Tasodifiy hikoya: mazza
karo4i mani bitta qis4am b6lardi o4igini aytganda u qiz bilan man 6zimi xi4am unaqa iw b6ladi deb 6y...davomi

Muttahamning parvozi (II- qism)

Добавил:	------DIMA----- (17.10.2016 / 16:43)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	104780
Комментарии:	Комментарии закрыты

Tadeush Dolenga-Mostovich
Muttahamning parvozi (2- qism)
Barchaga sabr tilagan holda o'qishni maslahat beraman, bu qism anchagina qiziq ekan
Janjal Ninaning oldi ochiq kechki koʻylagini kiyib, oyna oldida sochini odatdagidan koʻproq taraganidan boshlandi.

Tabiatan ziyrak Kasya buni darhol payqadi.
— Ballarda kiyadigan koʻylagingni kiymabsan-da, — dedi u goʻyo begʻaraz gapirganday qilib.
— Kasya!
— Xoʻsh!
— Zaharxanda qilishing mutlaqo oʻrinsiz.
— Nimaga qaytadan kiyinding boʻlmasa?
— Shunchaki shu koʻylakni kiygim keldi. Uni anchadan beri kiymagan edim.
— Uni oʻzingga yarashishini juda yaxshi bilasan! — deya qichqirdi Kasya.
— Ha, bilaman, — dedi jilmayib Nina va Kasyaga suzilib qarab qoʻydi.
— Nina

Nina hamon jilmayardi.
— Nina! Bas qil! — Kasya hozirgina oʻqib oʻtirgan kitobini bir chetga qarab uloqtirdi-da, xonada u yoqdan-bu yoqqa yura boshladi. Soʻngra u Ninaning oldiga kelib toʻxtadi va jahl bilan dedi:
— Men nafratlanaman — tushunyapsanmi? — erkakka yoqish uchun oʻzini... — u kuchliroq ibora qidirib bir zum jimib qoldi, — oʻzini fohisha qilib koʻrsatadigan ayollardan nafratlanaman, — dedi u nihoyat ogʻziga kelganini qaytarmay.

Ninaning rangi oqarib ketdi.
— Kasya, sen meni haqorat qilyapsan!
— Erkakka yoqish uchun oʻzini turli koʻyga soladigan ayol menga — ochigʻini aytganim uchun kechirasanu — qanjiqqa oʻxshab koʻrinadi... Ha, ha, qanjiqqa oʻxshab koʻrinadi.

Ninaning koʻzlarida yosh miltiradi. U bir zum Kasyaga tikilib turdi-da, soʻng qoʻllari bilan boshini changallaganicha yigʻlab yubordi. Hoʻngrashdan uning boʻyni qizarib, ikki yelkasi silkinardi.

Kasya mushtini qisdi, biroq u gʻoyat gʻazabi qaynab ketganidan oʻzini tutolmay qolgandi.
— Balki, peshinda undan telegramma kelganidan beri kayfiyating oʻzgarib qolganini ham inkor etarsan? Balkim, Dizma uchun qayta kiyinmadim ham dersan? Uni maftun qilish uchun bir soatdan beri oʻzingni oynaga solayotganingni ham tan olmassan?
— Ey xudoyim, ey xudoyim! — deya hoʻngrardi Nina.
— Bu ishingdan jirkanaman, tushundingmi?

Nina sapchib oʻrnidan turdi. Uning jiqqa yoshga toʻla koʻzlari isyonkorlik bilan chaqnab ketdi.
— Mayli, mayli! — dedi u gʻazab bilan shivirlab. — Toʻgʻri! Rost aytding! Uni maftun qilmoqchiman! Unga yoqishni istayman!.. Sen bundan jirkanyapsan... Lekin bir oʻylab koʻr, balki, sen bilan ikkovimiz bundan ham jirkanchliroqdirmiz?

Kasya ikki qoʻlini biqiniga tirab, xaxolab kulib yubordi:
— Topgan odamingni qara-yu!

U istehzo bilan Ninani magʻlub qilmoqchi edi, biroq Kunitskaya xonim sira tap tortmay boshini koʻtardi-da:
— Ha, topdim! — dedi.
— Axir u betamiz maxluq-ku! — dedi gʻazab bilan Kasya. — Maymun!.. Gorilla!
— Ha, ha! Xoʻsh, nima qilibdi? — deya qizarib qichqira boshladi qizishib ketgan Nina. — U qoʻpolmi? Mayli. Zamonaviy erkakning timsoli u! Kuchli odam. Bildingmi? U hayotni zabt etuvchi gʻolib!.. Nega oʻzing doim menga haqiqiy ayol ekanligimni uqtirib kelding?.. Men senga ishondim, mana endi yoʻlimda haqiqiy erkakni uchratganimda...
— Nar maxluqni uchratganimda deyavir, — ilondek vishilladi Kasya.

