Tasodifiy hikoya: SENI UNITISH QIYN
Man bu saytga anchadan beri kirsam ham birorta qiz bilan seryozni gaplashmaganman. To'g'ri har doim hammasiga jonim asalim deb gapirib ketaveraman, lekin real hayotda ular bilan umuman ishim bo'lmagan. Hammasi bilan har hil mavzularda gaplashib o'tiradim zerikmaslik uchun. Bir kuni yana hikoyalarni qo'shvotganimda sir bola qolsini profildan yozilgan hikoyalarni o'qidim. To'g'ri ishonish qiyin uni hikoyalariga, lekin nimagadir shu qiz bilan gaplashgim keldi. Bu orada habarila bor sayt 3-4 kun yax...davomi

yedingmi, Bochek? Sakkiz yuz zlotiy-a... Senga kim beradi bunday maoshni?
— Ayyorlik qilmang! Siz istasangiz bas — shunaqa odamlar topiladi.

Dizmaning koʻzlarida nafrat uchqunlandi. U bir qarorga kelib qoʻygan edi.
— Hay, mayli, pan Bochek, sizni... hm... davlat vino omborlari direktorining oʻrinbosari qilib tayinlashga toʻgʻri keladi... Xohlaysizmi shu ishni?
— Mana bu boshqa gap. Ehtimol, kvartira ham berishar. Axir oilamni koʻchirib kelishim kerak.
— Kvartira ham berishadi, albatta. Toʻrt xonali, juda yaxshi kvartira. Oshxonasi ham bor. Isitish va elektr quvvati uchun haq toʻlanmaydi.
— Maoshi-chi?
— Maoshi ming zlotiyga yaqin.

Toʻlqinlanib ketgan Bochek oʻrnidan turib, Dizmani quchoqladi.
— Eh, pan Nikodim, siz bilan biz hamshaharmiz axir, demak, bir-birimizga yordam berishimiz lozim.
— Albatta...
— Men doim sizga doʻst boʻlganman. Ba’zi birovlar, xaromi, tashlandiq bola, deb sizdan oʻzini chetga olardi.
— Bas qil, jin ursin seni!
— Aytyapman-ku, ba’zi birovlar deb... E-e, nimasini aytay, butun Liskov sizni yomon koʻrardi, ammo men sizni hatto uyimda ham qabul qilardim.
— Shu ham katta ish boʻldi-yu, — deya burnini jiyirdi Dizma.
— Bir vaqtlar katta edi, — dedi loqaydlik bilan Bochek, — bahslashishdan nima foyda?

Nikodim qovogʻini soldi. Unga hammasidan ham tashlandiq ekanligini eslatganlari alam qildi. Shunda u birdan oʻzi bilan Bochek ikkoviga Varshava torlik qilib qolganini aniq his etdi... Ha, faqat Varshava ham emas.

Eh-a, agar sobiq yordamchisining dilida nimalar kechayotganini bilganida edi! U sirayam quvonmagan boʻlardi.
— Gap bunday, pan Bochek, — dedi Dizma, — bor hujjatlaringizni olib ertaga keling. Chunki sizni bu ishga joylashtirib qoʻyishning oʻzi boʻlmaydi. Sizni direktor oʻrinbosari lavozimiga loyiq ekailigingizni isbotlamoq uchun ancha yelib-yugurishga toʻgʻri keladi.
— Gʻoyat minnatdorman, pan Nikodim. Bu ishingizdan keyin oʻzingiz ham xursand boʻlasiz.
— Xursand boʻlishimni oʻzim ham yaxshi bilaman, — deya toʻngʻilladi Nikodim. — Endi yana bir narsani aytib qoʻyay: bu haqda hech kimga ogʻiz ochmang, aks holda bu ishning ishqibozlari koʻpayib ketadi. Tushundingizmi?
— Tushundim, albatta.
— Boʻlmasam gap tamom. Ertaga oʻn birga kelasiz. Shu payt eshik taqillab, ostonada Kshepitskiy paydo boʻldi.

Bochek Dizmaga quvlik bilan koʻz qisib qoʻydi-da, iloji boricha besoʻnaqay gavdasini egib, ta’zim qildi.
— Salomat boʻling, pan rais. Hammasini bajo qilaman.
— Xayr, ketaverishingiz mumkin.

Nikodim Kshepitskiy olib kelgan qogʻozlarni koʻzdan kechirayotgan kishi boʻlib, zimdan Bochekni kuzatayotgani ni payqab qoldi.
— Xoʻsh, nima gap, pan Kshepitskiy?
— Hammasi joyida, pan rais. Mana, sirkka taklifnoma.
— Darvoqe. Demak, borar ekanmiz-da.
— Grafinya Charskaya qoʻngʻiroq qilgan edi, unga sizning bandligingizni aytdim.
— Afsus.
— He-he-he... Tushunaman. Bu opa-singil Charskayalar juda ketvorgan qizlar-da... Bultur deng...

U gapini tugata olmadi, chunki shu payt kabinetga Vareda otilib kirdi.
— Salom, Nikus'! Qayoqlarda gʻoyib boʻlib yuribsan?
— Yaxshimisan, Vatsus'? Kshepitskiy ta’zim qilib, chiqib ketdi.
— Bilasanmi, oldingga kirishimning sababi bor — snrkka bormaysanmi? Dunyoda eng kuchli odam Trakko kelibdi, bizning chempionimiz Velyaga bilan kurash tusharmish.
— Oʻzim ham bormoqchi boʻlib turuvdim.
— Qoyil! — Vareda Dizmaning tizzasiga shapatiladi. — Barcha ulfatlar yigʻiladigan boʻldik: Ushitskiy, Lyanitskiy, Romanovich...

