Tasodifiy hikoya: MANI AYANCHLI HAYOTIM 4
Salom do' stlar hikoyamiz davom etadi u bilan bir birimizni juda sevardik lekin men unga munosib e...davomi

joyga!
- Meni ko`nglim bilan hisoblashmaysizmi?
- Albatta hisoblashamiz!
- Ko`zi ojiz yigitni yoqtirib qoldim desamchi?
- Gapirma ikki dunyo bir bo`lsa ham!
- Majbur bo`lsangizchi? Shundan boshqa ilojingiz qolmagan bo`lsachi?
- Ahmoq nima qilding! -dedi tutaqib ketgan onasi ikki, uch bor tarsaki urib. - O`sha ko`r bilan bizni sharmanda qildingmi?
Narigi xonada xamma gapni eshitgan akasi xonga kirib keldi.
- Zulfi agar sanga qo`lini tekkazgan bo`lsa, o`ldiraman! Avval u ko`rni, keyin seni...
- Oyi yomon hayolga bormang! Zafar akam siz o`ylagan insonlardan emas!
- O`chir o`sha ko`rni ismini ham tilinga olma! - onasi jirkib berdi.
- Uning ko`r bo`lib qolishida men aybdorman!
- Nimalar deb valdirayabsam esingni yedingmi?
- 2008 yili tug`ulgan kunimni kafeda nishonladim. Kech qolib ketganim uchun akam olib kelgani borgan edilar. Akamga iltimos qilib, rulga men o`tirdim. Keyin bilmay chorrahadan o`tayotgan yigitni urub yubordik. O`sha Zafar aka ekan!
- Yo`q aldayabsan?
- Ishonmasangiz akamdan so`rang oyi! -dedi.
Onasi og`liga qaradi, u ham qizini gapini maqullab bosh egib turardi.

- Voy sho`rim... -onasi ham boshini ushladi. - O`sha ko`r biladimi buni?
- Yo`q!
- Ha, ana hammasi joyida, yopiqli qozon yopiqligicha qolgani yaxshi. O`zlaringni qiynamalaring. Hudo unga shuni ravo ko`rgan u ko`rga!
Bu gapdan keyin Zulfuzar qichqirdi, onasi har gapida ``U ko`r, o`sha ko`r!`` deyayotganiga chiday olmay qichqirdi.
- Uning ismi Zafar, ko`r demang, - bu ham kamlik qilganday, stol ustidagi guldonni devorga urib parchalab tashladi. - Uni ko`r demang! -deb baqirib uydan yugurib chiqib mashinasini haydab ketdi...

Umida erta tongda supirgisini ko`tarib, ko`chani supirgani chiqgandi. Eshig oldidagi mashinani ko`rib xayron bo`ldi. Mashina ichida Zulfuzar uxlab yotardi.
Umida sekin oynani taqqillatib uni uyg`otdi.
- Zulfuzar qachon kelding?
- Boya... Zafar aka uydalarmi, men gaplashib olishim kerak?
- Yuraqo uyga! -Umida dugonasini akasini xonasiga boshlab kirdi. - Aka Zulfuzar keldi!
- Ayt ketsin!
- Zafar aka meni kechiring. Sizga aytadigan gapim bor iltimos! - Zulfuzarni ko`zlariga yosh quyuldi. - Men aybdordom!
- Tinchlikmi qizim nega yig`layabsan? - xonga Zafarning onasi kirib keldi.
Zulfuzar boshini egib olgancha bor gapni ayta boshladi:
- Men ayiborman! O`g`lingizni ko`zlari ojiz bo`lib qolishiga men sababchiman. O`sha kuni akam ikkimiz edik. Birinchi marta rulga o`tirgandim. Tezlikni oshirvorib chorrahadan o`tayotgan Zafar akani ko`rmay qoldim, - Zulfuzar bir ikki hiqqillab nafasini rostlab oldi. - O`sha qora mashinani rulida men edim. Turtub yuborganimdan keyin bir nech o`n metr narida to`xtadik. Zafar aka biroz muddat cho`kkalab o`tirdilar, so`ng o`rnilaridan turib ketdilar. Shundan keyin bir qo`rqib qochib ketdik! -dedi. Zafar hayolan o`sha kunga qaytganday bo`ldi. Hammasi Zulfuzar aytganday bo`lgan.
Zulfuzar xozir achchiq-achchiq haqoratlar, qarg`ish, zo`r kelsa kaltak yeyishga ham tayyor edi.
Ammo... Zoyirning onasi asta Zulfuzarni boshini siladi. Boshini ko`targanda esa ko`z yoshlarini artib qo`ydi.
- Qizim bunda o`zingni ayblama. Bu taqdiru azal. Qalbi pok qiz ekan, hamma ham buni tan olishga jurat eta olmaydi!
Zoyir kuldi.
- Zulfuzar onam to`g`ri aytyabdilar. Bu taqdir, har kimni taqdiri o`z peshonasiga bitilgan, -u yana kuldi. - Buni uchun hech qanday SURPRIZNI keragi yo`q. Sandan hafa emasman, insonni qalbiday fikri ham toza bo`lishi kerak tushundingmi xatoyingni?
- Ha...
- Endi uyinga boraqo! -dedi Zafar.
Zulfuzar mashinasini oldiga chiqqar ekan, o`zini kuzatib chiqqan dugonasiga hijolat bo`lib qaradi.
- Umida mendan nafratlanayotgandursan?
- Yo`q sendan hafa emasman. O`zing eshitdingku, bu taqdir. Aydor izlamoqchi bo`lsak bunda hammamiz aybormiz! Agar men betob bo`lmagan, onam kech bo`lganda ruhsat berishmaganda, akam chorrahadan shoshib o`tmaganlarida bu ish bo`lmasdi! -dedi dugonasini bilaklaridan ohista ushlab. - Zulfuzar xozir hayjondasan, yuzingdan ko`rib turibman. Mashinangni ehtiyot bo`lib hayda. Uyga yetib borganingda qo`l telifonimga qo`ngiroq qilgin. Bo`lmasa hovotir olib o`tiraman ho`pmi dugonajon?
Zulfuzar. Shuncha gaplardan keyinham nafratlanmay, aksincha qayg`urayotgan dugonanasini qattiq quchoqlab oldi. Hayolida birgina savol: bular insonmi yo farishta?

