Tasodifiy hikoya: JAVOHIR ALIYORDAN- TASAVVUR QILISH OSSON
h6sh boshladim, bizning hikoyachi t6rirogi ertakchi yigitlarimiz, hikoyalarani taxminan mana bunda...davomi

Menimcha mendan kattasiz, men 24 daman.
- 30 ni urib qo’ydik. Lekin hali ham… - yana tushkun qiyofaga kirdi.
- Nimasiga siqilasiz. Xudo xohlasa hammasi bo’ladi.
- Aytganingiz kelsin. Sizda birinchisimi?– yana chehrasi yorishdi.
- Ha, ikki oylik.
Qayerda o’qiganimiz, ish joylarimiz haqida gaplashib ancha yaqin bo’lib ketdik.
- Kelinga juda mehribon ekansiz. Sevishib turmush qurganmisiz?
- Ha, birga o’qiganmiz. Ikki yil rosa bir birmizni sinaganmiz. Keyin uydagilarga obersanglar ham shu obermasanglar ham shu deb ming azobda ko’ndirganmiz ota onamizni. Mana hozir uchta bo’lishga tayyorlanayapmiz. Siz ham qolishmaysiz: yangani yeru ko’kka ishonmaskansiz.
- Biz ham shu: birga 11 yil bir sinfda, 4 yil institutda. To’yimiz bo’lganda ayni sizni yoshingizda edik. Olti yildan beri nima ko’rgan bo’lsak bariga chidab kelyapti yangangiz. – degancha yana sukutgacho’mdi.
Bu odamning nimalarni hayol qilayotgani menga tashqariga qo’ngan tundanda qorong’uroq edi.
- Chin muhabbat sinovlarda toblanadi. Demak rostdan ham sizni dildan sevarkanlar. – dalda berdim.
- Ha, sevadi. Ammo shu sof tuyg’ulariga menga o’xshagan odam arzimaydi.
- Nega unday deysiz? Axir….
- To’ydan uch oy o’tib,- gapimni bo’ldi Muxtor aka, - bizda ham birinchisi bo’ldi. Bir birimizga bo’lgan mehr shu qadar ortdiki bizdanda baxtli oila yo’q edi olamda. O’sha 16 – mart tongini hech esdan chiqarmayman. Oddiy yakshanba tongi. Dam olish kuni bo’lganiga o’rnimdan turgim kelmasdi… – degancha o’z tarixini bayon qila boshladi hamroxim. Uning qanday tuyg’ular bilan o’ralashib o’tirganini sezgandek bo’ldim va halal bermasdan jimgina tinglay boshladim.
“Yangangiz Hilolaning sho’r narsalarga ko’ngli ketgan: nordon olma, qurt, tuzlama… Tashib erinmayman. Lekin o’sha kuni nima ham bo’ldiyu g’aflat ustunlik qildi:
- Limon yegim kelyapti ,Muxtor akoooo. – degan iltimosi qulog’imga kirmadi.
- Ana yo’lni narigi tarafida do’kon bor, o’shandan topiladi. O’zingiz borib kela qoling. Buguncha men ham dam olay. – dedim yotgan joyimdan.
- Mayli. – ruxsat tekkanining o’ziga yosh boladay xursand bo’lib ko’chaga otlandi.
Oradan o’n daqiqa o’tar o’tmas Hilolaning chinqirig’idan sapchib o’rnimdan turdim. Yugurib tashqariga chiqdim. Yangangiz darvozani ichkaridan tortgancha qaltirab rangi bir ahvolda turardi. Oyoqlari tagida uch to’rtta limon dumalab yotibdi.
- Tash-qa-ri… Ka-ta iiittt. – duduqlana duduqlana tashqarini ko’rsatdi.
- Sizga nima qildi?....
Ahvoli og’irlashib qoldi, doktorlar qattiq hayajon - qo’rquvdan homilasi tushgan deyishdi. Keyin bilsam do’kondan qaytayotgan mahal ko’chada daydib yurgan qandaydir it tarmashibdi. Bir amallab qochib eshikni yopishga ulguribdi.
Shundan keyin mana olti yil kutdik. Bormagan joyimiz qolmadi: ko’rinmagan doktorlaru ziyorat qilib bola tilamagan aziz joylar. Hamma doktorlarda bitta gap – sabr qiling, ikkingiz ham sog’lomsiz! Shu orada agar birinchi homila tushsa ayol tug’mas bo’lib qolarkan degan gapni qayerdandir eshitgan uydagilar boshqaga uylan bu bilan tirnoqqa zor bo’lib o’tasan deb rosa g’avg’o ko’tarishdi. Oxiri ikki yil oldin hovli joyni boshqa qilib ko’chib chiqdik. Lekin bolali uy – bozor, bolasiz uy – mozor deb bekorga aytishmagan ekan. Uy yutaman deydi. Siqilmasin deb ishga joylab qo’ydim. U yerda ham tinchlik berishmadi: Bir kuni uyga qaytsam yig’lab o’tiribdi.
- Nima bo’ldi? – deb so’radim.
- Hech narsa. – meni ko’rgach ko’z yoshlarini artishga tushdi.
