Tasodifiy hikoya: Ehtiros va muhabbat
Men xotinimni sevaman. Uni erkatoyliklari, xushchaqchaq kulishlari, odamni ehtirosini qitiqlaydigan qomati va umuman hamma hammasini yoqtiraman. Tóyimizga òtganiga hali endi 2 oy bòlishiga qaramasdan, uyimdagilar va qarindoshlarimning haqiqiy "kenja qiz" iga aylangan qolgan. Men oilada kenja farzand bolganim uchunmi, hamma qarindoshlarim xotinimni "kenja qiz" yoki "kenja kelin" deb chaqirishadi. Kuni bilan yelib yugurib tolmaydi. Uyni ishlaridan tashqari òzi xususiy qilib ochib olgan kichik tiku...davomi

hayratlanib.
— Kim, kim? Eron shohi yoki turklar sultoni qaytib bermoqchi deb oʻylayapsizmi?.. Sizning jiyaningiz, mening doʻstim qarzini toʻlamoqchi.

Pshelenskaya ikkala qoʻli bilan boshini changalladi:
— Voy, kechirasiz, bugun juda boshim ogʻrib turibdi, xizmatkorlarim qonimga tashna qilishdi. Xafa boʻlmaysiz endi! Marhamat, ichkari kiring.

Dizma Pshelenskayaning ortidan xonaga kirdi. U yerdagi mebelning yarmi agʻdarilib yotardi, oʻrtada esa parketni artadigan shchyotkaning dastasi qaqqayib turardi. Beka deraza oldiga stul qoʻyib mehmonni oʻtkazdi-da, hurpayib yurgani uchun kechirim soʻrab, xonadan chiqdi va shu ketganicha yarim soatcha yoʻq boʻlib ketdi.

«Bu jin urgur xotinga nima boʻlgan oʻzi? — deya oʻzicha mulohaza qila boshladi Dizma. — Xuddi qopogʻon itday talab berdi-ya. Falokat bosib kelibman bu yerga. Xolasi ham jiyanidan qolishmaydiganga oʻxshaydi! Juda hurmatli xonim, deyishgan edi, koʻrinishidan esa oqsoch xotindan farq qilmaydi!»

Anchagacha gʻazabi qaynab turgan Dizma nihoyat jahlidan tushgach, bu xotinga Ponimirskiy sizga qarzini toʻlamoqchi deb darrov aytib qoʻyganidan afsuslana boshladi.

«Meni ham jiyaniga oʻxshagan telba deb hisoblagan boʻlsa kerak-da...»

Nihoyat beka qaytib keldi. Eidi u sochlarini tarab, goʻshtdor burni va loʻppi yuzlariga qalin upa surgan hamda lablarini boʻyab, egniga toʻq qizil shlafrok kiyib olgan edi.
— Meni kechirasiz, — deya gap boshladi beka, — juda charchab, diqqatim oshib turgan edi. Nikodim uning uzun va ozgʻin qoʻlidan oʻpib, oʻzini tanishtirdi.

Pshelenskaya ketma-ket savol bera boshladi. Nikodim hatto ogʻiz ochishga ham ulgurmadi. Shundai soʻng u Ponimirskiyning xatini olib, xonimga uzatdi.

Pshelenskaya shu zahoti:
— Ye xudoyim-ey, pensneni unutibman. Franya! Franya! Antoniy!!.. Franya! — deya ovozi boricha baqira boshladi.

Doʻpir-doʻpir oyoq tovushi eshitilib, bir minutdan soʻng oqsoch xotin oltin gardishli pensneni olib keldi.

Pani Pshelenskaya xatni oʻqishga tutindi. Uni oʻqir ekan, xonim yuzlari qizarib, bir necha bor Dizmadan kechirim soʻradi.

Maktub unga qattiq ta’sir qildi. Xonim uni yana bir oʻqib chiqdi-da, bu ish juda muhimligini, yoʻq, yoʻq, Jorjik qarzini toʻlamoqchi ekanligi uchun emas, umuman bu ishning katta ahamiyatga ega ekanligini aytdi.

U Nikodimdan Koborovoda nimalar boʻlayotgani, «boyoqish Ninetkaning» kayfiyati qandayligi, «oʻgʻri Kunik» xoʻjalikni qanday boshqarayotgani toʻgʻrisida surishtira boshladi va nihoyat, bu ishlar haqida suhbatdoshining fikri qandayligini soʻradi.

Biroq suhbatdoshi bu toʻgʻrida oʻylab koʻrmagan edi, shu boisdan ham u mingʻirlab javob qildi:
— Nima desam ekan... Menimcha, advokat bilan maslahatlashib koʻrish kerak.
— Juda toʻgʻri aytdingiz, — deya uning gapini ilib ketdi Pshelenskaya. — Lekin bilasizmi, eng yaxshisi, oldin pan Kshepitskiy bilan gaplashib olish kerak. Pan Kshepitskiyni taniysizmi?
— Yoʻq, tanimayman. Kim ekan u?
— E, u juda qobiliyatli odam. Garchi hali ancha yosh boʻlsa-da, eski tanishimiz. Qechirasiz, siz mehmonxonaga joylashdingizmi?
— Ertaga sizni tushki ovqatga taklif qilsam, yoʻq demaysizmi? Kshepitskiy ham keladi. Oʻshanda hamma ishni gaplashib olardik. Kelasizmi?
— Soat nechada?
— Agar sizga noqulay boʻlmasa, soat beshda.
— Yaxshi.
— Sizni iltifotsizlik bilan kutib olganim uchun meni kechirasiz. Xafa emasmisiz, ishqilib?
— Nega xafa boʻlarkanman? — deya javob qildi Dizma. — Hammayam asabiylashishi mumkin.

