Tasodifiy hikoya: Qizlar öqila bu sizlarga
bu xikoya emas. Qizlarga murojaat: xurmatli qizlar xammelarni xurmat qilgan xolatda aytaman: bir yig...davomi

bosh irgʻab xayrlashdi.

«Yana nima balolarni boshlayapti ular! Chamasi, ins-jinslarni chaqirishsa kerak», — deya xayolidan oʻtkazdi Dizma va atrofga alangladi. Nikodim, bu xonada biror gʻaroyib narsaga duch kelsam kerak, deb oʻylagandi. Biroq yanglishibdi: yozuv stolidagi qora chamadonni hisobga olmaganda, hamma narsa oddiygina edi.

Toʻyib ovqatlanganidan uni mudroq bosdi, Nikodim ahvolni bir oʻylab koʻrish uchun kushetkaga choʻzildi.

U boʻlajak tungi marosimdan choʻchinqirab turardi. Bu ishlarda oʻzining qanday rol' oʻynashini u tasavvur ham qilolmasdi. Xoʻsh, unga qanday vazifa yuklasharkin? Tugʻri, Nikodim u yerda boshliq boʻladi, lekin bu mochagʻarlar boshliqdan nimalarni talab qilishlari mumkin!.. Axir ular hamma narsani talab qilishlari mumkin: iblis chaqir, deyishsa-chi?
— Tuf-e! — deya gilamga tupurdi Nikodim.

Shu payt uning miyasiga bu mashmashalardan kasallikni bahona qilib qutulish mumkin degan fikr keldi. Masalan, bod kasalini roʻkach qilishi mumkin. Bir marta, Koborovoda, shu kasalni bahona qilib qutulgan edi.

Dizma Koborovoni eslab, ta’sirlanib ketdi. U yerda qanday osoyishtalik, ovqatini aytmaysizmi, hech qanday ish yoʻq... Keyin Nina... U oʻpishini qanday yaxshi koʻrardi-ya!

Nikodim, ayniqsa, Kasya joʻnab ketganidan soʻng Koborovodagi hayotim juda ajoyib boʻlib qoldi, deb oʻyladi. Kunitskiy anovi proyektini unga aytib nima qilardi-ya! Oʻsha proyekti tufayli bankaga rais boʻlib qoldi...

«Qoʻy, oshna, nolima... Aslini olganda noliydigan joyi ham yoʻq», — iljayib qoʻydi oʻzicha Nikodim.

Aqli borgan sari oʻtmaslashib borardi. Nikodim haligi ovqatdan boʻshashib, uxlab qoldn.

U qattiq uxlab qolganidan eshikning taqillaganligi ham, Stellaning qadam tovushlarini ham, chamadon qulfining sharaqlab ochilganini ham eshitmadi. Faqat Stella uning yelkasidan ushlab silkiganidan keyingina koʻzini ochdi.

U darhol hammasini esladi. Stella unga astari qizil shoyi xalatga oʻxshash bir kiyim uzatdi. Nikodim sakrab turib, koʻzlarini ishqadi.
— Vaqt boʻldi, ustoz! — deya shivirladn Stella.
— Vaqt boʻldimi?
— Ha. Hamma kutyapti. Tezroq jubbani kiyib oling.
— Sizning oldingizda-ya? — ajablanib soʻradi Nikodim.
— Yoʻq, men chiqib turaman. Hamma kiyimingizni yeching-da, jubba bilan shippakni kiyib oling.

Juvon unga tumshugʻiga oltin yulduz tikilgan mayin tuflini uzatib, xonadan sekingina chiqib ketdi.

Dizma bir soʻkinib qoʻydi-yu, biroq tezgina kiyindi, ikki-uch minutdan keyin tayyor boʻldi. Jubba bilan shippak unga bir oz kattaroq keldi. Yalangʻoch badanga kiyilgan sovuq shoyi uning uyqusini butunlay qochirib yubordi.

Nikodim oynaga qarab, jilmayib qoʻydi. Jubba uning tovonigacha tushar, ochiq chokli yengi va keng yoqasi juda gʻalatn koʻrinardi.

Yana Stella paydo boʻldi. U Nikodimning qoʻlidan tutdi-da, indamay qorongʻi koridordan boshlab ketdi. Hamma yoq jimjit edi. Ular koridordan ancha yurib, zinadan pastga tushishdi va yana koridordan chiqib qolishdi. Stella koridor oxiridagi eshik oldida toʻxtab, uni uch marta taqillatdi. Eshik ohista ochildi. Ular qorongʻi xonaga kirishdi. Eshik yopilib, qulf sharaqlagach, Konespol'skayaning tovushi eshitildi:
— Hammasi joyida. Eshiklar qulflandi. Xizmatkorlarga ertaga tushgacha kelmaslikni buyurdim.
— Yaxshi, — dedi Stella Nikodimning qoʻliii qoʻyib yubopmay, — kirib, joyingga oʻtir.

