Tasodifiy hikoya: eski xotira
(timbaktudan eski xotira) Tug'ulgan kunim! Örtoqlar b.n maza qib ötirdik. Odatga köra köcha aylanish...davomi

orzusi roʻyobga chiqishiga ishonchi komil boʻlganda— xuddi shu pallada uni soʻnggi toʻsiq kutadi: bu— butun hayoti davomida unga hamroh boʻlgan orzulari ijobatidan qoʻrquv hissidir.

Oskar Uayld yozganiday, «odamlar doimo eng yaxshi koʻrgan narsalarini vayron qiladilar». Haqiqatan ham shunday. Umr boʻyi orzu qilgani nihoyat roʻyobga chiqa boshlaganini anglash hissi inson qalbini aybdorlik tuygʻusiga chulgʻaydi. Tevarak-atrofga boqib, u koʻplab kishilar istaklariga yetolmaganiga guvoh boʻladi va shunda oʻzi ham bunday gʻalabaga munosib emasligini oʻylay boshlaydi. Oʻz orzusi yoʻlida qancha qiyinchiliklarni boshdan kechirganini, koʻp narsani qurbon qilganini unutadi. Men hayotda Oʻz Taqdirlari yoʻlidan yurib, mashaqqatlar chekib, katta maqsadlariga erishishlariga atigi ikki qadam qolganida— eng oxirgi daqiqalarda talay ahmoqliklarga yoʻl qoʻyishgan odamlarni uchratdim. Oqibatda ularning, qoʻl uzatsa yetguday, amalga oshaman deb turgan orzu-niyatlari oqlanmay qolib ketgan.

Xullas, ana shu toʻrt toʻsiqning orasida bu— soʻnggisi eng makkor toʻsiq, chunki u allaqanday sirli-muqaddas pardaga burkangan— orzular ijobatining quvonchlariyu, gʻalaba samaralaridan bahramandlikning kushandasi. Inson mislsiz kurashlar evaziga erishgan gʻalabasiga oʻzining munosib ekanini anglab yetganda Yaratganning inoyatiga doxil boʻladi va unga bu joyda, Yerda umrguzaronlik qilayotganining asl mohiyati ochiladi.

«Alkimyogar» romanida, ramziy shaklda, mana shular haqida hikoya qilinadi.

Paulo KOELO

2000 yil, iyul