Tasodifiy hikoya: Lazzatli lahzalar [turnirga]
-Abror Mirxamidovich! eshikni taqillatdi kotiba. -Kiring! -Abror aka mana hisobotlarni olib keldim...davomi

Asbobim allaqachon ishga shaylandi va o'zi uchun teshik qumsay boshladi.
Men Dilnozni aylantirdim, bu vaqtda mening asbobim uning silliq dumbalari orasiga tiraldi.
Orqadan quchoqlab, bir qulimda uning kukraklarini, ikkinchi qulimda esa chotini silay boshladim.
U kayfdan fffiifff aaahhh joonimm immm ffiiiiff deya dumbalarini mening asbobimga ishqalardi.

Biroz shu holatda erkalanib turdik, keyin Dilnoza vannani ushlab tunqaydi.
Bir quli bilan vannaga tayanib, ikkinchisi bilan meni asbobimni ushlab, kerakli teshikka tug'riladi.
Men uning xipcha bellaridan ikkala qulim bilan ushlab olgan edim.
Shundoqqina belidan o'zimga tortgan edim, asbobim o'ziga kerakli joyga kirib ketdi.
Aaaahhhmmm deb yubordi va ikkinchi quli bilan ham vannani ushlab oldi.
{Qattiqroq itarsam bitta qulini kuchi muvozanatni saqlash uchun yetmasligini bildi shekilli. }

Men borgan sari tezlik va zarba kuchini oshirib borardim, shu bilan birga qizning ovozlari tembri ham ortar edi.
{Koreyslar singari aaaayyy aaauuuu aaayyyy iimmaaayy deya o'zgacha ohangdagi ehtiros musiqalarini og'zi bilan ijro etardi. }
Taxminan 5 daqiqada bu pozadan zerikdim, menimcha u ham zerikdi.
Birdan to'xtadim, Dilnozani quchoqlab o'zim tomon qaratdimda, lablaridan o'payotib, hammom eshigiga tiradim.
O'ng oyog'ini tizza bug'imidan chap qulim bilan kutardimda, asbobimni uning qiniga asta tiqdim.
U oyoqlari og'riganigami yoki bu pozada asbobim ko'proq kirganigami mendan o'zini qutqarishga harakat qilardi: yelkalarimni quli bilan itarardi.
Men esa aksiga olib, uni qattiqroq qilishga harakat qilardim.
Bir necha daqiqa shu pozada goh tez, goh sekin, goh kuch bilan, goh astalik bilan qizni qiynadim.
{Bechorani ko'zidan yosh chiqib ketdi, bu og'riqdanmi yoki kayfdanmi bilmasdim. }
Meniki yaqinlashib keldi, ichiga ketkazishni rosa xohlardim, lekin unday qilolmadim, asbobimni chiqarib olib, uning sonlariga oqizdim.

Keyin birga chumildik, lekin bu safar iloji boricha bir-birimizning hirs uyg'otuvchi nuqtalarimizga tegmaslikka harakat qildik.
Dilnoza qurinib, artinib kiyindi, har ehtimolga qarshi o'zini nomeriga chiqib ketdi.

Men esa TV-ni quyib, xorijiy musiqa kanalini tomosha qilib turib ko'zim ketib qolipti.
Eshigim taqqiladi, xohlab-xohlamay o'rnimdan turib bordim.
Eshikni ochdim, Dilnoza menga bir qarab quydida, yerga qarab oldi va indamay turaverdi.
- Kiraver shirinim nega turipsan, aslida nega chiqib ketding. Qiynab yubordimmi, arazladingmi?
- Hmm o'zimcha arazlab, erkalangim keldi, «qol, qol» deyishingizni kutdim, nomerimga chiqasiz deb o'ylagandim.
- Ha shunaqa degin, men bilmapman, hijolat bulipman og'ritib quydim deb.
- Bundan ham battar og'ritishingizga chidayman jonim.
Uning bu gapidan ko'z qorachiqlarim kengayib ketdi, u esa menga ayyorona tirjayib qarab turardi.

«Ana endi mendan kur» dedim ichimda. Shartta kutardimda, divanga olib kirdim.
Dilnozani qariyb ertalapgacha tindirmadim, har xil pozalarda, «buldi qiling» degunicha ayamasdan itardim...

= = = = =

Avtovokzalda xayrlashdik, «qachon kurishamiz yana» degan savolimga u «vadangiz esizdan chiqdimi?» deya savol bilan javob qaytardi.
{Bir marta uchrashganimizdan keyin, yana uchrashaylik demayman deb vada bergan edim. }

Dilnoza bilan bulgan kechani hech ham unutmasam kerak.