Tasodifiy hikoya: hasta qimorboz 1
Muallif zarruxbek zarrux zarrux: -Shu yerga o'tirsam bo'ladimi? -xa bemalol Yosh xonim Rustamni...davomi

qildi.
Qiz ``tegishli`` iborasi nima uchun ishlatilayotganiga umuman tushunmadi.
- Mo`min senga aytmadimi?
Qiz endi Rustam o`tirgan tomonga qaradi.
- Mo`min seni qartada yutqazdi...
Qiz ustidan muzdek suv quyib yuborganday, bir seskanib ketdi. Oyoq qo`llari jonsizlanayotganday muzlay boshladi. O`zini arang ushlab turgan qiz, bu kishining gaplariga ishonmay otasi tomonga qaradi.
- Daa-da... Daa-dajon..! -dedi ovozi titrab ko`zlari namlanib. Mo`min esa, teskari qaragancha yig`lardi. Otasini hatto o`grilib qaray olmayatgani ko`rgach, bu haqiqat ekanligini tushundi. Bey ehtiyor, ortiga yura boshladi. Biroq baquvat qo`llar uning yelkalaridan ushlab to`xtatdi. Qiz yanada qo`rquvga tushib, barzangini qo`lidan chiqishga urundi. Shuda qizni boshidagi rumoli tushub, uzun tun yog`dusiday jozibodor, qora sochlari yoyilib ketdi.
- Dadajon... -degancha yig`lab, bilaklarini ushlab olgan barzangini changalidan chiqarishga harakat qilar. Qiz qancha chirangani sayin uning sochlari sharsharaday tebranib, qizni oyday husniga o`zgacha jozibani berardi. Bu manzaradan huzurlanib o`tirganlar, allaqachon g`imirlab qolishgadi...

- Qo`yvor, qo`lini! -dedi Rustam buyruq ohonggida. O`ljasini boshqalar bilan baxam ko`rishni istamay. Qizi otasidan najot kutgandi, afsuski Mo`min endi aralashishga ojiz.
Rustam ikkita sumkadagi pullarni stol ustiga qo`yar ekan, deyarli hizmatkoridan bo`lib qolgan Ma`matga ``Mashinaga olib chiqib qo`y!`` deganday imo qildi. O`zi esa qizga yaqinlashdi. Qizni bilagidan ushlab olishga harakat qilgandi. Biroq qiz qo`llarini ortiga yashrib:
- Dada... -deb ho`ngrab yubordi.
Rustam yerda yotgan qizni rumolini oldida qizga uzatdi.
- Men bilan ketasan!
- Mega tegmang... Dadajon! -qiz yig`lagancha otasi tomonga yurdi...
- Sayida otam rozi bo`lsin desang, shu bilan ket qizim...! -Mo`min hirrillagancha buyruq ohangida, qo`lini bigiz qilib Rustamni ko`rsatdi...

Qiz esa yashin urganday qotib qoldi. Shu paytgacha otasini avliyday ulug`lab kelgandi. Biroq otasini ikkinchi yuzi, manfur qiyofasi ham borligini ko`rib hushi uchdi... Mo`min bog`ida muattar iforli, nam nihol gulni parvarishlab o`stirdi-yu. Lekin shavqatsizlarcha uni yulib olib, nihol o`smas botqoqa uloqtirdi...
Sayida nima uchun otasi bunday qilganini tushonmas. O`zini bilmagan xolda, qo`lidan yetaklab ketayotgan Rustamning ortidan yurib borardi.

Mashinada ketar ekan, endi taqdiri nima kechadi. O`ziga tez-tez qarab qo`yayotgan yigit, boshiga ne savdolar soladi. Sayida bularni o`ylagani sayin yanada daxshatga tushar, butun vujudini titraq bosardi.
Nega xayot bunday beyshavqat?
Hatto uning bu taqdiriga achingan samoham ko`zyosh to`kayotganday. Sayida mashina oynasiga urulayotgan, yomg`ir donalariga termuldi. Tez-tez borib kelayotgan oyna artgich, oyna yuzini sidib qo`ymoqda.
Sayidanichi, uning yuzida oqayotgan ko`zyoshlarni kim sidrib, artib qo`yadi..?

Barcha umid, orzular, botqoqqa cho`kib borayotgan gul yaproqlariday qora loyga botib yo`q bo`lib ketmoqda edi...

Rustamning esa butun ongi, fikri hayoli tezda uyga yetib borish va bu gulning iforidan qonib hidlash. Hirs olovida yonayotgan Rustam gazni tobora qattiq bosar, qizni yig`lagani kamlik qilganday, mashina matorini ham uvvillatardi...

