Tasodifiy hikoya: Dovucha... (mavsumiy hikoya)
Derazamning tagida bir tup, Örik oppoq bölib gulladi. Novdalarni bezab g'unchalar, Tongda aytdi ha...davomi

suxbaltashishga, ko`proq u bilan bo`lishga harakat qildi. Lekin masofa uzoq emas tezda yetib keldilar...

Ikkovlari ham bir vaqtda mashinadan tushdilar.
- Zulfuzar uyga kiring? -deb taklif qildi Zafar.
- Boshqa safar! -dedi istar istamas.
Zafar yana boshini sal yuqoriga ko`tardi va ko`ksini to`ldirib nafas oldi.
- Dugonayz manti pishiribdi, shunday taomni tashlab ketsayz keyin sizdan hafa bo`ladi!
Biroz hijolat bo`lsada taklifga zori bo`ldi. Har qalay uni yonida yana biroz birga hamsuxbat bo`lish imkonyatini bor.
Zafar xovliga kirgani hamoni singlisini chaqirdi.
- Labbay aka! -odatiy bo`lmagan chaqiruv! Singlisi uydan yugurib chiqdi.
- Qara mehmonga kimni olib keldim!
Dugonasini ko`rib biroz hayron bo`lgan bo`lsada, uni qarshilab kutib oldi.
- Singlim qanday taom pishirding?
- Manti!
- Manti? -dedi Zulfuzar hayratini yashirmay. - Ko`chada turib bilib oldizmi?
Zafar xoxolab kulib yubordi.
- Erta tong o`zim singlimdan shu tamomni pishirib berishini so`ragan edim! -dedi.

Zulfuzarga Zafar qilayotgan hazillari juda xush yoqdi. Bu ko`ngli ochiq xushchaqchaq ekanidan darak.
- Keling qizim! -dedi ostonada paydo bo`lgan Nazira xola, Zafar va Umidani onasi.
Zulfuzar bu yuzidan nur yog`ilib turgan ayolni ko`rgach, negadur huddi kelinchaklarday uyalib, qizarib ketdi.

Yaxshi niyat balki taqdir...

Birgalashib ovqatlanishdi, Zulfuzar hech qachon bunchayib hush kayfiyatda ovqatlanmagan edi. Ularni uyida nonushta juda erta yeyilgani uchun bir o`z nonushta qilardi. Abetda esa faqatgina xizmatkor ayol bo`lgan. Kechki ovqat paytida esa ish haqida gaplashiladi, yoki muamolar hal qilinadi. Bu yerdachi, bag`ri keng mehribon ona, ko`z nuridan mahrum bo`lganiga qaraman hammaga quvonch ulashib kuldirayotgan aka va qo`llari judayam shirin singil. Zulfuzar bu insonlar bilan bir umir qolgisi kelib ketdi. Ammo o`z minorasiga qaytishi, yana asiraga aylanishi kerak. Faqatgina unga birgina narsa taskin beradi. U ertaga yana yoqtirgan insonini ko`rishi mumkun...

Zulfuzar qolgan kunlari ham maktab oldiga kelishni kanda qilmadi.

* * * * *

Kechki vaqt Zulfuzarni ota onasi kunduzgi tug`ulgan kunning ziyofatidan so`ng charchog`ini chiqarib o`tirishgandi. Birdan og`zi qulog`ida bo`lgan Zulfuzar xonaga kirib keldi.
- Oyijon tug`ulgan kuniz bilan, - u eshik tomonga ovoz qildi. - Kelaviring...

Birin birin salom berib xonaga Zafar va Umida kirib keldilar. Zulfizarni otasiham onasiham, avvaliga hayrnsib qizlariga qaradilar so`ngra mensimaygina alik oldilar. Zulfuzar tezda ularni ota onasiga tanishtirdi.
- Qizim tilidan qo`ymaydigan dugonasi siz ekanda? -dedi onasi kesatkan bo`ldi. Soddagina Umida kosa tagida nim kosa borligini sezmadi ham, shunchaki go`zal tabassumi bilan jilmayib qo`ydi.
- Nega qizim so`ngi kunlarda dutor olib ber deb qoldi desam... -dedi dadasi ham no o`rin iljayib.
Onasi esa Zulfuzarga qarab qoshlarini uchurib imo qildi, ``Ayt boshlayversin.`` deganday.

