Tasodifiy hikoya: Dilnozkadan >>So`nmas Muxabbat<<
Yangi Hikoyamni Oqing Va Baho Bering...davomi

ostidagi qor gʻarch-gʻurch qilardi. Ahyon-ahyondagina biror oʻtkinchi koʻzga tashlanib qolardi. Nikodim shoshilib borar ekan, Marshalovskayaning muyulishiga yetganida orqasiga oʻgirilib qaradi. Koʻchaning narigi betida uning ortidan qandaydir bir qiz kelmoqda edi.

«Bunisi ham haligidaqalardan boʻlsa kerak, — deya hayolidan oʻtkazdi Nikodim, — yoʻq, meni aldayolmaysanlar!»

U qadamini tezlatdi, biroq qiz ham undan qolmay kelaverdi. Chamasi, u ortda qolib ketmaslikka ahd qilgandi, chunki Dizma Novogrodskaya koʻchasining muyulishiga yetgach, yana unga koʻzi tushdi. Nikodim toʻxtagan edi, faqirona kiyingan qora shlyapali qiz ham toʻxtab, allaqanday magazinning yoritilmagan vitrinasini tomosha qila boshladi.

Nikodim bir tupurdi-da, yoʻlida davom etib, Vspul'naya tomon burildi. Bir necha minutdan soʻng u darvoza oldiga yetib bordi. Darbon eshikni ochib, ta’zim qildi.
— Shofer soat nechada keldi? — deya soʻradi oʻz odamlarini nazorat qilib yurishni yaxshi koʻradigan Dizma.
— Soat oʻn birlarda, pan janobi oliylari.
— Garajning tomini tuzatishdimi?
— Tuzatishdi, pan janobi oliylari.

Dizma bosh irgʻadi-da, zinadan yuqori koʻtarildi. Panjara ortidan ularni kuzatib turgan qizni na u, na darbon sezdi.

Notanish qizning yuragi gupillab ura boshladi.

U boshini koʻtarib, imorat peshtoqiga qaradi-da, ikkinchi qavatning boʻgʻotidagi qora harflarga koʻzi tushdi:

«Davlat Gʻalla Bankasi»
— Banka!..

Birdan hammasi unga ayon boʻldi. Nikodim, uning Nikodimi katta ish boshlamoqchi. Garchi Nikodim undan yuz oʻgirgan boʻlsa-da, qiz uni sira unuta olmay hamon yaxshi koʻrardi. Yer ostidan yoʻl kovlab xazinani oʻmarmoqchi boʻlsa kerak!.. Harqalay darbon bilan tili bir ekan: darbon unga eshikni ochib bergani va ular allanima toʻgʻrisida kelishib olishganini qiz oʻz koʻzi bilan koʻrdi.

Davlat gʻalla bankasi!

Balki u yerga xat tashuvchi boʻlib joylashib olgandir? Unday boʻlsa, nega kechasi keldi?

Qizning yuragi hamon gupillab urardi.

U koʻchaning narigi betiga oʻtib, kuta boshladi.

Ehtimol, hozir qoʻngʻiroq chalinib, muyulishdan politsiya chiqib qolar? U holda qiz nima qilish lozimligini biladi: u qoʻngʻiroq chalib, darbonni ogohlantirib qoʻyadi... Toʻgʻri, Nikodim uni unutdi, qaytib kelaman, dedi-yu, ammo aldab ketdi, biroq endi, albatta uning yoniga qaytadi, Ishi yomon emasga oʻxshaydi — chiroyli pal'to kiyib yuribdi. Anavi safar ajoyib mashinada oʻtdi... U Lutskayada, ularning uyida yashagan kezlari qiz Dizmaning bunday jasur yigit ekanligini xayoliga ham keltirmagan edi...

U ketishga jazm etganida past suzayotgan qop-qora bulutlar orasidan tong nuri tusha boshlagan edi. Sovuq uning suyak-suyagidan oʻtib ketdi. Lutskayadagi uyiga yetib borgach, qiz darvozaning ochib qoʻyilganini koʻrdi — yigirma tiyin yoniga qoladigan boʻldi.

Ertalab Man'ka yana Vspul'naya tomon yoʻl oldi. Qiz, bankani politsiya oʻrab olgan boʻlsa kerak, deb oʻylardi. Nikodim qoʻlga tushgan boʻlsa-ya?! Ehtimol, qochib ham ketgandir.

Man'ka yengil tortib, tin oldi. Banka eshigi tinimsiz ochilib yopilar, u yerga mijozlar kirib-chiqib, darvoza oldiga avtomobillar kelib-ketib turardi.

Ehtimol, Nikodim yer ostidan yoʻl ochmoqchi yoki devorni teshmoqchidir... Bu ish bir necha kunga choʻziladi.

Nihoyat, Man'ka uni qidirib topdi! Endi Nikodim undan qochib qutulolmaydi! Man'ka uni bu yerda kunduz kuni uchratmasligi, Nikodim bu yerga kechqurun kelishiga shubha qilmasdi. U Dizmani kutadi va albatta yuzma-yuz uchrashadi.

