Tasodifiy hikoya: Amor qaytti... (Admin! Chiqaring).
Hello! Amor bundan ancha vaqt oldin 2 ta hikoyani boshlagan edi ("Aziza", "ONA-BOLA"). Hikoyalar uzbxxx o'quvchilariga ancha manzur bo'lgandi, oradan o'tgan vaqt davomida, o'nlab odamlar hikoyalarni davom ettirishga undab, lichkadan yozishdi. Amor o'qish, ish bilan bo'lib ijodni davom ettira olmadi. Endi esa qaytti. Yaqin orada "Aziza" va "ONA-BOLA" hikoyalarining davomi chiqadi. Yoqadi degan umiddaman. Siz aziz o'quvchilarning qo'lloviga juda muhtojman! Quyida men boshlagan, va davom eta...davomi

tushuntirdi:
— Chamasi, qizlari pan janobi oliylarini quvib chiqargan boʻlsa kerak.

Soʻnggi soʻzlarni xizmatkor shivirlab aytdi, chunki zinapoyada Kunitskiy koʻrinib qolgan edi. Uning chehrasi yorishib turardi.
— Attang, azizim pan Nikodim! Buni qarangki, xotinimning boshi qattiq ogʻrib qolibdi, shu boisdan u ovqatlangani tusholmas ekan. Kasya esa boyoqishni yolgʻiz qoldirgisi kelmayapti. Na chora, xe-xe-xe, xonimlarsiz ovqatlanamiz shekilli.

U Dizmaning qoʻltigʻidan olib, yemakxonaga boshladi. Xizmatkorlar u yerda xonimlarning keraksiz boʻlib qolgan idish-tovoqlarini allaqachon yigʻishtirib qoʻyishgan ekan.

Kunitskiy Dizmadan Varshava hamda Grodnoda qilgan ishlarinnng tafsilotlarini surishtira boshladi. Har bir javobdan soʻng u stuldan sapchib turardi-da, soniga urardi, labidan bol tomib, Nikodimni maqtardi.
— Bilasizmi, azizim pan Nikodim, — deya xitob qildi u nihoyat, — bu ishingiz natijasida Koborovoning daromadi yiliga yuz-yuz qirq ming zlotiyga koʻpayadi. Bu sizning tant'emangiz, kelishuvimizga binoan, yiliga qirq mingdan oshib ketdi, degani boʻladi. Qalay? Harakatlaringiz zoye ketmabdimi?
— Shunday boʻlsa kerak.
— «Boʻlsa koʻrak» deganingiz nimasi?
— Koʻp pul sarflashga toʻgʻri keldi. Men maoshimni oshirarsiz, deb umid qiluvdim.
— Xoʻp, yaxshi, — deya sovuqqina javob qildi Kunitskiy, — besh yuz zlotiy qoʻshaman. Shunda roppa-raso uch ming boʻladi.

Dizma rahmat demoqchi boʻldi-yu, biroq Kunitskiy unga bezovtalanib qarab turganini sezgach, stulda tebranib:
— Bu kam. Uch ming besh yuz zlotiy, — dedi.
— Koʻplik qilmasmikin?
— Koʻplik qilmasmikin? Siz shunday deb oʻylaysizmi? Boʻpti, agar sizga uch ming besh yuz koʻplik qilsa, u holda toʻrt ming.

Kunitskiy junjikib, gapni hazilga aylantirmoqchi boʻlgan edi, biroq Dizma:
— Toʻrt ming! — deya takrorladi.

Kunitskiy juda ilojini topolmagandan keyin Dizmaning har qanday qiyin ishni osongina bajarib kelganini pardalab maqtadi-da, nihoyat rozilik bildirishga majbur boʻldi.
— Ishimizning yurishib ketgani oqibati baxayr boʻlishidan dalolat beryapti, shuning uchun ham bajonu dil roziman.
— Bu nima deganingiz? — ajablandi Dizma. — Ish hali tugagani yoʻqmi?
— Yogʻoch olish ishi tugadi, albatta, Lekin, pan Nikodim, siz yuz-yuz ellik ming zlotiylik tant'emani rad etmassiz? A?
— Xoʻsh?
— Buning chorasi bor, toʻgʻrirogʻi, bunga siz chora topishingiz mumkin.
— Men-a?
— Ha, albatta, siz, azizim pan Nikodim. Rost, ancha yelib-yugurishga toʻgʻri keladi. Temir yoʻl ministrligida tanishlaringiz yoʻqmi mabodo?
— Temir yoʻl ministrligidami? Hm... Topilishi mumkin.
— Ana koʻrdingizmi, — dedi xursand boʻlib Kunitskiy. — U yerda temir yoʻl qurilishiga shpal yetkazib berishni pudratga ololmaysizmi? A? Buni ish desa boʻladi. Ancha pul ishlab olish mumkin!
— Shpal sotib, pul ishlab oldingiz shekilli, — dedi Dizma.

Kunitskiy xijolat tortdi.
— Siz anovi protsessni aytyapsizmi? Ont ichib aytaman, dushmanlarimni hiylasi edi bu. Ulardan qutulib boʻlmas ekan... Ha, ha, hiyla edi! Sud'yalar meni oqlashga majbur boʻlishdi. Qoʻlimda rad qilib boʻlmaydigan dalillar bor edi.

