Tasodifiy hikoya: Kursdoshim bilan
Bu yil 2 kursni bitirdim. Tibbiyot kollejlarida amaliyotdan oldin oraliq imtihon bo'ladi. Bu yil o'q...davomi

boʻzbola Tuyakashning soʻzlarini eslab.

Nihoyat suvori qilichini chetga oldi. Santyago nafasini rostladi.
— Bashorat qilishda ehtiyot boʻl, — dedi suvori. — Hech kim peshonasiga yozilganidan qochib qutulmaydi.
— Men faqat qoʻshinni koʻrdim, — dedi boʻzbola. — Jang oqibati menga ayon boʻlgani yoʻq.

Bunday javob suvoriga ma’qul keldi, biroq u qilichini qiniga joylashga oshiqmadi.
— Xoʻsh, bu yerda muhojir nima qilib yuribdi?
— Men oʻz Yoʻlimni izlayapman. Biroq sen buni tushunmaysan.

Suvori qilichini qiniga joyladi. Uning kiftidagi qirgʻiy chiyillab tovush berdi. Santyagoni chulgʻagan tang holat bir qadar boʻshashdi.
— Men sening chindan joʻmard ekaningni bilmoqchi edim. Umum Tilini qidirayotganlar uchun bundan muhim narsaning oʻzi boʻlmaydi.

Boʻzbola hayron qoldi. Suvori kamdan-kam odamlarning aqli yetadigan narsalar haqida mulohaza yuritardi.
— Bundan tashqari, hatto uzoq yoʻlning tanobini tortgan esang-da, bir nafasga ham boʻshashmaslik kerak, — davom etdi suvori. — Sahroni sevish ham mumkin, ammo unga toʻla-toʻkis ixtiyoringni topshirib boʻlmaydi. Zotan, sahro — odam uchun sinov: bir nafas xayolingni boʻlsang, bas, halokatga uchraysan.

Uning gaplari Santyagoga keksa Malkisidqni eslatdi.
— Jangchilar bu yerga kelishgan chogʻda, agar boshing omon boʻlib tursa, meni izla, — dedi suvori.

Boya qilich dastasini tutib turgan suvori qoʻlida qamchi koʻrindi. Ot tagʻin tuyoqlaridan toʻzon koʻtarib, yeldi.
— Sen qaerda yashaysan, — uning ortidan qichqirdi Santyago.

Suvori yelib borayotgan ot ustida qamchi bilan janubga ishora qildi.

Boʻzbola Alkimyogarni uchratgan edi.

Ertasi kuni tongda El-Fayum vohasi xurmozorlarida qurollangan ikki ming kishi saf tortdi. Ufqdan besh yuztacha jangchining qorasi koʻringan pallada quyosh hali uncha koʻtarilmagan edi. Otliqlar vohaga shimol tarafdan kirib kelishdi, ular oʻzlarini goʻyo tinchlik istab kelishayotganday qilib koʻrsatishar, qurollarini oq yaktaklari tagiga bekitib olishgandi. Qabila boshliqlarining kattakon chodiriga yetib kelishgan paytda ularning qoʻllarida qurollar va qayrilma qilichlar paydo boʻldi. Biroq chodir boʻm-boʻsh edi.

Voha ahli sahro suvorilarini qurshab olishdi, yarim soatdan soʻng qumda toʻrt yuz toʻqson otliqning jasadi qoldi. Bolalarni xurmozorga eltishdi, ular chodirlarda erlarining duo-yu jonini qilib oʻtirishgan ayollar qatori hech nimani koʻrishmadi. Halok boʻlganlarning chalqayib yotgan jasadlarini aytmaganda, vohada har doimgi holat hukm surardi.

El-Fayumga bostirib kirgan otliqlardan yolgʻiz ularning sardori omon qoldi. Uni qabilalar boshliqlari oldiga keltirishdi va boshliqlar undan ne bois Urf-odatni buzishga botinding, deya soʻrashdi. U bir necha kunga choʻzilgan janglarda ochlik va suvsizlikdan jangchilarning madori qurigani, vohani egallashsa, oʻzlariga kelib, keyin yana urushni boshlamoqchi boʻlishganini aytdi.

Jangchilarga qanchalik achinmaylik, biroq Urf-odatni buzishga hech kimning haqqi yoʻq, dedi qabila oqsoqoli. Sahroda faqat shamolning ta’siridan qum barxanlarining shakli oʻzgaradi, qolgan barchasi aslicha qoladi.

Harbiy sardorni sharmandali oʻlimga hukm etishdi: oʻqni ham, qilich zarbini ham unga ravo koʻrishmadi, qurigan xurmo daraxtiga osishdi va sahrodan esgan shamol uning jasadini ancha vaqt tebratib turdi.

Qabila oqsoqoli muhojirni chaqirib, unga ellikta tilla tanga taqdim etdi. Keyin u yana Yusufning tarixidan soʻzlab berdi va boʻzboladan oʻziga Bosh Maslahatchi boʻlishini soʻradi.