U Pshelenskayaga durustroq razm soldi-da, xonim tuzukkina ekan, deb koʻnglidan kechirdi. Pshelenskaya elliklarga borib qolgan boʻlsa ham xipcha va serharakat boʻlgani uchun yoshroq koʻrinardi. Xonim Dizmani eshikkacha kuzatib chiqdi va jilmayib xayrlashdi.
— Bu boyonlarni hech qachon tushunib boʻlmaydi, — toʻngʻilladi Dizma eshikdan pastga tushar ekan.

U nariroqdagi mayxonaga kirib, ovqatlanib oldi. Nihoyat, yolgʻiz oʻzi oʻtirib ovqatlanganidan Nikodim gʻoyat huzur qildi. Axir birov qaramayaptimi, qachon qoshiqni ishlatish keragu, qachon vilkani deb bosh qotirishga hojat qolmagan edi-da.

Pshelenskayanikiga kirib chiqqach, Dizma, bularning hammasi quruq gapligicha qoladi, Ponimirskiyning umidlari chippakka chiqadi, degan qarorga keldi.

«Kunitskiy oʻzini laqillatib qoʻyadigan ahmoqlardan emas. Dogʻuli u!»

Keyin Nikodim birdan: «Bu gaplarning hammasini Kunitskiyga aytsam-chi? « — deya oʻylab qoldi. Lekin shu zahoti tilini tiygani ma’qulligini tushundi. Bundan tashqari, Ponimirskiyni tutib berish — shunday ajoyib xotin Ninani ranjitib qoʻyish bilan barobar edi...

Mayxonaning shundoq yonginasida reklama chiroqlari lipillab yonib turardi. Fil'm. Nikodimning kinoga tushmaganiga ham ancha boʻlgan edi! Dizma soatiga qaradi: hali uning ixtiyorida besh soat vaqti bor edi. Nikodim uzoq oʻylab oʻtirmay bilet sotib oldi.

Kartina juda qiziq, hatto maroqli ekan. Yosh qaroqchi koʻhlikkina qizni sevib qoladi. Biroq kutilmaganda qizni boshqa qaroqchilar toʻdasi oʻgʻirlab ketadi. Koʻp gʻaroyib sarguzashtlardan soʻng yosh qaroqchi oʻz ma’shuqasini xalos etadi va fil'mning oxirida u bilan nikohdan oʻtadi; eng qizigʻi — ularni ajin bosgan yuzidan muloyim tabassum arimaydigan nuroniy chol, ruhoniy — qizning otasi nikohdan oʻtkazadi.

Buni koʻrib Nikodim avvaliga juda ajablandi, biroq keyin, bu voqealar Amerikada boʻlyapti-ku, u yerda esa ruhoniylar uylanishi mumkin boʻlsa kerak, degan xayolga bordn.

Fil'm shu qadar qiziqarli ediki, Dizma uni bir varakayiga ikki seans koʻrdi. U kinodan chiqqanida koʻcha minglab chiroqlardan charogʻon edi. Trotuarlarda toʻda-toʻda kishilar sayr qilib yurishardi. Kech tushganiga qaramay, havo issiq va dim edi. Dizma mehmonxonaga piyoda qaytar ekan, uzoqdan Kunitskiyning koʻrkam avtomobiliga koʻzi tushdi.

«Mening mashinam!» — deya dilidan oʻtkazdi u va iljayib qoʻydi.
— Xoʻsh, ishlar qalay? — soʻradi u shoferning ta’zimiga javob bergach.
— Yaxshi. Rahmat.
— Vaqtni qanday oʻtkazdingiz?

Shofer oʻzi asli varshavalik boʻlgani uchun borib qarindosh-urugʻlarini koʻrganini aytdi. Ular bir minutcha gaplashib turishgach, Dizma nomeriga chiqib, qayta kiyinib tushdi.

«Bugun bir ziyofat uyushtiraman. Polkovnik bilan durustroq tanishib olish kerak. Unga shampanskoye qoʻyib beraman».

Chorak soatdan soʻng Dizma «Voha»ga yetib bordi. Restoran hali boʻm-boʻsh boʻlib, ikki-uch stolgina band edi.

«Shoshilibman», — deya xayolidan oʻtkazdi Nikodim.

U aroq bilan ovqat keltirishni buyurdi. Kel'ner unga, pan janobi oliylari, deb murojaat qilganicha, bir zumda stolga turli-tuman zakuska qoʻydi. Uning yoniga yana ikki ofitsiant qoʻshilib, sardak solingan baliq. vetchina, pashtet va shunga oʻxshash taomlar keltirishdi.

Nikodim polkovnikni kutib, ovqat yeyishga shoshilmadi. Orkestr qandaydir klassik muzikani chalmoqda edi. Zal asta-sekin odamlarga toʻla boshladi.

Nihoyat, soat oʻn birga yaqin polkovnik Vareda paydo boʻldi. U bilan birga sochlari tim qora, past boʻyli, grajdancha kiyingan bir odam ham bor edi.
— E, shu yerdamisiz! — deya xitob qildi polkovnik.