Tasodifiy hikoya: insent 2(köchirildi)
2-кисм!Уйгонсам.синглим йок кушни хонадан овози эштилиб турибди,ман озгина узимга келгунча чузилиб ё...davomi

-O‘g‘riga tegmayman. Baribir qamalib ketasiz.
-Jinoyatim uncha og‘ir emas. Do‘xtirni men qo‘shilib tepmadim. Rashiddan qo‘rqib tepasida turdim, xolos.
Jazo muddatimni o‘tagunimcha kutib turolmaysanmi. Hali yoshsan-ku?
Uning bu iltimosidan ensam qotdi. O‘zim nima ahvolda-yu, kelajak haqida o‘ylasam.
-Meni kelajagim yo‘q, endi. Shuning uchun bo‘lmag‘ur gaplarni qo‘ying. Endi menga yorug‘ dunyo kerakmas.
-Isming nima asli?
-Xolida.
-Yanog‘ingdagi xoling uchun shunday nom qo‘yishgandir. Ko‘zlaring chiroyli, katta-katta, ma’sum.
-Hali she’r ham to‘qirsiz.
-Arziysan. Hech bo‘lmasa katta shoirlarning she’rlaridan aytib beraman.
-SHe’r aytish o‘rniga menga oq ro‘mol topib kelsangiz. Dadasi uchun bitta ro‘mol o‘ramagan qiz ham farzand hisoblanadimi?
-Meni kechir. Bu gaplarning mavridi emas, -deya Baxtiyor o‘rnidan turib ketdi.
Men yostiqni olib yonboshladim. Qo‘l-oyoqlarim qaqshab og‘rirdi. Shu ko‘yi uxlab qolibman. Tushimda yana dadam: mening xonamga bir savat non ko‘tarib kelyapti. Boshimda o‘tirib, sochlarimni silayapti. Biram yoqimli.
Dadajon, meni olib keting, bu dunyomi, u dunyomi, sizning yoningizda bo‘lsam bas, deb yig‘lab etagidan tutyapman. Biroq dadam meni olib ketmadilar. Ortidan "dadajon” deb baqirib uyg‘onib ketdim. Qarasam, tepamda Baxtiyor o‘tiribdi. Sochlarimni silagan ham shu bo‘lsa kerak. U menga choy tutdi, ko‘p alahsiraganimni aytdi. Yonida eski oq surp. Qo‘limga olib ikki buklab boshimga o‘radim.
-Ularning bazmi boshlanmadimi? -dedim horg‘in ovozda.
-Bazm tugab, tong otyapti, -dedi u mamnun.
-Demak, ikkinchi tong ham otyapti. Rashid bu kecha ham meni tinch qo‘yibdi-da.

-Ha, Rashidning "dugona”si keldi. Ikki-uchta qizlar. Avval rosa tansa tushishdi. Keyin xonalarga kirib gum bo‘lishdi.
-Nega uyg‘otmadingiz? Qochardik. Balki hali ham kech emasdir. Tushimda dadam non berdilar. Bu rizq.
Demak, men o‘lmayman.
-Iloyo, o‘lmagin, Xolida. Ernest eshik oldida o‘tiribdi. Bir qultum ham ichmagan.
-Pichog‘imiz bor-ku. Bitta Ernestga kuchingiz yetmaydimi?
-Mulla akayam uyg‘oq. Qarta o‘ynab o‘tirishibdi. Hozir iloji yo‘q. Kechga osh olib keluvdim. Uyg‘otmadim.
-Oshi boshidan qolsin.
-Unda horib qolasan. Sen uzoq vaqt asiralikda qoladiganga o‘xshaysan. Yaxshisi, ovqat yegin, keyin sportdan xabaring bor ekan. Men bilan shug‘ullan. Qachondir o‘zingni himoya qilishingga to‘g‘ri keladi.
-Ular menga indashmaydimi?
-Qish chiqquncha seni rosa boqishadi. Keyin shefga olib borib sovg‘a qilishadi. Kecha mehmonlardan biri -shefning yordamchisi shunday taklif qildi.
-SHef, kim u?
-Men ham, hatto Rashid ham tanimaymiz. Tanishish uchun sen bahona bo‘lasan, shekilli. Bu orada vaqt ko‘p. Men bularning ishonchini qozonib ko‘chaga bemalol chiqadigan bo‘lib olsam, militsiya va uyingdagilar bilan bog‘lanardim.
-Ozodlikka chiqish endi menga avvalgi baxtiyorligimni qaytarib bermaydi. Biroq do‘xtirning, dadamning qotillari jazolanishini istayman, -dedim Baxtiyorga.