Kun botib, osmonda yulduzlar endi xira yorisha boshlaganda (chunki oy toʻlishgan palla edi) Santyago janubga qarab yurdi. U yoqda faqat bitta chodir bor edi, yoʻlida duch kelganlar bu joy jinlarning qarorgohi ekanini aytdi. Biroq u chodirning oldiga oʻtirib olib, kuta boshladi.

Alkimyogar ha deganda qorasini koʻrsatmadi — oy esa allaqachon tepaga koʻtarilib ketgandi. Nihoyat Alkimyogar koʻrindi, uning yelkasida bir juft oʻlgan qirgʻiy osilib turardi.
— Men shu yerdaman, — dedi Santyago.
— Bekor kelibsan. Nahot Taqdiring seni mening oldimga yoʻllagan boʻlsa?
— Urush boʻlayapti. Men sahrodan oʻtolmayman.

Alkimyogar shoshildi, imo bilan Santyagoni ichkariga taklif etdi. Qabila boshliqlarining shinam bezalgan ertaknamo chodirini aytmaganda, Alkimyogarning makoni voha ahlining chodirlaridan farq qilmasdi. Santyago ichkariga koʻz yugurtirib metall eritadigan qozon va koʻrani, alkimyoviy shisha idishlarni qidirdi, biroq chodirda bir necha toʻzigan kitobdan boshqa narsa koʻzga chalinmadi. Yerga sirli naqshlar solib toʻqilgan gilam tashlangan edi.
— Oʻtir, men hozir choy damlayman, — dedi Alkimyogar. — Qirgʻiylarni pishirib ovqatlanamiz.

Boʻzbola bular oʻsha — u yaqindan uchib yurganini koʻrgan qushlar boʻlsa kerak, deb oʻyladi, biroq bu haqda gapirmadi. Alkimyogar oʻchoqni yoqdi va hayal oʻtmay chodirga parranda goʻshtining xushboʻy hidi taraldi. Bu tamaki hididan koʻra yoqimliroq edi.
— Qanday meni istab kelding?
— Hammasiga belgilar sabab, shamol menga sening kelishingni va senga mening yordamim zarurligini aytdi.
— Yoʻq, bu men emas, balki boshqa yoʻlovchi — angliyalik. Seni izlagan oʻsha.
— Meni topgunicha u koʻp kishilar bilan uchrashishi lozim. Biroq u toʻgʻri yoʻldan borayapti. U faqat kitoblarga qarayotgani yoʻq.
— Men-chi?
— Agar sen biror narsani istasang, butun Olam istaging roʻyobga chiqishiga xayrixohlik qiladi, — Alkimyogar keksa Malkisidqning soʻzlarini takror aytdi va boʻzbola Oʻz Taqdiri yoʻlidan borishga koʻmaklashadigan yana bir odamni uchratganini angladi.
— Sen menga ta’lim berasanmi? — soʻradi u.
— Yoʻq. Sen zarur narsalarni bilasan. Men faqat seni xazinang tomon yoʻllayman, xolos.
— Biroq sahroda jang ketayapti, — takrorladi Santyago.
— Sahro menga tanish.
— Men xazinamni topganman. Menda tuya va pul bor, ularni billur savdosi bilan shugʻullanib, ishlab topganman, yana elliktacha tilla tangam bor. Endi yurtimda men boy hisoblanaman.
— Biroq bular seni ehromlarga bir odim ham yaqinlashtira olmaydi, — eslatdi Alkimyogar.
— Mening Fotimam bor. Bu xazina qolgan hamma boylikdan ustun.
— Undan ehromgacha boʻlgan yoʻl ham uzoq.

Ular jim qolishdi va ovqat yeyishga kirishishdi. Alkimyogar shisha idishning tiqinini ochib, Santyagoning stakaniga allaqanday qizil suyuqlik quydi. Bu vino ekan, boʻzbola umrida hali bunaqasini tatib koʻrmagandi. Biroq Qonun vino ichishni ta’qiqlaydi.
— Odamning ogʻzidan kirgani emas, balki ogʻzidan chiqqani yomon, — dedi Alkimyogar.

Vino ichib Santyago yayradi. Biroq Alkimyogar hanuz uni sergaklantiradigan gaplarni aytardi. Ular chodirning eshigi oldida yonma-yon oʻtirishib, toʻlin oy yogʻdusida yulduzlarning xira tortib borayotganini kuzatishardi.
— Ich yana — bu seni chalgʻitadi, — dedi Alkimyogar, vinoning boʻzbolaga ta’sir qilganini payqab. — Kuchingni yigʻ, jang oldidagi jangchiday. Biroq unutma, sening yuraging u yoqda, xazina yotgan joyda. Uni topish kerak, bu yoʻlda nimaniki tushunib yetsang, his etsang, barchasi mazmun-mohiyat kasb etadi. Ertaga tuyangni pulla va ot sotib ol. Tuyalarning