Tasodifiy hikoya: Maktab tualetida,
Bu voqea 3 yil oldin maktabda bolgan edi o'shanda kutubxonadan soat 3 gacha qob ketdim.u yerdam chiq...davomi

olifta yigit kirib keldi.

- Salom qizlar xush ko`rdik! -dedi.
Bunday kelishgan yigit xamma qizni etiborini tortgani aniq. Qizlar bir necha sonya jim bo`lib qoldilar va birin birin salom berdilar.

Bu olifta yigitni xushlamagan Zulfuzar qoshlarini chimirdi. Ammo bu yigitni avval ovoz kelayotgan tomonga quloq tutib keyin qarayotganidan, bu yigitni ko`zlari ojiz ekanini tushundi. Boya bekorga hafa bo'lganini, aslida shuni darrov sezmagan, o`zi so`qirday ekanligidan yuzi qizardi. Salgini beshonasiga kaftini urib qo`ydi. Yonidagi dugonalari-ku allaqachon, o`sha bir necha sonyalik sukut payti bu yigitni ko`zlari ojiz ekanini bilib bo`lishgan edi.

- Qizlar! Akajonimni tanishtiray, isimlari Zafar. Akamjonim tug`ulgan kunim bilan tabriklamoqchilar! -dedi Umida.
Umida bu gapini tugatib ulgurmasidan ``Umini akasi ko`rmas ekanda`` degan pichir-pichirlar boshlangandi.

Zafar ohista torlarni chertar ekan, singlisiga uzoq umir, baxt tilab tilaklar bildirardi. Bazi qizlar hali ham bir-birlarini qulog`lariga shivirlashar edi.
Zafar tilak bildirib bo`lgani hamoni qo`l harati tezlashdi. Qizlar birdan jim bo`lib qoldilar. Zafar tik turgan xolda shunada mahorat bilan chalardi, xuddi ohang bilan qizlarni sexirlab olayotganday.
Zulfuzar bu yigitni xirakatlaridan ko`z uzolmasdi. Xuddi ko`z nurlarining ilohiy sexri qo`llariga jo bo`lganday. Bu sexrli ohang, uning qulog`laridan kirib yuragida aks sado berayotganday.
Yuragida sanchiq turganday jiz ettiyu, paravoz pechkasiga o`tin qalayotganday qalbi yona boshladi. Zafar tobora tezlashib borar, asta avjiga ko`tarilardi. Zulfuzar esa hech qachon tuymagan hislari qiynoqqa solayotganday, beh ehtiyor o`rnidan qo`zg`oldi.
Nahot bu sevgi bo`lsa, ey hudo sevib qoldimmi? Uning hayoliga shu savol keldi. Javob izlaganday, Zafarni yuziga termuldi. Negadur u xuddi qarab turganday bo`ldiyu, Zulfuzar ko`zlarini olib qochdi.
Sevgi shunday bo`lar ekanda?
Bu ilohiy nemat, hissidan labida tabassum paydo bo`ldi. Bey ihtiyor atrofdagi dugonalariga qarab qo`ydi. Ular ham kuydan sarmast bir nuqtaga termulgancha o`tirishardi. Nihoyat, bir necha daqiqa davomida Zulfuzarni qalbini tinch qo`ymagan kuy nihoyasiga yetdi. Qizlar bu kuy bandiligidan ozod bo`lganday, hayrat bilan bir-birlariga qarab qo`yishardi...

Umida akasini qo`lidan ushlab yelkasiga ohista bosh qo`yar ekan. Yuzidagi hayrat hissi ketmagan qizlar qarab ( bu mening aka ) deganday g`ururlanib qosh uchirib qo`ydi.

Zafar boshini salgina egib, barmoqlari uchuni o`pib, yuragi ustiga qo`ydi va qizlar tomon ohista qo`llarini cho`zib ( Yurakdan tinglaganiz uchun rahmat ) degan manodagi, o`ziga hos harakat bilan qizlarga minnadorlik bildirdi. So`ng singlisini yuzlarini, qo`llari bilan paypaslab uning yeshonasidam o`pdi. Huddi qadamini sanab yo`l topib olayotganday, hech kimning ko`magisiz xonani tark etdi.

Umida kulib turardi, yuzini esa ikki shashqator ko`zyoshlari yuvardi.
- Rahmat akajon! -deya oldi hiqqillab yig`lab yubormaslik uchun lablarini berkitib...

Shu bugun barcha qizlar juda katta, unutilmas tasurot bilan uyga qaytdilar.
Ayniqsa Zulfuzar, bir necha kunki uyqusida halovat yo`q. O`zini ko`p ishlarga qodir ekanligini sezadi, ammo hech nima qilaolmayotganday. Qalbidagi Zafar yoqqan o`t ham hech o`chmas, bir zum bo`lsada Zafarni yuz qiyofasini hayolidan ketqaza olmasdi. Tosh supa ustida uxlolmayotgan inson kabi, devon ustida uyoqdan buyoqqa o`girilardi. Nihoyat o`rnidan turib telifonini oldi va dugonasiga qo`ng`iroq qildi.

