Tasodifiy hikoya: Taqdir yoki 30 daqiqa... 4 qism
Taqdir yoli 30 daqiqayilda 4 qism Malika onasinig vafotini kotra olmadi endi u huddi tirik murdag...davomi

shosha-pisha yana bitta shpritsni doriga to’ldirdi.
– Oyi, oyijon, bizni kechiring, – dedi juvon kampirni quchoqlab. – Bizni kechiring… Bizdan xafa bo’lmang…
– U xafa bo’lmaydi, – dedi yigit xirqiroq ovozda. – Xafa bo’lishni bilmaydiyu…

Juvon shahd bilan eriga tik qaradi:
– Oyim idrok qila olmasligi mumkin, lekin xafa qilishganda ko’ngillari og’riydi. Axir u kishida ham yurak bor!
– E, yurak hech qachon aql berolmas ekan! Mana, isboti… – dedi yigit to’ng’illab, u yana asabiylasha boshladi.
Shu chog’ do’xtir gapga aralashdi:
– To’g’ri, yurak aql bera olmaydi, ammo miya ham yurak bo’lolmaydi.
Yigit indamadi. U deraza oldiga borib orqa o’girdi.

Doktor kampirga yuzlandi.
– Tayyormisiz, onaxon?
O’zini hayotga bog’lab turgan narsa chil-chil bo’lgandek, parishon tortib qolgan kampir avval hammaga bir-bir qarab chiqdi, besaranjom, bezovta nigohlari bir muddat o’g’liga tikilib qoldi, keyin indamay bilagini tutdi.

Nihoyat u tinchlandi, lekin darrov uxlab qolmadi. Bir muddat qo’llarini ko’ksida chalishtirgancha, shiftga tikilib yotdi, so’ng qorachiqlari sekin yonga enib, yana yigitga qadaldi va asta-sekin kipriklari jipslasha boshladi, lekin ko’zlari butunlay yumilmadi, xuddi ko’z qiri bilan o’g’liga qarab turganday qotib qoldi…
Ammo yigit onasi tomonga qayrilib qaramadi.
– Akbar Turdievich, – dedi keksa doktor dorilarini sumkasiga joylarkan yigitga zimdan qarab. – Nima qilasiz, o’zingizni ham, kampirni ham qiynab? Yaxshisi kampirni kasalxonaga yotqizish kerak.
– Yo’q!
– Tushunmayman, nega… Nima uchun… har doim…
– Onamni bir marta kasalxonaga yotqizishgan, – javob berdi yigit. – O’shanda sochini olmoqchi bo’lishgan… va yana… Men u vaqtlarda yosh bola edim… Shundan beri onam kasalxonadan qo’rqadi.
– Endi… unday bo’lmaydi. Va’da beraman…
– Yo’q!
– Bilasizmi…
– Doktor, – so’zni kesdi yigit. – Nega bunday, a? Nega?.. Nahotki xotirani qaytarib bo’lmasa?
– Bu savolingizga tibbiyot nuqtai nazaridan juda ko’p marta javob berganman, – dedi doktor. – Ammo aytilmagan bir gap qoldi.
– Xo’sh?
– Hayot haddan tashqari chidab bo’lmaydigan darajaga yetganida, Tangrining o’zi bandalariga muruvvat ko’rsatadi…
– Muruvvat?! Hali bu… muruvvatmi?! – yigitning yuziga zaharxanda va istehzoga to’la tabbassum yugurdi.
– Telbalik ham insonni ko’p azoblardan qutqaradi.

Yigitning yuzida azobli va istehzoli tabassum yanada bo’rtdi:
– Avval xarob qilib, keyin…
Do’xtir ketdi.

Yigit karavotga yaqin kelib, pishillab uxlayotgan kampirning qo’lini qo’liga oldi.
– Oyi… Oyijonim-a…
Tongga yaqin ko’zi ilingan yigit bexosdan uyg’onib karavotga qaradi. Kampir u yerda yo’q edi.
Yigit alam bilan peshonasiga mushtladi.
Kampir shu kuni ham, ertasiga ham uyiga qaytmadi.
U g’oyib bo’lgandi…

Qidiruvlar natija bermadi.
Kampir yo’qolgan xotirasi singari izsiz yo’qolgandi…