Tasodifiy hikoya: Senga Oshiqman 4)_ToNGi_HaMRoX_
Salom barcha UzbXxX. CoM Foydalanuvchilari yana ijodga qaytdim , avval [Senga Oshiqman] serialining ...davomi
Salom barcha UzbXxX. CoM Foydalanuvchilari yana ijodga qaytdim , avval [Senga Oshiqman] serialining ...davomi
Библиотека | Boshqalar | KUYGAN SHAHAR(by Probel)
– Shu gaplarni siz gapiryapsizmi, – deya e’tiroz bildirdi. – Qanaqasiga… oyim sizni o’g’lim deydi? Axir u kishi sizni tanimaydilar-ku!
– Yo’q, – keskin bosh chayqadi yigit. – Odam aqldan ozgan taqdirdayam bunchalikka bormasligi kerak. Axir onamni qancha davolatdim. Vaqt va tibbiyot harakatga keltira olmaydigan xotira bo’lmasligi kerak!
– Bo’lishi mumkin…
– Menimcha oyim atay qiladilar… O’z kasaliga bog’lanib qolganlar.
– YO tangrim, – deb yubordi juvon beixtiyor.
– Axir qachongacha, ona o’z o’g’lini tanimaydi? – dedi yigit kutilmaganda yig’lamsirab. – Axir qachongacha… Qachongacha… o’tmish bizni ta’qib qiladi?!. Axir hayot bir odamga shunchalik ham azob beradimi?! Kecha yo’q… Erta yo’q… Faqat bugun bilan odam qanday yashaydi? Bugun ko’rib turganlariga qarab qanday xulosa chiqaradi? Axir qachongacha xuddi aktyorlarday o’z uyimizda rol o’ynaymiz?! Men Akbarman, lekin Davron degan yigitning rolida chiqishim kerak har kuni, har soniyada sahnaga! Bu azob-ku, azob! Bu ahvolda qanday yashaydi odam?! – yigit devorni mushtladi. Uning yuzi qorday oqarib ketgandi.
– Oyim yashayaptilar-ku…
– Men yashay olmayapman! Men! Men! – yigit boshiga mushtlay boshladi.
Juvon yugurib borib stakanda suyuqlik olib keldi.
– Ichib oling. Tinchlanasiz…
Yigit stakanni bir ko’tarishda bo’shatdi. Zum o’tmay u sal o’ziga keldi.
Biroq…
Kampir endi dod solishga o’tdi.
– Hoy odamlar, yordam beringlar! Sizlarda insof bormi o’zi?! Bir bechora ayolni xo’rlayotgan zolimdan shunchalik ham qo’rqasizlarmi?! – kampir ko’cha tomondagi derazaga tirmashar, uni ochmoqchi bo’lar, alhol ochardi ham, lekin… endi temir panjaraga urilgan barmoqlari zirillab ketardi, biroq kampir bunga parvo qilmas, u joni og’riyotganini sezmasdi. – Bir bechoraga yordam beradigan mard bormi bu dunyoda?! Zolimlarning dastidan kuyib ado bo’ldim-ku…
Eshik baribir ochilmadi. Kampir ezilib yig’lay boshladi…
* * *
Kampir kasal bo’lib qoldi. Uy qamog’i uning asablariga yomon ta’sir qilardi. U o’zini eshik-derazalarga ura-ura, nihoyatda holdan toygan, aft-angoriga qarab bo’lmasdi. Qo’llari shilingan, yuzi, peshonasi momataloq bo’lgan…
Endi u o’zini u yoq-bu yoqqa urmasdi, faqat deraza oldiga borib qo’llarini ikki yoniga kergancha daraxtga aylanardi.
– Qarg’a… Qarg’a… Kel, shoxlarimga qo’nsang-chi, – kampir o’zini ulkan daraxtday his qilardi. – Kela qol. Nega jim turib qolding? Kel, kela qol… Lekin bilib qo’y, boshimga qo’nmaysan!
Kampir xiyol egildi, go’yo shoxlarini pasaytirdi. Ammo kutilmaganda… qarg’a uning shoxlariga emas, miyasiga kirib oldi.
