Tasodifiy hikoya: Super latifalar 16-qism...
Er xotin kechasi yotoqxonada. Xotin: -Azizim ertaga yangi televizior sotib olaylik! -Hop mayli ol...davomi

yotoqxonada bo‘ladi.
– O‘zingiz keyin nima
qilmoqchisiz? – so‘radim
men pullarni tezgina
cho‘ntagimga
solarkanman.
– Shovqin-to‘polon tingunicha
biroz kutaman, –
jilmaydi ayol. – Pullarni darhol
ololmayman,
biroz kutishimga to‘g‘ri keladi.
Keyin bu yerdan
jo‘nab ketaman... Siz uni
o‘ldirasizmi? – so‘radi u
uzoq jimlikdan so‘ng.
– Ha, – javob berdim men ham
undan
qolishmaydigan uzoq jimlikdan
so‘ng. – Qurolni
qaerdan olsam ekan? Menda
hech narsa yo‘q.
U o‘zining tubsizdek ko‘rinuvchi
sumkasidan 32-
kalibrli to‘pponcha oldi va uni
sharfi bilan
yaxshilab artib, menga uzatdi.
– Uni manavi to‘pponcha bilan
oting, keyin
shahar tashqarisida tashlab
yuborarsiz... Soat
o‘n bir yarimlarda uyga
yaqinlashing. Eshik
ochiq bo‘ladi. Mehmonxonaga
kirib, kutib
turasiz...


Men soat 22.25 da uning uyi
yonida to‘xtadim
va cheka boshladim. Gugurt
chaqib, sigareta
yaqinlashtirarkanman, qo‘llarim
titrayotganini
ko‘rib, mamnun bo‘ldim. Bu ish
osondek,
mushkulliklar bo‘lishi mumkin
emasdek
tuyilardi. Roppa-rosa soat o‘n bir
yarimda
zinapoya yoniga keldim. Ayol
va’da qilganidek
eshik ochiq edi. Men yo‘lakdan
asta o‘tib, qop-
qorong‘i mehmonxonaga kirdim.
Xona o‘rtasida
to‘xtadim va qaerga berkinishni
o‘ylab, atrofga
alangladim.

Men endigina eng uzoq
burchakka yashirinishni
mo‘ljallagan onda to‘satdan
mehmonxonada
chiroq yondi. Qo‘lim darhol
to‘pponcha solingan
cho‘ntagim tomon uzatildi, ammo
yarim yo‘lda
to‘xtab qoldi. Yotoqxona eshigi
oldida baland
bo‘yli, yuzlarini ajin bosgan oq
sochli erkak
turar, uning qo‘lidagi
to‘pponchaning mili to‘g‘ri
mening qornimga
mo‘ljallangandi. Turgan gapki,
avvaliga faqat to‘pponchani
ko‘rdim, keyinroq
uning ko‘ylagiga qadalgan sherif
yulduzchasini
payqadim. “Boplab qo‘lga
tushdim-ku!” – deb
o‘yladim nima qilishimni bilmay
qaqqayib
turarkanman.
Baquvvatgina qariya meni
diqqat bilan ko‘zdan
kechirdi, keyin ortiqcha xavf
yo‘qligiga ishonch
hosil qildi, shekilli, shoshilmay
men tomon
yura boshladi. Men xonadan
qochib chiqib, bu
la’nati shaharchadan juftakni
rostlab qolishni
istardim-u, ammo turgan
joyimdan qimirlay
olmasdim, chunki u meni darhol
otib
tashlashini yaxshi bilardim.
Erkakning ortida esa
mening yordamimda eridan
qutulmoqchi
bo‘layotgan yosh ayol turardi.

– Juda vaqtida keldingiz, –
ma’qullab dedi erkak.
– Bu maqtovga arzigulik fazilat,
yigitcha. Puxta
odamlar hozir judayam kam
qolgan.
– Bu bilan nima demoqchisiz? –
hayratlanib
ming‘irladim men. – Men vaqtida
keldimmi?
– Siz nima uchun kelganingizni
yaxshi bilaman,
– jilmayib bosh irg‘adi u. – Siz
meni o‘ldirgani
kelgansiz, shundaymi?
To‘g‘rirog‘i, meni o‘ldirish
uchun kelganingizga ishonasiz.
– Menga qarang, – xirilladim men
tomog‘imga
turib qolgan “tosh”ni yutib
yuborishga urinib.
Men goh ko‘ylagiga sherif
yulduzi qadalgan
qariyaga, goh joniga tekkan erini
o‘ldirtirish
uchun yigirma besh ming dollar
to‘lamoqchi
bo‘lgan ayolga qarardim. – Bu
yerda nimalar
bo‘lyapti o‘zi, tushuntirsangiz-chi
bundoq?
U menga yaqinlashdi va yelkasi
osha ayolga
buyruq berdi:

