Tasodifiy hikoya: Asal kelnoyim bilan bu hikoyani "anti-xakker" nikli profildan yozgandim u profil vzol bub ketti davo
deb baqirdi indamay ustiga uzimni tashladim sung kelnoyim bor yuqol deb baqirgandi alixon uygonib ke...davomi

kirishiga majbur qildi.

- Besh yil avval, kuz oyi 20 nayabr edi. Qattiq beytob bo`lib qolgan edim. Kech tushgan, akam dorixonaga chiqqan edilar, o`sha kuni qalin tuman tushgan ekan. Chorrahada akamni mashina urib ketgan. Shundan keyin akami ko`zlari hiralashib, bir oy ichida umuman ko`rmay.... -dedi. Shu payt eshik oldida turgan Zulfuzarni qo`lidagi choynak yerga tushib ketdi. Hammali bey ehtiyor o`rnilaridan turib ketdilar. Zulfuzarni rangi o`chib ketgan, qo`llari qaltirardi. Hammalari uni qo`rqib ketdi deb o`ylashdi. Onasi Zulfuzari boshqa xonaga olib chiqib ketdi.
- Amaki endi biz qaytayli! -dedi Zafar qo`l soatini strelkalarini paypaslar ekan.
- Hozir o`g`limni chaqiraman, mashinada tashlab keladi.
- Yo`q bezovta qilmang taksida yetib olamiz!
Ular xayrlashib chiqib ketishdi.
Chamasi o`n daqiqalardan keyin xonaga Zulfuzar kirdi.
- Dada ular ketishdimi?
- Ha biroz bo`ldi!
- Dada...
- Ha qizim!
- ...! Zulfuzar bir nima deyishga har chand urunmasi tili aylanmasdi.
- Qizim qo`linda issiq choynak bo`lganida, ehtiyot bo`lib yurgin. Biror yering kuyib qolsa nima bo`ladi? -dedi, boyagi choynak voqeasini eslatib.
- Hop dada... -dedi xonadan chiqib ketayotib choynak tushgan joyga biroz termulib.
Hayolida esa birgina so`z, ``Ayibdorman!``.

Xonasida yotgancha o`sha kunni, 20 noyabrni, akasini mashinasi, tug`ulgan kunini taxlil qilardi. Hammasi o`sha chorrahadagi kishiga to`g`ri kelmoqda edi. Buni o`ylagani sayin ayibdorlik, sevgan insonini bir umurga ko`z nuridan ayirgan inson aslida o`zi ekanligi. Bu yuragiga azob berib, ko`zlarida yoshlar bo`lib oqardi. Bir necha kun vijdon azobida qiynalib yurdi. Nihoyat bu insonni dardiga sherik bo`lishga qaror qildi. Buning uchun Zafarga turmushga chiqishi kerak. Bu sevgidan ko`ra, ko`proq ayibdorlik hissi edi...

* * * * *

Har safargi vaqtda maktab oldiga keldi. Bu safar so`z ochishga jurati yetdi.
- Assalom a`laykum Zafar aka!
- Va`alaykum assalom. Yana kelibsizda?
- Keldim!
- Ochig`ini aytsam, sizni maqsadizni tushuna olmayabman! Men bir ko`zi ojiz bo`lsam. Menga yaqin yo`lagan qizlar, o`ziga jabir qiladi... -dedi. Zafar bu gapi bilan: yaxshi ko`rib qolgan bo`lsang, bu shashtingdan qayt, demoqchi edi.
Bu gapni mazmunini Zulfuzar aniq va rvshan tushundi. Ammo... Ammo yurakka buyrug` berib bo`larmidi. Unga termulib turib, negadur quchoqlab olgisi kelib ketdi. Hatto bir qadam oldinga tashlagan edi ham.
- Zulfuzar nega jim bo`lib qoldiz?
Bu savol Zulfuzarni bir siltab qo`yganday bo`ldi.
- Mashinaga o`tiring yo`lda tushuntirib beraman!

Mashinaga o`tirib biroz yurishdi.
- Zulfuzar.
- Labbay Zafar aka!
- Ko`zlarim ojizdir. Ammo qalbim unday emas. Ich - ichimdan sezib turibman!
- Meni kechiring! -dedi. Bu kchirim aslida mashinada turtib yuborgani uchun edi. Biroq buni izohlashga ojiz ekantligi uchun gapni o`zgartirdi. - Gapingizni bo`lganim uchun. Men sizdan dutor chalishni o`rganmoqchiman... -dedi.
- Boshqa ustoz topsayz...
- Siz bilan do`stlashmoqchiman. Kechring yana so`zizni oldim!
Zafar oynadan kirayotgan shabada yuzini tutib bundan huzurlandi. Shu tariqa ancha joyga kelguncha, indamay o`ylanib o`tirdi. Zulfuzar toqat bilan javobni kutardi. Ammo uyga yaqin kelib qolishgan edi, shunga Zafarni shoshitirdi.
- Zafar aka...
- Dudor chalishni mayli o`rgataman. Biroq do`stlik taklifi!
- Do`st bo`lishgaham arzimaymanmi?
- Arziysiz, arziysiz do`stim! -dedi Zafar bu qizni ko`nglini sindirishni istamay.
Zulfuzar esa maqsadi tomon birinchi qadamni tashlaganidan xursand.

