Tasodifiy hikoya: Kecha kechasi....
Kecha kechqurun oyim eti uyda Shakar qolmapti bor do‘kondan olip ke dedi soat 21:28 larda uydan chi...davomi

lekin lojadagi oʻrniga Varedani oʻtkazib qoʻygani ma’qul.

Dizma Lyalya bilan Stella «iblis irodasi» haqidagi gapni eshitgach, qanday dovdirab qolishganini eslab, kulib yubordi. Polkovnik toza jazosini tortadigan boʻldi-da...

Temir yoʻlning ikki cheti oʻrmon edi.

Kech kirdi, tuman tushgandi. Gʻildiraklar taqa-tuq qilib Koborovo strelkalaridan oʻta boshlashdi. Perronda temir yoʻl xizmatchisi bilan Ninadan boʻlak hech kim koʻrinmasdi. Vagon derazasidan Dizmani koʻrib qolgan juvonning chehrasi tabassumdan yorishib ketdi.

U soʻrashish uchun qoʻlini choʻzdi, Nikodim chamadonini qor ustiga qoʻydi.

«Xayriyat, xudoga shukur!..»

Ular boʻm-boʻsh vokzaldan oʻtib, avtomobilga oʻtirishdi.

Motor starterning vagʻillashidan jonlanib, gʻildiraklar sargʻanchiq qorda chir etib aylandi-yu, mashina oʻrnidan qoʻzgʻaldi.
— Aytchi... ayt-chi... U... u... darrov rozi boʻldimi?

Ninaning tovushidan bezovta ekanligi sezilib turardi.

Dizma kulib yubordi.
— Majbur boʻldi.
— «Majbur boʻldi» deganing nimasi? — qoʻrqa-pisa gapirdi Nina.
— Ninochka, — deya tushuntirdi Nikodim, — muhabbat hamma narsani yengishga qodir, deb oʻzing aytgan eding-ku axir.

Mashina taxta tilish zavodi yonidan oʻtar ekan, u yerdagi chiroqlar lop etib yondi. Yoʻl chetida turgan bir necha kishi shapkalarini olib ta’zim qilishdi.
— Xoʻsh, endi... endi u nima qilmoqchi?
— Bunisi bilan bizning ishimiz yoʻq, — deya yelkasini qisdi Nikodim. — Bankadagi bor pullarini olib ketdi. Koborovo qancha tursa, deyarli shuncha pul bor ekan. Ochlikdan oʻlmaydi.
— Chet-elga joʻnadimi?
— Ha.
— Qaytib kelmaydimi endi?
— Bu haqda gap ham boʻlishi mumkin emas. Bu yogʻiga men kafilman.

Nina oʻylanib qoldi.
— U shunday qilishga majbur boʻldi, deding, Niko. Buning biror... alohida sababi yoʻqmi, ishqilib?
— Nega tashvishlanyapsan, Ninochka? Masala hal boʻldi — vassalom. U yogʻi bilan nima ishing bor?
— Axir u mening erim edi...
— Men esa, ering emasdi, deyman.

Nina ajablandi.
— Qanaqasiga erim boʻlmas ekan?

Dizma nikohni bekor qilish tartibini qoʻlidan kelganicha tushuntirdi-da, advokatning dalillarini takrorladi.
— Agar biror ishkal chiqib qolmasa, ikki oydan soʻng panna Ponimirskaya boʻlib olasan, uch oydan keyin, mabodo ahdingdan qaytmasang, mening xotinim boʻlasan.

Nina indamay oʻtiraverdi.

Dizma buni koʻrib tashvishga tushdi. Birdan aynib qolsa-ya?.. Balki endi oʻzini erkin his etgach, kelajak taqdirini u bilan bogʻlashni istamay qolar?
— Nega indamayapsan, Ninochka, jonginam? — deya soʻradi Nikodim qoʻlidan kelganicha muloyimlik bilan.
— E, shunchaki oʻzim, — dedi hushiga kelib Nina. — Oʻsha voqeani oʻylab qoldim. Endi buni oʻylamaslik kerak, toʻgʻrymi?.. Oʻtdi-ketdi... Peshanada bor ekan-da...

U Nikodimning pinjiga tiqildi.
— Hayot shunaqa oʻzi, — dedi ishonch bilan Dizma,
— Men hayotdan qoʻrqaman. U juda dahshatli.
— Men esa qoʻrqmayman.
— Bilaman. Chunki sen kuchlisan, juda kuchlisan...

Koborovodagi uyning hamma derazalari charogʻon boʻlib turardi. Nina soʻnggi paytlarda qorongʻilikdan qoʻrqadigan boʻlib qolganini va shu boisdan barcha chiroqlarni yoqib qoʻyishni buyurganini aytdi.

Vestibyulda hamma xizmatkorlar toʻplanib turishgan ekan. Ular hali biror narsani aniq bilishmasa-da, biroq Varshavadan yolgʻiz qaytib kelgan shofyorning uzuq-yuluq hikoyasidan oʻzlaricha xulosa chiqarib qoʻyishgandi. Ilgari sira ham birovni kutib olmaydigan bekaning stansnyaga borishi ham ularning bu fikrini tasdiqlab turardi. Xizmatkorlar qandaydir voqea sodir boʻlayotganini sezib qolishgandi... Nina buni intutsia deb atardi, Nikodim esa hid bilish derdi.

