Tasodifiy hikoya: "Yoshlik beboshlik" debyut hikoya(serial) 1-qism
Bu to'qima emas! Mani ismim Shahzod. Rus maktabi bitiruvchisiman. Jinsiy aloqaga qiziqishim 6-sinfda...davomi

ortidagi qator badbaxtliklarni tasavvur etardi; ommaning ogʻzida shu gap edi, ammo biror inson zotining dilida sirni ochib, qurbonni suiqasddan ogohlantiriga istagi yoʻq edi, inchunun, hech bir kishi falokat roʻy bergan, unga nechogʻli aloqador boʻlmogʻi va keyin taqdiri qanday kechajagi bobida biror aniq fikrga ega emasdi.

Bu holning tub sababiyatini koʻpchilik anglay olmasdi, albatta. Keyinchalik jarroh sifatida nom qozongan Kristo Bedoyya ham oʻshanda nechun dastlabki fikridan qaytganiyu nechun oʻz uyiga borib yotish va ota-onasini suiqasddan xabardor qiliga oʻrniga buvasinikiga kirib, ikki soatcha qariyalar bilan valaqlashib, yeiiskopning kelishini kutib oʻtirganiga — bu holning asl boisiga xamon tushunolmaydi. Biroq suiqasddan voqiflar xam kosidlarga xalakit berib, niyatini chippakka chiqarishi mumkin bir paytda hech bir ish qilmagan, bu — iffatu nomus masalasi, unga aloqasizlarning aralashuvi nojoizdir, degan aqidaga borib, shu bilan oʻzlarini aldab-ovutib qoʻya qolishgan. «Nomus — muhabbat demak», degandi oʻshanda onam menga. Ortesiya Baute sallohlarning ikki xunrez pichogʻini qonga botmasdan avval koʻrgandi — shu boshiga bitgan balo boʻldi, u oʻngidayam, tushidayam qonli pichoqlarni koʻraverib, azobu oʻkinchdan savdoyiga aylandi, bir kuni shir-yalangʻoch holida oʻzini tosh yotqizilgan koʻchaga otib, yer yuzi bilan xayrlashdi. Sant'yago Nasarning qayligʻi Flora Migel' gʻaddor falakning bu koʻrgiliklariga achchiqma-achchiq bitta chegarachi harbiy yigit bilan qochib ketdi, da’yus eri uni oxir-oqibatda gʻarga aylantirib, Vichadadagi kauchuk oʻradigan barzangilarga sotib yurib, rasvoyi jahon qildi. Nasarlarning uch avlodiga enagalik qilgan doya Aura Vil'eros esa, Sant'yago Nasarning soʻyilganini eshitgan hamoni vahimadan qovugʻi tortishib qoldi va oʻla-oʻlguncha badaniga suqilgan rezina ichakdan peshob qilib oʻtdi. Klotil'de Armentaning oliyjanob eri umrining vafosi bois 86 ga kirgan don Roxelio de la Flor uyida, eshigi yopiq narigi xonada Sant'yago Nasarni toʻrt pora etilayotganini koʻraman deya oʻrnidan soʻnggi marta qoʻzgʻoldiyu doʻzaxiy manzaradan qayta oʻziga kelolmay, olamdan oʻtdi. Oʻgʻli kiradigan eshikni berkitib qoʻygan Plasida Linero vaqt oʻtgan sayin gunohini unutib yubordi. Menga u oʻzini oqlab: «Divina Flor, oʻgʻling uyga kirib ketdi, degani uchun eshikni zanjirlab qoʻygandim. Ammo u yolgʻon aytgan ekan». Biroq Plasida Linero tushga kirguvchi daraxtning xayrli ekani bilan qushlarning yomonlik darakchisi ekanini almashtirib yuborgani uchun bir umr oʻzini kechirolmadi, shuni oʻylayverib, zamonasining goʻr yoʻliga yetaklovchi dorisi — zanjabil donasini chaynashga duchor boʻldi.

