Tasodifiy hikoya: MUHABBAT JILG`ALARI: Birinchi muhabbatim... (5 - Qism...)
5 - Qism......davomi

inqirozni bartaraf qilishga qodir boʻlgan kuchli odam haqida borgan sayin koʻproq gaplasha boshlashdi.

Bu orada oʻrim mavsumi yaqinlashib qolgan boʻlib, mamlakatda yana moʻl hosil xavfi tugʻildi. Nikodim gazetalarni oʻqir ekan, bosh chayqardi.
— Jin ursin! Endi nima boʻlarkin?

23-bob
Koborovoda anchadan buyon hosil bayrami bunday xursaidchilik bilan oʻtkazilmagan edi.

Yangi pomeshchik pulni ayamay sarfladi. Chamasi, uning oʻzi ham gʻubordan chiqmoqchi edi shekilli. Tumonat mehmon yigʻildi. Birinchi boʻlib bir talay chamadonlari bilan pani Pshelenskaya yetib keldi; oʻsha kuni kechqurunoq polkovnik Vareda bilan opa-singil grafinya Charskayalar kelishdi. Ertasiga Koborovodaga ikki avtomobil' va ikki izvosh kuni bilan stansiyadan odam tashidi.

Xotini va oʻgʻlini olib voyevoda Sheymont, oqsoqol Tishko, ministr Yashunskiyning xotini, baron Rel'f rafiqasi bilan, Ushinkiy singlisi bilan, ikki ad’yutantini olib harbiy okrug komendanti general Chakovich, Ulyanitskiy, Xol'shitskiy, Kojes ordinatining xotini va yigirmaga yaqin qoʻshnilar hozir boʻlishdi.

Uyni mehmonlar bosib ketdi. Hamma xonalardan kulgi va gangir-gungir gap eshitilardi.

Kiborlar hayotini yaxshi koʻradigan Ninaning boshi osmonda edi. Butun oʻtgan hafta davomida u Kshepitskiy bilan birga sayr-tomosha programmasini tuzib, omborxonadagi oziq-ovqat va yertoʻladagi ichimliklar zapasini qayta-qayta hisoblab chiqqan va yangi hizmatkorlar yollab, mehmonlar uchun xonalar hozirlagan edi. Xullas, u qarindoshlar, yoru doʻst va tanish-bilishlarni munosib kutib olish uchun qoʻlidan kelgan hamma choralarni koʻrib qoʻygandi.

Jorj ham juda ilhomlanib ketgandi. U mehmonlar orasida oʻralashib yurar, xonimlarning koʻnglini xush etib, erkaklarga otxonalarni koʻrsatar va, umuman, hammaning e’tiborini oʻziga jalb qilishga urinardi. U, goʻyo Koborovoning egasi boshqa odam ekanligini unutib qoʻygandek, oʻzini yana toʻra deb his etardi. Kshepitskiy bilan pani Pshelenskaya Jorjning ruhan xastaligini mehmonlarga shipshitib qoʻyishgandi, shu sababdan mehmonlar uning ra’yiga qarab, bironta ham gapini qaytarishmas edi.

Nikodim barchani iltifot bilan kutib olayotgan boʻlsa-da, biroq oʻzini juda sipo tutardi; shu boisdan ham mehmonlarning unga nisbatan hurmati yanada oshib ketdi. Behisob mehmonlar kelganiga qaramay, u kutubxonaga kirib, ichidan qulflab olish odatini tashlamadi. Bu narsa atrofdagilarning koʻz oʻngida uning obroʻsini yanada oshirib yubordi.

Kechqurunlari parkda Varshavadan taklif qilingan orkestr muzika chalar, shunda barcha mehmonlar kechki salqinda huzur qilib sayr etishar, fonarlar bilan yoritilgan maysazorda tansa tushishar edi. Ba’zan ot minib izvoshlarga oʻtirib, oʻrmonga borishardi. Nina ostida sayr qilishni juda yaxshi koʻrardi.

Ertalabdan barcha tennis oʻyiniga berilib ketardi. Peshingi ovqatga qadar ikkala kortdan odam arimasdi. Darvoqe kechgacha har bir odam koʻngli tusagan ishni qilib yuraverardi. Yoshi kattaroq kishilar fabrika va ekinzorlarni qiziqib tomosha qilishar, yoshlar esa ot minishar, koʻlda choʻmilishar, motorli va eshkakli qayiqlarda musobaqalashar edilar.
— Joylaringiz juda chiroyli ekan, — deyishardi mehmonlar Nina bilan Nikodimga. — Koborovoni oltin kon desa boʻladi.

Barchaning vaqti chogʻ edi. Kashandalar uchun ajratilgan xonani bridj ishqibozlari egallab olishdi. Ular bir minut ham stol yonidan nari ketmasdi. Yemakxonadagi dasturxonlardan kun boʻyi ichimlik va yegulik arimasdi.