– Ha, yaramas! Yana eski joyingni topib oldingmi? Kisht! Kisht… Obbo, yana qag’illashni boshladi! Mana bu yerimda qarg’a qag’illayapti, – ko’rsatkich barmog’ini chekkasida aylantirib, g’udrangancha uy ichida yura boshladi kampir. – Qarg’a… Qarg’a… Yo’q, men qarg’aman… Men qarg’a… Xuddi ertayu kech daraxtda qimir etmay o’tiradigan qarg’a… O’zicha hammaga kerakman, deb o’ylaydi. Aslida hammaning joniga tegib ketgan! He, noshud… Namuncha qag’illaysan?! Bunaqada miyamni teshib qo’yasan-ku!
Kampir o’rnidan turolmay, yotib qolganidan keyin eshik ochildi. Juvon unga g’amxo’rlik qila boshladi.
Ammo kampir hadeganda o’ziga kelavermagach, do’xtir chaqirishdi.
Uni ko’rdiyu kampir yana shaytonlay boshladi:
– Voy-dod! Anavi alvasti sochimni olgani keldi. Kiyimlarimni yechib, kalta xalat-ishton kiydiradi. Meni yashirib qo’yinglar! U meni opketib qoladi! Tezroq yashir meni, bekit. Ko’zga ko’rinmaydigan yerga bekit! Qariganda sharmanda bo’lmayin… – kampir yostiq bilan boshini bekitdi.
– Oyi… – yigit onasiga yaqin keldi.
Kampir kutilmaganda irg’ib o’rnidan turdiyu xona ichida chir aylanib qocha boshladi, hech kim – na doktor, na… yig’lamoqdan beri turgan o’g’il uni tutishga jazm etishdi.
Ammo kampir baribir xonani gir aylanib yuguraverdi, yuguraverdi. To holdan toyib qolguncha… va uzun ko’ylagining etaklariga o’ralib yiqilib tushmaguncha…
– Iltimos, meni kasalxonaga opketmang, – deya yalina boshladi u yerda cho’zilib yotgancha do’xtirga qarab, ko’zlari qopqonga tushishdan xavfsirayotgan jonivorning
ko’zlariday taka-puka edi. – Men jinni emasman. Aqlim joyida. Lekin Xolidaning ahvoli og’ir. Siz o’shani oldiga boring. Uni davolash kerak…
– Mayli, Xolidaning ahvolidan xabar olaman, – dedi do’xtir necha marta aytgan so’zlarini yana takrorlarkan. – Yo’l-yo’lakay Qodir aravakashniyam ko’rib o’taman.
– Baraka toping, iloyim…
– Lekin avval sizga…
– Yo’q! Yo’q! – doktorning qo’lidagi shpritsga ko’zi tushgan kampir tipirchilay boshladi.
– Oyi! – yigit kampirning bilaklaridan mahkam tutdi.
Kampirning yuzi ayanchli burishib ketganini ko’rgan juvon uni quchoqlab oldi. Keyin eriga yovqarash qilib dedi:
– Joni og’rib ketdi axir!
Yigit ichida qattiq o’kindi, qo’lini sal bo’shatdi, lekin gap ohangini o’zgartirmadi:
– Agar hoziroq ukol olishga rozi bo’lmasangiz, o’zim kasalxonaga oborib tashlayman! Tushundingizmi, oyi?! – yigitning iztirob to’la nigohlari onasining ma’nosiz nigohlariga qadaldi.
Bir lahza… atigi bir lahza kampir ko’lankalar vodiysidan qaytganday bo’ldi, hozirgi ahvolidan uyalganday o’g’liga xijolatli nazar tashladi. So’ng…
– Ukol olsam, obormaysanmi? – dedi boyagiday yalinchoq ohangda.
– Yo’q.
– Aldayapsan! – kampir qattiq siltanib qo’lini tortib olishga urindi.