Yo`lda uncha ko`p yurmadilar ammo, uyga yetib kelganlarida tong yorisha boshlagan edi. Rustam qizni qochib ketmasligi uchun, bilagidan mahkam ushlab olgan ko`yi zinda ko`tarilib borardi...
Shiraga yopishgan hira pashshaday. Ulorni ortidan, ikkita sumkada pul ko`targan Ma`mat ham paydo.
- Yordam kerakmi uka? -deb shivirladi. Bu gulni iforida hidlab ko`rmoqchi ekanligini bildirib.
- Hamma yerga burningni suqaverma, - uni yelkasiga musht tushurdi. - Keyinroq, hozir borib ishlaringni qil!
Ma`mat hirlangan ko`zlari bilan qizga bir qarab qo`ydida, sumkalarni qoldirib qaytib ketdi.

Rustam qizni uyga olib kirgani hamoni uni yotoqxonaga sudradi. Qiz Rustamni niyatini tushunib yig`lab o`tindi:
- Akajon o`tinam tegmang!
Hirs o`tida yonayotgan qalbni ko`zlari ko`r bo`ladi. Rustman asta qizga yaqinlashdi.
Uning ko`zlarini to`sib turgan, sochlarni bir chetga surdi.
- Ko`zlaring juda chiroyli ekan! -deb quchoqlashga urundi.
Qiz o`zini olib qochishga harakat qilar ekan:
- Akajon, jon-akajon, hudodan qo`rqing. Menga rahmingiz kelsin!
Hudoni nomini eshitgach, ko`nglidagi yomon o`ylar tarqadimi, qizni qo`lini qo`yib yuborib, bir qadam ortga qaytdi. Qizga boshdan oyoq razm soldi. Bu qiz o`zi bilgan qizlarga o`xshamasligini sezdi.
- Senga tegmayman... Shu xona endi senga... - dedida qizni xonada qoldirib u yerni tark etar ekan. - Kechir! -dedi.

Boshqa xonaga o`tib, pullarni seyfga joylab, so`ng muzlatkichdan, ichimlik olib kresloga o`tirdi. Biroz ichgach, tungi uyqusizlik sababmi uyqu elay boshladi. Lekin harchand uxlashga harakt qilmasin, narigi xonadan kelayotgan yeg`i ovozi uxlab olishiga qo`ymasdi...

Jahil bilan eshikni tepdi, qiz esa burchakka biqinib olgancha yig`lab o`tirgandi. Shovqinda cho`chib o`rnidan turdi.
- Yana bir marta yig`lasang, o`zingdan ko`r!
Qiz tez-tez ko`z yoshlarini artib oldi.
- Boshqa yig`lama! Aytdim-ku senga yomonlik qilmayman!
- Unda nega bu yerda qamab qo`ydiz? -dedi qaltiroq ovozda, tilga kirib.
- Seni qamaganim yo`q, bu uyda istagan narsangni qil yeb-ich oshxonada xamma narsa bor, o`yna-kul, ana telvirin, kampuyter! Faqat eshikdan ko`chaga chiqma!
- Uyimga ketishimga ruhsat berasizmi? -dedi past ovozda qiz.
- Vaqti kelsa... Hozircha uningni chiqarmay, yig`lamay o`tir, ho`pmi?
Qiz boshini qimirlatib shartga rozi ekanligini bildirdi.
- Ha-ya isming Sayidamidi?
- Him...
- Sayida... Sayida... namuncha quyonga o`xshab titramasang? -Rustam kuldi. - Qo`rqma menam odamman, seni yeb qo`ymayman!
Rustam qizni tinchlantirishga urunsada, qiz hali hanuz qo`rquvda ekanligini sezib turardi. Shuni uchun unga yumshoqroq gaprishga harakat qildi...

- Sayida, seni tushunib turibman qay ahvolda ekaningni. Biroz sabirli bo`l hammasi yaxshi bo`ladi... Sen hech qo`rqma, mana o`rin joy yotib uxlabol. Men boshqa xonada bo`laman. Seni ruhsatingsiz xona eshigiga hechkim yaqinlashmaydi!
Qiz sal hotirjam bo`lganday tuyuldi. So`ng Rustam joyiga qaytib kresloga o`tirib ko`zlarini yumdi.

Salgina ko`zi ilingan ekan, asabiy jiringlayotgan eshik qo`ng`irog`idan uyg`onib ketdi.
O`rnidan turar ekan, avvalo qiz qochib ketmadimikin deb eshikdan mo`raladi. Qiz gilam ustida devorga suyanib tizzalarini quchoqlab o`tirardi. Eshik ochilganini sezib o`rnidan qo`zg`oldi.
- Qimirlama, o`tiraver!
Negadur qizni mahzum chehrasini ko`rib, achinib ketdi. Unga yaxshilik qilgisi keldi.
Juda ko`zga yaqin qiz bo`lgai uchunmi u bilan taqdirini bog`lash fikri ham keldi. Biroq asabga teguvchh qo`ng`iroq ovozi, bu ajoyib fikrlarni chalg`itib yubordi.
- Hozir chiqyabman. -deya eshikni eshikni berkitdi.
Borib qo`ng`irog` chalingan eshigni ochdi. Eshik ortida esa, Mo`min boshini egib turardi.
- Keldizmi domla?
Mo`min istamaygina qo`lidagi