Men endi o‘lim haqida emas, o‘ch olish haqida o‘ylayotgandim. Tushimda dadam menga rizq berdi. Demak, qasos olish uchun umr berdi. O‘zimni o‘ldirsam, Badr aytganidek, Sirdaryoning baliqlariga yem bo‘laman, xolos.
Men Baxtiyorga yuvinishim kerakligini aytdim. U meni vannaga kiritib, ustimdan qulfladi va oshxonaga ketdi. Jarohatlarim azob bersa-da, yuvinib ikki kunlik g‘am-g‘ussalarni ortga tashlagandek tetiklashdim. Qum, tosh, loy yopishgan sochlarim yana jilolandi. Ko‘zguga qarab, ko‘zlarimga termuldim. Ko‘zgudagi go‘zal ko‘pkarida uloq bo‘lmaganidan mamnun boqardi. Biroq bu "Do‘ndiqcha” shefga atalgan. SHef kim? Biror ashaddiy jinoyatchimi? Terroristmi? Narkomanmi? Harqalay, Baxtiyorning gapiga kirganim ma’qul. Sport bilan shug‘ullanaman. Jinoyatchilarga qarshi yakkama-yakka kurasha oladigan bo‘lishim kerak. Sport kompleksida qatnashganim yodimga tushdi. Onam chempionatga qatnashishimga ruxsat bermagan edilar. Uch yilgina borib keyin tashlab o‘ygandim. Agar ancha payt shug‘ullanganimda, Rasul do‘xtir omon qolarmidi? Kinolardagi karatechi qizlardek bo‘lishni juda-juda xohlardim. Bo‘m-bo‘sh ko‘nglimni orzu-istaklar qamrab olgan edi. Vanna eshigini taqillatdim. Baxtiyor hozir-u nozir turgan ekan. Darhol eshikni ochib, meni kulbachaga boshladi.
-Ochilib ketibsan, -dedi ko‘z uzolmay.
-SHefga atalganimni eshitib, ochilib ketdim-da. Yana yoqmay qolmayin.
-Qaydan bilasan? Balki oltmishni urib qo‘ygan choldir. Balki tog‘ ortida o‘laksaxo‘rlik qilib yurgan quzg‘unlarning biridir. O‘sha tengingmi?
-Yo‘q... Afsus, endi tengimni izlashdan mahrumman. Sinfdoshlarim orasidan uch-to‘rttasi menga sevgi izhor qilgan edi. Ularni ham tengim, deb bilmagandim. Mana, endi bir cholga sovg‘a qilinaman. Hali unga yoqamanmi, yo‘qmi, bilmayman. Yo‘lakdagi piching aralash suhbatimiz Ernestni ko‘rib, birdan uzildi.

-Salom, do‘ndiqcha. Xona manzur bo‘ldimi deyman, tinchib qolding. Yoki Baxtiyor bilan achomlashib, uyingni unutdingmi?
-O‘chir, sariqvoy! Hali seni sepkil bosgan yuzingni tirnoqlarim bilan shunday siypalayki, onang ham taniyolmay qolsin. Qorovulning yuziga qara, hali bu holva. Sen ham qorovullik qiladigan kun kelar. O‘shanda do‘xtirni tepgan mana shu uzun oyoqlaringni yoqib, taftiga isinaman, -dedim ularning gap ohangiga taqlidan.
-Hh-u, tiling chiqib qolibdi-ku. Tinchlikmi? Ha, aytganday, bandalik do‘ndiqcha, otang ketib qoliptiymish. Baxtiyorning qo‘lini siltab tashlab, Ernestning sochiga yopishdim. To Baxtiyor ajratib olguncha, bir tutam sochini yulib oldim. U so‘kina-so‘kina ortda qoldi. Xonaga kirsam, Baxtiyor dasturxon tuzab qo‘yibdi. Kechagi tasqaralardan qolgan noz-u ne’matlar ekanligini bilib, ovqatlanmayman, -dedim bo‘g‘ilib.
-Ovqatlan, hozirgina kelishdik-ku. Ular bilan qachongacha yulishasan? Mushtlashishga tayyor bo‘lishing kerak. Ustoz kerak bo‘lsa, mana men. Internatdan ketgunimcha karate bilan shug‘ullanganman. Bemalol bular bilan olishishim mumkin. Biroq, seni olib chiqib ketolmasligimdan qo‘rqaman. Bunga sen ham tayyor bo‘lishing kerak.
Harqalay, baxtimga Baxtiyor bor ekan. Mehribonchilikni joyiga qo‘yadi. Shuyam meni mazax qilsa, xo‘rlasa, nima qilardim? Ernest sariqning pichinglarini unutishga harakat qilib nonushtaga o‘tirdim. Baxtiyor menga javondagi kitoblar orasidan sport to‘g‘risida ikki-uchta kitob topib berdi. Yoglar haqida ilk bor tasavvurga ega bo‘ldim. Tashqaridagilarga bildirmay, mashq qila boshladim. Ruhiyatim yengillashdi. O‘lim haqidagi sovuq o‘ylardan, qo‘rquvdan qutula boshladim. Bir hafta "do‘ndiqcha”ni unutishdi. Baxtiyor bilan tinimsiz mashq qilib ayrim usullarni o‘rganib oldim.
-Sendan yaxshi shogird chiqarkan. Ba’zilar bir oyda o‘rgana olmaydigan usullarni bir haftada o‘zlashtirding. Qoyil.
-Ular shunchaki o‘rganishadi. Men kabi tepasida qilich yaraqlab tursa, hayotiga, or-nomusiga tahdid bo‘lsa, ular ham balki bir soatda o‘rganardi. Baxtiyor aka, bilasizmi, nimani o‘yladim? Mabodo xudo yorlaqab shu zindondan eson-omon qutulsam, o‘qishimni davom ettirsam, fizkultura o‘qituvchisi bo‘lardim. O‘shanda qizlarga o‘z-o‘zini himoya qilishni o‘rgatardim. Boshiga tashvish