- Rostini ayting! Nima bo’ldi?
Yig’idan tovushi bo’g’ilgancha hammasini aytib berdi: boshlig’I farzandsiz ekanligimizni bilib balki ayb eringdadir, boshqa bilan sinab ko’rmadingmi. Agar xizmat kerak bo’lsa man biz tayyor debti. Iflos xotinchalishni ko’chada ushlab olib rosa tepaladim, hamma xodimlaring oldida obro’si bir pul bo’ldi.
Hilolani boshqa ishga ko’chirdim. Hammasi joy joyiga tushdi.
Mana yana qayta umid bilan sizlarga hamxona bo’ldik” jilmaygancha maxzun hikoyasini yakunladi.
- Agar o’sha kuni, qo’y o’zim deganimda hozir maktabga boradigan yoshga yetib qolarmidi…
- Aka, peshonada bori bo’ladi. Mana meni ammam o’n yil kutgan! – yolg’on gapirganim sezilib tursa ham tushkunlikdan qutqarmoqchi bo’ldim.
Shu payt yo’l chekkasiga bir kattaroq yoshdagi ayol yugurib chiqib qo’lini o’tgan ketgan mashinalarga silkiy boshladi.
- Tinchlikmikin? – ikkimiz ham birdaniga gapirdik. – Biror yordam kerakka o’xshaydi!
Muxtor aka mashinasini ayolning oldida to’xtatdi.
- Ukajonlar, mushkulimni oson qilinglar. Yordam beringlar,- hansiragancha gapira ketdi onaxon.
- Nima bo’ldi?
- O’g’lim uyda emas, kelinimni dard tutib qoldi. Ko’chamizda mashina yo’q. Yordam beringlar, iltimos ukajonlar.
- Albatta, uyingiz qayerda? – dedi Muxtor aka jiddiy ohangda.
- Mana shu muyulishning oxirida.
- Qorda qiynalmadingizmi? Qalinligini qarang.
- Ko’zimga qor ko’rinadimi?! Bu yerda ikki kishining joni qil ustida bo’lsa. Tez yordamga telefon qilganimizga bir soat bo’lyapti. Ana boramiz Mana boramiz… Shu darvoza. – ko’k eshikni ko’rsatdi ayol.
Bir ikki signal chalingach 10-12 yoshlardagi tugun ko’targan bir qizcha bilan oqsoqlangancha bir ayol chiqib keldi ichkaridan.
- O’tiringlar! – buyuruq ohangida gapirdi hamroxim. Menga qarab jilmaygancha davom etdi: - Yana ortga qaytadiganga o’xshaymiz.
Yana o’sha qanchdan qancha insonlarga quvoch ulashuvchi dargohga qaytdik. Kelinini ichkariga kuzatib qo’ygan onaxon besh minutlar o’tib qaytib chiqdi:
- Ichkaria meni qo’yishmaskan. Sal qolibdida Yo’lchivoy bo’lishiga. – degancha kulib gapira ketdi: - bolalarim sizlarni ham ovora qildim. Qancha berishim kerak, aylanay?
- Siz bizni kim deb o’ylayabsiz?! Nima pul uchun shularni qildigan odamga o’xshaymanmi? - qizishib ketdi Muxtor aka.
- Voy, bolam nimalar deyapsiz? Unday bo’lsa nima qilay sizlar uchun?
- Bir duo qiling – hammamizga shunday baxt nasib qilsin, - bir nuqtaga tikiligancha javob berdi sherigim.
- Tuproq olsangiz oltin bo’lsin, aziz boshingiz…. Sizlarga ham qo’sha qo’sha farzandlar bersin, omin Ollohu akbar, - deb uzoq duo o’qigan onaxonga qo’shilib yuzimizga fotiha tortdik.
- Agar yana xizmat bo’lsa bemalol aytavering.
- Baraka topinglar, bolalarim. Ko’p yashanglar… - deb yana alaqagancha oq yo’l tiladi onaxon.
Sherigimning mardligiga tan berdim: Hozir kimni kim bilan ishi bor! Ko’chadagi g’irt begonaning mushkuli uchun shuncha yelib yugurdi, Qoyil.
Yana u yoq bu yoqdan gaplashib manzilimga ham yetdim.
- Rahmat akajon. Uyda bir o’zingiz ekansiz. Yo’lda yurasizmi, biznikida bir mehmon bo’lasiz endi.
- Qanday bo’larkin? – hijolat tortgancha boshini qashladi.
- Bir piyola choy ustida chaq chaqlashib o’tiramizda, men ham bir o’zimman. Oyim opamnikiga ketgan – o’sha yer qulay shifoxonaga qatnash uchun.
- Mayli sazangiz o’lmasin.
- Hozir garajni ochaman. – deb mashinadan tushdim. O’zmning “aravam”ni remontga berganimdan beri bo’sh yotgan garajni eshigini kalit solib ochdim: - Haydang…
Xotinlar shifoxonadan chiqquncha bir birimiznikida bir necha marta mehmon bo’ldik Muxtor aka bilan. Rosa odam shinavanda ekanlar.
Nozima