Zulfuzar shu kundan boshlab, endi Zafarning oldiga ko`proq bo`lish imkonyatiga ega bo`lgandi. Bir og`iz gapi bilan dadasi dutor olib berdi. Avvaliga bu ishlarni shunchaki Zafarni oldida bo`lish uchun qilayotgan edi.
Zafar esa shogirtlari qatori, gohida tanbeh berib, gohida shirin gapirib sabir toqat bilan o`rgatar edi. Bu o`z mevasini bera boshladi. Bir necha kunda, Zulfuzar oz bo`lsada kuy chalishni o`rgandi. Kunlar shu zaylda o`tib borardi. Endi bir-birlariga bog`lanib qolishgan edi...

Har doyimgiday mashinada uyga qaytayotgan edilar.
- Zafar aka, sizdan bir gap so`rasam maylimi?
- Ha gapiring!
- Sevgan qizingiz bo`lganmi?
Zafar kuldi, javob berishga shoshmay.
- Savolim yoqmadimi?
- Yo`q nega, shunchaki uni o`ylayabman!
Zulfuzarni yuragi uvishib, nafasi siqilganday bo`ldi. Bu rashk hissi bo`lsa kerak!
- Kim o`zi u? Chiroyi qiz edimi? Unga nima bo`lgan?
- U oddiy qiz. Juda go`zal!
Bu tarif Zulfuzarga uncha yoqmadi, shuni uchun mashinani bir silkitib tezligini oshirdi.
- Unga nima bo`lgan? -so`rab qoshlarini chimirib.
- Ota - onasi ko`rga berishni istashmagan!
Bu javob Zulfuzarni hursand qildi, labida tabassum paydo bo`ldi. Bermagani yaxshi bo`libdida deb hayolidan o`tqazdi. Asta ko`z qirini Zafar tomonga tashladi. Endi uni boyagi kulub turgan yuz qiyofasidan asar qolmagan, o`rnini esa tushkunlik egallab olgandi.
Nega hursand bo`lyabsan? Ahir bu insonni ko`p narsasidan mahrum qilgan o`zing-ku!
Bu vijdonning savoli edi.
Tor ko`chga yaqinlashar chog`i tezlikni biroz pastlatdi.
- Agar biror qiz sizga tegaman desa uylangan bo`larmidiz?
- Uyga yaqin qoldikmi? -dedi Zafar javob berishdan qochib.
- Ha mana ko`chayzni boshiga yetdik!
- Unda to`xtating!
- O`zim olib borib qo`yman.
- Mashinada yuraversam yo`lni unutib qo`yaman!
Zulfuzar mashina chetga olib to`xtatdi.
Zafar bir qo`liga g`ilfdagi dutorini, ikkinchisiga yeg`ma cho`pini olib mashinadan tushdi.

- Hayr Zulfuzar!
- Hayr Zafar aka ertagacha! -dedi.

Iyagini rulga tiragancha Zafarni ortidan kuzatib o`tirar, ich ichidan ezilardi.
O`zini uni o`rniga qo`yib ko`rdi. Savollari qalbini tirnab, qanchalik azoblagani haqida o`yladi.
Ko`zyoshlari labiga tomganida, yig`layotganini sezdi.

``Eey hudo, agar iloji bo`lganda ko`zlarimni berardim...`` deb shivirladi.

Uyga qaytgach ko`p o`yladi.
Sevishimni qanday bildiray?
To`g`ri tushunarmikin?
Meni sevmasachi?
Adog`i yo`q savollar!
Sevganini ota onasi bermagan bo`lsa, meni ota onam berarmidi?
Ularni qanday ko`ndiraman?
Hech qachon buni to`g`i tushunishmaydi!
Faqat birgina yo`l birgina...

* * * * *

Bugun boshqacha kun! Zulfuzar bu kun uchun uzoq tayorlandi. Xammasini hissobga olgan vaqt, muhit, o`z ruhiyati. Shunday bo`lsada halittan xayajonda. Oyna qarshisida turgancha o`ziga oro berardi.
Ko`zlariga surma surdi, qosh kipriklariga ishlov berdi, lablarini alvon ranga bo`yadi. Sochlarini turmaklab, egniga chiroyli ko`ylagini kiydi. So`ng suyuklisiga tanish bo`lgan atirini sepib oldi...

Bir necha soatli mashg`ulotni tugatib chiqishdi. Har galgiday mashinaga o`tirishdi. Ammo bu safar mashina boshqa tomonga yurdi. Zafar buni yarim yo`lga borganida tushundi.
- Zulfuzar odatdagidan tez va uzoq yurdik. Meni qayoqqa olib ketyabsiz?
- Uyimga!
- To`xtating mashinani qaytaring! -dedi Zafar qatiy ohangda.
- Sizga surpirizim bor edi! - dedi rejalari puchga chiqqanini fahimlagan Zulfuzar.