Nina nafasn ichiga tushib, labini tishladi.
— Nima deding?.. Yaxshi. Nar ham boʻla qolsin. Lekin oʻzim moda emasmanmi?
— Mahluqning modasisan.
— Bekor aytibsan! Pan Nikodim maxluq emas. Uning mehribon odam ekanligiga menda yetarli dalillar bor. Qoʻrslikni esa pan Nikodim ataylab qiladi. Uning oʻzini tutish uslubi shunaqa. Qaytangga men senga achinishim kerak ekan. Tabiat senga ayollik tuygʻusini ravo koʻrmabdi, sen bu ajoyib kuchning hayotbaxsh lazzatini, erkaklarga xos qudratiing dastlabki nishonasini butun vujuding bilan his etish qobiliyatidan mahrum ekansan... Ha, ha-, xuddi ibtidosini aytyapman...
— Bu deyman, sen sharm-hayoni ham unutib qoʻyganga oʻxshaysan.
— Yolgʻon, yolgʻon joʻrttaga yolgʻon gapiryapsan: sharm-hayoni yigʻishtirib qoʻyib, ochiqchasiga gaplashish kerak, deb oʻzing aytgan eding-ku, axir...
— Bunaqa tumtaroqli gapning nima keragi bor? — deya sovuq istehzo bilan uning soʻzini boʻldi Kasya. — Undan koʻra, qani endi tezroq qoʻynimga kira qolsa, birga yotishga yuragim toʻkilib turibdi, deb qoʻya qol.

U gapni davom etmoqchi edi, lekin Nina yuzini dastroʻmoli bilan yopganicha yana yigʻlab yuborganini koʻrib, jimib qoldi.
— Qanday berahm... qanday shafqatsiz ekansan! — dedi Nina hoʻng-hoʻng yigʻlar ekan.

Kasyaning koʻzlarida oʻt chaqnab ketdi.
— Men-a? Men berahmmanmi? Shu gapni menga aytyapsanmi, Nina? Nina!
— Endi faqat oʻzimni oʻzim oʻldirishim qoldi... yo tangrim, yo parvardigor, qanday yolgʻizman-a!..

Kasya stakanga suv quyib, Ninaga uzatdi:
— Manovini ich, Nina, oʻzingni bos, icha qol, jonginam!
— Yoʻq, ichmayman... Meni tinch qoʻy, tinch qoʻy meni...
— Icha qol, Nina.
— Ichmayman, ket bu yerdan, senda shafqat degan narsa yoʻq ekan...

Ninaning barmoqlari orasidan koʻz yoshlari oqib tushmoqda edi. Kasya uni quchoqlab shirin soʻzlar bilan yupata boshladi. Shu payt Iina birdan seskanib tushdi. Uzoqdan avtomobil' gudogi eshitilgan edi.

Oradan bir minut oʻtar-oʻtmas mashina chirogʻi gʻira-shira xonani yoritib yubordi.
— Boʻldi, Nina, koʻp yigʻlayverma, koʻzlaring qizarib ketdi.
— Baribir ovqatlangani tushmayman, — dedi Nina va yana oʻpkasi toʻlib yigʻlab yubordi.

Kasya uning yoshdan hoʻl boʻlib ketgan yuzi, koʻzlari, titrayotgan lablari va sochlaridan oʻpa boshladi.
— Boʻldi, boʻldi, yigʻlama, Ninochka. Oʻzing bilasan, qoʻpolman, fe’lim yomon, kechir meni, jonginam....

U goʻyo Ninaning titrab-qaqshashini bosmoqchi boʻlganday, uni qattiqroq quchoqladi.
— Ninochka, jonginam Ninochka!

Eshikda oqsoch xotin paydo boʻlib, ovqat tayyor ekanligini xabar qildi.
— Xoʻjayinga bekaning boshlari ogʻrib turganini ayt... Biz ovqatlangani tushmaymiz...

Oqsoch xotin chiqib ketgach, Nina Kasyadan uni yolgʻiz qoldirib, pastga tushib ketaverishini iltimos qildi. Biroq Kasya bu haqda eshitishni ham istamadi. Eshik yana taqillaganida, Nina hamon piqillab, dastroʻmoli bilan koʻzlarini artmoqda edi.

Xonaga Kunitskiy yugurib kirdi. Uning ogʻzi qulogʻida edi.
— Tezroq pastga tushinglar, — dedi u shushulab, — Dizma qaytib keldi. Uning qanday ishlar qilib kelgani tushingizga ham kirmagan! Tilla odam ekan! Men aytgan narsalarning hammasini bajo qilibdi! Tusha qolinglar! Men undan sizlar tushmaguningizcha indamay turishini iltimos qildim.

Kunitskiy xursand boʻlib ketganidan ayollarning adi-badi aytishib qolganini endigina fahmladi.
— Nima gap boʻldi oʻzi? Pastga tusha qolsalaring-chi! Qoʻyinglar oʻsha...

U yana nimadir demoqchi edi, biroq Kasya oʻrnidan sapchib turib, eshikni koʻrsatganicha qichqirdi:
— Joʻnang bu yerdan!..
— Axir...
— Hozir joʻnang, deyapman!

Kunitskiy dong qotib qoldi. Uning mitti koʻzlarida nafrat uchqunladi. Chol qoʻpol qilib soʻkindi-da, tashqariga chiqib, eshikni sharaqlatib yopdi. Uni vestibyulda kutib oʻtirgan Nikodim divanda bir sapchib tushdi.
— Nima boʻldi? — deya soʻradi u xizmatkordan.

Xizmatkor ma’nodor jilmayib,