Tasodifiy hikoya: birinchi am sikkanim
bu voqea bolganida endi 6sinf edim birkuni uyimizga mexmonlar keldi ularnin orasida jiyanim Ngora ha...davomi

Qoyilmaqom qasos (kamolov) (copy)

Добавил:	(((kamolov))) (24.04.2016 / 22:50)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	22049
Комментарии:	Комментарии закрыты

O‘ttiz yoshlardagi oqish-kulrang
sochli yoqimtoygina ayol ohista
odimlagancha mening stolimga yaqinlashdi. Uning bo‘yi baland emas,
bir yarim metrcha kelar, ammo kiyimi odatda
kichik shaharchada yashovchi ayollar kiyadigan
liboslardan anchagina yaxshiroq
bo‘lib, didi balandligi darrov sezilardi. Bu
ovloq joylarga bironta kattaroq shahardan
kelgandir, balki bashang kiyinish qobiliyati
tug‘madir...
– O‘tirsam maylimi? – so‘radi u
mening yonginamda to‘xtab.
– Qarshi bo‘lmasangiz, siz bilan gaplashib olsam degandim.
Men uning chap qo‘liga nigoh tashladim va bosh
irg‘adim. Ayollar bilan uchrashganda doimo
ularning qo‘liga qarayman. Ularning qo‘llari
yuzlariga nisbatan ko‘proq narsani aytib berishi
mumkin. Illo, ular plastik jarrohlar va pardoz
vositalari yordamida yuzlarini mo‘‘jizakor tarzda
o‘zgartirishadi, ammo qo‘llarini aldayolmaysiz,
ular doimo rost so‘zlaydi. Suhbatdoshimning uzun va nozik barmoqlari meni qiziqtirib qo‘ydi.
Birinchidan, ularga bir necha o‘nlab ming dollar
turadigan olmos ko‘zli uzuk taqilgandi, ikkinchidan, suhbatimiz qiziq bo‘lishini yuragim sezayotgandi.
Notanish ayol o‘tirdi va asabiylashgan holda
qadahni o‘ynarkan, so‘zini kutilmagan tarzda
boshladi:
– Men odam o‘ldirishingizni
istardim.
– Manzilingizdan adashibsiz,
xonim, – dedim
men bosh chayqab, unga bo‘lgan qiziqishim
darhol so‘ndi. – Bu mening
kasbim emas.
– Pul ishlash-chi, bu kasbingizga
kiradimi? –
sovuqqina so‘radi u va qattiq tikildi.
– Bu borada nishonga bexato urdingiz. Men pul
ishlashni bilaman va buni yaxshi ko‘raman.
– Unday bo‘lsa, nima uchun yigirma besh ming
dollar ishlab olishdan bosh tortyapsiz? –
muloyimlik bilan qiziqsindi ayol.
Shu bilan birga, u men tomonga odob
qoidasi ruxsat beradiganidan ko‘ra anchagina
yaqinroq engashdi. U engashgan paytda ko'kraklari menga deyarli boricha ko'rindi. Uning lifchigi ko'kragining faqat uchini yashirib turardi. Uning ko'kragini ko'rgan odam aqldan ozishi hechgap emasdi. Ayniqsa chap ko'kragidagi no'xotdek xoli ko'krakga o'zgacha chiroy berib turardi. Yomog'im qaqrab qult etib yutinib qo'ydim. Men unga bir necha soniya
tikildim, keyin ko‘zimni likopchaga qaratdim va
uni chetga surib qo‘yib, tushuntira
boshladim:
– Xonim, men istalgan narsani
xohlagan
odamimga sotishim mumkin.
Bundan tashqari,
gapga chechanlikda ham
oldimga tushadigani
yo‘q. Agar birontasiga
gapiraverib, zeriktirib
o‘ldirishimni istasangiz, unda
bosh ustiga.
Ammo rostakamiga...
– Bu odamni gap bilan zeriktirib
o‘ldirishingiz
qiyin, – og‘ir xo‘rsindi notanish
ayol.
– Kimni aytyapsiz?
– Erimni.
– Nega uni o‘ldirmoqchi
bo‘lyapsiz? Shunchaki
uni tashlab ketish osonroq
emasmi?
Noxushliklar ham kamroq bo‘ladi,
panjara
ortiga ham tushmaysiz. Ko‘chada
mashinam
turibdi, u juda tez yuradi, bir
necha soatdan
so‘ng boshqa shtatda bo‘lishimiz
mumkin.
– Yo‘q, – bosh chayqadi u, –
qochish bilan ish
bitmaydi. U judayam boy odam,
pulini qarg‘a
cho‘qimaydi. Agar uni tashlab
ketsam, menga
bir miri ham tegmaydi. Agar
o‘lsa, butun boyligi
menga qoladi.
– Sizga judayam achinyapman,
ammo bilib
qo‘ying: men iflos ishlar bilan
shug‘ullanmayman..
– Yigirma besh ming dollar
haqida
unutmadingizmi? – eslatdi u.
– Men hech qachon hech narsani
unutmayman,
– jilmaydim men. – Aytgancha,