Man'ka kechqurun yana banka yoniga keldi.

Soat oʻn boʻldi, oʻn bir... Man'ka asabiylashib, koʻchaning narigi betida u yoqdan-bu yoqqa yura boshladi. Pagʻa-pagʻa qor yogʻmoqda edi. Agar fonar' ostiga turib, yuqori qaralsa, qor zarrachalari qoramtir boʻlib koʻrinadi. Ikki marta oʻtkinchi erkaklar uni gapga solmoqchi boʻlishdi. Bir yigit ancha puldor koʻrindi, biroq Man'ka uning taklifiga javoban bosh chayqab qoʻya qoldi.

U, Nikodim bugun kelmasa-ya, deya bezovta boʻla boshladi.

Lekin Man'ka baribir kutadi! Kutadi dedimi, kutadi!.. Erkaklar oʻzi shunaqa boʻlishadi: koʻzdan yoʻqoldimi — unutishadi qoʻyishadi. Malla Vladek ham axiyri Zosyaning oldiga qaytib keldi-ku...

Man'ka shu yoʻsinda goh Marshalkovskaya, goh qarshi tomonga qarab, chidam bilan kutib turaverdi. Birdan darvozaning sharaqlab ochilgani uning diqqatini bankaga jalb etdi. U yerdan bashang kiyingan bir xonim bilan Nikodim chiqib keldi. Ular nimadandir kulishardi.

Mai'ka oʻzini devor panasiga oldi. Ular koʻchani kesib oʻtishdi. Trotuar gʻoyat tor boʻlib, ular yonidan oʻtib ketishayotganida Man'ka qoʻlini choʻzsa, bemalol yetardi. Shundoq yonginasidan Dizmaning tovushi eshitildi:
— Agar istasang, jonginam Ninochka, men...

Uning keyingi soʻzlarini koʻchadan oʻtayotgan taksining gudogi bosib ketdi. Man'ka Nikodim haligi xonimning qoʻltigʻidan olganini koʻrib qoldi.
— Hali shunaqami! — dedi Man'ka va xayolga choʻmdi.

Soʻng ularning ortidan yurdi.

U raqibasi borligidan ajablanmadi. Nikodim xotinsiz turolmaydi, albatta. Biroq Man'kani bu xonimning goʻzalligi choʻchitib qoʻydi.

«Nikodim uni sevadi... Sevishi aniq... Lekin nega boʻlmasam, deya uning dilida umid uchqunlandi yana, — kecha tunda u mehmonxonada boshqa xotin bilan boʻldi?..»

Bu yerda qandaydir sir bor edi. Agar shu narsa boʻlmaganida Man'ka hozir ularga yetib olib, Nikodim meniki, men uni sevaman, deya oʻsha xonimning betiga baqirgan boʻlardi.

«U oldimga qaytib keladi, albatta qaytadi. Unga, kutaverib, koʻzlarim toʻrt boʻlgani, hamma dugonalarimning jazmani borligi, garchi eng yaxshi yigitlar osilishgan boʻlsa-da, mening hech kimim yoʻqligini aytaman... Qaytishi kerak».

Nikodim Ninani uyigacha kuzatib qoʻydi-da orqasiga qaytdi. Yoʻl-yoʻlakay u butun Liskovda xotinlarning koʻnglini olishga mohirligi bilan nom chiqargan Yurchak, faqat qora soch ayollargina serehtiros boʻladi, deb bekor aytgan ekan, deya oʻylab keldi. Nogahon kimdir uni chaqirib qoldi.

Nikodim oʻgirilib qaradi. Uning qarshisida Man'ka turardi.
— Nikodim, — deya ohista shivirladi qiz.
— E, senmisan? — toʻngʻilladi Dizma ta’bi xira boʻlganini yashirmay.
— Meni unutmadingmi?
— Senga nima kerak?

Man'ka nima deyishini ham bilmay, baqrayib unga qarab turardi.
— Xoʻsh nima deysan! — deya soʻradi Dizma jahli chiqib.
— Hali meni shunday kutib olyapsanmi! Seiga nima yomonlik qildim, Nikodim?
— Yomonlik ham qilganing yoʻq, yaxshilik ham! Boshimni koʻp qotirma. Ayt, nima kerak senga?

Man'ka indamay turaverdi.
— Gapirsang-chi, jin ursin seni!

Man'ka hamon indamasdi.

Dizma bir soʻkinib qoʻydi-da, ketmoqchi boʻldi. Biroq qiz uning yengidan tutib qoldi.
— Qoʻyvor!
— Qoʻyvormayman! Sen gapimni eshitishing kerak.
— Boʻlmasa gapirgin-da, jin ursin seni! Xoʻsh nima gaping bor?
— Seni qanchalik qoʻmsaganimni bilmasang ham kerak, Nikodim. Mening hatto oʻynashim yoʻq. Nuqul seni kutdim... Seni qidirdim, meni unutmagandir, qaytib kelar axir, deb oʻyladim.

Nikodim yelkasini qisdi.
— Oramizda eslaydigan, unutadigan nima bor ekan oʻzi?
— Qaytib