Kunitskiy suhbatdoshini diqqat bilan kuzatardi, lekin Dizma indamasdi. Chol bundan bezovta boʻla boshladi.
— Oʻsha protsess pudrat olishimizga xalal berishi mumkin, deb oʻylayapsizmi?
— Harqalay, yordam bermasa kerak.
— Lekin biror chora topishingiz mumkindir? A? Bilib qoʻying, qoʻlimda hujjatlarim bor; zarurat tugʻilsa, aybsizligimni ikkinchi marta isbotlashim mumkin.

Kunitskiy bu ishning tafsilotlari haqida yana uzoq gap sotib, suddagi nutqidan ba’zi joylarini aytib berdi.

U suhbatdoshining mudrab oʻtirganini sezganida vaqt yarim kecha boʻlib qolgan edi.
— Charchabsiz. Endi yotib uxlang. Sizdan iltimos qilaman, azizim pan Nikodim, oʻzingizni charchatmang. Xoʻjalikka nazar tashlab tursangiz, sizdan miniatdor boʻlaman, albatta. Axir ikki yorti bir butun deganlar, lekin hozircha, xudoga shukur, sogʻligʻim yaxshi, shu boisdan sizga koʻp ish yuklamoqchi emasman. Dam oling, oʻz uyingizdagidek yuravering.
— Rahmat, — dedi Dizma esnab.
— Ha, yana bir iltimosim bor. Agar vaqtingiz, istagingiz boʻlsa, mening xonimlarim bilan shugʻullansangiz. Kasya-ku otda sayr qilib, bir oz sport bilan shugʻullanadi-ya, lekin boyoqish xotinim uzzukun uyda siqilib oʻtiradi. Gaplashadigap odam yoʻq, bosh ogʻrigʻi ham, xafaqonlik ham ana shundan. Doim faqat Kasya bilan munosabatda boʻlish uning asablariga yomon ta’sir qilsa kerak. Shu boisdan bir oz vaqtingizni ayamay, ular bilan shugʻullansangiz, gʻoyat xursand boʻlardim.

Dizma Ninaning koʻnglini ochishga va’da qildi va toʻshakka choʻzilar ekan, xayolidan oʻtkazdi:

«Bu qari tullak oʻlguday sodda ekan. Xotini shundoq ham menga oshiqu beqaror boʻlib yuribdi-yu, u boʻlsa, koʻnglini ochgin, deydi-ya».

Dizma yostiqqa suyanib oʻtirdi-da, karmonidan pulini olib sanab chiqdi, soʻng bir varaq qogʻozda yillik daromadini hisoblay boshladi va tant'emasi qancha boʻlishini chamalab koʻrdi. Shu payt birdan qoʻshni xonada ohista qadam tovushi eshitildi. Kimdir stullarga turtilib-surtilganicha, qorongʻida paypaslanib kelmoqda edi. Soat birdan oshgandi. Qiziqib qolgan Nikodim qoʻshni xonaga qarash uchun oʻrnidan turmoqchi boʻlgan edi, tungi mehmon birdan uning xonasi oldida toʻxtadi. Tutqich sekin buralib, eshik ochila boshladi.

Ostonada Kasya paydo boʻldi.

Dizma koʻzlarini ishqab, hayratdan ogʻzi ochilib qoldi.

Qiz egniga qizil yoqa tutilgan qora shoyi pijama kiyib olgandi. U kipriklari ostidan toʻshakda oʻtirgan Nikodimga bir qarab qoʻydi-da, eshikni asta yopib, unga yaqinlashib keldi. Qizning yuzida xijolat degan narsadan asar ham koʻrmagan Dizma Kasyaga borgan sayin hayratlanib qarab turardi.
— Xalal bermadimmi? — soʻradi Kasya sira tap tortmay.
— Mengami?.. Yoʻgʻ-e, nimalar deyapsiz.
— Papirosim tugab qolipti, — dedi qiz beparvogina.
— Men oʻylabmanki...
— Nima deb oʻyladingiz?.. — deya hayosizlik bilan soʻradi Kasya.

Nikodim xijolat tortdi.
— Men... menda biror ishingiz bor ekanmi, deb oʻylabman.

Kasya papiros tutatib, bosh irgʻadi:
— Ha, ishim ham bor.

U stulni yaqiiroq surdi-da, oyogʻini chalishtirib oʻtirdi. Uning qizil atlas tuflisi bilan shimining pochasi orasidan oftobda qoraygan ingichka oyogʻi koʻrinib ketdi. Nikodim ilgari ayol kishining shim kiyganini sira koʻrmagan edi, shuning uchun ham Kasyaning bu koʻrinishi unga oʻtaketgan odobsizlik boʻlib tuyuldi. Oʻrtadagi sukutni Kasyaning past ovozi buzdi:
— Siz bilan ochiqchasiga gaplashmoqchiman. Ninaga nisbatan qanday niyatingiz bor?
— Menimi?
— Gapni aylantirishga urinmang. Savolimni erkakchasiga aniq javob berishingiz kerak. Uni oʻzingizga moyil qilishga harakat qilayotganingizni inkor etmassiz axir. Xoʻsh, nima maqsadda shunday qilyapsiz.

Dizma yelkasini qisdi.
— Sizni deb erini tashlashiga umid qilmayotgandirsiz, axir. Agar unga yoqib qolgan boʻlsangiz, bu hali hech nimadan dalolat bermaydi.
— Unga yoqib qolganimni qayoqdan bilasiz? — soʻradi qiziqib Nikodim.
— Buning ahamiyati yoʻq. Men sizning kimligingizni