Tasodifiy hikoya: МАРДИКОР КИЗ кисса: 7 кисм. (Реал вокеа)
��нави бошлик йигит менга галати каради. Кизик, у яна балкондан туриб хам мени кузатди. Тушунмадим. Э менга нима, бугун иш тугаса кетаман-ку. Бу ерда бошка корамниям курсатмайман. Ишбошловчи йигитнинг буйруги Мохигулнинг хаёлини булиб юборди. - Синглим, сиз иккинчи каватга кутарилиб турдаги шефнинг хонасини саранжом-саришта килинг. Мохигулнинг вужуди куркувли хаяжондан жимирлаб кетди. У йигитнинг фармонига тушунган булса-да, "Тушунмадим, каерни?" деб суради тутилиб. Йигит сузини дона - дона...davomi

yoʻl yurayapti. Oy barxanni yoritdi va barxanlardan tushgan soyalar dengiz toʻlqinlariga oʻxshab tuyulardi, shunda Santyago Alkimyogar bilan xayrlashib, yuganni tashlab otini qoʻyib yuborgan kunni esladi. Oy sukutga choʻmgan sahroni va xazinani qidirayotganlar bosib oʻtgan yoʻlni yoritardi.

Bir necha soniya oʻtib, tepaga koʻtarilganda uning yuragi jon-jahdi bilan ura boshladi. Roʻparasida, oy nurida va oppoq qumlar shu'lasida ehromlar qad rostlab turardi.

Santyago tiz choʻkdi va yigʻlab yubordi. U Ollohga oʻz Taqdiriga ishonch uygʻotgani, uni Malkisidq bilan, billur Sotuvchi, angliyalik va Alkimyogar bilan duch keltirganiga shukronalar aytdi; muhimi, unga sahro ayoli bilan uchrashish nasib etdi, bu ayol esa sevgi hech qachon kishini Oʻz Yoʻlidan adashtirmasligiga uni ishontirdi.

Mingyilliklar ehromlar yuksakligidan boʻzbolaga qarab turardi. Endi u, agar xohlasa, vohaga qaytishi, Fotimaga uylanishi, qoʻy boqib yurishi mumkin. Sahroda Umum Tilini biladigan, qoʻrgʻoshinni oltinga aylantira oladigan Alkimyogar ham yashagan-ku. Santyago oʻz san'atini namoyish qiladigan, donoligi bilan lol qoldiradigan odam yoʻq: Oʻz Taqdiri yoʻlidan borib, u oʻziga kerakli hamma narsaga oʻrgandi, orzu qilganlarini boshidan kechirdi.

Biroq, eng muhimi, u oʻzining xazinasini qidirdi, zotan, har qanday ish maqsadga toʻla erishilgandagina bitgan hisoblanadi. Boʻzbola tepalikda turar va yigʻlardi, pastga qaraganida esa koʻrdi: koʻz yoshlari toʻkilayotgan joyda goʻng qoʻngʻizi oʻrmalab borayotgandi. Sahro boʻylab kezgan vaqt mobaynida Santyago buning Misrda tangri timsoli ekanidan xabardor boʻlgandi.

Unga yana bir belgi berildi va boʻzbola qumni kovlashga kirishdi, biroq avval billur Sotuvchini esladi va uning haq ekanini tushundi: umr boʻyi tosh qalagani bilan hech kimga oʻz hovlisida ehrom qurish nasib etmaydi.

Tun boʻyi u belgilangan joyda qumni kovladi, biroq hech narsa topmadi. Ehromlar tepasidan mingyilliklar unga sukut saqlab termulardi. Biroq u yon bermasdi — qumni oʻraga qaytarib urayotgan shamolga qarshi basma-bas tinimsiz qazirdi. Santyago holdan toydi, qoʻlini yaraladi, biroq yuragiga ishonaverdi, yuragi unga xazinani koʻz yoshi toʻkilgan joydan qidirishni uqtirardi.

U oʻradan toshlarni olib tashlayotgan daqiqada tuyqusdan qadam tovushi eshitildi. Santyago oʻgirilib, odamlarga koʻzi tushdi — ular bir necha nafar edi, yuzlarini tanitib qoʻymaslik uchun yorugʻga orqalarini berib turishardi.
— Sen bu yerda nima qilayapsan? — soʻradi ulardan biri.

Boʻzbola javob qilmadi. Uni qoʻrquv bosdi, chunki ayni paytda yoʻqotadigan narsasi bor edi.
— Bizlar urushdan qochdik, — dedi boshqasi. — Bizga pul kerak. Sen bu yerga nima yashirding?
— Hech nima yashirganim yoʻq, — javob qildi Santyago.

Biroq qochoqlarning biri uni oʻradan tortib oldi, ikkinchisi choʻntaklarini titdi va quyma oltinni topdi.
— Oltin! — qichqirdi u.

Endi oy uning yuzini yoritardi, Santyago qaroqchining koʻzlarida oʻzining ajalini koʻrdi.
— U yerda yana boʻlishi kerak! — dedi boshqasi.

Ular Santyagoni qazishga majbur qilishdi va u boʻysunmay ilojsiz edi. Biroq xazinadan darak boʻlmadi va qaroqchilar uni doʻpposlay boshlashdi. Doʻpposlash sahar pallasigacha davom etdi. Ustidagi kiyimi burda-burda boʻldi va ajali yetishiga ozgina qolganini his etdi.

