Tasodifiy hikoya: Ehtiros iskanjasida 2
Man Afruza man erimi yoniga rusga keldim erim bilan juda baxtiyor edik u mani sogingandi kelgan kunlarim ertalabgacha sikib chiqardi keyinchalik har harda qilardi Sarvar aka ham keldi xorinu ham kelishgan ekan hayot davom etardi ush uy ish uy kunlar shunday uraverardi bir kuni Sarvar aka tel qilib sogingannibaytdi manam sogungandim uni keyin ishsan ertaroq chiqsam tel qilishimmu aytdi man tel qilgandi mashinasida gastnitsaga obordi biz ichkariga kirdik xona juda shinam ekan spalniga kitrdik Sar...davomi

tushsa, taslim bo‘lishni afzal ko‘radigan qizlar kamayardi.
Ojiza, deb xo‘rlamoqchi bo‘lgan yigitlar pand yeb qolaverardi. Bu juda kerak ekanligini endi his qilyapman. Ha, aytganday, kim bilandir olishishim kerak.
-Biz-da raqib.
-Yo‘q. Siz meni ayaysiz. Ernestning jig‘iga tegib ko‘rsam...
-Bunga hali barvaqt. Shoshilma. Inson nimalarga qodirligini raqibiga darrov bildirib qo‘ymasligi kerak. Unda tez yengiladi. Mana, meni ular bir noshud, qo‘rqoq yigit, deb o‘ylashadi. Shunday o‘ylaganlari ma’qul. Shu payt Ernest xonaga kirib keldi. Rangi oqarib ketgan. Qo‘lida gazeta.

-Baxti, meni qidirishayapti. "Pravam” qolib ketganidan tashvishlanib yurgandim. Rasmimni ham berishibdi. Baxtiyor "Postda” gazetasini qo‘liga oldi. "Diqqat "Qidiruv” degan sarlavha ostida birinchi bo‘lib Ernestning rasmi turardi. "Qarshi shahar IIB tomonidan quyidagi shaxs jinoyat sodir etganlikda gumonlanib qidirilmoqda. Esenov Ernest Ismatovich, 1975 yilda Qarshi shahrida tug‘ilgan. Hech qayerda ishlamaydi. Yashash joyining tayini yo‘q. U O‘zbekiston Respublikasi JKning 97-moddasida ko‘rsatilgan jinoyatni sodir etganlikda gumonlanib tergovdan qochib yuribdi. Asosiy belgilari: bo‘yi 170-175 santimetr, sochi, qoshi sariq, ko‘zi ko‘k, novchadan kelgan. Yuzida sepkillari bor.
Yuqoridagi shaxsni ko‘rgan yoki qayerdaligini bilganlardan Qarshi shahar IIBga yoki yaqin atrofdagi militsiya bo‘limiga xabar berishlari so‘raladi”.
Xabarni o‘qidim-u Ernestning dovdiragan ko‘zlariga qarab, "Yashasin, militsiya” dedim, Xuddi hali zamon meni topishib, onajonimning bag‘riga eltishadigandek quvonib ketdim.
-Pastiga qara, o‘zingni ham o‘qiysan. Ko‘p quvonma, -dedi Ernest xomush to‘ng‘illab.
Men gazetani yulqib olib, o‘qiy boshladim. Meni bedarak yo‘qolganlar safiga yozishgandir, deb o‘ylab xato qilibman. Jinoyat sodir etishda gumonlanayotgan ekanman. Yo xudojon. Bir kamim shu edi. Nega? Bu savol bilan Baxtiyorga yuzlandim.-O‘zingni bos. Axir o‘sha kuni do‘xtirni uydan sen chaqirib chiqqansan. Bu aniq. Biroq yo‘lda bezorilarga duch kelganlaringni hali militsiya ham, do‘xtirning oilasi ham bilmaydi.
-Voy, sho‘rim. Hali hamma meni odam o‘ldirib, Ernest bilan qochib ketgan, -deb o‘ylayotgan bo‘lsa. Iloyo, qirilib o‘linglar. Boshimga yana qanday balolarni tayyorlab qo‘yibsanlar. Chiq, yo‘qol baring. Men o‘lishni istayman.
Do‘xtirning xotini, bolalari meni qanchalik yomon qarg‘ab yig‘lashayotgandir. Odamxo‘rlar. Men Baxtiyorni ham, Ernestni ham eshikdan itarib chiqarib, ichkaridan tamballadim. Bitta-yu bitta yostiqqa o‘zimni yuztuban tashlab ho’ng-ho’ng yig‘ladim. Ikki soatlar chamasi obdon ko‘z yoshi to‘kdim. Chanqab o‘rnimdan qo‘zg‘alayotganimda qo‘lim yostiq ostidagi pichoqqa tegib ketdi. Qora dastali bu pichoq qotillik qilishi mumkin. Hozir o‘laman. Balki yarim soat, balki bir soatdan keyin bu odamxo‘rlar meni o‘lik holda topishadi. Esizgina, hur ketdi-da, deb afsuslanadi, Badr. Men ham o‘zimni o‘ldirsammikan, deb Ernest ham ikkilanib qolsa kerak. O‘lmaganda sovchi qo‘yib uylanardim, deb Baxtiyor devorga boshini uradi. "Badr, do‘ndiqchani Sirdaryogami, Anhorgami olib borib tashlaylik, baliqlar duo qiladi», deydi. "To‘xtanglar, janozasini o‘qib qo‘yay”, deydi mulla. "Endi shefga boshqa do‘ndiqchani topish kerak”, deyishadi. Mening o‘ligimni qopga solib daryoga irg‘itisharkan, muzdek suv bag‘riga oladi. Suv tagida och yurgan baliqlar, balki ilonlar ham bordir. Atrofimni o‘rab, tilka-pora qilib yeyishadi. Xayollarim shu yerda uzildi. Suvni, eslab sovqotgan edim.
Yo xudo, o‘lsam hech kimga o‘zimning begunoh ekanligimni aytolmayman-ku. Onajonim yig‘lab-yig‘lab ko‘r bo‘ladi. O‘zing yo‘l ko‘rsat. O‘zing panoh bo‘l men yetim qizga. Aybsiz aybdor bo‘lganim ichimda bir gulxan yoqardiki, uning alangasida vujudim qovrilardi. Bu pichoq baribir qotillikka qo‘l uradi. Balki ulardan birortasidan alamimni olib, so‘ngra…
Eshik zarb bilan taqilladi. Ochmasam, buzib kirguday. Ochdim. Rashid ekan. Men unga ilk bor sinchiklab razm soldim. Qora qosh, qora ko‘z. Rangi ham qora. Mo‘ylabi qulog‘iga yetishiga sal qolgan. Sochi uzun o‘stirilganidan bantik taqsa bo‘larkan. Gavdali. U eshikni tambaladi. Men ko‘rpacha ustiga kelib o‘tirdim-da, o‘ng qo‘limga yashirilgan pichoqning dastasini tutdim.

