Tasodifiy hikoya: Bir oila taqdiri(yoxud Nafisa kelin oʻz hikoyasini boshlaydi) 3-qism. Qaynotam va men.
Assalomu alaykum qadrli user va userkalar saytimiz oʻquvchilari hikoyamni davomi choʻzilib ketgani uchun avvaldan uzr endi nasib qilsa tezroq yozishga harakat qilaman. Endi hikoya qahramonlari oz taqdirlari bilan siz qadrli oquvchilar bilan bolishishadi. Katta hovlini 2-qavatida oʻz honamdagi doira shaklidagi divanimda hozirgi erim boʻlmish Bekzodning bitta futbolkasini kiygan holatda uyqudan uygʻonar ekanman soat millati 11:38ni korsatar edi. Axir kecha kechasi bilan va bugun ertalabda keli...davomi

soat oltidan keyin bu katalak mayxonaga aylanardi. Xotin doʻkonni tonggi soat 3-u 30 da ochgan. Uning eri, yaxshilarning yaxshisi don Roxelio de la Flor, mayxonani har galgiday soat birda yopmoqchi boʻlgan, toʻydan chiqib, atrofda tentirab yurgan mayparastlarning barchasi shu yerdan qoʻnim topib, gap ta’sir qilmaydigan darajaga yetgach, u soat uchdan keyin doʻkonni berkitmasdan uyiga uxlagani joʻnavorgan, Klotil'de Armenta esa, yepiskop kelgunicha sutni sotib ulguray, deb barvaqt turgan edi.

Vikariolar doʻkonga soat 4-u 10 da kirishgan. Odatda bu mahalda faqat yeguliklar sotilardi, ammo Klotil'de Armenta ularni bir shisha shakarqamish mayi bilan siylagan, bu uning qassoblarga ehtiromidan emasdi, albatta. Aka-ukalar unga toʻy tortidan juda katta boʻlagini yubortirishgan, ayol shundan xursand edi. Ular bir koʻtarishda shishani boʻshatishdi-da, hech narsa boʻlmaganday oʻtiraverishdi. «Ikkoviyam muzlab-toʻngʻib qolganga oʻxshardi, — dedi menga Klotil'de Armenta, — agarda oʻsha paytda ustlaridan yermoyi sepib yoqib yuborilsayam, bilishmasdi». Soʻngra ular movut kostyumlarini yechib, ayricha bir ehtiyotkorlik bilan stul suyanchigʻiga ilishgan-da, yana bir shisha may soʻrashgan. Koʻp terlashganidan koʻylaklari anchagina kirlangan, oʻzlariyam soqollari olinmaganidan qandaydir vahshiyona tusga kirishgan edi. Birodarlar shishadagi mayni endi bamaylixotir oʻtirib, shoshilmasdan Plasida Lineroning roʻparadagi uyidan koʻz uzmay, maydalab ichishgan; uy derazalari qorongʻi, chirogʻi oʻchiq ekan. Qosidlar nazarini tikkan peshayvon tarafdagi eng katta deraza Sant'yago Nasar yotogʻiniki edi. Pedro Vikario Klotil'de Armentadan, anavi derazaning chirogʻi yonmadimi, deb soʻragan, ayol yoʻq deb javob bergan, yigitning bu savoli unga gʻalati tuyulgan.
— Biror narsa boʻldimi unga? — qiziqib soʻragan ayol.
— Yoʻgʻ-e, tinchlik, — degan Pedro Vikario. — Hozir u bizga juda kerak boʻlib qoldi, oʻldirmoqchimiz.

Ayol bu kutilmagan gapga avvaliga ishonmagan, ammo sallohlar qoʻlidagi sochiqqa oʻralgan pichoqlarga koʻzi tushgach, xayronligi yanada ortgan.
— Nega oʻldirmoqchisizlar-a, tagʻin shunchalik tong-saharlabda-ya, sababini bilsak boʻladimi? — deya soʻragan.
— Negaligini uning oʻzi biladi, senga qizigʻi yoʻq, — degan Pedro Vikario.

Klotil'de Armenta ikkoviniyam sinchiklab koʻzdan kechirgan. U aka-ukalarni juda yaxshi bilardi, ayniqsa,Pedro Vikario harbiydan qaytgach, oʻzicha egizaklarni bir- biridan farqlay boshlagan edi. «Ikkoviyam gʻoʻr, qip-qizil bola edi-da, axir», dedi menga doʻkonchi xotin. Xuddi mana shu fikri qoʻrqitib yuborgan, zotan, faqat oplalargina har ishga qodir, deya hisoblardi. U sut shishalarini tashiyotgan joyida ishini tashlab, erini doʻkondagi ahvolidan xabardor qilgani uyiga chopgan. Don Roxelio de la Flor zaifasining soʻzlarini mudrab yotib eshitgan.
— Koʻpam jinni boʻlaverma, — degan u xotiniga. Ikkoviyam odam oʻldiradigan, xususan, boy odamga pichoq koʻtaradigan bolalardan emas.

Klotil'de Armenta orqasiga qaytganida, sallohlar shahar hokimiga sut olgani doʻkonga kirgan mirshab bilan suhbatlashib oʻtirishgandi. U erkaklarning gapini upchalik anglamagan, biroq mirshab chiqib ketayotib ularning pichogʻiga koʻz tashlaganida, demak, birodarlar ungayam oʻz ahdlarini ochiq bidirishibdi-da, deb oʻylagan.

