Tasodifiy hikoya: ishxonada (tanlov uchun)
Bu xammasi xayol qlip yozilgan xech qanday xaqiqatga yaqinamas... Mani ismim Xayotbek 92 yilman b...davomi

Asira 2 (kamolov)

Добавил:	(((kamolov))) (17.11.2016 / 06:15)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	23678
Комментарии:	Комментарии закрыты

Rashidning har bir buyrug‘ini eshik orqasidan qo‘rqa-pisa eshitdim. Men haqimda uzil-kesil qaror chiqarishmadi, shekilli, deb yengil tin oldim. Biroq Qarshidan kelgan axborotni qanday eshitsam? Fikr-u xayolim shunda. Yigitlarning xonasidagi "tiq” etgan ovoz mening e’tiborimdan chetda qolmas edi. Ular yarim soatlar chamasi sabzi to‘g‘rashdi. Demak, bugun bu jinoiy guruhning boshqa a’zolari ham kelsa kerak. Rashid ketsa, Badr to‘daboshi bo‘larkan. Shu bois uning ovozi baland chiqa boshladi:
-Tezlashtiringlar, vaqt ziq. Mehmonlar kelib qolishadi. Baxtiyor, do‘ndiqchani ichkari xonaga olib kirdingmi?
Bor, bechora ma’shuqang otasidan ham ayrilib qolibdi. Lekin aytma. Bazmni buzmasin.
Bu xabardan bir zum gangib qoldim. "Dadam, dadajonim o‘libdi! Ichimdan bir nima uzilib ketgandek bo‘ldi.
Nega? Do‘xtir yetib bormagani uchunmi? Yoki men qaytmaganim sabablimi? Nima bo‘lsayam dadamdan ayrilibman. Biroq nega jimman? Nega ko‘z yoshlarim yo‘q? Diydam qotib qolganmi? Demak, bugun bir emas, ikki o‘lik qabristonga qo‘yilgan. Ikkalasigayam men sababchi. Ey xudo, shunchalik shumqadammanmi? Bir paytlar baxtli qizaloq edim-ku. Dadam doim tizzalariga chiqarib erkalatib, "kenja qizim, erkatoyim” deb bag‘irlariga bosardilar. Akam shunchalik xo‘mrayardiki, meni yeb qo‘ygudek. Paxtadan qaytib, "voy dadam”lab yig‘lab yotgandir. Opalarim-chi? Oppoq, azador kiyim ularga hecham yarashmagandir. Kimga ham yarashardi? Bariga mana shu razillar sababchi. Ular hech bir sababsiz ikki kishining boshiga yetdi. Yana bazm-u jamshid qilarmish”. Xayollarim adog‘iga yetmay eshikni ochib, Baxtiyor kirib keldi. Shahd bilan o‘rnimdan turdim-u, yig‘lab yubordim.
Yugurib borib, uni ura boshladim. Yuzlarini timdaladim. U menga qarshilik qilmadi. O‘zini tutib berdi: "Uraver, qizgina. Sen ham, men ham baxtiqaro yoshlarmiz. Tengdoshlarimiz sayr qilib yurishibdi. Derazadan qara, ularni ko‘rasan. Sen asira bo‘lsang, mening ham taqdirim senikidan pesh emas. Sen ham faqat qochish haqida o‘ylaysan, men ham. Sen otangdan kecha ayrilgan bo‘lsang, men uni bir bor ko‘rmaganman. Yur, boshqa xonaga o‘tishing kerak”.
Men o‘kirib yig‘ladim. Zumda mo‘ylabini silab Badr kirib keldi. Uning qo‘rqinchli basharasidan bu safar seskanmadim. Endi men uchun hamma narsa tugagandek befarq bo‘lib qolgandim. Baxtiyorni qo‘yib, unga yuzlandim. Dadamni qaro yerga yotgani ko‘z oldimga kelib, Badrning oldida qanchalik ojiz va nimjon bo‘lishimga qaramay, uning bo‘yniga yopishdim. G‘oyibdan paydo bo‘lgan kuch yordamida jon-jahdim bilan bo‘g‘a boshladim. Baxtiyor bizni ajratishga shoshilmasdi. Kutilmagan hujumdan shoshib qolgan Badrning baquvvat qo‘llari ikki yelkamdan itara boshladi. Ko‘zlari xonasidan chiqqudek dahshatli tus oldi.
Badr meni dast ko‘tarib oldi-yu, uloqtirib yubordi. Xona to‘ridagi oynali javonga oyog‘im tegib, ikki ko‘zi chilchil sindi. Boshim deraza raxiga borib urilishi mumkin edi. Faqat Baxtiyorning hushyor turganligi tufayli kecha yaralangan boshim yana lat yemadi. U meni bosh tomonimdan ushlab qolgan va oqibat boshim uning yuziga qattiq urilib, burni qonab ketgan edi.
-O‘ldiraman bu manjalaqini! Sirdaryoning baliqlariga o‘ligini yedirmasam, otimni boshqa qo‘yaman.