Uyiga yetib kelganida ko`zlari g`azabga to`lgan onasi qarshi oldi.
- Tuni bilan qayoqda eding? -baqirib so`roqqa tutdi.
- Baqirma, hammaga jar solib, - dadasi onasini tinchlantirdi. - Beri kel qizm!
Zulfuzar piqqilab yig`lay boshladi.
- Oyingni aytganlari to`g`rimi? Rostdanham uni sen urib yuborganmisan?
- Ha dada... Kechiring! -dedi o`zini yig`idan tiyolmay.
- Ha ona qizima-aaa. Ona qizim nimalar qilding! - dadasi Zulfizarni yupatish uchun bag`riga boshib boshini silardi. Zulfuzar esa dadasi ko`ksiga boshini qo`yib ho`ngrab yig`lardi...

ORADAN IKKI YIL O`TDI.

Zulfuzar dadasi qarshisida ko`zyosh to`kib turardi.
Biroq bugun Zulfuzar oppoq libosda, yuzlab mehmonlar qarshisida. Ddadasi ham ko`zyoshlarini yashirmay Zulfuzarga oq-fotixa berar ekan shu so`zlarni qo`shib qo`ydi.
ONA QIZIM, SEN KATTA HAYOTGA QADAM QO`YYABSAN. SENI MASULYATING IKKI KARRA KO`PROQ. SABRU TOQATLI BO`L, TURMUSH O`RTOG`INGNI KO`ZLARIGA NUR BO`L...

Tamom.

Muallif: -MAJNUN-

Kollejda o`qib yurgan paytlarim edi. Birinchi qor yoqgan. Mashinadan tushib kellej tomon yurdim, mandan oldinda bir qiz ketardi. Kollej eshigi oldi uchta paralelimizdagi bolalar. Qo`llarida bir to`pdan qor, mandan biroz narida ketayotgan qizga otmoqchi. Qiz ham shuni sezib qadamini sekinlatdi. Uzi ko`nglim sez bollarni niyatini. Ular qizni yuziga qor ishqalashmoqchi. Aslida qor ishqash boxonada qizni u yer bu yerlarini ushlab oladi.
- Otmalarin! -dedim qadamimni tezlatib qizdan oldinga o`tib, ular bilan salomlashib so`rashdim. Bu paytda qiz o`tib ketvoldi.
Bir necha kundan keyin yo`lakda to`qnash kelib qoldi. Salom berib o`tib ketdi. Shundan keyin ko`rishib qolganda salom-alik qilib yurdik. Keyinchali biroz biroz suxbatlashadigan bo`ldik. Shundoq bilinib turardi judayam odobli, hushfel qizligi. Subatlarni birida qayerdan ekanini so`raganim, akasi tanish bo`lib chiqdi. Qishloqlar aro futbol chenpionatlari paytida tanishgan edim. Akasi otti qashqasiday tanilgan alkash, sovuqroq bola. Keyinchalik bir voqea bo`ldi. O`sha alkash ichvolib mahallasiga qiz olib ketgani kelgan kuyov navrarlar ustiga shebyonka (maydalangan tosh) otgan. Qirrali toshlardan bir kiyovni jo`ralaridan birini chap ko`ziga sanchilib qolgan. Oqibatda ko`z oqib tushgan. U bola ham begona emas, holamni qaynisini o`g`li. Ancha to`palon, sudra-sudra bo`ldi. Bir ko`ziga pratez qo`ydirdi. O`sha paytda uni ham to`yi yaqin edi. Bir ko`zli bo`lib qolganidan keyin kelin tomon aynib to`yni qaytardi. Alamidan ular yana bular tomonga hujumga o`tti. Ohir oqibat akasini kasriga u qiz qoldi...
Holamlarnikiga ko`p borganim uchun, u bolani yaxshigina tanir edim.