Bir necha chaqiruvdan so`ng telifon ko`tarildi.
- A`lo Umida...
- Zulfuzar senmisan?!
- Ha.
- Tinchlikmi dugonajon? -dedi Umida xovotirli ohangda.
- Haligi!
- Aytaver tinchlikmi? -yanada havotirga tushub.
- Haligi... O`zing qalaysan?
- Yaxshi... Soat... Soat ikkida xol ahvol so`rash uchun qo`ng`iroq qilyabsanmi?
- Ha, nima qilibdi, sani sog`inib ketdimda!
- Voy dugonajon biram mehribonsan, seni juda yahshi ko`raman. Kel endi uxlaylik... -dedi Umida hazil-chin arlash.
- Umida senda bir gapim bor.
- Qanday?
- Keyingi hafta oyimlarni tug`ulgan kunlari! Antiqa sovg'a qilmoqchiman. Akanglarni taklif qilsam degandim!
- Bilmadim, akam tanlovga tayorgarlik ko`rayotgan edilar...
- Ko`nmaydimi?
- Ha, akam bunday narsalarga odatlanmagan. Ko`nmaydi.
- Unda meni tanishtirib qo`y o`zim so`rab ko`raman!
- Ho`p! -dedi Umida.
- Rostdanmi?
- Rostdan!

Telifon o`chgach, Zulfuzar soatga qaradi. Haqiqatdan soat millari ikkidan oshgan. Asta deraza tomon yaqinlashdi. Tun qo`ynida mayin esib, o`ynoqlab yurgan shaboda derazadan kirib Zulfuzarni yuziga uruldi. Ko`zlarini berkitishga urunga sochlarini quloqlari ortiga qistirib qo`yar ekan, ikkinchi qavat derazasidan uzoq - uzoqlarga termuldi. Tun juda osuda. Bulutlar oy yuzini to`sgan bo`lishiga qaramay, istalba chiroqlari yo`llarni yoritgan. Qorong`ulikdan o`larcha qo`rqishiga qaramay, shu topda sayrga chiqqisi, ko`ksini to`ldirin nafas olib so`ngra derazada tashqariga qarab hayqirgisi kelar edi.

``Nahot bu sevgining qudirati bo`lsa?``
O`ziga shu savolni berar ekan, o`rniga yotdi.
``Men sevib qoldimmi?``
Bey ihtiyor par yostig`ini qattiq quchoqlab bag`riga bosdi.
Yostiq bilan yuzuni berkitib, ``Men sizni yaxshi ko`raman.`` deb shivirlab qo`ydi...

Deraza orqali xonaga kirib kelgan, quyoshning zarrin nurlari Zulfuzarni uyg`onishga majburladi. Shoshgancha o`rnidan turdi va quyosh yuqoriga ko`tarib ketgani ko`rdi. Tezda yuz qo`lini yuvdi, kiymalarini alishtirdida xizmatkor ayolni xay-xaylashiga ham qaramay mashinasini haydab chiqib ketdi.

U xozir salkam o`n .km masofani bosib, dugonasini akasi bilan tanishgani kelmoqda. Qanday telbalik qizbola yigit bilan tanishish uchun... Bu xaqida Umidani uyiga yetib kelganidan keyin o`ylab qoldi. Bir necha daqiqa eshik tagida turgach, shundoq qaytib ketishni istamay eshikni taqqilatdi. Eshikni ochgan Umida xayratini yashirmadi.

- Vooy salom...
- Salom, seni ko`rgani keldim!
- Kel kir ichkariga.
Zulfuzar ichkariga kirar ekan gapni qanday boshni bilmasdi.
- Tinchlikmi Dugonajon yarim tunda xolimi so`raysan, kutulmaganda ko`rgani kelding?
- Bu yomonmi?
- Yo`q juda yaxshi, qani uyga yur!
Zulfuzar yana atrofga qaradi, dugonasini oldida iymanib o`tirmadida maqsadini bayon qildi.
- Zafar aka ko`rinmaydilar?
- Akam! Maktabga ketdilar...
- Maktab! Qanasiga ahir tatil bo`lsa. Aaa keyin akanglar maktab davridan o`tgan bo`lsalar yoki mahsus maktabga boradilarmi?
- Yo`q maktabda to`garak ochganlar, har kuni shogirtlari bilan tayorgarli ko`rmoqdalar...
- Endi nima qilamiz! Maktabga boramizmi? Meni olib borasanmi? -dedi Zulfuzar.
- Agar istasang boramiz! Lekin nega akami so`rab qolding?
- O`zim shundoq, kecha aytgan ishim yuzasidan...
- Bu dugonam qishloqi hech nimani tushunmaydi deb o`ylama! -dedi Umida ayyorona jilmayib. Lekin dugonasini yaxshi bilgani uchunham, uni uyaltirib o`tirmadi...

Birgalashib Zafar ishlaydigan, yaqin mavzeyda joylashgan maktab tomon