Tasodifiy hikoya: Wum taqdirning achchiq hazili. 5 qism
Mohira yowligini esladi ota onasi ning erkasi 17 yowli bo"lgan Mohira o"wanda 11 sinfning bitiruvchi...davomi

undan toʻgʻnogʻichning boshiday boʻlakchani ushatib mumladi va erigan qoʻrgʻoshinga tashladi.

Suyuqlik qonday qizil tusga kirdi. Alkimyogar qozonchani olovdan oldi va sovushi uchun chetga qoʻyib, ruhoniy bilan sahrodagi urush haqida gurunglashdi.
— Uzoq davom etar-ov, deb qoʻrqaman, — dedi u.

Ruhoniy afsuslandi: urush bois karvonlar qachondan beri Gʻizoda turib qolishdi. «Bari Tangrining irodasi bilan», — qoʻshib qoʻydi u itoatkorona ohangda.
— Toʻgʻri, — dedi Alkimyogar.

Nihoyat qozoncha sovigach, Santyago bilan ruhoniy hayratlanib qarab qolishdi: idishda doira shaklida qotgan qoʻrgʻoshin oltinga aylangan edi.
— Nahotki bir kun kelib men ham shunga oʻrgansam? — soʻradi boʻzbola.
— Bu mening Yoʻlim edi — mening, sening emas. Men senga buning mumkin ekanligini koʻrsatgim keldi, xolos.

Ular yana ibodatxona darvozasiga kelishdi va shu yerda Alkimyogar oltin gardishni toʻrt boʻlakka boʻldi.
— Bu senga, — dedi u bittasini ruhoniyga uzatib. — Doim ziyoratchilarni ochiqkoʻngillik bilan kutib olganing uchun.
— Oʻzimning ochiqkoʻngilligim uchun juda koʻp olayapman men, — e’tiroz bildirdi ruhoniy.
— Hech qachon bunday demagin. Devorning ham qulogʻi bor, hayot keyingi safar ulushingni kamaytirib qoʻyishi mumkin, — javob qildi Alkimyogar va Santyagoga oʻgirildi. — Mana bu esa senga, qabila boshligʻi olib qoʻygan pullaring evaziga.

Boʻzbola ham bu oltin juda koʻpligini aytgisi keldi, biroq jim boʻldi.
— Bu menga, — davom etdi Alkimyogar. — Men uyga qaytishim kerak, sahroda esa urush davom etayotir.

Toʻrtinchi boʻlakni qoʻliga olib, u yana ruhoniyga dedi:
— Bu — tagʻin Santyago uchun. Ehtimol, asqotar.
— Axir, men xazinani qidirib ketayapman-ku! — qichqirdi u. — Juda yaqin qoldim ularga!
— Men ham ishonaman, sen ularni topasan, — dedi Alkimyogar.
— Unda menga oltinning nima keragi bor?
— Chunki sen ikki marta boringdan ajralding. Birinchi marta seni tovlamachi aldab ketdi, ikkinchisida qabila boshligʻi shildi. Men keksa irimchi arabman, oʻzimizning maqolimizga ishonaman. Maqol shunday:

«Bir boʻlgan hodisa, boshqa takrorlanmasligi mumkin. Biroq ikki bor roʻy bergan hodisa, albatta, uchinchi marta ham roʻy beradi».

Ular otlarga minishdi.
— Senga tushlar tarixidan bir rivoyat aytib bermoqchiman, — dedi Alkimyogar. — Baqamtiroq yur.

Boʻzbola boʻysundi.
— Shunday qilib, Qadimgi Rimda, mustabid Tiberiya zamonida bir yaxshi odam yashab oʻtgan, uning ikki nafar oʻgʻli boʻlgan. Ulardan biri jangchi boʻlib, saltanatning uzoq chet hududiga xizmatga otlangan. Ikkinchisi esa Rim ahlini hayajonga solgan she’rlar yozgan.

Kunlardan bir kun chol tush koʻradi, tushida unga samo farishtasi uchrab, uning oʻgʻillaridan birining soʻzlari butun dunyoda mashhur boʻlishi va bir necha yuzlab yillardan keyin ham ularni odamlar takrorlashini bashorat qiladi. Quvonganidan chol yigʻlab yuboradi: taqdir unga kulib boqqan, har qanday otaga ham nasib etavermaydigan oliy sevinchni in'om etgandi.

Oradan koʻp oʻtmay u halok boʻladi — ogʻir aravaning gʻildiragi tagidan bir yosh bolani qutqaradi, biroq oʻzi gʻildirak tagida qoladi. Taqvoli umr kechirgani bois, uning ruhi toʻgʻri samoga yoʻl oladi va samoda tushida koʻrgan farishtani uchratadi.
— Sen yaxshi, ezgu inson eding, — deydi unga farishta. — Hayoting mehr-muhabbatga toʻlugʻ edi, qazoying — izzatli boʻldi. Men sening xohlagan tilagingni ado eta olaman.
— Hayot ham mendan ezguliklarini darigʻ tutmadi, — javob qiladi qariya. — Sen tushimda koʻringaningda, qilgan barcha sa’y-harakatlarim behuda emasligini his etdim. Zotan, oʻgʻlimning she’rlari avloddan-avlodga oʻtadi. Men oʻzim uchun hech nima soʻramayman, har qanday ota ham oʻzi tarbiyalagan, oʻqitgan farzandi shuhrati bilan gʻururlanadi. Shuning uchun men uzoq kelajakda oʻgʻlimning she’rlari qanday jaranglashini bir eshitsam, degandim.