Shu payt Alkimyogarning gapi yodiga tushdi: «Pulning senga nima keragi bor, agar oʻlishingga toʻgʻri kelsa? Pul ajalingni bir lahzaga ham kechiktirolmaydi».
— Men xazina qidirayapman! — baqirdi Santyago.

Yorilib, qoni qotgan lablarini zoʻrgʻa qimirlatib, u qaroqchilarga tushida ikki marta misr ehromlari poyiga bekitilgan xazinani koʻrganini gapirib berdi.

Qaroqchilar sardori uzoq jim turdi va keyin sheriklaridan biriga murojaat qildi:
— Uni qoʻyib yubor. Unda boshqa hech narsa yoʻq, bu quymani u biror joydan oʻmargan.

Santyago yiqildi. Qaroqchilar sardori uning koʻziga qaramoqchi boʻldi, biroq boʻzbolaning nigohi ehromlarga qadalgan edi.
— Ketdik bu yerdan, — dedi sardor sheriklariga, keyin oʻgirilib Santyagoga dedi:
— Men seni shuning uchun tirik qoldirayapmanki, sen bunaqa ahmoq boʻlish yaramasligini tushungin. Xuddi oʻsha joyda, hozir sen turgan joyda, mening oʻzim ikki yil burun ayni bir tushni bir necha marta koʻrdim. Tushimda koʻrinishicha, goʻyo men Ispaniyaga borishim kerak, u yerda bir vayrona cherkov bor emish, unga choʻponlar qoʻylarini qamab tunarmish, omborxonasida tutanjir oʻsib chiqqanmish, shu cherkovni qidirib topishim kerakmish. Biroq men tush koʻrdim, deb sahroda tentirab yoʻl kezadigan ahmoq emasman.

Shu gapdan keyin qaroqchilar ketishdi.

Santyago azob bilan oʻrnidan turdi va soʻnggi bor ehromlarga qaradi. Ular boʻzbolaga tabassum qildi, u ham javoban kulib qoʻydi va yuragi baxt-saodatga toʻlganini his etdi.

U oʻz xazinasini qoʻlga kiritdi.

XOTIMA

Boʻzbolaning ismi Santyago edi. U vayron boʻlib yotgan cherkovga yetib kelganida allaqachon qorongʻu tushgan edi. Omborxonada hanuz tutanjir koʻkarib turar, oʻyiq gumbazdan, xuddi burungiday, yulduzlar koʻrinardi. U bir oqshom otari bilan shu yerda tunaganini esladi, oʻshanda, koʻrgan tushini aytmaganda, tun xotirjam oʻtgandi.

Hozir u yana shu yerda. Biroq bu safar qoʻylarini haydab kelgani yoʻq. Uning qoʻlida belkurak bor edi.

U osmonga uzoq tikildi, keyin toʻrvadan vino olib, bir qultum ichdi. Bir safar oqshom sahroda yulduzlarga termilgani va Alkimyogar bilan vino ichgani yodiga tushdi. Orqada qancha yoʻl qolib ketganini va Tangri unga qanaqa gʻaroyib usul bilan xazinaga ishora qilganini oʻyladi.

Agar u tushlariga ishonmaganida, loʻli kampirni, Malkisidqni, qaroqchilarni uchratmaganida...

«Bu roʻyxatni uzoq davom ettirish mumkin. Biroq yoʻl belgi-alomatlar bilan koʻrsatib qoʻyilgan edi, undan men chetga chiqolmasdim», — Oʻyladi u.

U oʻzi sezmagan holda uxlab qoldi. Koʻzini ochganida quyosh tepaga koʻtarilib ketgan edi. Santyago tutanjirning tagini kovlay boshladi.

«Keksa sehrgar, — Oʻyladi u Alkimyogar haqida, — sen barini oldindan bilgansan. Men bu cherkovgacha yetib kelishim uchun oltin quymaning ikkinchi boʻlagini ham menga qoldirding. Ruhoniy meni kiyim-kechagim abgor, oʻzimni doʻpposlangan alpozda koʻrib kulib yubordi. Sen meni bundan xalos qila olarmiding?»

«Yoʻq, — u shamolning shitirlagan ovozini yaxshi eshitdi. — Agar men seni ogohlantirganimda, sen ehromlarni koʻrmasding. Ular chindan ham juda goʻzal, toʻgʻrimi?»

Bu Alkimyogarning ovozi edi. Boʻzbola kuldi va qazishni davom ettirdi. Yarim soatcha vaqt oʻtib, belkurak allaqanday qattiq narsaga urildi, tagʻin bir soatlardan soʻng Santyagoning oldida qadimgi tilla tangalar bilan liq toʻla chiroyli sandiqcha turardi. Sandiqchada tagʻin qimmatbaho toshlar, oq va qizil patlar bilan bezatilgan oltin niqoblar, zumrad qoplangan tosh sanamlar bor ediki, jangu jadallarda qoʻlga kiritgan bu oʻljalarni gʻolib mamlakat allaqachon unutib yuborgan, oʻljalar egasi ular haqida farzandlariga ham hech nima demagan edi.

Santyago toʻrvadan Urim va Tumimni oldi. Ular faqat bir marta, ertalabki