Tasodifiy hikoya: Yangam bilan
Bu mani hayotimda bugan voqiya ming lanat usha kunga.Bizlar kuchada dustlarimiz bilan ichardik nasha...davomi

— dedi boshqa bir harbiy sardor.
— Mayli, Olloh oʻzining jamiki qudratini namoyon etsin, — javob qildi qabila boshligʻi. — Men odam qanday qilib shamolga aylanishini koʻrishni istayman.

Biroq qoʻrqqanini sezdirganlarning ismini u eslab qoldi. Va shamol tingach, ikkalasini ham mansabidan olib tashlashga qaror qildi, zero, sahroda qoʻrqish yaramaydi.
— Shamol menga seni sevgini biladi deb aytdi, — Quyoshga murojaat qildi Santyago. — Shunday boʻlsa, Olam Qalbini ham bilishing kerak — axir, Olam Qalbi sevgidan bino boʻlgan.
— Bu joydan menga Olam Qalbi koʻrinib turadi, — javob qildi Quyosh. — U mening qalbimga murojaat etadi va biz birgalikda oʻt-oʻlanni oʻsishga, qoʻylarni esa soya joylarni qidirib topishga majbur etamiz. Bu joyda turib — bu joy sizlarning dunyongizdan juda olisda — men sevishga oʻrgandim. Bilaman, agar Yerga ozgina yaqinlashsam, jamiki jonzot halok boʻladi va Olam Qalbi barham topadi. Va biz uzoqdan bir-birimizga termilamiz, uzoqdan turib bir-birimizni sevamiz. Men Yerga hayot va issiqlik bagʻishlayman, Yer esa — mavjudligimning mohiyatini ta’minlaydi.
— Sen sevgini bilasanmi? — takror soʻradi Santyago.
— Olam Qalbini ham bilaman, chunki koinotni tinimsiz kezib, biz u bilan koʻp gaplashamiz. U menga oʻzining asosiy muammosini gapirib berdi: hozirgacha faqat toshlar va giyohlar olamdagi hamma narsalarning yagonaligini tushunadi. Shu bois temirning misga oʻxshashi, misning esa oltindan farq qilmasligi talab etilmaydi. Bu yagona olamda har narsaning oʻzining aniq vazifasi bor va agar bularni bitgan Qoʻl Ijodning beshinchi kunida toʻxtaganida, barisi bir yagona Simfoniyaga uygʻunlashardi. Biroq oltinchi kun ham bor edi.
— Sen donosan, — javob qildi boʻzbola, — chunki hammasini uzoqdan koʻrib turasan. Biroq sen sevgi nimaligini bilmaysan. Agar odam paydo boʻlmaganida Ijodning oltinchi kuni ham boʻlmasdi. Mis misligicha qolaverardi, qoʻrgʻoshin — qoʻrgʻoshinligicha. Ha, har narsaning oʻz Yoʻli bor, biroq bu yoʻl payti kelib bosib oʻtiladi. Shuning uchun nimagadir aylanmoq kerak, yangi Yoʻlni boshlash lozim. Va olam Qalbi chindan yaxlitlik kasb etguncha yoʻlni davom etish zarur.

Quyosh bir zum oʻylanib qoldi va yorqin nur socha boshladi. Bu suhbatdan huzur tuygan shamol ham, Santyagoning koʻzini qamashtiradigan nurlardan asrab, kuchli esa boshladi.
— Alkimyoning mavjudligi shundanki, — davom etdi Santyago, — har kim oʻz xazinasini qidirsin va topsin, shundan soʻng burungisidan koʻra yaxshi boʻlishni xohlasin. Qoʻrgʻoshin oʻz vazifasini dunyoga kerak boʻlgunigacha ado etadi, shundan soʻng u oltinga aylanishi lozim. Alkimyogarlar shunday deyishadi. Va ular shuni dalillab berishadiki, biz oldingidan koʻra yaxshi boʻlishga intilgan vaqtda tevarak-atrofimiz ham yaxshi boʻlib boradi.
— Mening sevgini bilmasligimni qayoqdan olib aytayapsan? — soʻradi Quyosh.
— Chunki sevganingda bir joyda, sahroga oʻxshab, turib boʻlmaydi, dunyo boʻylab, shamolga oʻxshab izgʻimaydi, senga oʻxshab hamma narsaga uzoqdan qaramaydi. Sevgi — bu kuch, u Olam Qalbini yangilaydi va yaxshilaydi. Men ilk bor unga uygʻunlashganimda, u menga mukammal boʻlib koʻrindi. Keyin men koʻrdimki, u — bizning barimizning aksimiz ekan, unda oʻz ehtiroslarimiz joʻsh urarkan, oʻz urushlarimiz kecharkan. Uni biz oziqlantiramiz va biz yashayotgan yerning yaxshilikka yoki yomonlikka yuz burishi bizning yaxshi yoki yomon boʻlishimizga bogʻliq. Ayni mana shu joyda sevgi kuchi ish beradi, zero, sevsang yaxshi boʻlishga intilasan.
— Xoʻsh, mendan nima istaysan?
— Shamolga aylanishimga yordam ber.
— Tabiatga ayonki, olamda mendan-da dono hech kim yoʻq, — javob qildi Quyosh, — biroq men ham sening qanday qilib shamolga aylanishingni bilmayman.
— Endi men kimga murojaat qilay?

