Tasodifiy hikoya: Укишда
бу вокия ман укишимда содир булди колледжда укиётганимда квартирага турардик ман ва 2 та бола бир хонада 4 киз бошка хонада 2 та журам квартирамиздаги 2 та кизбилан гаплашиб юрарди ман булса гох 1 таси билан гох бошкаси билан эркин куш эдим бир кун 1 та кизни холасини кизи келди танишдик кеч тушди хамма уз хонасига кириб кетди ман кеч соат 2 да кино куриб утиргандим уша киз чикиб колди оти озода чиройли 17 га кирган розвый футболка ва трикода фигураси билиниб кукраги ва думаси билин...davomi

" Hayotimiz Albomi " | Asian

Добавил:	Asian (27.08.2016 / 20:28)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	16319
Комментарии:	Комментарии закрыты

Asar nomi: " Hayotimiz Albomi "
ASar muallifi: Asian
Asar haqida: Real voqeaga asoslangan

Men suratkashman.Oddiygina.Bolakaylar meni ko'rishsa, "Rasmchi Amaki" deya qichqirishadi.Kattalar esa
"Mansur rasmchi" deyishadi.Kimlar uchundir ba'zi paytlari juda kerakli insonman.Ba'zilarningdir nazdida esa
bo'yniga fotoapparat ilib olgancha kun bo'yi xiyobonda aylanib yuradigan bekorchi.Ammo men aynan shu ishimdan
zavq olaman.Axir minglab baxtli chehralarni tasmalarga muhrlab,shirin xotiralarga berilaman,dardlarimni
unutgandek bo'laman

****

"To'g'ri yursang,qoqilmaysan". Otam rahmatli ko'p shu so'zni aytardi.Bir umrga bog'bonlik qilib,ro'zg'or
tebratgan dadam juda halol inson bo'lgan.Bolaligimizdan qiyinchilik ko'rib o'sganimiz uchun ham doim yaxshi
yashashga,mehnat qilib,birimizni ikki qilishga harakat qilaman.Bir paytlari puli ko'p odamlar eng baxtli
kishilar deb o'ylardim.Bunday qarorga kelishimga kichkinaligimda yuz bergan bir voqea sabab bo'lsa ajab,
ajabmas.


Onamning aytishicha bolaligimda suratga tushishni juda yaxshi ko'rgan ekanman.Tuman markazidagi xiyobon
o'tib qolsak doim suratxona tomon chopar va suratxonaga kirib olib,stulchaga o'tirarkanman.Suratkash
amakining "Hozir qushca uchib chiqadi" degan gaplarini eshitganimda biram zavqlanardim.Fotoapparatdan ko'z
uzmay qushcha uchib chiqishini intizor bo'lib kutardim...Ammo har safar chiroqcha lip etib yonardi-yu,
qushcha uchib chiqmasdi...Men esa umidimni uzmasdim.Qo'l uchida kun ko'radigan oila uchun har ikki kunda
suratkashga pul berishi qiyin edi.Ba'zida suratkash amaki onamning g'amgin ko'zlariga qarab,buni anglardi-yu
pul olmasdi.Ba'zida esa yolg'ondakam rasmga olib qo'yardi.Bir gal esa onam qattiq urishib berdi.O'shanda
chamamda o'n yoshlarda edim.Doimgidek suratxona tomon chopayotganimda qo'limdan mahkam ushladi-da,
"Mansur,pulimiz yo'q!Boshqa rasmga tushmaysan" dedi.To uyga qaytguncha yig'laganim hamon esimda.Va o'zimga
o'zim so'z berganman: "Katta bo'lsam,boy bo'laman!Qushcha uchib chiqadigan fotoapparat sotib olaman.Bolalarni
bepul suratga olaman".

Yillar o'tib,suratxona buzib tashlandi.O'sha amaki ham olamdan o'tdi.Mening orzularim ham o'z-o'zidan bolalik
yillarimda qolib ketdi.Go'yo,ular unutilgandek edi.Ota-onam qiynalib bo'lsa-da,barcha bolalarini oliy
ma'lumotli qilishgan.Men ham o'qishni tugatib,mutaxassisligim bo'yicha bankda ishlay boshladim.Harakatchan
ligim,topshiriqlarni vaqtida bajarishim bilan rahbariyat nazariga tushdim.Sekin-sekin ishlarim o'nglanib
bo'lim boshlig'i bo'ldim.Bu orada uylandim,birin-ketin farzandlarim dunyoga keldi.Hayot go'zal,u bilan
juda baxtli edik...


Ammo...xom sut emgan bandaligimga bordimmi yoki pok orzularim nafs yo'lida qurbon bo'ldimi,adashdim!
To'g'ri yo'lda keta turib,bilib-bilmay egri tomonga qayrildim.Yo'q,bariga o'zim aybdorman.Ko'zimni kattaroq
ochib ishlaganimda bunaqa bo'lmasdi.Rahbarlar,menga maslahat solganlar,mening imzom bilan ish bitirganlar,
bular o'z yo'liga.O'sha paytda o'zim ham yengil yo'ldan oson yurib ketishni o'ylaganman.Va oxiri xatolarim
uchun javob berdim - Qonun oldida va taqdir oldida

Men-ku 3 yillik jazoni o'tab,yana sog'-omon uyimga qaytdim.Qilgan aybim uchun javob berdim.Endi yangi hayot
boshlayman,bolalarim bag'rimda bo'ladi degan o'ylar og'ushida edim.Afsus,xatom men o'ylagandan-da qimmatga
tushgan ekan.