Toʻrtdan sal avval uygʻongan shahar hokimi polkovnik Lasaro Aponte mirshab Leandro Pornoy Vikariolarning yovuzona qarori xususidagi xabarni aytgani kirganida soqolini olib boʻlgandi. Oʻtgan kecha polkovnik janjalchi ulfatlar oʻrtasidagi bir necha mojaroni tinchitib charchagan, saharlab yana bir falokat xaqida mulohaza oʻylashga shoshilmas, zero, bunga xushi ham yoʻq edi. U bamaylixotir kiyingan, kapalaknusxa boʻyinbogʻini koʻnglidagiday chiqquncha qayta-qayta bogʻlagan, ksyin yepiskopning koʻzi tushar degan ilinjda boʻyniga Bibi Mar'yam qavmlariga mansub tumorni taqqan edi. Piyoz qoʻshib dimlangan jigarni yeb oʻtirganida xotiii Bayyardo San Roman Anxela Vikarioni onasinikiga eltib tashlabdi, degan hovliqib, polkovnik esa uniig soʻziga zigʻircha e’tibor bermagan va:
— E, tavbangdan ketay, xudo-ey! — degan hazillashib. — Yepiskop endi nima derkin-a?

Biroq shu zahotiyoq polkovnik mirshabdan eshitgan gaplari bilan xotini aytgan soʻzlarni bir-biriga qiyoslarkan, ularning chambarchas bogʻliqligini anglagan. U oʻrnidan shitob turib, yepiskopga ilhaq odamlar bilan jonlangan koʻcha boʻylab, yangi bandargoh tomondan maydon sari yoʻl olgan. «Esimda, sahar soat beshlar edi, yomgʻir tomchilab turardi», dedi menga polkovnik Lasaro Aponte. Koʻchada uni uch kimsa toʻxtatib, egizak Vikariolar Sant'yago Nasarni oʻldirmoqchi ekanini xufiyona xabar qilishgan, ulardan faqat bittasigina sallohlar qurbonni qaysi joyda kutib yotishganini aniq aytgan.

Polkovnik birodarlarni Klotil'de Armenta doʻkoni yonida uchratgan. «Ularni koʻriboq, bolalar shunchaki oʻdagʻaylashipti-da, deb oʻyladim, — deya u menga koʻnglidagini ochiq aytdi. — Men ikkovini oʻlguday mast, deb behuda xavotirlangan ekanman». Polkovnik ulardan maqsadlari nima ekanini soʻrab oʻtirmagan, pichoqlarini tortib olganu uxlagani uyiga joʻnayvergan. U xotinining vahimali soʻzlariga e’tibor bermaganidek sallohlarning bunday oʻtirishlariga xam loqayd qaragan.
— Axir, mundoq bir tanangizga oʻylab koʻring, yepiskop sizlarni shu ahvolda koʻrsa, nima deb oʻylaydi? — degan u Vikariolarga.

Aka-ukalar joʻnab ketishgan. Klotil'de Armenta shahar hokimidan ularni qamoqqa olmagani uchun xafa boʻlgan: jillaqursa, hamma gap biryoqli qilinguncha polkovnik ikkovini hibs etishi lozim edi. Polkovnik ayolning da’vosini eshitgach, qoʻlidagi pichoqlarni dalil sifatida koʻrsatgan va:
— Endi nimasi bilan soʻyadi, vahimachi? — degan.
— Nahotki, ular yomonligini qoʻyadi, deb oʻylaysiz? — degan ayol unga. — Axir, ularning zimmasida oila sha’ni, birovni oʻldirishdek ogʻir majburiyat turibdi, bechoralarni ana shu yukdan kutqarish kerak-ku!

Vikariolar yovuz niyatini amalga oshirishda qanchalik qa’tiy boʻlmasin, biror sulhparvar kelib, ikkovini bu badniyatdan qaytigaga undashini, qattollik balosidan xalos etishini sidqidildan istashayotganini Klotil'de Armentaning koʻngli sezgan. Polkovnik Apontening gʻofil dili bundan bexabar edi, albatta.
— Shubxaga borib birovni qamash mumkin emas, — degan u. — Hozir eng muhimi, Sant'yago Nasarni suiqasddan voqif qilinsa, bas, shuning oʻzi yetarli, u yogʻi — olam guliston!

Klotil'de Armentaga polkovnikning xulqi yoqmasdi, shuning uchun u har doim, bu pakana, xoʻppasemizning yengiltakligi boshiga koʻp malomatlar soladi, deb yozgʻirib yurardi, ammo, menimcha, Lasaro Aponte, garchand bir oz ajib qolgan, ba’zi bemaza aqidaparastlar pochtada yuboradigan qoʻllanmalarni oʻqiyverib, miyasi chalgʻib, tanholikda arvohlar bilan soʻzlashadigan qiligʻi boʻlsayam, oʻzi asli baxtiyor insonlardan edi. Biroq oʻsha dushanbadagi xatti-harakatlari uning shildir kimsaligini oshkor etdi. Gap shundaki, polkovnik Sant'yago Nasarni bandargoxga koʻrib qolmagunicha uni esiga keltirmagan, koʻzi tushgan zahoti suiqasd xususida