- Zafar aka boshlayvering! -dedi Zulfuzar.
Lekin Zafar huddi eshitmaganday qimir etmadi. Uni bu xolati Zufizarni otasiga xush yoqmadi, o`rnidan biroz qo`zg`olib Zafar tomon o`qirayib qaradi. Zafar naqt bir daqiqa oshiq shu o`tirishda o`tirdi. So`ngra chuqur nafas olgach, dutorini avaylabgina qo`liga oldi. Astagina torlarni barmoqlari bilan siypaladi. Torlarni mayingina chertdi, avvaliga shunarsiz, xissiz boshlangan kuy, birdaniga hayolini olib qo`ydi. U shundayin mahorat bilan ishlardi, barmoqlari huddi kalibri qushuning qanotlari misol tebranar, dutor dastasi sidirgancha undan anvoyi saslarni siqib olayotganday. Xona uzra bohorning tongi yellari misol yoqimli kuy devorlarga urulib aks sado berardi. Huddi yuraklar tubida jaranglaganday, qalblarga, qoya toshlarni yemirib tashlagan dovul misol kirib kelardi. So`ng qalbni egallab olgan g`uborlarni g`azon barglarideb allaqayerlargadur uchirib yuborardi. Zulfuzarni otasini yelkalari bu ajoyib ohangga hamohang tebrana boshlagan edi. Ko`zlari yumulgan, hayollari esa allaqayerlargadur olib ketgan. Bolaligi o`tgan qishlog`loq ko`chalari. Pahsadevor uylar, o`sha osmon ostida joylashgan eski taxta so`ri, birgina ko`rpaga o`ranib tunda miltiragan yulduzlarga temulib orzularga berilgan ikki juft ko`zlar. Tepasida o`tirgacha ikki yetimni boshini silagan mehribon kanpir va ustumga ilinga eski radio. Radioda yangragan sexirli tanish kuy. Ohangga hamohang tebrangan, yilar zalvorini ko`targan yelkalar. U har chand urunmasin kampirni chehrasini eslay olmadi, eski qabirni esladi. Ohirgi marta qachon ziyorat qilganini eslashga urundi. Naqadar azob mehir bergan yaqinlarni eslay olmaslik. Bu kuy... Bu kuy atayin vijdonni urib, tepkilab qiynayotganday.
Ko`zlarini asta ochdi, borliqni unitib berilib kuy chalayotgan yigit, uning yonida akasini harakatlarini diqqat bilan kuzatib o`tirgan singil. Ko`z oldidan, turmushga chiqqanidan keyin qishloqda qolib ketgan o`z singlisini qiyofasi o`tdi. Ota onasidan qolgan yodgor. Boylik, mansab ketidan quvib singlisini esdan chiqargani yodiga tushdi. Ota onasidan keyin tarbiyalab shu darajaga yetishiga sababchi buvisini esladi...

Birdan o`pkasi to`lib, bo`g`ziga achchiq bir narsa tiqilganini sezdi. Ko`zyoshlarini arang tiyib turardi. Kuy tugab bo`lgan bo`lsada, bo`g`ziga tiqilgan achchiq tufaytli, bir necha sonya gapira olmadi.

- Qo`liz dard ko`rmasin o`g`lim! -dedi arang o`zini tutib.
Zafar ko`ksiga qo`lini qo`yib, ovoz kelgan tomonga qarab salgina bosh egib tazim qildi.
- Tug`ulgan kuniz bilan, qizingiz nomida shu kuyni arzimas sovg`a deb beling! -dedi taxminan tug`ulgan kun egasini o`tirgan joyiga qarab.
- Rahmat o`g`lim qo`llariz gul ekan, o`z ishingizni ustasi ekansiz. Bu bugun men olgan eng ajoyib sovg`a bo`ldi! -dedi Zulfuzarni onasi ham ajoyib mahtov bilan.
Bu maqtovlardan esa hammadan ham Zulfuzarni ko`nglini ko`tarib yubordi. Huddiki ota onasiga qallig`ini tanishtirgani olib kelganu, qallig`i ota onasiga juda yoqqan, qiz qiyofasida edi. Baxtiyorligidan o`ziga sig`may ketayotganday...

- Bu kuyni nomi... -dedi yigitni sanatiga qiziqish bildirgan ota.
- Bu kuy Farg`ona Tanovori...
- Ko`rinib turibdi, juda katta mehnat qilibsiz..!
- Ha...
- Iya dasturxonga qaraylik, qani o`g`lim, sizham qizim dasturxonga yaqinroq o`tiriylar! -dedi mezbon ekanligi yodiga tushib.
- Zafar aka, Umida dasturxonga yaqinroq o`tirilar. Men hozir choy damlab kelaman... - Zulfuzar choynakni ko`tarib oshxona ketdi.
Zulfuzarni bu harakatidan keyin ota onasi hayrat bilan qarab qoldi. Chunki hech qachon oshxonaga kirmaydigan qiz choy damlash uchun shoshib ketdi. Ota onasi yuzida tabassum bilan bu aka singillarga qarab qo`ydi. Qizlarini bunchalik o`zgarib ketishiga sababchi insonlarni asta savolga tutib suxbatlasha boshladilar.
Balki azbaroyi yordam berish hissi ko`ngilga kelgandur. Shu maqsaddami Zulfuzarni otasi Zafarni ko`zlari haqida so`radi.
- O`g`lim ko`zlarizga nima bo`lgan?
Bu savoldan keyin Zafar mahzun jilmaydida jim bo`lib qoldi. Akasini bu skunati singlisini tilga