Tasodifiy hikoya: SEN YAXSHI. QUSHNI YAXSHI
BU BIR QIZ NOMIDAN. SHU. SAYTDAGI. OZI XOXLADI MAFTUNA. Salom hammaga ismim MAFTUNA yoshim 24 da turmushga chiqqanman hullas bu voqea qo‘shnim meni zo‘rlagani haqida. Biz erim bilan sevishib turmush qurganmiz turmush o‘rtog‘im ismlari Ali unversitetda dars beradilar qomatlari ozg‘ingina hayotda ko‘proq fanga mehr qo‘ygan insonlar. To‘yimizdan keyin alohida ko‘chdik seks ham ja unchalik mas shunchaki yotib turardik. Aytganimday erim fanga o‘qishga qiziqadilar ko‘proq. Biz ko‘chib keldik yangi...davomi

kerak boʻladi. Dizma esa qiynalmay-netmay uni bir minutda ochadi.
— Agar kallang yaxshi ishlasa, — dedi ovoz chiqarib Pikodim, — ochqichning ham keragi yoʻq... Toʻgʻri, hamma rejani Kshepitskiy tuzdi, ammo foydasi menga tegadi.

Kalit qulf ichida ohista buraldi. Dasta sekin pastga tushib, eshikcha ochildi.

Sandiq ichi saranjom-sarishta edi. Oʻng tomondagi tokchalarda kitoblar va hujjatlar solingan papkalar, chap tomonida esa dasta-dasta pullar taxlab qoʻyilgandi. Ikki tokchaga turli qutichalar terilgandi; Dizma avvalo oʻsha qutichalarni ochib qaradi, turli duru gavharlar, behisob oltin uzuklar, marjon, qimmatbaho toʻgʻnagʻich, billur va yoqutlar...
— Xuddi zargarlik magaziniga oʻxshaydi-ya. Shoshilish kerak edi.

Nikodim barla papkalar, hisob-kitob daftarlarini olgan edi, bir uyum boʻldi. Dizma bularni yozuv stoliga olib oʻtdi-da, koʻk papkani bir chetga surib qoʻyib, duch kelgan birinchi daftarni ochdi. Nikodim sana va raqamlar bilai toʻldirib tashlaigan bu daftarni varaqlar ekan, oldida Kunitskiy sudxoʻrlik bilan shugʻullanib yurgan paytida tuzgan qarzdorlar roʻyxati turganini angladi. Buni undirib plingan protsent raqamlarn ham isbotlab turardi. Boshqa yozuvlar orasida goho-goho «gr. Ponimirskiy — 12000 zlotiy», «gr. Ponimirskiy — 10000 zlotiy» kabi qaydnoma takrorlanardi.

Dizma boshqa daftarnn ochib qaradi. Bunisi Koborovodan olingan daromadlar roʻyxati ekai. Uchinchi, toʻr-tinchi va beshinchi daftarlar ham raqamlarga toʻlib ketgan edi.

Ularning Nikodim uchun qizigʻi yoʻq edi. U papkalarni ochib koʻrishga ahd qildi. Dnzma qidirgan narsa — veksellar birinchi papkada ekan. Aslida ular veksel' ham boʻlmay imzo chekilgan toza blankalar edi. Blankalar butun bir dasta boʻlib, hammasiga: Nina Kunitskaya Nina Kunitskaya, Nina Kunitskaya, Nina Kunitskaya, deya imzo chekilgan edi...

Veksellar ostida Ninaning eriga bergan vakolatnomasi va Koborovoni Ninaga sotilgani haqidagi notarial akt ham. bor ekan.

Dizma bu hujjatni olib, choʻntagiga soldi-da, soʻng papkaning bogʻichini bogʻlab, uni haligi koʻk papkaning ustiga qoʻydi.

U boshqa papkalarni ham koʻzdan kechira boshladi. Natija kutilganidan ham ziyoda boʻlib chiqdi. Nikodim birinchi papkadanoq ikkita konvert topib oldi. Kichkina konvertga: «Mennng vasiyatnomam», kattasiga esa: «Men oʻlgan taqdirimda ochilmasdan yoqib yuborilsin», — deya yozib qoʻyilgandi.
— Oʻlgan taqdirimda emish, — kulib yubordi Nikodim, — lekin hali tiriksan, shuning uchun ham ochaversa boʻladi.

Shunday deya u surgʻuch muhrni sindirib, konvertni ochdi.

Undagi qogʻozlarning eng tepasida Avstriya pasporti turardi.
— Qoʻlga tushding-ku, oshna!

Pasport Genovefa Kunik va noma’lum otadan tugʻilgan Leon Kunik nomiga berilgan edi. Unda «kasbi» degan grafaga koʻrning hassasiday qilib: «Kel'ner», deb yozib qoʻyilgandi.

Konvertdagi keyingi hujjat kumush idishlarni oʻgʻirlagani uchun uch oy qamoqqa hukm qilingani haqidagi Krakov sudining qarori edi. Uning tagidan bir dasta xat chiqdi. Soʻng turli raqamlar bilan toʻldirib tashlangan daftarcha bilan yana sud qarori koʻzga tashlandi. Bu gal endi Varshava sudi qalbaki pul ishlagani uchun Leon Kunikni ikki yil qamoqqa hukm qilgan edi.

Nikodim soatiga qaradi-da, soʻkindi.

