Tasodifiy hikoya: Эр ўз аёлидан зерикканлигининг аломатлари
oldin chiqqan bo'lsa uzur bitta joyda o'qb qoldim wuni silagaxam taklif qilaman Эр ўз аёлидан зери...davomi

hidi urildi. Xonaning yarmini old tomoniga oq parda tutilgan vitrinaga oʻxshash keng peshtaxta egallagan edi. Gʻisht yotqizilgan polga yangigina qirindi sepilgandi. Yashil parda ortidan garmonika bilan gʻijjak sadolari eshitilib turardi. Peshtaxta ortidan qovogʻi soliq qizil yuzli erkak bilan yoshi oʻtib qolgan ikki ayol turardi. Zalda faqat ikki stol band edi.

Nikodim peshtaxta oldiga bordi.
— Kattasidanmi? — soʻradi xoʻjayin.
— Quyavering, — deya javob qildi Dizma.

U stakandagi aroqni ichdi-da, tuzlangan baliqqa qoʻl choʻzdi.
— Xoʻsh, pan Malinovskiy, ishlar qalay?
— Yomon emas, asta-sekin qimirlab yotibmiz.
— Ambrozyak, garmonchi Ambrozyak hali ham sizda ishlaydimi?
— Nimaydi? — hushyor tortib soʻradi xoʻjayin.
— Yana bitta quying, — dedi Dizma va xoʻjayin uzatgan aroqni simirib, tuzlangan qoʻziqorinni gazak qildi.
— Nahotki, meni tanimayotgan boʻlsangiz, pan Malinovskiy?
— Bu yerga juda koʻp odam kelib ketadi... — dedi loqaydlik bilan mayxona egasi.
— Mening otim Pizdray. Panskayadagi «Fil» qovoqxonasida ishlardim.
— Panskayada deysizmi?
— Ha. Mandolina chalardim. Otim Pizdray.

Xoʻjayin Dizmaning iltimosini kutib oʻtirmay, stakanga yana aroq quydi.
— Ha, ha tanidim... Xoʻsh, ishlar qalay?
— Yomon emas...

Nikodim aroqni ichdi.
— Ambrozyak u yoqdami? — deya soʻradi u boshi bilan parda tomonga ishora qilib. — U mening oshnam boʻladi.
— Oʻsha yerda, — deya loʻndagina javob qildi xoʻjayin.

Nikodim tishkovlagichni ogʻziga tiqdi-da, uch-toʻrt qadam yurib, chit pardani ochdi.

Parda ortida odam koʻp edi, orkestr, chamasi birontaning zakazi boʻyicha boʻlsa kerak, uzoq chaldi.

Biroq garmonchi Dizmani darhol tanidi. Shu boisdan ham u tango kuyini chalib boʻlishgach, Nikodimning oldiga keldi.
— Yaxshimisiz, Pizdray!
— Salomatmisiz! — quvnoq javob qildi Dizma. — Pan Malinovskiy, bizga ikki krujka pivo bering.
— Eski oshnalar uchrashib qolgani uchun bir ryumkadan dorisi ham boʻlsin, — deya qoʻshimcha qildi garmonchi.

Ichishdi.
— Biror ishingiz bormi? — soʻradi Ambrozyak. Nikodim bosh irgʻadi.
— Hozir qayerda ishlayapsiz?
— Qishloqda, — javob qildi Dizma bir oz oʻylanib turgach.
— Tirikchilik qilsa boʻladimi?
— Boʻladi.
— Xoʻp, ishingiz bor ekan, bir chetga oʻtaylik boʻlmasa.

Ular krujkalarnni qoʻlga olib, deraza oldiga borishdi.
— Ambrozyak, — deya gap boshladi Dizma, — menga bir oshnachilik qilishingiz kerak.
— Oshnachilik deysizmi?
— Menga yulduzni narvonsiz uradigan yigitlardan uch-toʻrttasi kerak.
— Qaltis ishmi? — tovushini pasaytirib soʻradi garmonchi.

Nikodim stulda chayqalib qoʻydi.
— Bir nusxa payimni qirqyapti.
— Durustroq kishimi? — deya qiziqsindi Ambrozyak.
— Qayoqda... Arzimagan odam.
— Nima? Gumdon qilish kerakmi?

Nikodim yelkasini qashidi.
— Yoʻq, nega endi, valdiray bermasligi uchun ovozini oʻchirib qoʻyish kerak.

Garmonchi aroqni ichib, polga tupurdi.
— Boʻpti, toʻgʻrilaymiz, lekin bu ishdan yuz zlotiyning hidi kelyapti, Ehtimol, yuz yigirma zlotiy ham ketar.
— Bu yogʻidan koʻnglingiz toʻq boʻlsin, — deya oshnasini ishontirdi Dizma.

Ambrozyak bosh irgʻab, oʻrnidan turdi-da, parda orqasida gʻoyib boʻldi. Dizma kuta boshladi.

Garmonchi bir ozdan soʻng mitti koʻzlari chaqnab turgan ogʻzingina malla soch bir yigitni boshlab keldi.
— Tanishinglar: mening oshnam Pizdray, Franek Lgvandovskiy.

