Tasodifiy hikoya: Keling qaynota
КАЙНОТАМНИ СЕВИБ КОЛДИМ. 3-КИСМ. Туйимиз утди. Мехмонлар кетишди. Уйда мен, эрим, кайнотам ва кайнонам колдик. Эримни битта опаси ва битта синглиси бор. Иккаласи хам турмушга чикиб кетишган. Эрга текканимдан хурсанд эдим. Энди туйиб туйиб амимга сиктиришимни уйласам амимдан сувим окиб коларди. Нихоят кеч булди, Даврон акам билан чимилдикка кирдик. Эрим мени ёнимга якинлашиб багрига босиб секин буйнимдан упа бошлади. Эримни романтиклиги сезилиб турарди. Йигитлар билан упишиб, кутогларини уйнаб, к...davomi

koʻylagi qalin qogʻozdan tikilganday doʻppayib turar, qoʻlida toʻyona qilingan, guayyakan ogʻochidan yasalgan hassani oʻynatib turar edi.

Kechki soat oltida oliynasab, faxrli mehmonlar xayr-xoʻshlashib joʻnashdi, toʻyning tantanali qismi shu bilan poyoniga yetdi. Kema qoʻzgʻolib, anvoyi rang shu’lalar taratib bandargohdan uzoqlasharkan, pianolada chalingan musiqa sadolari ham goʻyo uning ortidan suzib bordi; biz xuddi jar yoqasida osilib qolganday xushimizdan ayrilib, bir fursat qotib qoldik-da, soʻng bir-birimizga qarab, oʻzimizga kelib, yana oʻyin-kulgi, bazmu maishat girdobiga shoʻngʻidik, Bir oz fursatdan keyin olomon oʻrtasidan arang yoʻl topib, usti ochiq avtomobilda kelin-kuyov kirib kelishdi. Bayyardo San Roman portlagich mushaklarni otdi, kimlardir shakarqamish mayidan uzatgan edi, u mayni shisha-pishasi bilan koʻtarib, ogʻziga quyib, qultillatib ichdi-da, soʻng Anxela Vikarioni qoʻltiqlab mashinadan tushdi va kumbiya ga raqs tushayotganlar davrasiga qoʻshilib, to holdan toyguncha oʻynadi.

Oxiri u odamlarga: puli toʻlangan, mashshoqlar hech yoqqa jilmaydi, yiqilib qolguncha oʻynab-kulinglar, deb buyurdi-da, oʻlarday qoʻrqib, joni xalqumiga kelgan xotinini yetaklab, qachonlardir beva Ksius baxtu osudalik nashidasini surgan, keyinchalik mahbubasiga matlub boʻlgan uyga kirib ketdi.

Yarim kechada olomon tarqaldi, maydonda yana Klotil'de Armentaning sut doʻkonigina soʻppayib qoldi. Sant'yago Nasar, men, ukam Luis Enrike va Kristo Bedoyya birgalashib Mariya Alexandrina Servantes xonimning lazzatijon uyiga joʻnadik. U yerda oʻtirganlar ichida egizak Vikariolar ham bor edi, ular bizga qoʻshilishib may ichishdi, Sant'yago Nasar bilan — uni oʻldirishlaridan besh soat avval — rosa qoʻshiq aytishdi. Toʻydan qaytayotgan kishilarning mast-alastlarcha baqiriq-chaqiriqlari, soʻkinishlari qayoqlardandir, hamon eshitilib turardi, ularning tovushi qandaydir mahzun, alamli tuyulardi; nihoyat, yepiskop tushgan kema kelmasidan sal burun, bu ovozlar tindi.

Pura Vikarioning onamga aytishicha, u kechki soat oʻn birlarda, toʻyning toʻs-toʻpoloni tinchigach, qizlari bilan uyni sal-pal tartibga keltirib, uxlagani yotgan. Undan oldinroq, soat oʻnlarda, katta ayvonda hamon bir guruh mayparastlar aysh surib oʻtirishgan, Anxela Vikario yotogʻida turgan, ayrim narsalari solingan sakvoyajiga kishi yoʻllagan: onasi unga ba’zi kiyimlari, choyshablar taxlangan jomadonni ham berib yubormoqchi boʻlganu, biroq kishi azbaroyi oshiqayotganidan jomadonni olmagan.

Eshik taqillaganda, Pura Vikario dong qotib uxlab yotgandi. «Eshik sekin-sekin uch marta taqilladi, — degan u onamga. — Eshitdimu koʻnglim bir falokat yuz berganini sezdi». U chiroqni yoqmasdan va hech kimni uygʻotmasdan, ohista eshikni ochgan, koʻchadagi chiroq yorugʻida Bayyardo San Romanni koʻrgan: uning tugmalari qadalmagan oq koʻylagi ustidan rangin shimiga yelkalari osha taqilgan shim-tasmasi osilib turardi. Pura Vikario onamga: «U bamisoli alaq-chalaq tushda koʻrinadigan ajinaday yam-yashil edi», degan. Anxela Vikario qorongʻida berkinib turgan, soʻng Bayyardo San Roman uning qoʻlidan tutib yoruqqa sudrab chiqqan. Badanining u yer-bu yeridan atlas koʻylagining yirtiq-sirtiqlarigina osilib qolgan Anxela dumbasiga sochiq oʻrab olgan edi. Pura Vikarioning koʻziga ular, goʻyo jarga avtomobildan uchib tushib oʻlganlaru ayni asnoda ruxlari bu yerga kelganday tuyuldi.
— Vohayrato, ey qodir egam! — deya xitob qilgan u koʻrquvdan dagʻ-dagʻ titrab. — Agar tirik boʻlsalaring, javob beringlar: nima gap oʻzi?

