Tasodifiy hikoya: ..::: KELINOYIM :::.. BY BEKK778
Agarda siz birinchi qismni o'qimagan bo'lsangiz bu link orqali o'qib chiqisangiz maqsadga muvofiq bo'lardi. http://uzbxxx.mobi/library/index.php?id=250038 2-қисм: “Келинойим” “Ўткинчи Дунё” Кўп қисмли эротик асар Кун хам анча ёришиб қолган, ишга кечга қолаётган Акбар шошган кўйи хонасига кириб кийина бошлади. -нози, нози,-деб бақирди Акбар. -ха бегим, нима бўлди? -қора кўйлагим қани нега тайёр эмас? Уфф шу шошаётганда хаммаси акс бўлади. Шу пайт Акбарнинг телефони жиринглай бошлади...davomi

hovli sahnini kengaytirishdi; qoʻshnilar bilan ham kelishildi: oʻyin ularning tashqi hovlisida oʻtadigan boʻldi, doimo yam-yashil ochilib turadigan tamarhindiy daraxtlari ostiga uzun yigʻma xontaxtalar va kursilar oʻrnatildi.

Toʻydan oldin kuyov kichkinagina bir tomosha koʻrsatdi — toʻy kuni ertalib kelishilgan vaqtdan rosa ikki soat kech keldi, shuncha Anxela Vikario nikoh liboslarini kiymayman, deb rosa xarxasha qildi. Koʻngillarni hayajon va hadik buluti qopladi. «Kelmasa kelmay oʻlsin, ochiq mozorga borsin edi! — dedi menga Anxela Vikario oʻsha kunni eslab. — Koʻzimga mutlaqo koʻrinmay, izi qirilib ketsayam xursand boʻlardim, ammo kelinlik roʻmoli boshimda, kuyovsiz yolgʻiz oʻtirishga chidayolmasdim, alam oʻtgandi». Uning ranju xavotiri oʻrinli edi; axir ayol zoti uchun kelinlik kiyimiga yetishgan kuni kuyovi tashlab ketib, ikki qoʻlini burniga tiqib, chapagini chalib qolaverishdan beshbattar sharmandalik yoʻq-da. Oʻshanda Anxela Vikarioning iffatsizligi, takdir qahridan qoʻrqmay boshiga gulchambar kiyib, oq roʻmol oʻraganidan, odamlar gʻazablanishdi, bu qizlik sha’nini, poklikni oyoqosti qilishdir, deyishdi. Faqat mening onamgina Anxela Vikarioning oʻz niyatini amalga oshirishda qat’iy, sobit turganini toʻgʻri izohlab: «Oʻsha paytda uning shunday yoʻl tutishi xudogayam xush kelgan», dedi. Biroq Bayyardo San Romanning asl maqsadi xam, qismati ham hech kimga ma’lum emasdi. U frak va silindr kiyib toʻyda paydo boʻlgan ondan boshlab, bazmu oʻyinning oxirigacha ommaga saodatmand kuyov qiyofasida koʻrinib, oʻynab-kulib yurgan.

Sant'yago Nasarning hayotiga bularning nechogʻli aloqadorligiyu uning umr shomi bu mash’um toʻy oqshomi bilan naqadar bogʻliqligi ham barchaga qorongʻi edi. Men, Sant'yago Nasar, Kristo Bedoyya va ukam Luis Enrike toʻrtovlon cherkovda, toʻyu tomoshada birga boʻlardik, oʻsha kuniyam ajralmagandik, ammo, voajab, Sant'yago Nasarning yuz-koʻzida biror oʻzgarish yo xadik alomatini sszmadik. Bolalikdan birga oʻsdik, maktabda oʻqidik, ta’tillarni ham toʻrtovlon birga oʻtkazganimiz tufayli oramizdan qil oʻtmas edi, ammo yigitchilikda boʻladigan ishlar: kim-kim bilan qanday aloqa oʻrnatganiyu ishrat qilganini bilganimiz holda Sant'yago Nasarning ana shu siridan bexabarligimiz barchani birday taajjubga solardi. Shu haqda, mendan soʻraganlarga oʻzimcha javob ham berdim.

