Tasodifiy hikoya: Бир аёл такдири
Тунги кеч соат 12:00 . Лола куча шовкунидан уйгониб кетдию ухлолмади. Мана неча йилдан бери елгиз би...davomi

chamadonni uzatdi.
- Qizimni qaytib bering inim...
Rustam chamadonni ochdi, malum miqdorda pul borligini ko`rib, oychan nigohlarini bir muddat pullarga qadab turdi...
- Sayida... Heey qiz..!
Sayida asta xonadan chiqdi-yu, eshik oldida turgan otasini ko`rgach joyida to`xtadi.
- Dadang seni olib ketgani kelibdi. Ketasanmi u bilan?
Sayida otasiga bir qarab olgach boshini egib:
- Ha! -dedi.
Rustam chamadonni Mo`minga uzatdi.
- Mo`min aka, siz dindor insonsiz bir savol beraman, yolg`on so`zlamay javob berasizmi? -chamadonni uni qo`liga tutqazdi. - Pulizni ham qizizni ham olib ketasiz. Faqat bu pullarni qayerdan olganizni ayta olasizmi?
Mo`min bir muddat bu vadaga ishonqiramay, turdida:
- Birodarim, og`am Elqo`z aka yordam qildilar...
- Ha, yaxshi odam ko`p bu dunyoda. Hamma ham bizga o`xshab razil emas! -dedi qoshlarin birlashtirib, iyagini sal ko`tarib, qo`llarini ko`kragiga qovushtirdi. Avvalgiday aktiyorlik mahoratini namoyish qilib o`ychan qiyofaga kirdi.
- Elqo`zi... Elqo`zi... Juda tanish isim qayerdadur eshitganman! Anovi qalampir emasmi?
- Ha o`sha! -dedi Mo`min.
Rustamni atayin talmovsirab g`ashiga tegayotganini tushunib muloyimlik bilan.
- Adashmayabsizmi domla? Aynan o`sha Elqo`zimi? Ikkimiz ham bir kishi haqida gapiryabmizmi?
- Ha o`sha... Inim! -dedi Mo`min.
- Aniqlashtirib olganimiz yaxshi bo`ldi. Lekin ishonish qiyin. Men tasavur qilgan Elqo`zi umuman boshqacha, qamalib chiqqagan, qumorga mukkasidan ketgan, xaligacha qariligini bo`yniga olmaydigan xotinboz! Ha odamlar bir kunda ham o`zgarib qolar ekanda..! -dedi boshini salgina qashlab. - Qo`zi qanday shart bilan berdi dedingiz?
- Indamadim... Keyin aytaman degandi shartini!
- Him... Yaxshi odam, har xolda evaziga qizingni menga nigohlab ber demasa kerak! -dedida istehzo bilan kulib qo`ydi.
- Sayida nega turibsan bor ketaver dadang bilan! -dedi va o`zi asta ichkariga qarab yurdi.
Qiz esa salgina boshini egib minnaddorchilik bildirib otasi tomon siljidi.
- Meni otam qimorga tikib, begona erkaklarga berib yuborganda. Qaytib uni yuziga qaramas edim. - Rustam ortiga o`grilib Mo`minga va qiziga bir qarab qo`ydi. - Meni qizim bo`lganda, uni seyfimda... - bu iborasi oshib ketganini o`zi sezdi. - Ko`z qorachig`imday ehtiyotlab, asrar edim! -dedi. So`ng ularni eshik oldida qoldirib, xonaga kirib, kresloga o`tirdi.

Rustam juda ishongisi kelardi. Sayida bu gaplarni, manosini tushunishi, otasi bilan ketmaslini ich-ichidan istay boshlagandi.
Qolishga qaror qilguday bo`lsa, unga g`amho`rlik qilshga, o`z yaqiniday asrab avaylashga, o`ziga so`z ham berdi.
Yana boyagi, o`y hayollar shuviri egallab, Sayida bilan o`tajak kelgusi hayoti, baxtli hayot xaqidagi manzaralari tasvirlana boshlagandi...
Biroq eshikni ``tap,`` etib berkitilgan ovozi bu manzaralarni g`azon barglariday har yoqqa tarqatib yubordi. Qo`llarini musht qilib tugar ekan.
``Shavqat qilishga arzimas ekan!`` deb shivirladi. Boshini orqaga tashlab ko`zlarini yumdi...

Yig`i ovoz. Rustam boshini ko`tarib o`rnidan turdi. Tanish yig`i ovozi. Ich-ichidan quvonib ketdi.

Siyida o`sha eshik oldida, tizzalarini quchoqlab o`tirib olgancha ko`z yosh to`kardi. Rustamni ko`rgani hamoni o`rnidan turdi. Boshini egib ko`z yoshlarini yashirdi, kaftini yuziga bosib lablarini berkitib xonasiga kirib ketdi...
Rustam unga yig`lama deb buyruq bergisi kelmadi. Ammo mungli ingroq ovozga ham bardosh qila olmadi.