-O‘ldir, o‘lganim yaxshi. Dadajonimning yoniga boraman. Odamxo‘rlar. Meni dadam sizlarga nima yomonlik qiluvdi? Hali ellikka ham kirmagan edilar. Voh, dadajonim! Meni nima uchun dunyoga keltirdinglar? Shu to‘rt kuchukka yem qilish uchunmi?
-Baxtiyor, churban, aytma degandim-ku?
-O‘zi eshik orqasidan eshitgan ekan. Kirgan zahotim meni yumdalab tashladi.
Badr Baxtiyorning basharasiga qarab "Bor, yuzingni yuv, qonga belabdi-ku” -deb chiqarib yubordi. Keyin mening tepamga kelib o‘shqirdi:
-Sening baxtsizliging bizni to‘daga yo‘liqqaning. Bu dadangga ham, onangga ham, do‘xtirning oilasiga ham yaxshilik keltirmadi. Dadang o‘lgan bo‘lsa, ajab qilibdi. Qizining or-nomusini o‘ylab kechalari uxlamay, qayerdaligini bilolmay chorasiz o‘tirgan otangning azobi yengillashibdi. Biroq bizda rahm-shafqat yo‘q. Rashid yo‘qligi uchun joning omon qoldi.Yana u dunyoga hur qiz bo‘lib ketishingni istamadim. Axir bugun sening sharafingga bazm uyushtirilayapti. Bazm tugagach, sen ko‘pkariga qo‘yilgan uloqdek goh u qo‘lga, goh bu qo‘lga tushasan. Shunda meni bo‘g‘moqchi bo‘lgan nozik qo‘llaringdan alamimni olaman. Aytgancha, tepking ham hali yodimda.
U gapini tugatib meni bir tepdi-da, chiqib ketdi. Yuztuban yotgancha rosa yig‘ladim. Nihoyat Baxtiyor meni boshqa xonaga boshladi. Xonadan chiqqan zahotim sabzi to‘g‘rab qoldirilgan pichoqqa ko‘zim tushdi. "Voy oyog‘im” dedim-u, Baxtiyorni chalg‘itib egilib, shundoqqina ko‘rpacha ustida turgan pichoqni sezdirmay yengimga tiqdim. Eng to‘rdagi xonaga yetib keldik. Ularning didi chakki emas. Xona tor va qorong‘u. Xonaga kirdim-u, darhol Baxtiyorni pichoqlab o‘ldirsammi, deb o‘yladim. Biroq, ular bitta emas. Yomg‘irdan qutulib, do‘lga tutilaman.
Yaxshisi, o‘zimni o‘ldirish uchun saqlab qo‘yaman. O‘lsam ham dadajonim yoniga pok holda ketishim kerak. Endi men baxtiqaro onam haqida o‘yga botdim. "Nima qilayotgan bo‘lsa? Dadamni olib chiqib ketishgandir. Ikki opamga suyanib ho‘ng-ho‘ng yig‘layotgandir. Men ham dard ustiga chipqon bo‘ldim. Endi mening tirikligim ham ularni quvontirmas. Olib qochilgan qiz kimga kerak? Nomim yomonga chiqdi-qoldi. O‘limgina mening ahvolimni yengillashtiradi. Xayr, ayajon, xayr maktabim, sinfdoshlarim, alvido!»
Pichoqni olib Baxtiyorning teskari qarab xayolga botganidan foydalanib, ko‘ksimga sanchmoqchi bo‘ldim.
Lekin Baxtiyor ko‘rib qoldi. Shartta qo‘limdan tortib oldi-da, yonimga o‘tirdi


Shoshilma qizgina. Seni qutqazishning yo‘li topilar. Men sen bilan. Seni yaxshi ko‘rib qoldim. Qaniydi, erkin bo‘lsak. Shu bugun sovchi jo‘natardim. Maktabni tugatganingdan so‘ng uylanardim. Pichoqni o‘zingga urma. Ma, yashirib qo‘y. Balki bu bilan ularni birin-ketin tinchitib qocharmiz. Faqat sen o‘zingni o‘ldirma, siqilmay tur, iltimos.
Baxtiyorning yuziga tikildim. Hatto men timdalagan yuzidagi qontalash izlar ham unga yarashib turganday. Qop-qora ko‘zlarida katta o‘ylov va qo‘rquv bordek. Hartugul, xayoli joyida emas. Sevib qoptilar. Men o‘g‘riga tegishga rozi bo‘larmidim. Unga bo‘ysunib pichoqni yashirib qo‘ydim, Jon shirin ekan-da. Baxtiyor ko‘zimga eng yaqin odamimdek ko‘rina boshladi. Bu ham to‘daga adashib kirib qolgan. Balki ikkovlashib qocharmiz. Asosiy qorovulim shu yigit-ku. To‘daning ichidagi eng chiroyli, yosh yigit ham shu. Menga qo‘pollik qilmayapti. Badrning tepib chiqib ketganini eslab, xo‘rligim keldi.
-Agar menga achinsangiz, militsiyaga telefon qiling, -dedim yalinib.
-Men ham tashqariga chiqolmayman. Ular menga ishonishmaydi. Ernest kuzatayapti. Shoshilmaslik kerak. Kech bo‘lsin. Bu yerga qizlar keladi. Ichib mast bo‘lib uxlab qolishsa...
-Mast bo‘lib quturishsa-chi? Unda men nima bo‘laman. Boya Badr "tunda sen yigitlar qo‘lida uloq bo‘lasan” dedi.
-Men o‘lmasimdan bu savdo boshingga tushmaydi. O‘lsam, seni himoya qila olmayman. Balki xudo biz taraf bo‘lar. Ayt-chi, qochib ketsak, menga tegasanmi?