигул опани хавотирга солиб қўйди. Шу боис "кейинчи” деб юборди. Фолбин аёллар ҳали бир нимани тушунар-тушунмас яна бидирлаб гапида давом этди:

— Мозорнинг қайеридадир ўша мушукми, эҳтимол арвоҳдир нотинч ётибди. Ўғлингизни кўзига шу кўринган. Ўша қабрни топиб, бир боғимлик жон аташларингиз керак. Ундан олдин ўғлингизни меникига олиб келасизлар, даволайман. Охирида боя айтганимдай сариқ эчки олиб сўйиб, кафанлаб қабристонга кўмасизлар. Иннакейин қичқирган қизил хўроз билан қонлаймиз.

Бибигул опанинг ранги-қути ўчиб, бўздек оқарди. Зеби бўлса "шуям гап бўлди-ю” қабилида лабларини бурди. Бибигул опа ҳаммасини тушуниб олиб кетишга чоғланди. Бироқ бўсағага борганда фолбиннинг овозини эшитиб тўхтади:

— Боғимларни ҳамма бахши қилсаям бўлади. Лекин олдин мен дардини олишим керак. Эсдан чиқарманглар. Вақт жуда кам. Уч кун ичида олиб келинглар. Уни ўттиз уч кун даволайман. Бибигул опа то уйига келгунча ўзига келолмади. Қайнсинглиси жон-жаҳди билан қайнопасини фолбиннинг гаплари ёлғонлигига ишонтиришга уринарди.

Бибигул опа уйга келиши билан ҳаммасини Нормат акага айтиб берди. Эрининг кечагидан ҳам баттар авзойи бузилиб, жаҳли чиқди:

— Сенга дўхтирга оборамиз дедим-ку, — деди у хотини гапини тугатар-тугатмас бақириб. — Фолбиннинг сафсаталарига лаққа тушиб, кўзингни ёшини шўрғиратиб келдингми?

— Отаси ахир у...

Бибигул опанинг оғзидагини оғзида, бўғзидагини бўғзида қилиб қайнсинглиси гапга аралашди:

— Чеча, Садирни аллақандай ромчига эмас, дўхтирга кўрсатиш керак. Анави врач руҳшуносга оборинглар демабмиди.

Бибигул опанинг бу гаплардан фиғони фалакка чиқиб кетди:

— Садир жинниямас, — овозини баландлатиб юборганини билмай қолди Бибигул опа.

Нормат ака ўтирган жойидан ирғиб тураркан, олдидаги хонтахтани жонининг борича бир муштлаб, хотинига ўшқирди:

— Пишган ошга сув аралаштирма, тушундингми, — деди у хотини томонга хиёл эгилиб. — Эртагаёқ Садирни руҳий касалликлар шифохонасига оборамиз. Гап тамом.

Давоми бор