Sant'yago Nasar bayramni, toʻy-tomoshani jonidan ortiq koʻrardi, oʻsha kuniyam toʻyga ketgan sarfu xarajatni hisoblarkan, oʻlimi oldidan bemisl bir lazzatni tuygan edi. Uning hisobiga koʻra, cherkovni bezatish uchun sotib olingan gullarning puliga oʻn toʻrtta dafn marosimini oliy darajada oʻtkazsa boʻlarkan. Uning bu gapini uzoq yillar yodimdan chiqarmadim. Sant'yago Nasar, xonadagi gul isi menga oʻlimni eslatadi, deb koʻp marta ta’kidlagandi, bu gal ham, cherkovga kiraverishda, ayni shu sovuq soʻzni tilga oldi. «Men oʻlsam, tobutimga gul qoʻymanglar», degandi soʻngra; albatta, oʻshanda ertasiga uning bu vasiyatini bajarish uchun nechogʻli yelib-yugurishim lozimligini oʻylab ham koʻrmagan. Cherkovdan Vikariolar uyiga qaytishda u koʻchalarni yasatishga ketgan gulchambaru qogʻozgullar narxini, mashshoqlaru raqqoslarga, petarda-metardaga oʻxshash portlagichu mushaklarga, hattoki koʻcha-koʻyda toʻyga kelganlar boshidan siqimlab sochilgan guruchga sarf etilgan pulni ham tiyinma-tiyin hisoblab, jamlab bordi. Choshgohda, havo ayni dim boʻlgan bir pallada, rusumga koʻra, kelin-kuyov yetaklashib hovlini aylanib chiqishdi, u-budan totinishdi. Bayyardo San Roman allakachon bizga elakishib ketgan, qurdoshlarim tili bilan aytganda, hamshishamizga aylangan, ayni chokda yonimizga kelib oʻtirib, oʻzini juda xushkayf, xushsuhbat tutar edi. Anxela Vikario gulchambari bilan oq roʻmolini yechib qoʻygan, terlaganidan atlas koʻylagi badaniga yopishib turar, oʻzi ham birdan juvon qiyofasiga kirib qolganday koʻrinardi. Sapt'yago Nasar hamon hisob-kitob bilan mashgʻul boʻlganidan Bayyardo San Romanga qarab, hozirgacha toʻyga toʻqqiz ming pesoga yaqin pul sarflanganini bildirdi. Anxela Vikarioga bu betamizlik boʻlib tuyuldi. «Onam menga, begonalar oldida pul va sarfu xarajat xususida gapirish aybdir, deb tarbiya bergan», dedi u keyinchalik menga oʻsha holatni izohlarkan. Alalhol Bayyardo San Roman Sant'yago Nasarning bu gapini eshitib, ma’qulladi va xatto bundan magʻrurlandi.
— Endi toʻqqiz ming ketibdimi? — dedi u parvosizgina. — Toʻy endi boshlanyapti. Bazm oʻtgach bu hisob ikki baravar ortadi.

Shunda Sant'yago Nasar, sarfni toʻy oxirigacha, eng soʻnggi sentavosigacha hisoblayman, keyin tekshirib koʻringlar, dedi va bevafo umrining soʻnggi muddatidagi vafosi bois bu va’dasini bajardi. Ertasiga, falokatdan rosa qirq besh daqiqa avval, biz yana bandargohda uchrashganimizda, Kristo Bedoyya unga hisob-kitobda yetmay turgan soʻnggi raqamlarni aytganda, u Bayyardo San Romanning taxmini toʻgʻri ekaniga amin boʻldi.

Bu toʻy toʻgʻrisida ilgarilari elas-elas eslardim, keyinchalik, odamlar xotirasidagi shu tarixga oid asl tafsilotlarni singan koʻzgu parchalaridek bir-bir terib, yigʻib, tasavvurimda tiklagach, koʻp narsalar ravshanlashdi. Otamning ana shu toʻyda gʻijjak chalganini, rohiba singlimning zohidalar kiyimida merenge ga raqs tushganini, onamning oʻgay akasi, doktor Dionisio Iguaranning yepiskopni yoqtirmasligi bois oʻsha kuni poshsholik kemasida safarga joʻnab ketganini — barchasini bizning uydagilar uzoq yillar mobaynida xotirlab-gapirib yurishdi.

Men bu asarni yozishdan oldin oʻsha voqeaning shohidlarini topib, soʻrab-surishtirib, suiqasd va qotillikka rasman oidu nooid juda koʻp tafsillarni toʻpladim; masalan, Bayyardo San Romanning ofatijon singillari barchaning yodida qolgan ekan: oʻshanda barqut koʻylaklarining yoqasiga tilla kapalak shaklidagi toʻgʻnogʻichni qanotidan qadab olgan ikkovini koʻrgan bani odam aqlidan ayrilib termilardi, binobarin, generalning boshidagi qoʻsh qarqarasi va koʻksidagi yaltillagan nishonlaridan koʻra hamma uning malohatli qizlariga koʻproq qarardi. Toʻy, oʻyin-kulgi rosa avjiga minganda, oʻylab-netib oʻtirmay, endigina boshlangʻich maktabni tugatgan Mersedesga, menga tekkin, degandim — shuniyam odamlar esimga solishdi; oʻn toʻrt yil oʻtgach, unga uylanganimda, ayni shu soʻzlarni Mersedesning oʻziyam bir necha bor gapirgan. Oʻsha mash’umu balokash yakshanba ayyomida, xovlining oʻrtasida, kursida oʻtirgan bechora chol Ponsio Vikarioning qiyofasi bir umr yodimdan chiqmas. Aftidan, shu yer eng obroʻli joy, deb oʻylab, yaqinlari uni hovlining oʻrtasiga oʻtirgʻizib qoʻyishgandi, ammo oʻtgan-ketgan mehmonlar unga urilib, qoqilishar, tanimaganlar qandaydir kimsasiz, badbaxt koʻr, deb oʻylashar, qarindosh-urugʻlari esa, chol odamlarga xalaqit bermayaptimikan, deya xavotirlanishar edi. Moʻysafid oppoq sochli boshini salomlashganday saraklatib qoʻyar, yaqindagina koʻzi ojiz tortgan bechora soʻqir bandaning yuzida besaranjomlik, hayajon qotib qolgan edi; u goho savollarga javob qaytarsa, goho birovlarga berilgan salomga alik olar, bundan oʻzida yoʻq xursand edi; uning ohorlangan