– Oyi! – yigitning nafaqat ko’zlaridan, balki badanidagi har bir mo’yidan uchqun sachrab ketganday bo’ldi. – Oyi, hammamizni qiynab yubordingiz-ku! Bo’ldi-da endi! Sizning dastingizdan qachongacha yuzim shuvit bo’ladi?!
Kampir birdan g’alati bo’lib ketdi. Hatto tok urganday seskanib tushdi.
– Qiynab yubordim?.. – takrorladi u yigitga qarab. – Nega?… Sizlarni qiynab yubordimmi?.. Axir men ertayu kech… bozorda yursam… ishlab… pul topib… O’ylovdimki… hech kimga og’irligim tushmaydi… YO o’zim sezmagan holda yuzingizni shuvit qilib qo’ydimmi?.. Lekin nega…
– Bas qiling, oyi! Bas qiling. Siz topgan pullarning keragi yo’q! Eshityapsizmi, keragi yo’q! Mog’or bosgan pullaringiz ana, hamyoningizda turibdi allaqachonlardan beri…
– Nega?.. – kampir ajablandi. – Yana pul almashdimi?
– Oyi! Agar hoziroq bas qilmasangiz… o’zimni bir balo qilib qo’yaman!
Kampir qo’rqib ketdi. Qarshisidagi yigitga qo’rqinch ichida bir necha soniya tikilib turdi. Nimadir o’z maromidan chetga oqqanidan yigitning qattiq jahli chiqayotganini ilg’aganday bo’ldi, ammo nima? Kampir zo’r berib o’ylamoqchi bo’ldi, lekin hech narsani anglay olmayotganidan qiynalib, yuragi siqilib ketdi.
Keyin hiqqillab yig’lagancha:
– Akbar… Noila… Farrux… – deya bolalarini yo’qlay boshladi.
– Oyi! Ular sizning nabiralaringiz! Nega tushunmaysiz?
– Nabiralarim?! – kampirning ko’zlari chaqchaydi. – Nabiralarim… – deya takrorladi keyin. – Mening bolalarim qani unda? Akbar… Noila…
– Oyi!
Yigit butunlay o’zini yo’qotib qo’ydi, u nima qilayotganini bilmas, o’zini butunlay jahlning ixtiyoriga topshirgan, hadeb kampirni siltalar, bir nimalar deb baqirardi.
Juvon chidab turolmadi, erini itarib yubordiyu jon holatda kampirga yopishib oldi.
Do’xtir
– Yo’q, – keskin bosh chayqadi yigit. – Odam aqldan ozgan taqdirdayam bunchalikka bormasligi kerak. Axir onamni qancha davolatdim. Vaqt va tibbiyot harakatga keltira olmaydigan xotira bo’lmasligi kerak!
– Bo’lishi mumkin…
– Menimcha oyim atay qiladilar… O’z kasaliga bog’lanib qolganlar.
– YO tangrim, – deb yubordi juvon beixtiyor.
– Axir qachongacha, ona o’z o’g’lini tanimaydi? – dedi yigit kutilmaganda yig’lamsirab. – Axir qachongacha… Qachongacha… o’tmish bizni ta’qib qiladi?!. Axir hayot bir odamga shunchalik ham azob beradimi?! Kecha yo’q… Erta yo’q… Faqat bugun bilan odam qanday yashaydi? Bugun ko’rib turganlariga qarab qanday xulosa chiqaradi? Axir qachongacha xuddi aktyorlarday o’z uyimizda rol o’ynaymiz?! Men Akbarman, lekin Davron degan yigitning rolida chiqishim kerak har kuni, har soniyada sahnaga! Bu azob-ku, azob! Bu ahvolda qanday yashaydi odam?! – yigit devorni mushtladi. Uning yuzi qorday oqarib ketgandi.
– Oyim yashayaptilar-ku…
– Men yashay olmayapman! Men! Men! – yigit boshiga mushtlay boshladi.
Juvon yugurib borib stakanda suyuqlik olib keldi.
– Ichib oling. Tinchlanasiz…
Yigit stakanni bir ko’tarishda bo’shatdi. Zum o’tmay u sal o’ziga keldi.