Malla soch yigit tomirlari oʻynab chiqqan, gavdasiga nomunosib besoʻnaqay qoʻlini uzatdi.
— Kim oʻldi? — deya soʻradi u.
— Shunchaki bir ish bor... — dedi xayolga choʻmib Dizma.
— Ish bor ekan, demak tomoqni hoʻllash kerak.

Nikodim xoʻjayinni chaqirdi.
— Pan Malinovskiy, bir shisha tozasi bilan choʻchqa goʻshtidan keltiring.

Ambrozyak mallaga engashdi.
— Pan Franek, kimlarni olmoqchisiz?
— Antek Klyavish bilai Qaynatani olsam deyman.
— Faqat uch kishi boʻlasizlarmi? — deya shubhalanib soʻradi Dizma.
— Nima? Juda kuchlimi?.. Tullaklardanmi yoki xommi?
— Xom. Qishloqdan kelgan... Oʻlguday semiz.
— Toʻgʻrilaymiz, — dedi bosh irgʻab Franek. — Kechirasiz, oʻzlari kim boʻladilar?
— Bu bilan nima ishing bor, Franek? — deya gapga aralashdi Ambrozyak. — Mening oshnam deyapman-ku, shu yetmaydimi senga? Nega hamma ishga tumshugʻingni tiqaverasan?
— Tumshugʻimni tiqayotganim yoʻq, shunchaki qiziqdim, xolos. Boʻpti, gapiring.

Nikodim stolga engashib, tushuntira boshladi.

Levandovskiy bilan garmonchi hafsala bilan ichishmoqda edi. Dizma ham ulardan qolishmasdi. Xoʻjayin buyurishlarini kutib oʻtirmasdan boʻsh shishani olib, oʻrniga yana bitta yarimtalik va sovuq kotletlar bilan tuzlangan bodring keltirib qoʻydi. U bironta odam Levandovskiy bilan «gaplashganida» ish aroqsiz bitmasligini yaxshi bilardi.

Ambrozyak orkestrga chaqirishganlari sababli bir necha marta oʻrnidan turib, yana qaytib keldi. Xoʻjayin gaz chiroqni yoqdi. Eshik tinimsiz ochilib turardi, pivoxona odamga toʻlayotgandi.

Koʻpchilik Levandovskiy bilan salomlashar, u esa javoban beparvogina bosh irgʻab qoʻya qolardi.

Dizma Levandozskiy toʻgʻrisida koʻp eshitgandi. Biroq Nikodim butun Volya bilan Chistoyega vahima solgan bu mashhur kallakesarning yosh bolaga oʻxshagan bir yigit ekanligini xayoliga ham keltirmagandi. Harqalay, Dizma ishni ishonchli qoʻllarga topshirayotganini yaxshi bilardi.

Nikodim yeb-ichilgan narsalarning haqini toʻlab, Franekka sekingina yuz zlotiy qistirganida soat sakkiz boʻlgan edi.
— Eng muhimi — choʻntaklarini yaxshilab qaranglar, biror nishona qolmasin, — dedi Dizma Franek bilan xayrlashayotib uning tomirlari oʻynab chiqqan qoʻlini qisar ekan.

Ambrozyak Nikodimni eshikka qadar kuzatib chiqib, Franekning «mixday yigit» ekanligini aytdi-da, oʻn zlotiy qarz soʻradi. Soʻng Dizma bergan pulni choʻntagiga sola turib, istehzo aralash dedi:
— Qishloqda rosa ishlayotganga oʻxshaysiz. Pul degan narsa serob koʻrinadi!
— Ishim yomon emas.

Koʻcha boʻm-boʻsh edi. Dizma Vol'skayaga chiqib, tramvay kuta boshladi. Koʻp oʻtmay toʻqqizinchi ham keldi.

Цirkda odam qaynardi. Gʻovur-gʻuvur ichida u yoqdan-bu yoqqa yelib yurgan bolalarning ovozi eshitilib turardi:
— Shokolad, limonad, pechen'e!

Nikodim opa-singil Charskayalar bilan sirkka kirib kelgan ham ediki, orkestr marsh chalib, polzonlar maydonga saf tortib chiqishdi.

Ular oʻnta boʻlib, barchasi norgʻul, mushaklari boʻrtib chiqqan, boʻyni buqanikiga oʻxshash yoʻgʻon, triko kiygan badanini jun bosgan edi. Ular safni buzmay maydonni aylanib chiqishdi.

Dizma opa-singil Charskayalar bilan oʻz lojasi tomon oʻtdi. Polkovnik Vareda allaqachon yetib kelgan ekan. Mariyetta kulib yubordi:
— Nima balo, soʻqimga boqilganmi hammasi! Nikodim va opa-singil Charskayalar Vareda bilan salomlashishdi.
— Huv anavisining oti Mik, — deya tushuntirdi Vareda. — Gavdasi oʻspirin bolanikiga oʻxshaydi-yu, lekin u manovi barzangilarning koʻpchiligidan kuchliroq.

Polvonlar yana saf tortishgan edi, sud'ya ularni tomoshabinlarga tanishtira boshladi.

Har birining Angliya chempioni, Braziliya chempioni, Yevropa chemiioni kabi bironta unvoni bor edi.

Ikki polvonning