Quyosh bir zum oʻylanib qoldi: suhbatni eshitgan shamol darhol butun dunyoga olam chirogʻining donoligi chegarasiz emas ekan, deya xabar tarqatadi. Qolaversa, Olam Tilida gapirib turgan bu boʻzboladan ham qochish aqldan emas.
— Yordamni Hammasini Bitgan Qoʻldan soʻrab koʻr, — dedi Quyosh.

Shamol shodon qiyqirdi va behad kuch bilan esa boshladi. Bir necha chodirlar qulab tushdi, qoziqqa bogʻlangan otlar yuganini uzdi, qoyadagi odamlar uchib tushib ketmaslik uchun bir-birlariga qapishib olishdi.

Santyago Hammasini Bitgan Qoʻlga oʻgirildi va shu damdayoq Olam sukutga choʻmdi. U jimlikni buzishga jur'at etolmadi.

Keyin Sevgi kuchi uning yuragidan toshdi va boʻzbola ibodatga kirishdi. U ibodatida hech narsa tilanmadi, biror-bir soʻz demadi, qoʻylari yaylovli boʻlgani uchun shukrona aytmadi ham, billur doʻkoniga koʻproq xaridor kelishini-yu, oʻzi sahroda uchratgan qiz uni kutishini ham oʻtinib soʻramadi. Atrofga choʻkkan jimlikda u Qoʻl tomonidan kiritilgan belgilarni sahro, shamol va quyosh ham qidirayotganini tushundi. Boʻzbola bu belgilar butun Yer yuzi va koinotga tarqalib ketganini tushundi va sirtdan qaraganda ularning hech qanday ahamiyatli jihati yoʻqligini angladi. Na sahro, na shamollar va na odamlar ularning nima maqsadda yaratilganini bilishmaydi. Faqat Hammasini Yaratgan Qoʻlning bunga aloqasi bor va faqat U moʻ'jiza yaratishga: okeanlarni sahrolarga, odamni — shamolga aylantirishga qodir. Zero, Uning yolgʻiz oʻzi Olam olti kunlik Ijod jarayonida Buyuk Ijod mahsuliga aylanishini tushunardi.

Boʻzbola Olam Qalbiga uygʻunlashdi va koʻrdiki, Olam Qalbi — Tangri Qalbining bir boʻlagi, xolos, Tangri Qalbi esa uning oʻzining qalbi. Va, demak, u moʻ'jizalar yaratishga qodir.

Oʻsha kuni samum har qachongidan-da kuchli esdi. Shamolga aylangan boʻzbola va bu shamolning butun qoʻnalgʻani yer bilan yakson qilguday quturib, kimsan qabila boshligʻining oʻzini maydonga chorlagani haqidagi rivoyat avloddan avlodga oʻtib yuradi.

Shamol tingach, hamma boʻzbola turgan joyga qaradi, biroq u yoʻq edi. U qoʻnalgʻaning narigi boshida, yarmi qumga koʻmilgan qoʻriqchining yonida oʻtirardi.

Sehrli Kuch hammani qoʻrqitdi. Faqat ikki kishi kuldi: shogirdidan koʻngli toʻlgan Alkimyogar va qabila boshligʻi — u boʻzbolaning Tangri taolo qudratini anglaganini tushundi.

Ertasi kuni u Santyago bilan Alkimyogarni toʻrt taraflaring ochiq, deya qoʻyib yubordi, ularni kuzatib qoʻyish uchun jangchilaridan birini qoʻshdi.

Ular otda kun boʻyi yoʻl bosishdi, qosh qoraya boshlaganda esa Alkimyogar jangchini ortiga qaytardi va egardan tushdi.
— Naryogʻiga yolgʻiz oʻzing ketasan, — dedi u Santyagoga. — Ehromlargacha uch soatli yoʻl qoldi.
— Rahmat senga, — javob qildi boʻzbola. — Sen meni Umum Tiliga oʻrgatding.
— Men senga oʻzing biladigan narsani eslatdim, xolos.

Alkimyogar koptlar ibodatxonasining darvozasini taqillatdi. Qora libosda ruhoniy chiqib keldi, ular koptchada qisqagina nima haqdadir gaplashib olishdi va Alkimyogar Santyagoni ichkariga taklif qildi.
— Seni menga yordam beradi, deb aytdim.

Ibodatxona oshxonasida Alkimyogar oʻchoqqa oʻt yoqdi. Ruhoniy bir boʻlak qoʻrgʻoshin olib keldi va Alkimyogar qoʻrgʻoshinni temir idishga solib, olovga qoʻydi. Qoʻrgʻoshin erigach, u choʻntagidan sariq shisha tuxum chiqardi,