Xonaga ham bostirib kirmadi. Eshikni chertib taqqillatdi.
Eshik ochilib Sayida qaradi.
- Kechring endi, yeg`lamayman!
- Qarshiligim yo`q, yig`layver ko`nglingni bo`shatib ol. Men ko`chaga chiqib kelman. Mana uyni kalati, senga hech narsani taqiqlamayman... -dedida kalitni Sayidani qo`liga berdi. - O`z uyingday yuraver.
Undan uzoqlashar ekan, ko`nglida ajib bir og`riqni sezdi. Uni yonida bir umir qolib ketishni istadi. Lekin ayni damda uyi yolg`iz qoldirish kerak...

Ko`chaga chiqganida, eski basharini ko`rib afzoyi buzuldi. Mashinasi olda kutib turgan Mo`minga:
- Nima kerak? -dedi qo`pol ohangda.
- Men qizim haqida hechkimga aytmadim!
- Nimaga aytmadiz? Melitsiyaga aytish kerak edi! - Rustam kuldi. - Aytalmoysan chunki o`zingdan qo`rqasan!
Oraga biroz skunat cho`mdi. Mo`min bezovtalanib bir nima demoqchi bo`lar, lekin aytolmasdi.
Rustam bu bezovtalikni sababini anglaganday bo`ldi.

- Qizing soppa-sog`...
- Rahmat. Inim rahmat... - Mo`minni ohirgi gapi shu bo`ldi.

* * * * *

Rustam og`aynilarini: ``o`tir hali qizlar bilan kayf qilmadik-ku!`` degan taklifiga ham ko`nmay tungi kulibdan ertaroq chiqdi. Uyga qaytganida soat millari 12 ga yaqinlashib qolgan. Biroz kayfi bor, qiz yotgan xona eshikni ochib ichkariga bosh suqdi.
- Tentak qiz! Men senga xonamni bo`shatib bersam-u, sen yerda yotibsan! -dedi g`udurladi.
Sayida qimir etmadi, ammo uyg`oq edi.
- Devanga chiqib uxla... - dedi eshikni berkitar ekan uni uxlamayotgani sezib...

O`zi esa no qulay bo`lsa ham kresloda o`ltirib uxlashga urundi.
Rustam uchun, bugungi tun, boshqalaridan farq qiladi. Deyarli tunni uyda o`tqazmas, biror o`ziga tanish fohishanikida yoki erta tongada kirib kelardi. Keyin esa peshingacha uhlardi. Shu sababdan bugun ancha vaqtga uxlay olmasdan qiynaldi. Balki bu yaxshilikka bo`lgandur, shu vaqt ichida boshqa xonada yotgan qiz bir zun bo`lsada hayolidan ketmadi...
Endi ko`zlariga uyqu ilinganda esa, qandaydur shivirlashdan uyg`onib ketdi. Kecha ichilgan aroq tasirida, boshida og`riq turdi. Shu sababdanmi yig`i aralash eshitilayotgan, bu tovushlarni anglab ololmagani sayin asabiylashardi. Lang ochib qo`yilgan eshik, xona ichiga kirdi-yu, shu xamoni asta, qizni bezova qilmaslik uchun ortiga qaytdi.
``Kecha otasi, uni qimorga tikdi. Bugun u yig`lab ibodat qilyabdi!`` Rustam yana bir bor, eshikdan bosh suqdi. Ko`nglidagi g`ashlik qayoqqadur yo`qolib o`rnini ajib bir xis egalladi. Eshik oldida turib, kecha Sayidaga teginmoqchi bo`lgani, unga yomon niyatda qaragani haqida o`ylab, o`z - o`zidan uyalib ketdi.
Sayida bomdot ibodatini tugatgach, asta o`rnidan turdi. Eshikdan bosh suqub tikib turgan, Rustamni ko`rgach salom berdi.
Rustam Sayidaga uzoq tikilib qoldi, o`tkir nigohlari unga og`ir botayotgani, sezib tursada undan ko`z uzolmasdi. Sayida esa joynomoz o`rnida foydalangan, matoni olib qo`ygach, iyagi ostida bog`lab olgan rumolini yechib sochlarini ortiga bog`lab, o`rab oldi.
Rumol, eskiroq bo`lsada etagi uz ko`ylak, lozim unga farishta qiyofasini bergandi.
Sayida Rustam tanishgan qizlarga o`xshamaydi. Ular huddi, yaltiroq qog`ozga o`ralga oddiy toshga o`xshasa. Sayida eski gazeta bo`lagiga o`rab qo`yilga olmos toshning ayni o`zi. Ayni damda Rustamni butun onggu shuvirini shu o`y qamrab olgandi.
- Tuning yaxshi o`tmabdi shekili? Chehrang ancha so`lg`inlashgan! -Rustam asta jilmaydi. - Ammo sen juda go`zalsan.
Bunday ochiq momilaga odatlanmagan Sayida yana bezovtalandi.
- Sayida necha yoshdasan?
Sayida biroz sukut saqlab turgach:
- 20! -dedi.
- Ortimdan yur! - Sayida