Tasodifiy hikoya: Takoy Bollani SinDiRGan OtaxoN...
Бир отахон хандалак сотиб утирса ёнига 2 та куртой бола келиб отахон манови ташагимча келадиган ...davomi

xijolat chekardi. Dunyodagi barcha narsadan xabardor boʻlishga oʻrganib qolgan xonimlar shuni oʻylab, kechalari uxlamay chiqishardi.

Cholning chet elga joʻnagani va nikohni bekor qilishga rozi boʻlgani ma’lum edi, xolos. Xoʻsh, nega?.. Nima sababdan u yer-mulkini Ninaga qoldirib ketdi?..

Bu savolga bir nechta odamgina javob bera olardi. Biroq bu haqida soʻrashganida Kshepitskiy jilmayib qoʻya qolar, Pshelenskaya esa, agar oʻzi shuni istamasa, biror narsani ogʻzidan gullaydigan ayollar sirasidan emasdi. Ninaning oʻzidan soʻrash noqulay boʻlib, Dizmadan soʻrashga esa hech kim jur’at etmasdi.

Uchrangli Yulduz lojasidagi yaqinligidan foydalanib, Dizmadan Kunitskiy haqida soʻrab koʻrgan Lyalya Konespol'skaya hech nimani bilolmay, keyinchalik shikoyat qilib yurdi:
— Tasavvur qiling-a, u menga, shundan boshqa tashvishingiz yoʻqmi, dedi-ya!

Qabul marosimi juda koʻngildagidek oʻtdi. Ammo bal malikasi xijolatda ekanini yashirolmay qolgandi: Nina hozirgi ahvolidan uyalardi. U goʻyo qizlik paytiga qaytgandek boʻlib qolganini oʻylab, oʻzini noqulay his etardi.

Varshavada Nina izzat-ikrom bilan yashamoqda edi. Darvoqe, bu izzat-ikromga ma’lum darajada sinchkovlik va ehtirom tuygʻulari ham aralashib ketgandi. Bunga esa Nikodimning shuhrati sabab boʻlgandi.

Nina bilan gaplashgan har bir odam albatta Dizmani eslardi va uni koʻklarga koʻtarib maqtardi. Nina bu gaplarni eshitar ekan, doim hayratga tushardi. Nikodimning mashhur odam, yirik davlat arbobi, serfazilat kishi ekanligi ilgari ham ma’lum edi, albatta. Lekin Koborovoda Nina uning bunchalik ulugʻligini bilmagan ekan. Endi barcha uni koʻklarga koʻtarib maqtayvergach, Nina ilgari uning qadriga unchalik yetmaganini fahmladi va ichida qalligʻiga nisbatan qandaydir jur’atsizlik his eta boshladi.

Ninaning hayoti rang-barangligiga qaramay, yoki xuddi shu rang-baranglik uchunmi, ishqilib, bir maromda oʻtib borardi. Ertalablari u yo xolasi bilan sayrga chiqardi, yo magazinlarni aylanib, turli-tuman narsalar xarid qilardi. Soat birda uyiga qaytar ekan, uni albatta uch-toʻrtta sinchkov mehmon kutib oʻtirgan boʻlardi. Soʻngra peshinga ovqatga oʻtirishardi. U ba’zan uyda, ba’zan tanishlarinikida, ba’zan esa Nikodimning taklifiga muvofiq restoranda ovqatlanardi. Soat yettida Nikodimning oʻzi kelardi-da, ular ikkovlashib teatr yoki kinoga borishardi. Teatrga borgan kunlari Nikodim uni mashinasida uyigacha olib kelib qoʻyar va ular darvoza oldida xayrlashishar edi. Kino esa teatrga qaraganda ancha erta tugardi, shu sababdan Dizma u bilan birga ovqatlanish uchun Pshelenskayanikiga kelardi.

Nikodim Ninadan oʻz kvartirasiga borishni juda koʻp iltimos qildi, biroq juvon kundan-kun bu ishni paysalga solib kelardi.

Oʻsha kuni ular kinoda qandaydir odobsizroq komediya koʻrishdi. Shundan soʻng Dizma Ninaning oʻjarligini yengishga ahd qildi. Ular Pshelenskayaning uyiga yetib kelishgach, Nikodim avtomobilga javob berib yubordi.
— Piyoda ketaman. Bu yerdan uzoq emas, — dedi u shoferga.

Nina qoʻngʻiroq tugmasini bosmoqchi boʻlgan edi, Dizma uning qoʻlidan tutdi.
— Yoʻq, Ninochka, menikiga boramiz.
— Yoʻq, senikiga bormayman.
— Borasan!
— Buning iloji yoʻq! Xolam nima deydilar axir?
— Nima desa deyaversin. Bu bilan nima ishing bor?
— Yoʻq, yoʻq! — deya oʻjarlik qildi Nina.
— Xoʻp degin, yarim soatgagina borib kelaylik, — iltimos qilishda davom etdi Nikodim. — Yo meni sevmaysanmi?