Shunda farishta uning yelkasiga yondashadi va har ikkalasi koʻz ochib yumguncha uzoq kelajakda — katta shaharda, notanish tilda gaplashayotgan minglab odamlar orasida paydo boʻlishadi.

Qariya quvonganidan yana koʻziga yosh oladi.
— Men oʻgʻlimning she’rlari asrlar osha yashashini bilardim, — deydi u koʻzlarida yosh bilan. — Ayt-chi, bu odamlar uning qaysi satrlarini takrorlashayotir.

Farishta mehribonlik bilan uni oʻrindiqqa oʻtirgʻizadi va oʻzi ham uning yoniga oʻtiradi.
— Sen aytayotgan she’rlar butun Rimda shuhrat qozongan edi, ularni hamma yod bilar, aytib huzur qilardi. Biroq Tiberiyaning podsholigi tugagan va she’rlar ham unutilgan. Odamlar sening boshqa oʻgʻlingning—jangchi oʻgʻlingning soʻzlarini takrorlashayotir.

Qariya farishtaga taajjublanib tikilib qaradi.
— U uzoq bir hududda xizmat qildi, — davom etdi farishta. — Yuzboshi boʻldi. U ham adolatparvar va bagʻrikeng inson edi. Bir safar qullaridan biri kasal boʻlib qoladi — Oʻlim holatiga tushadi. Sening oʻgʻling qaerdadir bir tabib borligini eshitib, oʻsha odamni izlab ketadi. Yoʻl-yoʻlakay bu odam — Xudo Oʻgʻli ekanini biladi. U davolagan odamlarni uchratadi. Uning ta’limotini eshitadi va garchi oʻzi rimlik yuzboshi esa-da, Uning e’tiqodiga oʻtadi. Va bir kuni ertalab Uning qoshida hozir boʻlib, xizmatkori kasal ekanini aytadi. Va Ustoz — bu odamni shunday atashardi — uning bilan birga borishga chogʻlanadi. Biroq yuzboshi dindor kishi edi, Ustozning koʻziga qarab olib tushunadiki, hozir u Xudo Oʻgʻlining roʻparasida turibdi. Ana shunda sening oʻgʻling abadiy unut boʻlmaydigan soʻzlarni aytadi. U shunday degan:

«Tashvishlanma, Tangrim, men munosib emasmanki, Sen mening qavatimga qoʻshilsang. Biroq soʻzingni aytgin va mening xizmatkorim sogʻaygay».

Alkimyogar otini niqtadi.
— Yerdagi har bir odam, u nima bilanki mashgʻul boʻlmasin, dunyo tarixida yetakchi ahamiyatga ega vazifani ado etadi. Odatda odamlar hatto bu haqda bilishmaydi ham.

Boʻzbola kuldi. Bir paytlar u hayotning mohiyati haqidagi muammolar choʻpon uchun bu qadar muhim boʻlishini xayoliga ham keltirmagandi.
— Omon boʻl, — dedi Alkimyogar.
— Omon boʻl, — dedi javoban boʻzbola.

Ikki yarim soat otda Santyago sahro boʻylab yoʻl bosdi. Yoʻl boʻyi yuragining aytganlariga diqqat bilan quloq tutdi. Aynan yuragi unga xazina bekitilgan joyni koʻrsatishi kerak edi.

«Xazina qaerda boʻlsa, sening yuraging ham oʻsha yerda», — degan unga Alkimyogar.

Biroq yuragi boshqa narsa haqida gapirdi. Yuragi gʻurur bilan ikki marta koʻrgan tushini oʻngga aylantirish niyatida qoʻylarini tashlab safarga chiqqan choʻpon tarixini hikoya qildi. Oʻz Yoʻlini va uni yengib oʻtganlar — yangi yerlarni yoki goʻzallarni qidirib safarga otlanganlar va oʻz zamondoshlarining koʻrsatgan yoʻl-yoʻriqlariga, aqidalariga jur'at bilan qarshi bora olganlar, buyuk oʻzgarishlaru kitoblar haqida hikoya qilardi.

Santyago barxanni yonbagʻirlab koʻtarilayotgan paytdagina yuragi shivirlab dedi:

«Hushyor boʻl. Sen yigʻlab yuboradigan joyda men boʻlaman, demakki, sening xazinang ham oʻsha joyda boʻladi».

Boʻzbola asta-sekin koʻtarildi. Yulduzlar sochilgan osmonda yana toʻlin oy koʻrindi — u sahro boʻylab bir oydan beri