Tasodifiy hikoya: Малика
​​Malikaning extirosi Menig ismim Malika o'zimi xayotimda bogan.Man 94 yilman turmushka chiqanman erim bilan seviship turmush qurganmiz isimlari baxtiyor ukalari bilan toylari barobar bolgandi bir kunda ikkita kelin olishkan toyimiz dabdaba bilan boldi toy kechasiyam ajoyip shirin yoqimli boldi ikkita toy qilip sal qiynalip qolganlari uchun Baxtiyor akamla ishlagani Ruska ketadigan boldila ukalari ishta ishlardi ular qoladigan boldila ketar kunlari kech tushishini intizor bolip kutim kecham t...davomi

menimcha, shunday qilsa boʻladi. Siz nima deysiz?

Dizma hang-mang boʻlib qoldi.

«Bu qari tullakning xoʻp kallasi bor-da!» — deya dilidan oʻtkazdi u ajablanib va yolgʻondan yoʻtala boshladi.
— Biz bu haqdayam gaplashgan edik, — dedi u soʻngra har ehtimolga qarshi. — Ehtimol shunday qilarmiz ham.

Kunitskiy oʻz fikrini kengaytirib, davom eta boshlagan edi, Nikodim bironta ham soʻzni unutmaslikka harakat qilib, diqqat bilan quloq soldi. Shu payt xizmatkor paydo boʻldi.
— Pan janobi oliylarini telefonga chaqirishyapti. Yangi taxta tilish zavodingizda uzatma qayish chiqib ketib, qandaydir falokat sodir boʻlipti.
— Nima? Nima deding? Tezroq avtomobilni chaqir! Kechirasiz!

Shunday deya Kunitskiy xonadan yugurib chiqib ketdi. Ular ikkovlari oʻtirib ovqatlanishdi.
— Siz koʻzga koʻrnngan ekonomist ekansiz, — dedi Nina koʻzini dasturxondan uzmay. — Chet elda oʻqiganmisiz?
— Ha, Odsfordda, — deb darrov javob berdp Nikodim.

Ninaning yuziga qon yugurdi.
— Oksfordda deysizmi? — Siz... Siz... u yerda Ponimirskiyni tanimasmidingiz?..

Nikodim qovun tushirib qoʻyganini faqat endi tushundi: axir Nina istagan paytida akasidan soʻrab, uning misini chiqarishi mumkir edi-da. Lekin yolgʻon gapirishdan boʻlak chora qolmagandi.
— Tanirdim, albatta. U mening yaxshi oshnam edi.

Nina jim boʻlib qoldi.
— Uning boshiga qanday baxtsizlik tushganidan xabaringiz yoʻqmi? — deya soʻradi u bir oz sukut qilib turgach.
— Yoʻq.
— U qandaydir ogʻir asabiy kasallikka chalingan. U juda rasvo ishlar qildi: koʻp ichardi, tinmay toʻpolon qilardi. Oxiri aqldan ozdi. Bechora Jorj!.. Ikki yil jinnixonada yotdi. Uni bir oz davolashdi. Endi tutqanogʻi tutmaydi, lekin, afsus, butunlay tuzalib ketmadi. Bechora Jorj. Uni deb qanchalar iztirob chekkanimni bilsangiz edi... Buning ustiga kasali zoʻriqqanidan soʻng u meni yoqtirmaydigan boʻlib qoldi. Ilgari biz bir-birimizni juda yaxshi koʻrardik. Bilasizmi, Jorj shu yerda, Koborovoda...
— Rostdan-a?
— Ha, u parkdagi pavil'onda yashaydi. Yonida doim sanitar yuradi. Siz uni uchratmaganligingizning boisi bor. Vrachlar uiga odamlar bilan muomalada boʻlishii taqiqlab qoʻyishgan: bu narsa unga yomon ta’sir qilar ekan. Lekin kim bilsin, balki, eski doʻsti bilan uchrashsa zarar qilmas. U bilan munosabatingiz yaxshi edimi?
— Boʻlmasam-chi.

Nina buni eshitib, xursand boʻlib ketdi. Juvon ularni bir-biri bilan uchrashtirish fikriga yopishib oldi va bu gaplarni Kunitskiydan sir tutishni iltimos qilib, tushlikdan soʻng pavil'onga borajaklarini aytdi. Nikodim avvaliga chap berishta urinib koʻrdi, biroq keyin shubha tugʻdirishdan choʻchib, rozi boʻldi.

Parkda, daraxtlar orasida Nina uning boʻynidan quchib, pinjiga tiqildi. Nikodim istar-istamas uni ikki marta oʻpdi. U yosh graf bilan uchrashganida chuvi chiqishidan xavfsirayotgan edi.

Nina Nikodimning qoʻltigʻidan oldi.
— Siz yonimda boʻlganingizda oʻzimni juda yaxshi his etaman, — deya gap boshladi u. — Gʻoyat osoyishta sezaman oʻzimni... Ayol kishi pechakka oʻxshaydi... U yer bagʻirlab oʻsaveradi, lekin yoʻlida biron daraxt tanasini uchratan zahoti unga chirmashib, quyosh sari boʻy choʻzadi...

Dizma, bu juda oʻtkir oʻxshatish ekan, uni eslab qolish lozim, deya dilidan oʻtkazdi.

