Tasodifiy hikoya: "Maxis"dan yana bir hikoya "CHIMILDIQDAN QAYTGAN QIZ"
Комил ака билан Замира опа етти киз, бир ўғилни дунёга келтириб, оқ ювиб, оқ тараб вояга етк...davomi

qilaman. Faqat maniki bo`lsang bas. Ho`p degin jonim ho`pde!
Sobit asta Olimga yaqinlashdi.

Olima, xammasini endi tushunganday bo`ldi. Bir yilgi kantirakti, inistitutga kirib olishida yordam bergani. Qizim deb qilayotgan iliq munosabatlari hammasi soxta. Uning asil maqsadi boshqa ekan.
- Yo`q mani tinch qo`ying...
- Yo`q dema, aytganimni qilsang malikalarday yashaysan. Yeganing oldinda yemaganing ketingda bo`ladi. Aqilli qiz bo`l, o`ylab ko`r? -deb qizni burchakka siqib borardi.

Sobit olam-olam vadalar berar, yalinguday bo`lib qizdan so`rardi. Ohiri Olima burchakka taqalgach, iltimoslari naft bermagach. Tiz cho`kib qo`llarini qovushtirib yig`lab yolvora boshladi.
- O`tinib so`rayman Sobit aka mani badnom qilmang... -dedi.
Sobit oyog`lari ostida tiz cho`kib o`tirgan qizni bilaklaridan ushlab o`rnidan turg`azdi. Qo`llarini qattiq siqib quchoqlashga urundi. Olima bo`lsa qarshilik ko`rsatdi.
Sobit qizni siltb yuziga yengil shapati urgach:
- Badanom bo`lishdan qo`rqasanmi? Ha sani shunday badnom qilmamki yashashga ham istagin qolmaydi. Agar aytganimni qilmasang o`zingdan ko`r! -dedi. Sobit yaxshilikcha ko`ndira olmagach, endi qizni qo`rqitish yo`liga o`tdi.
- Kantirak pullarini, sud orqali, o`n barobar qilib undirib olaman. O`zing institutdan haydalasan. Yo`q dema ahmoq, oyog`ing ostiga borimni to`kaman! -deb qizni koftasini yechishga urundi.
- Yo`q, yo`q iltimos bunday qilmang...
- Bo`pti qo`yvoraman keyin o`zing afsus qilasan. Butun inistitut oldida sharmandalarcha haydattiraman. Onangga qizing foxisha deyman. Qo`limdan sog` chiqarsan ammo, loyga qorishib ketasan odamlarni oyog`i ostida ezilasan! -deb qizni yechintirishda davom etdi.
Bu pupisalari naf berib, Olima qarshilik qilishni to`xtatdi. Lekin iltimos qilib yig`lab yolvorishda davom etdi. Sobit bo`lsa bu iltimoslarga parvo qilmas, iloji borich qizni yechintirishga urunardi. Bir amallab koftasini yechib pastga otti. So`ng Olimini qarshiliga qaramay, yupkasi, ich kiyimlari birin bir yechib tashladi. Qizni esa devonga uloqtirdi, va o`zi ham yechina boshladi.
Qizni ko`zlari to`la yosh bilan, Sobitga qarab turardi. Mana uni asil basharasi, u farishta emas, farishta niqobidagi iblis. Uning jundor tanasi, harom yeb kattalashgan qorni, tik turgan asbobi. Hammasi Olimada bu iblisga nisbatan cheksiz nafrat uyg`otgandi.
Lekin har lahzga shavqat, qilishidan umudvor edi.
Ammo yo`q.
Qizni sutdek tiniq tanasi, oyday yorqin chiroyi, tengsiz go`zalligi. Sobitni aqlu hushini olib o`ziga magnitday tortardi. Hirs alangasi vujudini yondirib, chanqotgandi. Istagi faqt bitta. Hirsli chanqog`ini qondirish uchun qizga tashlandi.
Sho`rlik qiz, uni o`zidan qancha uzoqlashtirishga urunmasin, kuchi yetmasdi...

Oyoqlari orasida og`riqni, sezganidan keyin barchasi tamom bo`lganini tushunib taqdirga tan berdi. Go`yoki jonsiz kessakka aylanganday, kaftlari bilan yuzini to`sgancha unsiz yig`lardi. Sobit ko`p cho`zmadi, bir ikki daqiqada ishini bajardiyu, o`zini qizni yoniga tashladi.
Shundayam qo`llari tek turmas, bir nimalar degancha qizni ko`kkarlaridan, sonlaridan silar.
Har harda boshini ko`tarib, bey o`xshov basharasini, qizni nozik badanlarga tekkazib o`pib qo`yardi. Olima huddi haykalga aylanib qolganday. Qulog`lari shang`illar, butun tanasi qaqshab og`rirdi. Qo`rquv iskanjasidan haligacha chiqa olmas, lablari pip-pirab nimadur deyishga urunardi. Nazarida bu qo`rqinchli tushdan edi...