Vaqt yarim tundan oshib qolgan edi. U stol ustida sochilib yotgan qogʻozlarni apil-tapil yigʻishtirib, choʻntagiga tiqdi.

Qolgan narsalarni sandiqqa qayta soldi-da, uni qulflab, haligi ikki papkani koʻltigʻiga qistirganicha xayrlashish uchun Ninaning oldiga chiqdi. Uni buduarda kutib oʻtirgan Nina endi asabiylasha boshlagan ekan. Shunga qaramay juvon uni tabassum bilan kutib oldi.
— Yoʻlga chiqishing kerakmi, jonginam?
— Nimayam qilardim, ketmasam boʻlmaydi, — Nikodim uning yoniga oʻtirib, qoʻlidan tutdi. — Azizim Ninochka, — deya gap boshladi.u, Kshepitskiy tayinlagan gaplarni eslab, — azizim Ninochka, ayt-chi, menga ishonasanmi?
— Haliyam shuni soʻrayapsanmi?! — ta’na aralash dedi Nina.
— Bilasanmi... senga qanday aytsam ekan... Ba’zi voqealar sodir boʻladi... Ba’zi narsalar oydinlashadi...
— Gapingni tushunmayapman.
— Yo hammasi aslicha qolib, sen butun umringni Kunitskiy bilan oʻtkazasan yoki biz nikohdan oʻtib, Kunitskiy asfalasofilinga ketadi. Bu yogʻi senga bogʻliq boʻlib qoldi.
— Nik! Axir hammasi ravshan-ku!
— Men ham shunday oʻylaymai. Unday boʻlsa Ninochka, sendan iltimos qilaman... Sen menga ishonishing, hamma gapimga rozi boʻlib, sira e’tiroz bildirmasliging lozim. U yogʻini oʻzim toʻgʻrilayman.
— Yaxshi, lekin nega bunday sirli ohangda gapiryapsan? Axir busiz ham masala ravshan-ku!
— Hali hammasi oydinlashgani yoʻq, — dedi Dizma bir oz ikkilanib. — Ammo yaqin kunlarda oydinlashadi. U qari odam, sen bilan biz esa yashashimiz kerak... Tushundingmi?..

Ninaning koʻngliga gʻulgʻula tushgan boʻlsa-da, ammo surishtirib oʻtirishii lozim tonmay, soddagina qilib dedi:
— Senga ishonaman.
— Mana bu boshqa gap. — Shunday deya Nikodim oʻzining tizzasiga shapatiladi. — Endi men joʻnashim kerak. Xayr, Ninochka, xayr, jonginam.

U Ninani quchoqlab oʻpa boshladi.
— Xayr, goʻzalim. Meni yovuz odam deb oʻylama. Yodingda boʻlsin: men nima ish qilsam, seni jonimdan ortiq sevganim uchungina qilaman.
— Bilaman... bilaman... — deya javob qildi Nina uning yuz-koʻzidan oʻpar ekan.

Nikodim xayrlashayotib Ninaning peshanasidan oʻpdi-da, papkalarni olib, buduardan chiqdi. Vestibyulda Dizma pal'tosini kiygach, yonlarida xizmatkor turgani uchun Nina u bilan goʻyo oddiy tanishidek yana bir bor xayrlashdi.
— Xayr, yaxshi yetib boring. Anavi masalada esa nimani lozim topsangiz, oʻshanday yoʻl tutavering... Sizga ishonaman.... Umuman, kimgadir ishonish kerak-ku axir... Xayr...
— Xayr, pani Nina, koʻnglingiz toʻq boʻlsin, hammasi joyida boʻladi.
— Tezroq qaytib keling.
— Qoʻlim boʻshagan zahoti qaytaman. Nikodim Ninaning qoʻlini oʻpdi. Xizmatkor eshikni ochgan edi, Nikodim sharros qoʻyayotgan yomgʻirda yugurib borib, avtomobilga oʻtirdi.
— La’nati havoni qarang-a, — deya toʻngʻilladi Dizma, mashina eshigini sharaqlatib yopar ekan.
— Qechasi bilan yogʻsa kerak, — dedi unga javoban shofer.

Chindan ham yomgʻir ertalabga qadar tinmadi. Mashina Varshavaga kirib kelganida tomiga qadar loyga belangan edi.

Dizma oʻz kvartirasining eshigini ochiib u yerda Kshepitskiyga duch kelganida hali soat sakkiz ham boʻlmagan edi. Ular, xizmatkor eshitib qolmasligi uchun, kabinet eshigini yopib, Nikodim keltirgan hujjatlarni koʻzdan kechira boshlashdi.

Kshepitskiy boshi osmonga yetib, qoʻlini bir-biriga ishqardi. Sud protsessiga taalluqli xatlar ichidan chinovniklarga pora berilgani haqidagi hujjat topilgach, u oʻrnidan sapchib turib, dedi:
— Gap tamom, jinoiy qidiruv boʻlimiga boramiz.
— Veksellar-chi? — soʻradi Dizma.
— Veksellarmi?.. Hm... Ochigʻini aytganda, ularni saqlab qoʻyilsa yomon boʻlmasdi: axir bir kun emas, bir kun Ninaning sizdan koʻngli qolishi mumkin. Lekin uning sizga tegishiga imonigiz komil ekan, ularni yoqib yuborganimiz ma’qul.
— Menga tegishiga shubha yoʻq.
— Juda yaxshi. Ketdik boʻlmasa.