Tasodifiy hikoya: SEVGI BORMI
Assalomu alekum qadrdonla bugun wunchaki bitta okamdan ewitgan hikoyani yozmoqchiman Do‘sti...davomi

xil javob qaytarishgan.

Kristo Bedoyyaga bu qisqa muddatda Sant'yago Nasar uyiga yetib kelishi nomumkinday tuyuldi, biroq, shunga qaramay, u uyga kirib, uni surishtirmoqqa qaror qildi; koʻcha eshik u oʻylaganday qulflogʻlik emas, balki qiya ochilib turar edi. Tong qorongʻisida u ostonada yotgan xatni ilgʻamadi, bemahalligi uchun oyoq uchida yurib mehmonxonadan oʻtdi; uy ichkarisidan itlarning bezovtalanib gʻingshigani eshitildi, soʻng maxluqlar unga sari chopib kelishdi. U xuddi uy egasiday kalitlarii shiqirlatdi-da, itlarni tinchitdi, keyin galani ergashtirib oshxonaga yoʻnaldi. Yoʻlakda mehmonxona polini yuvgani paqir, latta koʻtarib kelayotgan Divina Florga urilib ketayozdi. U Sant'yago Nasar qaytmaganini aytdi. Kristo Bedoyya oshxonaga kirganida Viktoriya Gusman quyon goʻshtini qozonga solib, tagiga oʻt yoqqan edi. U yigitning koʻzlaridan ahvol nihoyatda qaltisligini anglagan. Yuragi hapriqib, ogʻziga kelib qolayozgandi», dedi u menga. Kristo Bedoyya undan, Sant'yago Nasar uydami, deb soʻraganida, yolgʻondakam takalluf bilan, u hali uxlagani qaytmadi, deya javob bergan.
— Hazilning vaqti emas, — degan unga Kristo Bedoyya. — Uni oʻldiramiz deb qidirib yurishibdi.
— U badbaxt bolalar hech kimni oʻldirolmaydi, — degan u.
— Axir, shanbadan beri uchib, tishlarini qayrab, payt poylab yotishibdi-ku, — degan dargʻazab boʻlgan Kristo Bedoyya.
— Bari bir bunga qoʻli bormaydi, — dsgan u, — ulariing hushi joyida, hanuzgacha birorta mastning oʻz najasini oʻzi yeganini eshitmaganman.

Kristo Bedoyya mehmonxonaga oʻtganida Divina Flor endigina derazalarni ochib, uyni shamollatayotgan edi. «Oʻsha kuni yomgʻir yogʻmagandi, — dedi menga Kristo Be-doyya, — aniq esimda. Vaqt yettiga yaqinlashib qolgan, deraza koʻzida quyosh nurlari jilvalanardi». U Divina Flordan, Sant'yago Nasarning mehmonxonadan yotoqxonaga oʻtib ketmaganiga imoning komilmi, deb yaia soʻragan. Bu gal qiz tayinli bir gap aytolmay, dovdirab kolgan. Soʻng yigit undan Plasida Lineroni soʻragan, qiz bir daqiqa avval uning xonasiga qahva olib kirganini, ammo uni uygʻotgani botinolmaganini aytgan. Odatda Plasida Linero rosa yettida oʻrnidan turar, xonasida qahva ichgach, pastga tushib, tushlikka qanday ovqat pishirish lozimligi xususida buyruq berar edi. Kristo Bedoyya soatiga qarasa, 6-yu 56 ekan. Shunda u Sant'yago Nasarning uyga qaytmaganiga yana bir bor ishonch hosil qilmoq niyatida ikkinchi qavatga koʻtarilgan.

Yotoqxona eshigi ichidan berk edi, chunki Sant'yago Pasar tashqariga onasining xobxonasi orqali oʻtib ketgandi. Kristo Bedoyya bu xonadonniig eng yaqin kishilaridan boʻlib, uni oʻz uyiday yaxshi bilardi. U doʻstinipg xonasiga Plasida Lineroning yotogʻi orqali oʻtmoq niyatida eshikni ohista itardi. Derazaning tepa koʻzidan tongotar oftobining oʻtkir, qiyrixon yogʻdulari xonaga bir zaylda yogʻilar, toʻrbelanchakda xuddi kelinchakday yuzini yostiq qilingan qoʻllariga bosgancha bir ayol shiringina uxlab yotar edi — bu manzara yigitga roʻyodsk tuyuldi. Oʻsha holatni eslarkan, Kristo Bedoyya menga: «Tushdagiday edi», dedi. U bir daqiqacha ayolga mahliyo termilib qolgan, soʻng sekingina yurib xopadan chiqqan, gʻuslxonadan oʻtib, Sant'yago Nasarning yotogʻiga kirgai. Karavotdagi oʻringa hech kim teginmagandi, oromkursi suyanchigʻiga dazmollangan suvoriy qora kostyum osigʻliq edi, teparoqda suvoriy qalpoq ilingandi, yerda bir juft uzun etik, yonida otning uzangisi turardi. Sapt'yago Nasarning javondagi soati 6-yu 56 raqamini koʻrsatardi. «Men birdan, u uyga kelib, qurolini olib chiqib kstsa, yaxshi boʻlardi, deya oʻyladim», dedi menga Kristo Bedoyya. Javoning tortmasini ochib, u «magnum» toʻpponchasini koʻrgan. «Hech qachon toʻpponcha otmagandim, — dedi menga Kristo Bedoyya. — Sant'yago Nasarga eltib beraman, degan fikrda qurolni oldim». U toʻpponchani koʻylagi ostidan beliga qistirib qoʻygan, shu boʻyicha tegmagan, jinoyat sodir etilgach, birdan toʻpponchani eslagan, uni qoʻliga olib, oʻqlanmaganini bilib qolgan. Oʻshanda javon tortmasini yopayotganda, eshikdan qoʻlida qahva tutgan Plasida Linero kirib kelgan.
— Voy tavba! — deya u xitob etgan. — Senmiding, oʻtakamni yorib yubording-a!