Sobit ikkinchisini boshlash uchun oyoqlarini ikki yonga ochayotganda. Olima o`ziga keldi, bu tush emasligini ongi fahmladi.
Tizzalarini quchoqlagancha ingrab yig`lab yubordi.
- Qo`rqma jonim boshida shunday bo`ladi. Keyin o`rganib qolasan. -Sobit qizni sochlaridan siladi.
- Yashashni istamayman, o`lgim kelyabdi. -dedi asta uyat hissi bosib, choyshob bilan ko`krakini berkitdi. - Hayotimni barbod qildiz, ming lanat sizga!
- Qarg`ama manda ham ko`ngil bor.
- Man nima qilaman? Onamga nima deyman? Hali turmushga chimagan edi!
Kelajagi, boshiga qanday savdolar tushishi haqida o`ylagani sayin ko`z yoshlari tinmas. Yuragi huddi qafasga majburlab solib qo`yilgan qushchaday tipirchilar. U huddi endi ochilayotgan gulu. Ammo shavqatsiz kimsalar yaproqlarini bir-bir uzub olayotganday his etardi o`zini.
Ko`z yoshlarini artar ekan, qarshisida turgan inson qiyofasidagi hayvonga uzoq tikildi. Dilidan o`tqazib jamiyki lanatlarni uning tomonga yo`naltirdi.
- Bor dushga kirib poklanib chiq? -dedi Sobit kichikroq eshikka ishora qilib.
- Tanamni poklar! Nonusimni, iffatimni poklaydimi?
Sobit asta yana qizga yaqinlashdi. Ikki yelkasidan ushlab yuziga termuldi.
- Tiklaydi. O`zim yordam berman!
- ..! -Olimani ko`zlari qinidan chiqguday bo`ldi.
Sobit hiyol jilmaydi.
- San birinchi ham emassan ohirgi ham. -dedi.
Olima tizzalari qaltirab asta dush tomonga yurdi. Iliq suv tagida uzoq o`tirdi. Ko`z yoshlari, oqayotgan suvga aralashib ketardi. Uzoq yuvindi, so`ng dushdan chiqdi. Sobit uxlab yotardi, hayoliga uni pichiqolab o`ldirib tashlash fikri keldiyu ammo jurati yetmadi. Kiyinib chiqib ketdi...

Bir haftagacha inistitutga bormadi. Ohiri dugonasi Umidani qistovi bilan, borishga ko`ndi. Endi avvalgiday, faol emas, darsda ham parishon o`tirardi. Yashashni qizig`i qolmagan.
Darstlar tugagach, dugonasi bilan yotoqxonaga qaytmoqchi edi. Sobit yana yo`liga chiqdi.
- Qizim beytob bo`lib qolibsiz endi tuzukmisiz? -dedi. Hech narsa sodir bo`lmaganday hotirjamlik bilan.
Olima, nima deyishni bilmay qoldi.
- Endi tuzukmisiz? -dedi savolini qaytarib.
Umida sal turtib qo`ygandan keyin. Olima o`ziga kelib, bosh qimirlatdi.
- Yaxshi... Sizdan hovotir olgandim. Ortimdan yuring xonamga muxim gapim bor! -dedi.
``Yo`q Umi dugonajon mani o`zing bilan olib ket. Mani u yoqqa yolg`iz yuborma!`` -deb dugonasiga umid bilan termuldi. Ammo bu so`zlar faqatgina uning onggida aytildi xolos, tilidan tashqariga chiqmadi.
- Bor bor... Tog`angni ortidan..! -Umida dugonasi nimalarni xis qilayotganini qayoqdanam bilsin.
Qiz dugonasiga qarab-qarab qo`yar ekan. Oyog`ini zo`rg`a sudrab Sobitni ortidan yurdi. Huddi bir nimani sezganday, yuragi beyhalot urardi.

Xonaga kirganlari hamoni Olimani quchog`lab oldi.
- Jonim...
- Qo`yvor... Qo`yvor..! -degancha Olima yuliqib quchog`idan chiqib ketdi.
- Bugun man bilan borasan ho`pmi? -shivirladi Sobit.
- Yo`q hech qachon, siz bilan bormayman...
- Hech qachon, hech qachon dema. Mani aytdi deysan hali shundog`am borasan-ki! -dedi...

Sobit shunday majbur qilib qo`ydiki. Olimani oldida ikkita yo`l qolgandi. Sobitni shartiga ko`nish, yo o`z joniga qarst qilish. Hammani ham joni shirin, sho`rlik qiz ablahni shartiga ko`nishdam o`zga chora topa olmadi...

Sobit qo`rqitish yo`li bilan, bir necha hafta Olimani yonidan jildirmadi. Bu vaqt davomida Olima, bir buyimga aylanib qolganday. Ko`zlarini yumgancha bu ifloslik tugashini kutib yotardi...

Olima tez-tez rektirni mashinasida ketishi bazilarda shufha uyg`otgan bo`ldi. Lekin tilida gap turmaydigan