nima uchun
aynan menga murojaat
qilyapsiz? Buni mahalliy
yigitlarning birontasidan iltimos
qilganingiz
osonroq emasmi?
– Yo‘q, bu yerliklar bunday ishga
qodir emas.
Menga aynan kelgindi odam
kerak. Bu yerda
bir-ikki kun bo‘ladi, ishini bitiradi
va ertasi
kuniyoq juftakni rostlaydi. O‘sha
odamni men
qaytib ko‘rmayman va uning o‘zi
ham bu gadoy
topmas joylarga qaytib kelmaydi.
Siz bu yerda
uzoq ushlanib qolmassiz axir?
– Bunday niyatim yo‘q, – bosh
irg‘adim men. –
Siz kelganingizda men ovqatlanib
bo‘lib, yo‘lga
tushishga otlanayotgan edim.
– Hammasi omadli bo‘layotganini
ko‘ryapsizmi?!
Menga sizni Xudoning o‘zi
yetkazdi! Bu ishni shu
bugun kechqurun bajarishingiz
va darhol jo‘nab
ketishingiz mumkin. Sizdan hech
kim
shubhalanmaydi. Axir sizni men
bilan bog‘lab
turadigan hech narsa yo‘q – biz
hozirgina
uchrashdik va darhol ajrashdik...
Bu shahardan
cho‘ntagingizda yigirma besh
ming dollar bilan
ketishingizni ham unutmang.
– Pul yoningizdami? –
ehtiyotkorlik bilan
qiziqsindim men.
U atrofiga alangladi, keyin
kattakon sumkasini
ochdi va uning ichidagini menga
ko‘rsatdi.
Sumka siqib bog‘langan dollar
taxlamlaridan
shishib ketgandi. Men hali
shuncha pulni
qo‘limga ushlab ko‘rmagandim.
Shu sabablimi,
kuraklarim jimirlab ketdi.
Suhbatimiz boshlanganidan beri
birinchi marta
uning taklifi haqida jiddiy o‘ylay
boshladim.
Nima bo‘lganda ham, bu
ayolning gaplarida
mantiq bor edi. Haqiqatan ham
xavf iloji
boricha kamaytirilgan edi.
Kelgindi odam
qotillikni sodir etadi-yu, darhol
jo‘nab qoladi.
Uni hech kim tanimaydi, tabiiyki,
barcha shubha
mahalliy yigitlarning bo‘yniga
tushadi.
– Agar restorandagilardan
birontasi bizni eslab
qolsa-chi? – so‘radim men barcha
ikir-chikirlarni
ham e’tiborga olishga urinib.
– Qo‘rqmang, – dalda berdi u. –
Men bu yerga
kamdan-kam kiraman.
Restorandagilarning
birontasi meni tanimaydi.
– Shunday bo‘lsa ham bu yerdan
ketganimiz
ma’qul. Men hech narsa va’da
qilolmayman,
ammo gaplashib olishimiz
mumkin.
Gaplashganingiz uchun qamoqqa
tiqishmaydi.
Ayol tezgina turdi va
restorandan chiqib ketdi.
Men likopchaga qaradim, ammo
ovqatimning
qolganini yegim kelmadi –
negadir ishtaham
bo‘g‘ilgandi. Bir-ikki daqiqadan
keyin men ham
restoranni tark etdim. Men
ayolga restorandan
uchta mavze naridagi xilvat
ko‘chada yetib
oldim. U mening mashinamga
o‘tirdi va biz
yo‘lda davom etdik. Men ko‘zimni
yo‘ldan
uzmasdim. Unga qaragim kelmas,
yigirma besh
ming dollar uchun bir odamni
o‘ldirishim
mumkinligiga sira ko‘zim
yetmasdi.
Uning ko‘rsatmasiga binoan
shahardan
tashqariga chiqdim.
– Qalay, bir qarorga keldingizmi?
– so‘radi u
kichikkina tepalik ustida
to‘xtaganimizda.
– O‘zingiz ayting-chi, aslida
nimani istayapsiz? –
ehtiyotkorlikni unutmay,
savoliga savol bilan
javob qaytardim men.
– Bu judayam oson, – yelka qisdi
notanish ayol.
– U uyga soat o‘n birdan avval
qaytmaydi. Siz
mehmonxonada kutasiz. U
kirganida o‘q uzasiz,
o‘lganligiga ishonch hosil qilasiz,
o‘g‘irlik yuz
bergandek qilib ko‘rsatish uchun
deraza
oynasini sindirasiz va darhol
jo‘nab qolasiz. Men
yotoqxonada bo‘laman. Siz
ketganingizdan so‘ng
o‘n daqiqa o‘tgach, men
politsiyaga qo‘ng‘iroq
qilaman va uyimizga o‘g‘ri kirib,
erimni otib
ketganini aytaman.
– O‘n daqiqa yetadi, deb
o‘ylaysizmi? –
shubhalandim men.
– Agar darrov shahardan chiqib
ketsangiz,
albatta yetadi, – ishonch bilan
bosh irg‘adi ayol.
– Axir ketmoqchi ekanligingizni
aytdingiz-ku?
– Pullar-chi? Ularni qachon
olaman?

– Hozir sizga besh ming
beraman, – ayol
tizzasidagi sumkani ko‘rsatdi. –
Qolgan yigirma
mingini ishni bajargach olasiz.
Sumka mening
yonimda,