Tasodifiy hikoya: Hahaha
Bir kuni bir oyla jit kilishgan ekan. Bolasi, dadasi, onasi, babushkasi. Bir kuni bola dadasi bilan ...davomi

- Avval mendan so`rashiz kerak edi!
- Kechiring... Surpiriz qilmoqchi edim, xafa qilmoqchi emasdim!
- Hafa bo`lmadim. Shunchaki qizbolani uyiga borish noqulay!
- Uyda hechkim yuq, hammalari ishda!
- Mayli unda tezda qaytamiz!
Zafar rozi bo`lgani Zulfuzarni ko`nglini biroz tinchlantirdi. Lekin oldinda bo`ladigan ishni o`ylasa, halittan oyoqlari qaltirab, xayajon bosardi.
Uyga yetib kelishdi, mashinani to`g`iri xovliga olib kirdi.

- Zafar aka qo`lizdan ushlab olsam maylimi?
- Nega?
- Hozir zinadan ikkinchi qavatga ko`tarilamiz!

Yetaklab yurishlarini uncha hush ko`rmasada, qo`lini uzatdi. Huddi qochib ketadiganday, Zulfuzar uni qo`lidan mahkam ushlab oldi.

- Uyimiz ikki qavatli. Meni xonalarim ikkinchi qavatda. Xonamda hamma narsa bor, katta telvizirdan tortib, kanpuytergach. Devorlarda sanatkorlarni rasmlari bor. Yumshoq o`yinchoqlar juda ko`p! Uchala xonam ham juda chiroyli!
- Yaxshi ekanda... - Zafar: voy maqtanchog`ey! deganday labini bir chetini uchirib qo`ydi.
- Marhamat mana-bu yerga o`tiring!
Zafar o`tirgani hamoni, bu yotoq devoni ekanligini fahmladi. Asta jilmayib, boshini qimirlatib pichirladi: ahmoq qiz o`g`ilbolani ham yotoqxonaga olib kiradimi?
- Bir nima dedizmi? -dedi salgina eshitganini anglay olmay.
- Xonangiz shinam bo`lsa kerak dedim?
- Ha juda shinam... Birornima yeysizmi?
- Yo`q hechnima yemayman!
- Biror ichimlik icharsiz, sharbat?
- Mayli yo`q demasdim...

Zulfuzar chiqib ikkita stakanda muzdak sharbat quyib keldi.

Shundan so`ng oraga skunat cho`mdi. Zafar sharbatni xo`plar ekan, aytgan surprizi nima? Nega bu xonaga olib kirganini izohlashini kutardi.
Zulfuzar esa hozir bo`ladigan ish uchun o`zini ruhan tayorlardi...

Skunat ancha cho`zilib ketdi. Zulfuzar shuni anglab asta o`rnidan qo`zg`oldi.
- Zafar aka sizga shu ohirgi ikki oy ichida eng ko`p eshitgan qo`shig`imni qo`yib beraymi?
- Mayli qo`yaqoling!
- Bu qo`shiqni eshitsam, doyim ko`zimga yosh qalqadi, -dedi avvaldan tayorlab qo`ygan markazni pultini olar ekan. - Diqqat bilan eshiting!

Asta musiqa yangray boshladi.

Hayolan har kechda sizga boradi,
Sochingiz taraydi qo`llari yolg`iz.
Asli yolg`izlikning yolg`izdir yori,
Sevgisini sizga aytolmagan qiz.

Dardlarini tinglab tebranar rahyon,
Iforini mast qilgan shamoli hayron.
O`jar ko`ngil bir yon, vujudi bir yon,
Sevgisini sizga aytolmagan qiz...

Sizga baxtlar tutgay uning dil ko`shki,
Saratonda zavqin ilingan ashki,
Jilovlab yashaydi dil uqmas rashkin,
Sevgisini sizga aytolmagan qiz...

Atamaslar uni badavlat malak,
Davlati yo`q axir ko`nglidan bo`lak.
Hatto tushingizga kirmasa kerak,
Sevgisini sizga aytolmagan qiz...

Dil rozini o`zi so`zmi bir og`iz,
Shuni ayttirmaydi g`urur yalmog`iz.
Sizning hotir bilan yashaydi yolg`iz,
Sevgisini sizga aytolmagan qiz...

Hayolan har kechda sizga boradi,
Sochingiz taraydi qo`llari yolg`iz.
Asli yolg`izlikning yolg`izdir yori,
Sevgisini sizga aytolmagan qiz.