Uchinchi kuni katta bal uyushtirildi. Bu juda ajoyib bazm boʻldi. Taklif qilingan bir yuz qirq kishi oʻrniga bir yuz oltmish uch odam yigʻildi.

Bal kechqurun soat oʻnda boshlanib, kunduzi soat birda mazurka bilan tugadi. Mehmonlar molday ichishdi, shu boisdan xizmatkorlarning ishi boshidan oshib ketdi: butalar tagidan gʻirt mast mehmonlarni qidirib topib, ularni karavotlarga olib borib yotqizish kerak edi.

Nihoyat, hamma uxlagani tarqaldi, chunki kechqurun hosil bayrami oʻtkazilishi lozim edi.

Uy oldidagi maysazorning chor atrofiga, bochkalar qoʻyib chiqishdi. Dehqonlar uchun ochiq havoda stollar qoʻyilib, mehmonlarga ayvonda dasturxon tuzaldi. Voyevoda Dizmaning eng yaxshi oʻroqchi ayol bilan raqs tushishi lozimligini aytib, unga tegishib qoʻydi.
— Mexanizatsiyaning an’analarni yemirishini qarang-a, — deya qoʻshimcha qildi u. — Hozirgi kunda hosil bayrami oʻz ma’nisini yoʻqota boshladi.
— Afsus, an’analarimizga achinadi kishi, — dedi Nina.
— Gapingizga qoʻshilaman, lekin ahvol chindan ham shunday.
— Buning oqibati nima boʻlarkin? — deya xoʻrsindi Dizmaning mulkdor qoʻshnisi moʻysafid pan Roychinskiy. — Gʻirt tentaklik! Mashinalar hayotimizni goʻzallikdan mahrum qilib, uni xunuklashtirish bilan birga, kishilarning oʻrnini egallab olyapti.
— Kimning oʻrnini egallabdi? Kimni? — dedi jizzakilik bilan Dizma. — Koʻrib turibsiz-ku, hosil bayrami uyushtirdik, odamlar xursand. Yalangoyoqlarning bir qismi qirilib ketsa hech nima qilmaydi! Mashinalar hayotni farovonroq qiladi, xolos. Ana shunday!

U shartta orqasiga oʻgirilib, xonadan chiqib ketdi.
— Toʻppa-toʻgʻri, — deya bosh irgʻadi general.
— Bu deyman, u hm... diplomatiyani yigʻishtirib qoʻyib, juda ochiqchasiga gapirib yubordi-yu, — dedi hayrat ichida generalga qarab keksa pomeshchik.

Voyevoda koʻngilchanlik bilan jilmaydi.
— Azizim, menga ishoning: uning shunday gapirishiga haqi bor. Ogʻzi qiyshiq boʻlsayam, boyning oʻgʻli gapirsin, deganlar-ku axir. General Kambronni olsak, ana uni diplomat desa boʻladi.

Orkestr mashq boshlab yubordi. Uning oldiga dehqonlar yigʻila boshlashdi.

Nihoyat, yiroqda oʻroqchilar toʻdasi koʻrindi: Ular allaqanday soʻzsiz beloruscha kuyni xonish qilib kelishardi. Ularning bu gʻamgin, azaliy maqomida hosil quvonchi emas, jang maydonining dahshati ifodalanayotgandek edi. Chamasi, ming yildan buyon kuylanib kelayotgan bu qoʻshiqni eshitganida Nina doim ma’yuslanib qolardi. Uning nazarida hindular xuddi shunday xonish qiladigandek edi.

Bu orada oʻroqchilar ancha yaqinlashib qolishdi. Oldinda sonlari boʻliqqina, lorsillagan koʻkragi yoqasiga kashta tikilgan boʻz koʻylagini turtib chiqqan, baland boʻyli bir qiz kelaverdi. Uning kaltagina qizil yubkasi ostidan kelishgan durkin boldiri koʻrinib turardi. Dugonalari ipak paypoq va fransuzcha poshnali amirkon tufli kiyib olishgan boʻlishsa-da, bu qiz yalang oyoq edi. U boshqa qizlarga qaraganda ancha nochorroq koʻrinardi. Qiz suli boshoqlarini dastalab koʻtarib olgandi.

Ponimirskiyning yonida turgan baron Rel'f uning qoʻltigʻidan tutib, sekingina dedi:
— Juda zoʻr ekanmi! Haqiqiy Pomona-ya. Juda nasldor koʻrinadi. Qorni va sonlarining mushaklari juda baquvvat boʻlsa kerak. Nasl masalasida dehqonlar ancha nochor koʻrinadigan bunday chet joyda shunday ajoyib nusxani uchrataman, deb sira oʻylamagan edim, graf. Unday desam, hammasiyam koʻhlikkina. Jin ursin, hammasi zotdor-a! Voajab!

Jorj monoklini koʻziga joylab, Rel'fga nafratomuz qarab qoʻydi.
— Aksincha, buning hech ajablanarli joyi yoʻq, baron. Ponimirskiylar Koborovoga besh yuz yildan buyon