Nikodim oqsoch xotinga Kunitskiyning yotoqxonasiga joy solib berishni buyurganida ayol sira ham ajablanmadi.

Nina Dizma Varshavaga joʻnab ketgach, yana yolgʻiz qolishdan noliy boshladi.
— Sen ham men bilan yura qol, Ninochka. Men seni olib ketaman.
— Koshkiydi buning iloji boʻlsa!.. — dedi ma’yus jilmayib Nina.
— Nega iloji boʻlmas ekan?
— Noqulay axir. Nahot buni tushunmasang? Shov-shuv koʻtariladi!
— Xoʻsh, nima qilibdi, — dedi yelkasini qisib Nikodim. — Shundanam qoʻrqib oʻtiramizmi! Axir biz nikohdan oʻtamiz-ku. Juda boʻlmaganda, mehmonxonada yashashing mumkin. Shunda har kuni koʻrishib turamiz.

Nina chapak chalib yubordi.
— Yashasin! Topdim! Pshelenskaya xolam. Xolamnikida turaman.
— Ana koʻrdingmi.
— Lekin Varshavada koʻp turishni istamayman. Shaharni yomon koʻraman. Hamma joydan ham oʻzimni Koborovoda yaxshi his etaman. Biz doim Koborovoda yashaymiz-a, Nik?
— Boʻlmasam-chi, oʻsha Varshava oʻzimniyam jonimga tekkan. Juda toʻydim.
— Juda mehribonsan-da! Yur, seni oʻylagan paytlarimda chalib yurgan narsamni chalib beraman.

Ular kichik mehmonxonaga oʻtishdi. Nina pianino qopqogʻini ochdi.
— Sen ham chalishni bilasanmi?
— Faqat mandolina chalaman.
— Nina kulib yubordi.
— Hazillashyapsan shekilli?
— Xudo haqqi!
— Mandolina chalish juda kulgili koʻrinadi.
— Nega endi?
— Bilmayman, menimcha, juda kulgili boʻlsa kerak. Banka raisi, davlat arbobi kelib-kelib mandolina chalib oʻtirsa-ya!
— Afsus, asbobni Varshavada qoldirdim-da. Boʻlmasam senga bir narsa chalib berardim.

Nina uni oʻpgan edi, Nikodim unga qoʻl choʻzdi. Biroq juvon uning quchogʻidan sirgʻalib chiqdi-da, kula-kula pianino chala boshladi.
— Yaxshimi? — deya soʻradi u koʻzlarini yumib.
— Juda yaxshi. Juda ajoyib. Uning soʻzlari qanaqa?
— Soʻzlari deysanmi? — deya ajablandi Nina. — Ha! Sen buni operadan deb oʻylayapsanmi? Yoʻq. Bu sonata. Bilasanmi kimniki?
— Kimniki ekan?
— Chaykovskiyniki.
— Shunday degin. Chiroyli kuy ekan. Uning nomi qanaqa?
— Si-mol'.
— Si-mol'? Qiziq. Nega si-malina emas?

Hazildan vaqti chogʻ boʻlib ketgan Nina uning boʻynidan quchdi.
— Sultonim bugun quvnoq kayfiyatdalar shekilli? Topdim: mandolina haqidagi gap ham hazil edi, yomon-toy. Kichkina Ninochkang ustidan ham shunaqa kulasanmi. «Ninochka!» Bilasanmi, meni hech kim bunday atamagan edi... Ninochka! Bilasanmi, bu unchalik chiroyli emasdir, lekin menga juda yoqadi. Qani, qaytar-chi...
— Ninochka, — dedi Nikodim va oʻzicha: «Jin ursin, mandolina chalishimning nimasi yomon ekan?» — deya xayolidan oʻtkazdi.
— Hammasidan ham shu soʻzingni yaxshi koʻraman. Sen ismimni shunday jiddiy talaffuz qilasanki, tovushingdan dadillik... kuch, hatto farmon his etish mumkin. Negaligini bilmaymanu, lekin, menimcha, butun a’zoyi badanlariga tuz, yod singib ketgan dengizchilarning tovushi shunaqa boʻlsa kerak.
— Yod deysanmi? Demak, dengizchilar badanlariga yod surtishar ekan-da?

Nina kulib yubordi.
— Chindan ham bugun kayfiyating ajoyib ekan. Bilasanmi, sen hazil gap aytish talantiga ega ekansan. Sen hazil gapni mutlaqo jiddiy ohangda aytasan, bundan askiyang yanada kulgiliroq chiqadi. Biz birga boʻlganimizda qanday baxtiyor ekanligimni bilsang edi! Hozir ich-ichimdan xursand boʻlib, oʻzimni shunday yengil his etyapmanki, asti qoʻyaverasan. Kichkina Ninochkang anchadan beri bugun birinchi marta shiringina uxlaydi. Qaygʻuli fikrlar gʻoyib boʻladi endi...

Nikodim koʻzlarini