Telefon jiringlab qoldi.
— Allo!

Kshepitskiy yana grafinya Charskaya qoʻngʻiroq qilayotganini aytib, ulaymi, yoʻqmi, deya soʻradi.
— Ulayvering... Allo!.. Ha, menman, yaxshimisiz?

Nikodim trubkani kafti bilan yopib, Varedaga shivirladi:
— Grafinya Charskaya!
— Bay-bay, bay-bay... — bosh chayqadi javoban polkovnik.
— Yoʻgʻ-e, nimalar deyapsiz, sira xalal berganingiz yoʻq. Aksincha, gʻoyat xursandman.

Nikodim trubkani boʻyniga qistirib, Vareda uzatgan papirosni tutatdi.
— Kechirasiz, adabiyotdan hech baloni bilmayman... Chin soʻzim... Qachon dedingiz? Xoʻp, yaxshi... Opangizning sogʻliqlari qalay?.. Hm... Bilasizmi, men ham. Lekin bu haqda telefonda gaplashmaganimiz ma’qul... Teatrga, deysizmi?.. E-e-e... Men bilan sirkka bormaysizmi? Yoʻq, bugun dunyoda eng kuchli odam kurash tushar ekan... Otimi?.. Vatsek, uning oti nimaydi? Italiyalik Trakko... Yoʻq, oldimda doʻstim Vareda oʻtiribdi.
— Nikus', unga mendan salom deb qoʻy.
— Sizga salom deyapti... Boradi, albatta... Demak kelishib oldik-a... Sizni oʻz mashinamda ola ketaman... Xayr.

Nikodim trubkani joyiga qoʻydi-da, jilmaydi.
— Eh, xotinlar, xotinlar...
— Borishadigan boʻlishdimi? — soʻradi polkovnik.
— Albatta!
— Boʻlmasa, yur, ovqatlanib olaylik.
— Kshepitskiyni ham ola ketamiz.
— Oʻzing bilasan, — deya rozi boʻldi Vareda.

Ular restoranda Ulyanitskiyni uchratib qolishdi-yu, oʻyin-kulgi qizib ketdi.
— Bul'dog bilan laycha haqidagi latifani bilasizlarmi?
— Ehtiyot boʻl! — deya ogohlantirdi uni Vareda. — Kimda-kim eski latifani aytib bersa, bir shisha kon'yak yutqazadi.
— Oʻpkangni bos, Vatsus', — dedi jiddiy ohangda Ulyanitskiy. — Bu qonunni joriy etgan odam kaminaning oʻzi boʻladi. Xoʻp, eshitinglar. Marshalkovskayaning burchagida bir iskovuch it oʻtirgan ekan.
— Sen bul'dog degan eding-ku...
— Boshimni qotirmasang-chi. Shunday qilib, iskovuch oʻtirgan ekan. Saksonskiy bogʻidan bahaybat bul'dog it yugurib chiqibdi...

Dizma oʻrnidan turib, mingʻirladi.
— Meni kechirasizlar...
— Nima, sen bu latifani eshitganmiding? — deya soʻradi Vareda.

Nikodim latifani eshitmagan boʻlsa-da:
— Ha, eshitgandim, — deya javob qildi.

U shosha-pisha pal'tosini kiyib, shveysar ochib turgan eshikdan yugurib koʻchaga chiqdi.

Shofyor motorni oʻt oldirdi-da, mashina eshigini ochdi.
— Siz uyga ketavering, — dedi shofyorga Dizma.

U mashinani joʻnab ketishini kutib, bir oz turdi-da, soʻng Belyanskaya koʻchasi tomon ozgina yurib taksiga oʻtirdi.
— Korol'kova bilan Vol'skaya chorrahasiga haydang.

Bir vaqtlar «Fil» mayxonasida mandolina chalib yurgan kezlari Nikodim bu yerga oshnalari va tasodifiy tanishlari bilan tez-tez kelib turardi. Mayxona shinavandalari saxiyliklari tutib ketgak paytda butun orkestrni ham uylariga taklif qilguchi edi.

Tor va uzun Korol'kova koʻchasida bunday mayxonalardan bir nechtasi bor edi.

Avtomobil' aytilgan chorrahaga yetib bordi. Nikodim mashinadan tushib, shofyorning haqini toʻladi-da, joʻnab ketgach, Korol'kova tomon burildi.

Koʻchaning ikki chetida bir-biriga oʻxshab ketadigan fabrika korpuslari qad koʻtargan edi. Ba’zi joylarga taxta devor oʻrnatilgan boʻlib, yogʻoch uylar qaqqayib turardi. Ularning derazalaridagi sargʻish darparda ortidan xiragina lampochkalar miltillab koʻrinardi. Bu uylar ishchilar uchun qurilgan pivoxonalar edi. Pivoxonalar bir-biriga shu qadar oʻxshab ketardiki, ularni bir-biridan ajratib boʻlmasdi.

Nikodim tanish yoʻldan adashmay bordi-da, torgina eshikni oyogʻi bilan turtib ochdi. Shu zahoti burniga tuzlangan karam bilan pivoning nordon