Bayyardo San Roman ostonani xatlamagan, bir soʻzam demasdan bir kechalik xotinini ohista itarib eshikdan ichkari kiritgan. Soʻngra Pura Vikarioning yuzidan oʻpib, chuqur alam va kiborlarcha nazokat bilan:
— Onajon, rahmat sizga. Siz judayam oliyjanob ayolsiz, — degan.

Keyingi oʻtgan ikki soat mobaynida neki roʻy bergan — bari faqat Pura Vikariogagina ayon edi, afsuski, u bilganlarini oʻzi bilan birga goʻriga olib ketdi. «Birgina narsa esimda qolgan, — deya iqror boʻldi menga Anxela Vikario, — onam bir qoʻli bilan sochimdan oʻrab-ushlab olib, bir qoʻli bilan jazavasi tutganicha shunday savaladiki, bu urishida oʻldirib qoʻyadi, deb rosa qoʻrkdim». Ammo volidayi notavon sharmanda qizini shunchalar ehtiyotkorona kaltaklaganki, narigi xonada uxlayotgan eri va katta qizlari biror tovushu sharpani sezishmagan, qon toʻkilib, falokat koʻpgunicha koʻz ochishmagan.

Aka-uka qassoblar tungi uchlarda uyga qaytishgan — shu zahoti ikkovini onasi chaqirgan. Ular Anxela Vikarioni oshxonadagi divanda yuztuban yotgan, beti koʻkarib, kontalashgan, yigʻidan tiyilgan bir ahvolda koʻrishgan. Harqalay oʻshanda qoʻrquvni unutib, oʻzimni tutib olgandim, — dedi menga Anxela Vikario. — Allapaytlardan beri yuragimni tuzday achishtirayotgan vasvasadan, talvasali tushdan foriq boʻlib, dilim taskin topgandi, endi faqat bir narsani — gap-soʻz tugashini, tinchgina oʻringa choʻzilib uxlashni istardim». Pedro Vikario sal jangariroq edi, u Anxelaning belidan dast koʻtarib, stol ustiga oʻtqazib qoʻydi-da:
— Qani, ichingdagini yashirmay ayt, — dedi gʻazabdan titrab-qaqshab. — Kim buzgan seni?

U bir ismni aytish uchun qancha fursat zarur boʻlsa, shuncha vaqt indamay, tili kalimaga kelmay turdi. U qorongʻilikka tikilganicha goʻyo oʻsha nomni axtarardi, niqoyat har ikki dunyoga mansub insonlar ismi orasidan izlaganini topdi va xuddi begunox kapalakni tutib olib, qanotidan devorga nschogʻli vahshiyatla mixlab qoʻyilsa, shundayin shafqatsizlik bilan:
— Sant'yago Nasar! — dediki, shu asnoda azaldan ma’lum hukm oʻqildi va ajal elchilari yoʻlga tushdi.

Oqlovchi, qotillik inson sha’nini himoya qilish zaruriyati tufayli roʻy bergan, buni sud hay’ati inobatga oladi, dedi; javobgar aka-ukalar soʻnggi soʻzlarida agarda nomuslari toptalib, yana ming bor shunday vaziyat tugʻilsa, yana ming bor shu ishlarini takrorlayajaklarini aytishdi. Ular jinoyat qilib qoʻygach, bir necha muddat sarosimalanib turishganda, keyin cherkovga borib, qoʻlimizni qonga botirdik, deya tan olishgan — xuddi ana shu paytda, biz uni nomusimizni bulgʻagani uchun oʻldirdik, deb oʻzlarini oqlashlari mumkinligini oʻylashgan va shu bahonaga mahkam yopishib olishgan. Oʻshanda Sant'yago Nasarning soʻyilganini eshitgan arablar ham qonsirashib, darhol sallohlar izidan tushishgan, aka-ukalar ta’qibdan qochib halloslaganlaricha toʻppa-toʻgʻri dorilqavmga kirishgan va padar Amadorning oldiga qoni artilgan pichoqlarini qoʻyishgan. Eng ogʻir mehnatlardan biri — oʻldirish mehnatidan ikkovining ham sillasi qurib, adoyi tamom boʻlgan kiyimlari, qoʻllari ter hamda hali qotib ulgurmagan inson qoni bilan qoplangan edi. Kashish qotillarning oʻz oyoqlari bilan dorilqavmga kirib kelganlarini ma’qullab, imonlari salomat ekanidan minnatdorligini bildirdi.
— Biz uni qasddan oʻldirdik, — dedi Pedro Vika-rio, — biroq aybimiz yoʻq.
— Vallohi a’lam, balki tangri oldida begunohdirsiz, boʻtalarim, — dedi padar Amador.
— Xudoniyam, bandaniyam oldida begunohmiz, — qat’iy dedi Pablo Vikario. — Nomusimiz pok boʻlsin