Dizma Lyalya ham oq jubba kiyib olganini payqadi. Grafinya bir zumga qalin pardani ochib, ichkari kirib ketdi. Parda ortidan qizgʻish shu’la tushdi. Stella Nikodimga bir oz kutib turishni buyurdi-da, oʻzi ham parda ortida gʻoyib boʻldi.

Qoʻshni xonadan gʻovur-gʻuvur ovozlar eshitilib turardi. Kutaverib siqilib ketgan Nikodim pardani ochib qaramoqchi boʻlgan ham ediki, birdan uning oʻzi ochilib, ostonada Stella paydo boʻldi-da, anchagacha ta’zim qilib turdi.

Parda ortidagi zalda mebel' yoʻq edi. Polga gilamlar toʻshalgan boʻlib, har yer-har yerga rang-barang yostiqlar qoʻyib qoʻyilgandi. Oʻrtada qizil atlas sirilgan zarhal kreslo turardi. Kreslo ustida uch dona sham yoqib qoʻyilgandi.

Shiftga osigʻliq qandil xonaga qizgʻish shu’la sochib turardi.

Ikki tomonga qator kreslolar qoʻyilib, ularda oq jubba kiygan ayollar oʻtirishardi. Orqa tomondagi devorga uch xil nur sochayotgan yulduz tasvirlangan choyshab osilgandi. Pastdagi choyshabga esa qizil qogʻozdan qirqilgan harflar bilan: «Terra est Rotunda», deb yozib qoʻyilgandi.
— Joyingga chnq, sultonim! — deya xitob qildi Stella va Nikodimni taxt oldiga boshlab bordi.

Dizma taxtga oʻtirgan zahoti ayollar uni yarim doira shaklida qurshab olishdi. Stella bir qadam olgʻa chiqib, gap boshladi:
— Sirdan voqif boʻlganlar! Siz, Uchrangli yulduz rohibalari, hozir koʻksida bilim, hukmronlik va baxt timsoli porlashi lozim boʻlgan sen, ustoz, men, sizning kamina bibi-himoyatgoʻyingiz Uchrangli Yulduz Ordenining oʻttiz uchinchi lojasini ochiq deb e’lon qilaman. Lojamizning yoʻl koʻrsatuvchi iborasi qilib, Buyuk Oʻnuchinchining irodasiga koʻra ulugʻ ma’noga ega boʻlmish hikmat: «Terra est Rotunda» tanlandi. Bu hikmatda ordenimiz butun yer kurrasiga ildiz otajagiga ishonch, lojamiz ulkan zanjirning bir halqasi boʻlib qolishiga umid va biz tirik rohibalarga bu zanjirni tutashtirish lozimligi haqidagi farmon oʻz ifodasini topgan. Eslataman, ordenimiz qonuniga binoan har birimiz agar boshqa bir a’zo chap qoʻlini peshanasi, yuragi va koʻksiga tegizib ilohiy soʻzni aytsa, darhol uning buyrugʻini bajarishi lozim. Marosimni boshlashdan avval sizlarga voqif boʻlganlar aqoidini yana bir bor eslatib oʻtmoqchiman...

Dizma quloq solmay qoʻydi. Bu kutilmagan ahvoldan u shu qadar hayratga tushgan ediki, hatto fikrini bir joyga toʻplayolmay ham qolgandi. Nikodim ayollarga koʻz yugurtirib chiqdi. Ulardan ba’zilari bu gʻalati kiyimda juda jozibali koʻrinardi. Ochiq yelkalari yaltiroq shoyi ichidan suzib chiqayotgandek tuyulardi, koʻkraklarining esa yarmi ochiq... Bu ayollar orasida oʻzining yolgʻiz ekanligi haqidagi fikr Dizmaning hirsini qitiqlardi.

U endi bu haqda bosh qotirmasdi, faqat: Nahotki? Qachon? — deya oʻylardi.

Bu orada Stella gapini tugatib, qizil qutichadan ingichka tilla zanjirga osilgan kichkinagina oltin yulduzni chiqardi. Hamma yoq jimjit edi, u Nikodimning oldiga keldi-da, uning boʻyniga oʻsha yulduzni osdi va uch qadam orqaga chekinib, gilamga yuz tuban yiqildi. Boshqa ayollar ham xuddi shunday qilishdi. Faqat Lyalyagina eshik oldiga borib, vklyuchatel' tugmasini bosdi.

Chiroq oʻchdi. Nikodim bir seskanib tushdi. Gʻira-shira xona, tepasida yonib turgan uch dona shamning zaif yogʻdusi, yuz tuban yotgan oq kiyimli ayollar — bularning bari uning yuragiga vahima solnb, hayajonlantirar edi.

Birdan Stella mudhish ovoz bilan baqira boshladi:
— Salom senga, salom, hayot, muhabbat va oʻlim sultoni!
— Salom... salom! — deya titroq tovush bilan takrorlashdi boshqa ayollar.
— Salom, salom, iroda manbai!
— Salom... Salom! — takrorlashdi yana ayollar.
— Salom... senga, bilim soqchisi!
— Salom... Salom!..
— Salom senga, hayot ustozi!
— Salom... salom!