Biroq…
Kampir endi dod solishga o’tdi.
– Hoy odamlar, yordam beringlar! Sizlarda insof bormi o’zi?! Bir bechora ayolni xo’rlayotgan zolimdan shunchalik ham qo’rqasizlarmi?! – kampir ko’cha tomondagi derazaga tirmashar, uni ochmoqchi bo’lar, alhol ochardi ham, lekin… endi temir panjaraga urilgan barmoqlari zirillab ketardi, biroq kampir bunga parvo qilmas, u joni og’riyotganini sezmasdi. – Bir bechoraga yordam beradigan mard bormi bu dunyoda?! Zolimlarning dastidan kuyib ado bo’ldim-ku…
Eshik baribir ochilmadi. Kampir ezilib yig’lay boshladi…
* * *
Kampir kasal bo’lib qoldi. Uy qamog’i uning asablariga yomon ta’sir qilardi. U o’zini eshik-derazalarga ura-ura, nihoyatda holdan toygan, aft-angoriga qarab bo’lmasdi. Qo’llari shilingan, yuzi, peshonasi momataloq bo’lgan…
Endi u o’zini u yoq-bu yoqqa urmasdi, faqat deraza oldiga borib qo’llarini ikki yoniga kergancha daraxtga aylanardi.
– Qarg’a… Qarg’a… Kel, shoxlarimga qo’nsang-chi, – kampir o’zini ulkan daraxtday his qilardi. – Kela qol. Nega jim turib qolding? Kel, kela qol… Lekin bilib qo’y, boshimga qo’nmaysan!
Kampir xiyol egildi, go’yo shoxlarini pasaytirdi. Ammo kutilmaganda… qarg’a uning shoxlariga emas, miyasiga kirib oldi.
– Ha, yaramas! Yana eski joyingni topib oldingmi? Kisht! Kisht… Obbo, yana qag’illashni boshladi! Mana bu yerimda qarg’a qag’illayapti, – ko’rsatkich barmog’ini chekkasida aylantirib, g’udrangancha uy ichida yura boshladi kampir. – Qarg’a… Qarg’a… Yo’q, men qarg’aman… Men qarg’a… Xuddi ertayu kech daraxtda qimir etmay o’tiradigan qarg’a… O’zicha hammaga kerakman, deb o’ylaydi. Aslida hammaning joniga tegib ketgan! He, noshud… Namuncha qag’illaysan?! Bunaqada miyamni teshib qo’yasan-ku!
Kampir o’rnidan turolmay, yotib qolganidan keyin eshik ochildi. Juvon unga g’amxo’rlik qila boshladi.
Ammo kampir hadeganda o’ziga kelavermagach, do’xtir chaqirishdi.
Uni ko’rdiyu kampir yana shaytonlay boshladi:
– Voy-dod! Anavi alvasti sochimni olgani keldi. Kiyimlarimni yechib, kalta xalat-ishton kiydiradi. Meni yashirib qo’yinglar! U meni opketib qoladi! Tezroq yashir meni, bekit. Ko’zga ko’rinmaydigan yerga bekit! Qariganda sharmanda bo’lmayin… – kampir yostiq bilan boshini bekitdi.
– Oyi… – yigit onasiga yaqin keldi.
Kampir kutilmaganda irg’ib o’rnidan turdiyu xona ichida chir aylanib qocha boshladi, hech kim – na doktor, na… yig’lamoqdan beri turgan o’g’il uni tutishga jazm etishdi.
Ammo kampir baribir xonani gir aylanib yuguraverdi, yuguraverdi. To holdan toyib qolguncha… va uzun ko’ylagining etaklariga o’ralib yiqilib tushmaguncha…
– Iltimos, meni kasalxonaga opketmang, – deya yalina boshladi u yerda cho’zilib yotgancha do’xtirga qarab, ko’zlari qopqonga tushishdan xavfsirayotgan jonivorning
ko’zlariday taka-puka edi. – Men jinni emasman. Aqlim joyida. Lekin Xolidaning ahvoli og’ir. Siz o’shani oldiga boring. Uni davolash kerak…
– Mayli, Xolidaning ahvolidan xabar olaman, – dedi do’xtir necha marta aytgan so’zlarini yana takrorlarkan. – Yo’l-yo’lakay Qodir aravakashniyam ko’rib o’taman.