****

Sevarani maktab davrimdan yaxshi ko'rardim.Nozikkina bu qiz doim himoyaga muhtojdek tuyulardi.Qishda qor yoqqan
kezlari tanaffus paytida "Bolalar qorbo'ron qilsa" deya maktabdan chiqishga cho'chirdi.Jismoniy tarbiya darsida
volleybol o'ynasak,doim bir chekkada to'pning zarbidan qo'rqib o'tirardi.O'rtoqlarim bilan bu qo'rqor qizning
ustidan rosa kulardik.Ammo darsdan so'ng doim uni uyiga kuzatib qo'yar edim.Buning ustiga rosa a'lochi edi.
Deyarli barcha uyga berilgan vazifalarimni Sevara tayyorlab kelardi.U o'z kuchi bilan o'qishga kirdi,o'qidi.
O'sha biz ta'lim olgan maktabda dars bera boshladi.Oila qurganimizdan keyin bu ojizgina qizning qanchalik
irodali,kuchli ekanligiga amin bo'ldim.Mehribon,farosatli.Hech qachon nolimaydigan,doim kulib turadigan
kelinidan onam ham juda xursand yurardi,qamoqda paytim ham bolalarni oq yuvib,oq taradi.Tinimsiz holimdan
xabar olib turdi.Mening esa vijdonim qiynalardi.Bilardim,yolg'iz boshi bilan qiynalayotganini.Ammo o'zi hech
nolimasdi.Doim "Hammasi yaxshi bo'ladi" deya ta'kidlar,xatlar yozardi.U menga umid,kuch bergan,ammo dardlarini
ichiga yutgan.Hammasini keyinchalik ayolim qattiq og'rib shifoxonga tushgach bildim...

****

Eng yomoni esa daxshatli voqeani eshitib,avvaliga qo'llarim musht bo'lib tuguldi,shifoxona xonasidan otilib
ko'chaga chiqayotganimda esa shifokor to'xtatdi.Undan yanayam daxshatli gaplarni eshitdim-u,butun tanam
bo'shashib ketdi.Faqat bir savol miyamda aylana boshladi: "Nahotki?"..."Hammasiga men aybdorman..."

****

Bu voqea qamalgan yillarim sodir bo'lgan ekan.Uch yil Sevara hammasini ichiga yutib yashagan,

Katta o'glimizning tug'ilgan kunida Sevara kichkinagina dasturxon tuzagan.Ko'ngliga shodlik sig'magan sabab
mung'ayib bolalar bilan o'tirgan.Onam,akam va kelinoyim bilan bir yo'qlab kelay deb uyimizga kelishgan.
O'sha kuni mahallamizda to'y bo'lgan ekan.Qo'shnimiz Abdurasul oilasidan ajrashgan.Uning xotini ichkilikka
mukkasidan ketgan erini ikki bolasi bilan tashlab ketib qoldi.O'sha kecha Abdurasul to'yda rosa ichgan-u,
chiroq yonib turgan bizning uyga kirgan.Mast erkakning yolg'iz ayolning uyiga kirib kelishidan akam jahl
otiga mingan.O'rtada katta janjal chiqqan.To'ydan qaytayotgan barcha qo'ni-qo'shni tomoshaga yig'ilgan.
Sevara sho'rlik esa nomusdan o'lay degan.

Ertasiga akam Abdurasulnikiga borgan,masalaga oydinlik kiritgan,hammasini bosdi-bosdi qiladi.Ammo Sevaraning
nomi qora bo'lib qolavergan.Endi qo'ni-qo'shnilar u haqda bo'lmag'ur gaplar aytishar,xotinim esa doim ishga
mung'ayib borib kelar ekan.Onam qancha biznikida yashab tura qoling desa ham ko'nmagan,akamning yuziga
qarashga botingaa olmagandir-da.Aybsiz aybdor bo'lsa ham o'zini kechira olmagan.

Bu gaplarni eshitib,uning qanchalik oriyatli,nomusi kuchli ayolligiga tan berdim.Ammo buni tan olish endi
hech narsani o'zgartira olmasdi.Kuchli siqilish,doim shosha-pisha ovqatlanish,bolalarning qorni to'ysin
deya o'zini och-nahor yurishi,kunduzlari maktabda dars berib,kechasi bilan tikuvchilik qilishi o'z ta'sirini
o'tkazmay qolmagan.Bolaligidan oshqozoni xasta ayolim saraton dardiga yo'liqishining sabablari shu edi...

****

Sevarani asrab qolish uchun jonimni berishga tayyor edim.Bor-budimni sotib,uni davolashga xarajat qildim.
Uch yil bolalarni onamga topshirib,shifoxonama-shifoxona yurdik...Barcha muolajalarni oldik...Sevara esa
doim qo'llarimni ushlab yalinardi:"Mansur aka,men tuzalmayman...Ortiqcha ovora bo'lyapsiz...Bolalarni
o'ylang...qiynamang meni..." deya...Men esa taslim bo'lgim kelmasdi...

Ammo,baribir,qo'limdan