Kristo Bedoyya ham choʻchib tushgan. U qarshisida sochlari yoyiq, toʻrgʻaygulli zarxalat kiygan ayolni koʻrib, yorqin tong yogʻdusidan koʻzlari qamashib, hafsalasi pir boʻlgan. Yigit sarosimalanib, bu yerga Sant'yago Nasarni izlab kirganini aytgan.
— U yepiskopni kutgani ketgandi, — degan Plasida Linero.
— Yepiskop bizning bandargohda toʻxtamadi, — degan yigit.
— Shunday boʻlishini bilardim, — degan u. — Otasining tayini yoʻq odamda subut nima qilsin!

Ayol birdan soʻzini toʻxtatib, Kristo Bedoyyaning oʻzini qoʻyarga joy topolmay, alang-jalang boʻlayotganini sezib qolgan. «Ishqilib oʻzi kechirsin meni, — dedi ayol menga, — bola bechora shunday dovdirardiki, oʻshanda miyamdan, bu oʻgʻrilikka kiribdi-yov, degan fikr oʻtgandi». U Kristo Bedoyyadan, ha, tinchlikmi, deya soʻragan. Yigit oʻzining qay ahvolda ekanini anglaganu, ammo gap nimadaligini ochiq aytishga jur’at etmagan.
— Bir daqiqayam koʻz yummadim, uyqusizlikda, garangsib qopman, — degan u.

Kristo Bedoyya boshqa hech narsa demay chiqib ketgan. «Bu xotinning nazarida har doim oʻgʻrilar uning uyini tunashayotganday tuyulaverardi», dedi menga Kristo Bedoyya. Yigit maydonda yepiskopsiz ibodat oʻtkazolmasdan rohiblarni ergashtirib qaytayotgan padar Amadorni uchratgan, unga bir nima demoqqa taraddudlanganu ammo indamagan: kashishning qoʻlidan duo qilishdan oʻzga ish kelmaydi, deb oʻylagan. U yana bandargox sari oshiqqan va birdan orqadan, Klotil'de Armentaning doʻkonidan oʻzini chaqirishayotganini eshitgan. Devor yonida yuzlari oqargan, yoqavayron yenglari shimarilgan qoʻllarida dastarradan yasalgan qoʻpol dudama iichoq tutgan Pedro Vikario turardi. U oʻzicha qattiq xezlanib, niyatini oshkor etishga, xunrezlikka tayyorlanayotganini hammaga bildirishga intilardi; albatta, buni u atayin qilar, biror insof egasi kelib, uni yomon yoʻldan qaytarishiga umid bogʻlar edi.
— Kristobal'! — deya qichqirgan yaltoqi ovozda Pedro Vikario. — Sant'yago Nasarga aytib qoʻy, biz uni oʻldirish uchun poylab turibmiz.

Kristo Bedoyya ularga yoʻliga boʻlsayam xalaqit berganidami, ikkovlon uning bu yaxshiligini bir umr eslab yurishardi. «Toʻpponchani otishni bilganimdaydi, Sant'yago Nasar ham behudaga oʻlib ketmasdi», deya oʻkindi u menga. U toʻpponcha oʻqining afsonaviy qudrati xususidagi gaplarni eshitgandayoq badanida titroq turgan.
— Bilib qoʻy, uning «magnum»i bor, oʻqi avtomobilniyam ilma-teshik qilib yuboradi, — deya qichqirgan Pedro Vikarioga qarab.

Pedro Vikario uning aldayotganini sezgan. «Agarda u ot minib chiqmasa, qurolini olib yurmasdi», dedi menga Pedro Vikario. Shunga qaramay, singlisining sha’nini oqlamoqqa va qon toʻkmoqqa qat’iy ahd etgach, u mabodo Sait'yago Nasarning qoʻlida qurol boʻlsa ne chora koʻrmoqni ham oldindan oʻylab qoʻygan.
— Jonsiz jasad toʻpponcha otolmaydi, — deya javoban baqirdi u.

Shu payt eshik yonida Pablo Vikario koʻringan. U ham ukasiga