– Baraka toping, iloyim…
– Lekin avval sizga…
– Yo’q! Yo’q! – doktorning qo’lidagi shpritsga ko’zi tushgan kampir tipirchilay boshladi.
– Oyi! – yigit kampirning bilaklaridan mahkam tutdi.
Kampirning yuzi ayanchli burishib ketganini ko’rgan juvon uni quchoqlab oldi. Keyin eriga yovqarash qilib dedi:
– Joni og’rib ketdi axir!
Yigit ichida qattiq o’kindi, qo’lini sal bo’shatdi, lekin gap ohangini o’zgartirmadi:
– Agar hoziroq ukol olishga rozi bo’lmasangiz, o’zim kasalxonaga oborib tashlayman! Tushundingizmi, oyi?! – yigitning iztirob to’la nigohlari onasining ma’nosiz nigohlariga qadaldi.
Bir lahza… atigi bir lahza kampir ko’lankalar vodiysidan qaytganday bo’ldi, hozirgi ahvolidan uyalganday o’g’liga xijolatli nazar tashladi. So’ng…
– Ukol olsam, obormaysanmi? – dedi boyagiday yalinchoq ohangda.
– Yo’q.
– Aldayapsan! – kampir qattiq siltanib qo’lini tortib olishga urindi.
– Oyi! – yigitning nafaqat ko’zlaridan, balki badanidagi har bir mo’yidan uchqun sachrab ketganday bo’ldi. – Oyi, hammamizni qiynab yubordingiz-ku! Bo’ldi-da endi! Sizning dastingizdan qachongacha yuzim shuvit bo’ladi?!
Kampir birdan g’alati bo’lib ketdi. Hatto tok urganday seskanib tushdi.
– Qiynab yubordim?.. – takrorladi u yigitga qarab. – Nega?… Sizlarni qiynab yubordimmi?.. Axir men ertayu kech… bozorda yursam… ishlab… pul topib… O’ylovdimki… hech kimga og’irligim tushmaydi… YO o’zim sezmagan holda yuzingizni shuvit qilib qo’ydimmi?.. Lekin nega…
– Bas qiling, oyi! Bas qiling. Siz topgan pullarning keragi yo’q! Eshityapsizmi, keragi yo’q! Mog’or bosgan pullaringiz ana, hamyoningizda turibdi allaqachonlardan beri…
– Nega?.. – kampir ajablandi. – Yana pul almashdimi?
– Oyi! Agar hoziroq bas qilmasangiz… o’zimni bir balo qilib qo’yaman!
Kampir qo’rqib ketdi. Qarshisidagi yigitga qo’rqinch ichida bir necha soniya tikilib turdi. Nimadir o’z maromidan chetga oqqanidan yigitning qattiq jahli chiqayotganini ilg’aganday bo’ldi, ammo nima? Kampir zo’r berib o’ylamoqchi bo’ldi, lekin hech narsani anglay olmayotganidan qiynalib, yuragi siqilib ketdi.
Keyin hiqqillab yig’lagancha:
– Akbar… Noila… Farrux… – deya bolalarini yo’qlay boshladi.
– Oyi! Ular sizning nabiralaringiz! Nega tushunmaysiz?
– Nabiralarim?! – kampirning ko’zlari chaqchaydi. – Nabiralarim… – deya takrorladi keyin. – Mening bolalarim qani unda? Akbar… Noila…
– Oyi!
Yigit butunlay o’zini yo’qotib qo’ydi, u nima qilayotganini bilmas, o’zini butunlay jahlning ixtiyoriga topshirgan, hadeb kampirni siltalar, bir nimalar deb baqirardi.
Juvon chidab turolmadi, erini itarib yubordiyu jon holatda kampirga yopishib oldi.
Do’xtir