Pavil'on Uygʻonish davri uslubida qurilgan kichkina villa ekan. Uning atrofida yovvoyi uzum oʻsgan boʻlib, novdalar orasidan ora-chora oppoq devor koʻrinib turardi. Villa oldidagi maysazar oʻrtasiga buklama kreslo qoʻyilgan boʻlib, unda graf mudrab oʻtirardi.

Ularni xuddi odamning yoʻtalishiga oʻxshash gʻalati kovillagan laycha kutib oldi.

Ponimirskiy erinchoqlik bilan boshini oʻgirdi-da, oftobdan koʻzini qisganicha birpas yaqinlashib kelayotgan Nikodim bilai Ninaga tikilib turdi. Soʻng oʻrnidan sapchib turib, kostyumini toʻgʻriladi va monoklini koʻziga qistirdi.
— Salom, Jorj, — deya unga qoʻlini choʻzdi Nina, — Oldinga Oksfordda birga oʻqigan oshnangni boshlab keldim. Taniyapsanmi?

Ponimirskiy ularga ishonqiramay qarab qoʻydi-da, soʻng shoshilmaygina singlisining qoʻlini oʻpdi. Uning basharasidan kirdikori ochilib qolishidan choʻchiyotganligi sezilib turardi. Keyin u xoʻmrayganicha Dizmaga qoʻl uzatdi.
— Taniyapman, albatta. Meni koʻrgani kelganingizdan xursandman, kasbdosh.

Soʻngra u shartta singlisi tomon oʻgirildi.
— Kechirasanu, lekin bizni yolgʻiz qoldirolmaysanmi? Uzoq ayriliqdan soʻng gaplashadigan gapimiz koʻp. Balki, sen shu yerda oʻtirib tursang, biz aylanib kelarmiz?

Nina e’tiroz bildirmadi. U Nikodimga ma’nodor qarab qoʻydi-da, pavil'on ichiga kirib ketdi.

Ponimirskiy atrofga alanglab, Dizmani nariroqdagi xiyobonga boshladi.
— Bu nimasi? — deya jahl bilan soʻradi u bashorat barmogʻini Nikodimnnng koʻksiga niqtab, — Ablah, sen meni Ninaga sotibsan-da? Ehtimol, bor gapni muttaham Kunikka ham aytib bergandirsan?
— Xudo saqlasin, hech kimga hech nima aytganim yoʻq.
— Seni Pshelenskaya xolamga, Oksford universitetida birga oʻqigan oshnam, deb tanishtirganimni singlim qayoqdan bildi boʻlmasam?
— Buni u bilmaydi. Oksford masalasiga kelsak, oʻsha yerda oʻqiganman, deb oʻzim aytdim. Gap kelib qolgan edi, ogʻzimdan chiqib ketdi.
— Sen muttahamgina emas, ahmoq ham ekansan: axir inglizchadan baloniyam bilmaysan-ku?
— Ha, bilmayman.

Ponimirskiy kursiga oʻtirib kulib yubordi. Laychasi uning kulgisini eshitib, egasining yuziga diqqat bilan tikilib qoldi.
— Xoʻsh, Pshelenskaya xolam bilan anovi Kshepitskiy sizni qanday kutib olishdi? Oldilariga solib quvishmadim-i?

Dizma grafning yoniga oʻtirmoqchi edi, biroq Ponimirskiy uni imo bilan toʻxtatdi:
— Sizdaqa kishilarning huzurimda oʻtirishlarini yoqtirmayman. Qani, loʻnda-loʻnda gapiring, lekin yolgʻon ishlatmang.

Nikodim telba odam bilan gaplashayotganini bilsa-da, lekin negadir yuragi poʻkillardi. U ministrdan ham, generallardan ham, Varshavadagi boʻlak nufuzli amaldorlardan ham bunchalik choʻchimagan edi.

Dizma, Pshelenskaya uni yaxshi qabul qilgani, lekin xonim bilan Kshepitskiy hozir hech nima qilib boʻlmasligi sababli bu ishni bir necha yil qoʻyib turish lozimligini aytishgani haqida hikoya qila boshladi.

U gapini tugatgach, Ponimirskiy pishillab soʻradi:
— Jin ursin! Yolgʻon gapirmayapsizmi?
— Yoʻq.
— Bilasizmi, umrim bino boʻlib, shunday siyqa, ahmoqona hikoyani eshitmagandim. Biror maktabni tugatganmisiz oʻzi?

Dizma indamay turaverdi.
— Ish masalasiga kelsak, undan voz kechadigan ahmoq emasman. Tez kunda yana xat yozaman, siz uni Varshavaga olib borasiz. Xayr. Ketaverishingiz mumkin! Brut, bu yoqqa!
— Pani Nina-chi? — hayiqib eslatdi Dizma.
— Nina deysizmi?.. Ha, aytganday. Uni unutibman. U holda yuring, birga boramiz. Ninani olib ketasiz. U mening asabimga tegadi.

Nina ularni xiyobon muyulishida kutib oldi.
— Xoʻsh, yoshligingizni esladingizmi? — soʻradi u jilmayib.
— Albatta, — javob qildi Dizma.
— Azizim, — dedi ensasi qotibgina Ponimirskiy monoklini toʻgʻrilar ekan, — yosh va badavlat boʻlgan paytimizdan qolgan oʻsha xotiralar doim qalbimizni xushnud etadi. Shunday emasmi, qadrli kasbdosh?

Graf