– Undan pullarni ol.
Ayol men bilan sherifning
o‘rtasiga turib
qolmaslikka uringancha
yuzimdan ko‘zini uzmay
asta yaqinlashdi va
kostyumimning ichki
cho‘ntagidan hamyonimni
chiqardi. To‘g‘ri, u
men uyga kirish oldidan
kamarimga qistirib
olgan to‘pponcha haqida ham
unutmadi.
– To‘xtang, – e’tiroz bildirdim
men. – U yerdagi
pullar besh mingdan ko‘proq.
O‘zimning
pullarim ham bor.
– Sizniki edi, – iljaydi sherif. –
Endi uniki bo‘ldi.
– Hammasi joyida, – dedi ayol
pullarni tezgina
sanab chiqib. – Mening besh
ming dollarim va
yana qo‘shimchasiga uch ming...
– Menga qaranglar! – jahl bilan
xitob qildim
men. – Bu yerda nimalar
bo‘lyapti o‘zi?!
U yana kulganida, uning kulgisi
hiqildog‘imga
kelganini sezdim. Doim og‘zi
qulog‘iga yetib
yuradigan nusxalarni o‘lardek
yomon ko‘raman!
– Sen haliyam hech narsani
tushunmadingmi? –
ochiqchasiga mazax qildi sherif.
– Tushunmadim.
– Bu Klaraning sevimli nayrangi,
– tushuntira
boshladi u xuddi yosh bola yoki
tentak bilan
gaplashayotgandek sabr-toqat
bilan. – To‘g‘ri, bu
ishdan ko‘p daromad qilmaydi,
ammo uning
uchun pullar asosiysi emas –
erkinlik va
mustaqillikning his etish ko‘proq
yoqadi.
Bugungi kunda ayollar qanday
ekanligini o‘zing
bilasan. Ular erkinlikni va eriga
tobe bo‘lmaslik
uchun o‘z puliga ega bo‘lishni
istashadi.
– Aytmoqchisiz-ki... – butunlay
sarosimaga
tushib qoldim men. – Bu gap-
so‘zlarning bari...
– Mutlaqo to‘g‘ri, – vazminlik
bilan bosh irg‘adi
sherif. – Klarada doimo bir
nechta o‘ta qiziqarli
voqealar taxt turadi. Bunisi eng
ishonarlisi,
to‘g‘ri emasmi?
Klara pullarni mehr bilan siladi va
xush
tabassum bilan eriga qaradi.
– Omadli oqshom bo‘ldi, Karl.
Shuncha puli bor
lapashangni hali qo‘lga
tushirolmagandik. Puli
ayni menga keragicha ekan
o‘ziyam!
– Yulduzni nega taqib oldingiz? –
g‘azabim
qaynab, o‘shqirdim men. – Nima,
bu sizga
huquq beradimi?
– Men shu graflikning
sherifiman, – xoxolab
kuldi Karl mening hayratimdan
zavqlanib. –
Nima, u sizga bu haqda
aytmaganmidi?
– Yo‘q, aftidan, u menga ko‘p
narsani aytmagan,
shekilli. Agar siz sherif
bo‘lsangiz...
– To‘g‘ri, men qonunni himoya
qilishim kerak.
Ammo men xotinimni ham juda
sevaman, –
sherif kresloga o‘tirdi va yana
to‘pponchasini
mening qornimga o‘qtaldi. – U
menga
turmushga chiqqanida, sevgidan
asar ham
yo‘qligini, hamma gap mening
pullarimda
ekanini tushunganman, albatta.
Men unga
ko‘ngli tilagan narsani bajo
keltirishga va’da
berganman va baholiqudrat
so‘zimning ustidan
chiqyapman.
– Seni juda sevaman, Karl, –
erkalanib so‘z qotdi
Klara, – buni bilasan-a?
– Albatta, meni sevasan-da, –
kulib yubordi
sherif. – Axir men jajji
o‘yinlaringni o‘ynashing
uchun ruxsat beryapman-ku!
– Keyingi haftada Floridaga
boraman, –
mamnun ohangda xabar qildi
ayol, u endi
menga avvalgidek yoqimtoy
ko‘rinmay
qolgandi. – Pullarni nimaga
sarflashni hali
o‘ylaganimcha yo‘q. Balki ot va
itlarga tikarman.
– Keyin-chi? – titroq kirgan
ovozda qiziqsindim
men.
– Agar sen aqlli yigit bo‘lsang, bu
shahardan
tuyog‘ingni shiqillatib qolasan, –
yelka qisdi
talonchi sherif. – Boshqa
chorang yo‘q.
– Afsuski, siz haqsiz, – alam bilan
uning gapini
tasdiqladim men.
Menga tavoze bilan eshik
tomonni ko‘rsatishdi,
ammo nima uchundir bu yerdan
chiqib
ketolmasdim. Mashinam tomon
chopish va tirik
hamda ozod ekanligimdan
quvonish o‘rniga
mehmonxonaning o‘rtasida
qaqqayib turar va
goh sherifga, goh uning
ustomon xotiniga
mo‘ltirardim.
Ko‘zlari chaqnab turgan Klara
pullarni o‘zining
kattakon sumkasiga joylay
boshladi.
– Shoshilma, azizam, – uni
to‘xtatdi sherif. –
Menimcha, besh ming menga
tegishli ekanligini
unutding, shekilli.
– Karl... – hiqilladi xotini.
– Mening besh ming dollarimni
qaytar, –
buyurdi sherif qat’iy ovozda.
Klara istar-istamas eriga
yaqinlashdi va besh
taxlam