Tergovchi falokatdan oʻn ikki kun keyin keldi, shahar ahlining yoppasiga talvasaga tushganini, tartibsizlik koʻpganini koʻrib, boshi qotdi. U shaharning yogʻochdan qurilgan bosh mahkamasidagi isliqi xonada satilda qaynatilgan qahvaga shakarqamish sharobidan qoʻshib ichib oʻtirarkan, toʻs-toʻpolon va jazirama kun tufayli koʻz oldidan ketmayotgan arabiy manzarani unutishni, orom olishni istar edi. Mahkama yonida olomon pashshaday gʻujgʻon oʻynar, oʻzining 6u falokatga nechogʻli daxldorligini, nimalarni bilishini aytmoqni istagan izzatparast dovdir odamlar shu qadar koʻp ediki, ular soʻramasdan ham eshikdan yopirilib kirishga tirishar, shovqin solishar edi; tergovchi bebosh xaloyiqdan muhofaza etsin uchun madadkor askarlarni chaqirtirdi. U yaqindagina xuquqshunoslik boʻlimini tugatgan, egnidagi huquqshunos toliblarning qora movut kostyumi, yengida bitiruvchilarning xalqasimon ham bor edi; uning yurish-turishidan endi yoʻlga kirgan adliya xodimining faxru shiddati, gʻururu viqori yogʻilib turardi. Ammo u hech bir e’tiborga loyiq ish koʻrsatmadi, nomu nasabi noma’lumligicha qoldi. Uning qanday odamligi xususidagi biz bilgan gaplar u yozgan, Rioachidagi Adolat saroyida saqlanayotgan, men yigirma yil soʻng oʻqib-oʻrganganim sud hujjatlari asosida tugʻilgan muloxazalardir. Asralayotgan hujjatlar judayam betartib ahvolida edi, oʻzimga kerakli manbalarni allaqancha kishining koʻmagi bilan arang-arang topdim; mustamlaka zamonidan meros bu binoda qachondir ikki kechayu kunduz Frensis Dreyk ning qarorgohi boʻlgan, endilikda bu yerdagi xonalarda togʻ-togʻ qogʻoz uyulib yotardi. Dengiz toʻlqinlari pastki qavatlarni bosgan, dasta-dasta hujjatlar kimsasiz boʻlmalar boʻylab suzar edi. Ana shu vokeanomalar koniga aylangan koʻlda oʻzim ham toʻpigʻimgacha suvga botib, juda koʻp azob chekdim, besh yillik axtarishlarim natijasida, nihoyat, oʻsha tergovchi yozgan 500 sahifali sud hujjatining dengiz suvida shoʻrlagan 322 varagʻini topdim.

Tergovchining ismini biror joyda uchratmadim, yozuvidan oʻqib anglashimcha, u ashaddiy adabiyot jinnisi ekan. Shubhasiz, u ispanlarning, lotinlarning qator salaf adiblari ijodini, ayniqsa oʻsha davrda oʻqish rasm boʻlgan Nitsshe asarlarini yaxshigina oʻrgangan ekan. Sahifalar hoshiyasidagi belgilar, izohlar — siyoxning rangidan qat’i nazar — xuddi qon bilan bitilganga oʻxshardi. Tergovchi zimmasiga yuklangan ishdan shu qadar dovdirab qolganki, voqea, holatlar sharhida kasb-koriga mutlaqo zid ravishda tez-tez lirik chekinitilarga — koʻnglidan kechgan mulohazalarga — yoʻl qoʻygan. Ayiiqsa, taqdir taqozosi yuzasidan roʻy bergan tasodiflar shunchalik koʻp va chalkash ediki, hatto adabiyotda ham ifodalash amrimahol boʻlgan bunday qotillikning amalga oshganiga — suiqasddan shuncha olomon xabardorligiga qaramay bir odam oʻlib ketaverganiga hecham aqli bovar etmas edi. Biroq u koʻp sermashaqqat izlanishlar oqibatida, mayda-chuyda tafsilotlargacha aniqlab, Sant'yago Nasar — fojianing bosh sababchisi, degan xulosaga kelgandiki, bu fikri unga hech tinchlik bermay qoʻygandi. Anxela Vikarioning dugonalari — oʻsha aldoq ishtirokchilari ham necha yillar davomida u toʻydan oldin ularga oʻz sirini ochganini, ammo zinokorning nomini bekitganini aytib yurishdi. Tergovchiga bergan javoblarida esa bari bir soʻzni takrorlashgan: «U bizni moʻ’jizadan voqif etdi, lekin moʻ’jizakorini sir tutdi». Anxela Vikario ham dugonalariga oʻxshab bir gapni chaynashdan nariga oʻtmagan. Tergovchi oʻziga xos quvlik bilan marhum Sant'yago Nasarning kimligini soʻraganida, u kiprik qoqmasdan:
— U mening koʻz ochib koʻrganim edi, — degan.

Bu ishora shundayligicha— yigit uning koʻzini qachon, qayerda, qay holatda ochganini tafsilu isbotlar bilan koʻrsatilmay yozib qoʻyilgan, xolos. Bor-yoʻgʻi uch kunga choʻzilgan sud jarayonida oqlovchilar mahkamasi raisi bu aybning asossiz ekanini, isbotlanmaganini koʻp bor ta’kidlagan. Tergovchi Sant'yago Nasarning gunohini dalillovchi jinoyat belgilari nixoyatda kamligidan shunchalik oʻzini yoʻqotib, umidsizlikka tushganki, aloha butun qilgan ishi puchday tuyulgan. Shuning ta’siridami, u 416-saxifa hoshiyasiga qizil siyohda shularni yozgan: «Meni ishontiring — aqidaparast eting, dunyoni oʻzgartirib yuboraman». Bu tashbehli, purma’no ibora ostiga u umidsizligi va nochorligi ifodasi oʻlaroq, oʻsha qonrang siyohda yurakka sanchilgan kamon oʻqini tasvirlagan. Sant'yago