Nina uning pinjiga tiqilib, shivirladi:
— Yaxshi, lekin bugun emas.
— Bugun.
— Yoʻq. Ertaga. Kinoga ketdik deymiz.

Dizma achchigʻlana boshladi. U yana qistamoqchi boʻldi, biroq Nina qoʻngʻiroq tugmasini bosgan edi, darvozaxonada darbonning qadam tovushi eshitilib qoldi.

Nina shoshilib Dizmani oʻpdi-da, ichkariga kirib ketdi.

Havo juda sovuq edi, Nikodim pal'tosining yoqasini koʻtarib oldi. U uyi tomon bir oz yurdi-da, soʻng birdan fikridan qaytib, Kruchaya koʻchasiga burildi. Iyerusalim xiyobonida hali sayr qiluvchilar koʻp edi, Yangi Svyatda esa odam qaynardi.

Nikodim mayxonaga kirib, bir necha qadah aroq ichdi-da, koʻk noʻxat bilan bir talay dudlangan choʻchqa goʻshtidan yedi... Peshtaxta ortida oq xalat kiygan durkungina bir qiz ishlamoqda edi.

«Ketvorgan xotin ekan-da» — deya xayolidan oʻtkazdi Dizma. Shu tobda uning miyasiga hozir koʻchaga chiqib, istaganimga imo qilishim mumkin, degan fikr keldi.

U aroqning haqini toʻladi-da, odatiga xilof ravishda qaytimini sanab oʻtirmay koʻchaga chiqdi.

Chindan ham «xonimchalar» juda serob edi. Bir necha minutdan soʻng u bittasini tanladi. Nikodim avval uni uyiga boshlab bormoqchi boʻldi, biroq keyin mehmonxonaga olib borganim ma’qul, degan qarorga keldi. Ayol uni Xmel'naya koʻchasidagi allaqanday bir uyga boshlab bordi.

Nikodim oʻrnidan turib, kiyina boshlaganida soat kechasi toʻrt boʻlgan edi. U choʻntagidan yigirma zlotiy chiqarib, stol ustiga qoʻydi-da, «xayr», deya toʻngʻillaganicha xiragina lampochka bilan yoritilgan iflos koridorga chiqdi.

Mehmonxona bekasi semiz kampir yangi «jazmanlarni» boshlab oʻtdi, koridorning narigi chetidagi xonadan kimdir chiqdi.

Nikodim odati boʻyicha papiros olish uchun qoʻlini choʻntagiga tiqqan edi, portsigarini topa olmadi. U yugurganicha xonaga qaytib kirdi.

Ayol toʻshakda chordana qurib, tishi singan taroq bilan sochlarini taramoqda edi.
— Portsigarni ber, alvasti!
— Qanaqa portsigar?
— Qanaqa deydi-ya? Qanaqaligini koʻrsatib qoʻyaman senga! Yaxshisi, darrov ber, boʻlmasam oʻzim topib olaman-da, tumshugʻingga solaman.
— Muncha baqirasan? Odamlar toʻplanadiku?! Eshikni yopish shuncha qiyinmi?!

Dizma orqasiga oʻgirilib qaradi. Chindan ham qorongʻi koridorda kimdir turgan ekan. U eshikni yopmoqchi boʻlib oʻgirilgan edi, yuziga chiroq nuri tushdi. Koridorda kimdir asta qichqirib yubordi-da, oʻzini chetga oldi.

Nikodim eshikni qulflab, kalitni choʻntagiga tiqdi pa karavot yoniga keldi. Ayol goʻyo hech nima boʻlmaganday sochini tarayverdi. Dizma taroqni uning qoʻlidan yulib oldi-da, burchakka qarab otdi.
— Muncha siltaysan, olifta? — dedi ayol doʻrillagan tovush bilan.
— Portsigarni ber, eshityapsanmi!
— Olganim yoʻq portsigaringni, — deya yelkasini qisdi ayol.

Dizma uning yuziga bir shapaloq tushirgan edi, ayol yiqilib boshi devorga urildi.
— Ber deyapman, mochagʻar! — shunday deya u yana qoʻlini koʻtardi.

Ayol yuzini tirsagi bilan pana qildi. Dizma uning sumkasini titkilay boshladi. Sumkadan bir nechta arzimas mayda-chuydalar bilan gʻijimlangan pul va iflos dastroʻmol chiqdi. Ayol unga indamay qarab turardi.
— Ha... gazanda!

Dizma ayolning ostidan yostiqni tortib oldi-da, polga uloqtirdi. Yostiq bilan polga toʻqillab portsigar ham tushdi. Nikodim uni olib, koʻzdan kechirdi-da, choʻntagiga soldi.
— Oʻgʻri, — deya toʻngʻilladi u, — yaramas!
— Uni u yerga oʻzing qoʻyganding!
— Yolgʻon! — deya baqirdi Dizma.

Ayol indamadi. Dizma eshikni ochib, koridorga chiqdi. Koʻchaning u yer-bu yerida fonarlar yoqib qoʻyilgandi. Izvoshlar koʻrinmasdi. Uyga piyoda ketishga toʻgʻri keldi. Sovuq kuchayib, oyoq