-Salom, do‘ndiqcha. Kel qani. Hali arazlab o‘tiribsanmi? Kel, tizzamga. Seni qancha qiynalib olib keldim. Osongina shefga berib qo‘yamanmi? Sen menikisan. Xizmatimda bo‘lgan barcha qiz-u juvonlardan dilbarroqsan. O‘z xohishing bilan meni desang, ozodlikka chiqaraman. Seni jinoyatchi, deb qidirishayapti. Aybsizligingni isbotlolmaysan. Oqibatda qamalib ketasan. Meni shaykamga qo‘shilib, ancha pul ishlab olsang, ertaga pul bilan hamma balodan qutulib ketishing mumkin. Ishing qiyin emas. Eshik taqillatasan. Bir kechaga joy berib turolmaysizmi? Musofirman deysan. Shu payt biz kirib boramiz. Boshida qiynalishing tabiiy. Keyin har kuni tushgan mulla jiringni sanab vijdonni yutasan, undan keyin yashash yengil ko‘chadi. Boz ustiga sen yosh, sog‘lom, go‘zal ayol sifatida katta pul ishlashing mumkin. Shaharning bag‘ri keng, men sulton bo‘laman, sen malika. Kel…
U qo‘llarini cho‘zgancha meni bag‘riga imlardi. Qo‘rqqanimdan gapirishga ham holim kelmasdi. Ko‘ylagini yecha boshlagach, undan g‘ijinib, o‘ta chaqqonlik bilan eshikni ochdim.
Qo‘limga pichoqni olib: "Chiqib keting, bo‘lmasa o‘zimni o‘ldiraman” -dedim.
Rashid pichoqni ko‘rdi-yu, tundlashdi: -Baxtiyor!
Uning hayqirig‘idan mening kichikkina zindonim «zir» titradi. O‘zim ham bir uchib tushdim. Baxtiyor olisda emas ekan. Balki eshik ortida turgandir, darrov bo‘y ko‘rsata qoldi.
-Pichoq qayerdan keldi?
-Ko‘rganim yo‘q,hayronman.
-Sizlar bazm-u jamshid qilgan kun sabzi to‘g‘rash payti qolib ketgan edi, bu yoqqa o‘tguncha uni yeng orasida olib kirdim, -dedim men.
-Pichoqni ol, Baxtiyor, -dedi u.
Baxtiyor pichoqni olishga uringanda o‘zi o‘rgatgan usullardan birini ishga soldim. Ortiga o‘girilib chiqib ketayotgan Rashid ichini ushlab muk tushib qolgan Baxtiyorni ko‘rib hayron bo‘lib to‘xtadi.
-Hali bitta qizga kuching yetmaydimi? Lattachaynar.-Qani, do‘ndiqcha, bizga ham ishlatib ko‘r-chi hunaringni, -dedi Rashid ortiga qaytib. Men Baxtiyorga qaradim. U bosh chayqadi. Indamay turaverdim. Pichoqni qo‘limdan oldi:
-Shunday qilamanki, akajon deb o‘zing oyog‘imga yiqilasan. Baxtiyor, buni payogini uz. Menga gala tekinxo‘r kerak emas. Ochlik azobini totib ko‘rsin. Rashid chiqib ketdi. Bir balodan qutulganimga shukur qildim. Uning shovqini tashqariga ko‘chdi. "SHefga ataganmish. Sen banditlarda vijdon, lafz degan narsa bormi? Bir-biringni g‘ajishga tayyorsanlar. Pichog‘imni olib ketmasang, baringni bitta-bitta tinchitardim. Jahl ustida yana mashq qila boshladim. Oyoqlarim bilan devorlarni tepdim. Shunda pastki yoki yuqorigi qavatdan norozi ovoz eshitildi. Demak, qo‘shnilar bor. Bor kuchim bilan derazaga qo‘yilgan fanerni tepgandim, uning orqasidan oyna, yana panjara qo‘yilgan ekan, faner yorilib ketdi. Derazaning ikki ko‘zi sindi. Panjaraga borib urilgan oyog‘imni yerga bosolmay qoldim. Og‘riqdan