Qo`shiq tugaganidan keyinham biroz skunat davom etdi.
- Zulfuzar bu qo`shiq? -nihoyat Zafar so`z ochdi.
- Ha o`ylaganizday!
- O`ziz do`stlikni taklif qilgandiz...
- Yigit qiz bir-biri bilan do`st bo`la olmaydi. Ularni birini qalbida albatta muhabbat bo`ladi! - asta Zafarni yoniga o`tirdi. - Meni hunik qiz deb o`ylayabsizmi? -Zafarni bilaklaridan ushlab barmoqllarini yuziga qo`ydi.
- Yo`q sizni hunuk deb o`ylamadim. Menga chiroy muhum emas! -deb qo`llarini tortib oldi.
- Hech bo`lmasa qiyofami bilib oling! -Zulfuzar yana barmoqlarni yuziga qo`ydi.
Zafar asta barmog`larini yuzlari uzra yurg`aza boshladi. Qoshlari, ko`zlari, yanoqlari barmoqlari lablari ustida asta sidirlar ekan, Zulfuzar asta entikib ko`zlarini yumdi. Badaning turli yerlarida titroq paydo bo`ldi.
- Siz ajoyib qizsiz Zulfuzar!
- Unda meni?
- Allaqachon yoqtirib qolganman... - Zafar bu so`zni aytdiyu, lablarida bir lahzalik o`pichni his qildi. Bu o`pich uni qalbidagi bir kemtikni to`lgandek edi.
Zulfuzar ehtiros og`ushida, butun hayajonini jilovlashga urunar ekan, qo`llarini Zafarning mayin qora sochlari tomon uzatdi, sochlar oralab o`tgan qo`llarini uning bo`yniga tushib asta quchoqladi. Zafar ham bu ajib hissiyot og`ishida, Zulfuzarni nozik bellaridan quchdi. Avvaliga sezgak tortdi, asta qo`llarini pastroqqa tushurar ekan, Zulfuzarni bir siltab o`zidan nariga itardi.
- Egningda kiyiming yo`qmi?
Zulfuzar asta yutunib olgach:
- Yo`q! -deb shivirladi.
- Qachondan beri shunday o`tiribsan?
Zafar o`rnidan turib ketdi. G`azab bilan kuldi:
- Ko`zlarim ko`rligini bila turib ustimdan kulyabsanmi?
- Zafar aka meni tushunmadiz!
- Yo`qol yaqinlashma, alvasti! - Zafar devan ustini paypaslab, qo`ygan cho`pini oldiyu xonadan chiqib ketdi.
Zulfuzar esa tizzalarini quchoqlagancha o`tirar edi. Hammasi yaxshi ketayotgan edi. Boya musiqa yangrayotganda uyatni chetga surib kiyimlarini yechgandi. Ota onasini chorasiz qoldirib, Zafarga turmushga chiqishi uchun o`rtaga nomusini tikkandi. Zafarni bu yo`lni tutishini hissobga olmagan, bu bilan qattiq adashganini endi tushangandi. Yana javobsiz savollar girdobida qolgandi:
Men haqimda nima deb o`ylaydi endi?
Barchasi tomom bo`ldimi?
Endi u siz qanday yashayman!
Birdan o`rnidan sakrab turdi:
U qayoqqa ketdi, ahir yo`lni bilmaydiku!
Uydan o`qday otilib ko`chaga chiqdi. Atrofga alanglab uni izlardi. Nihoyat ko`zlari 200 metrlar narida ketayotgan Zafarga tushdi. Qadamini tezlatib uni ortidan kuzatdi. No tanish yo`llar bir necha bor qoqilib, turtinib yo`l topishga urunardi. Yaxshi odamlar ko`p, bir yo`lovchi ayol uni bekatga olib borib aftobusga chiqarib yubordi. Ammo... Ammo bu aftobus umuman boshqa yo`nalishda-ku. Yugurgani bilan yeta olmasligini tushunib, ortiga uyga yugurdi. Mashinasini haydab aftobusni ortidan tushishga urungandi. Biroq aftobusni ko`zdan qochordi. Bir necha soat aftobus yo`nalishi bo`yicha yurib Zafarni izlardi. Ammo u hech bir bekatda tushmagan. Bu esa Zulfuzarni ko`ngliga har xil g`ulg`ulalarni solar, u biror korholga uchirashidan juda qo`rqardi. O`ylab o`ylab, Zafarni uyiga borishga qaror qildi. Ko`chasi boshida mashinada o`tirgancha, tinmay xudodan yig`lab so`rardi: Tangrim Zafar akamni oman saqla! deb nola qilardi.
Niohay bir necha soatdan so`ng yonida o`tib ketayotgan taksi ichidaga Zafarga ko`zi tushdi. Zafar mashinadan tushib eson omon uyiga kirib ketganini ko`rgach ho`ngrab yig`lab yubordi. Ko`zidan oqqan yoshlar, surmasini yuvib yuzini qoraga bo`yagandi.
Bu Zafar akamni oldida yuzing qora bo`lganidan darakmi? deb o`yladi. Chalkash o`y hayollarda o`sha yerda o`tirib kunni kech qilib ortiga qaytdi. Uyga kelganida onasi va akasini ishdan qaytganini ko`rdi.
- Uyga mehmon kelibdi? -dedi onasi ko`rgani hamoni.
- Salom, oyi! -der ekan hizmatkor ayolga g`azab bilan termulib shivirladi. - Sotqin!
- Uyga qanday mehmon keldi? - onasi savolini takrorladi.
- Oyi meni kimga uzatasiz?
Onasi bir labini bujmaytirdida:
- O`zimizga munosib