Tasodifiy hikoya: Тунги чат 1 кисм
Таржима. Исмлар узгартирилган Тунги чат. Бугун кечкурун Камила хар доимгидек уйда ёлгиз колди....davomi

yo‘q.
Anchadan keyin Anjelika kirib keldi. Uning qo‘lidagi patnisda choy, non, qovurilgan kolbasa.
-Ol, ovqatlan, -dedi u. Boyagi shashtidan asar ham yo‘q edi. Qandaydir bo‘shashgan.
-Yemayman, balki zahar solib kelgandirsiz?
-Mana, o‘zim yeyman. Qarab tur. O‘lmasam, sen ham ye.

Uning bamaylixotir kavshanayotganini ko‘rib og‘zimning suvi qochdi, men ham ovqatlana boshladim. Anjelika bir qo‘lida aroq shishasini ham ko‘tarib kelgan edi. Shishadan bir piyola aroqni menga ham qo‘ydi. -Ol, "Shahrisabz” arog‘i, yurtingniki. Ich.
-Men umrimda ichmaganman. Dadam ham hecham ichib kelmaganlar. Rahmatli, dadajonim…
Ko‘nglim bo‘shab ketdi. Dadajonimni qo‘msab yig‘lab yubordim. Toshda ham gul bitadi, deganlari rost ekan. Ayol ham menga hamdard bo‘ldi. Boyagi shaddod, qahri qattiq ayol munisaga aylanib qolgandi. Tavba, kaltaklangani uchun shuncha o‘zgarishmi? Insonni tushunish buncha qiyin ekan. Baxtiyorning kimligini anglolmay qiynalsam, endi bu Anjelikasini nima deyish mumkin?
Bolaligim tutib, uni boplab mazax qildim.
-Boya Anjelika edingiz, endi Anzirat opaga aylandingizmi, deyman, -dedim kulib.
-Anzirat, meni Anzirat deyishmaganiga ko‘p yil bo‘ldi-yov. Unutib ham qo‘yganman.
Men uni o‘z dardini yorgisi kelayotganini tushunib yetdim. Mayli, tun uzun. Bosqinchi hamxonalarim bir xonadonni zor qaqshatib kelguncha baribir uyqum kelmaydi. Chunki o‘sha noma’lum ayol va uning bolalari taqdirini o‘ylab, qo‘limdan bir ish kelmaganidan o‘kinib o‘tiribman.
-Anzirat opa, bolalaringiz bormi? Bo‘lsa, men tengi bordir? -deb so‘radim.
-Bu tun negadir to‘kilgim kelyapti. Sening oydek ruxsoringa qarab, ilk bor yoshligim tashlab ketganini anglab yetdim. Ikki tishimni tepib sindirganing uchun oshxonadagi oynakka qarashimga to‘g‘ri keldi. Qaradim. O‘zimdan o‘zim jirkanib ketdim. Nahs ishlar bilan shug‘ullangan kishining rangi-ro‘yi ham boshqacha bo‘larkan. Hozir uch muchal yoshdaman. Ilim ilon. Sakson ikkinchi yilning yozi edi. G‘azalkent taraflarda yoz kechalari salqingina bo‘ladi. Otam Toshkent shahridagi katta idorada ishlasa-da, onam ob-havoni qizg‘anib shunday chiroyli, daryo bo‘yidagi uyni tashlab dimiqqan shaharga yashaymanmi, deb unamadilar. Biz to‘kin-sochin yashardik. Otamning shofyori Toshkent bilan G‘azalkent o‘rtasida bo‘zchining mokisidek qatnardi. Ayamga atalgan zeb-ziynatlargacha o‘sha yigit olib kelardi. Har zamon adam hovlimizda katta ziyofat berardilar. O‘shanda ham uyimiz sovg‘a-salomga to‘lib ketardi. Ba’zan taniqli qo‘shiqchilar kelib, yarim tungacha ashula qilishardi. "Qistir-qistir”lar boshlanardi. O‘n yetti yoshga kirgan bo‘lsam-da, adamla meni rosa erkalatardilar. Tug‘ilgan kunimga tillo soat sovg‘a qilgandilar. O‘sha paytlar tengqurlarimga ko‘z-ko‘z qilib taqardim. Ular havas bilan qarashayotganini o‘zlarining adasi katta ishga ishlamaganidan o‘kinayotganini his qilardim. Baxt ham, to‘kinlik ham bir kunda g‘oyib bo‘lishi mumkin ekan. Ha, bir kunda mening yarqiragan hayotim sarobga aylandi…

U jim bo‘lib qoldi. Ko‘zlaridagi be’mani qarashlari o‘rnini armon, o‘kinch egalladi. Choy quyib uzatdim.
-Keyin-chi? Keyin nima bo‘ldi, Anzirat opa?
-So‘rama, qizgina. Adam shofyorini ishdan bo‘shatgan ekan. Oralaridan qandaydir gap o‘tgan bo‘lsa kerak. Keyin haydovchi adamni bor sir-asrorini «KGB»ga sotgan. O‘sha kuniyoq adamni qamoqqa olishibdi. Haydovchining bo‘shaganini biz eshitmagan edik. U kelib "yanga, eng qimmatbaho narsalaringizni mashinaga orting. Hozir OBXSS bosadi dedi”. Ayam qo‘rqib qolib bo‘ynidagi taqinchoqlarigacha, yashirilgan pullarigacha olib haydovchiga berdi. Uning ismi Tolmas edi. Ayamlar, Tolmasjon, uka, akayiz qayerdalar, -dedi.
-Aka, -dedi u ko‘zlarida o‘t chaqnab. -Bo‘ynidan osilib ketdi.
U qo‘li bilan bo‘ynini ko‘rsatib "pix” dedi. Ayamning ranglari oqarib ketdi. Biri o‘n, ikkinchisi o‘n uch yoshda bo‘lgan ukalarim bilan hushini yo‘qotayozgan ayamni supaga sudradik. Tolmas yordam berishga harakat ham qilmadi.
U "Hoy Anzirat, bu narsalarni qayoqqa yashirishimni sen ko‘rishing kerak. Ukalaring yosh. Mashinaga min” dedi.
-Anzirat, ketma bolam. Boylik menga, otangga vafo qildimiki, endi senga, ukalaringga vafo qilsa. Borma. Mening ahvolim og‘ir, -dedi ayam yotgan joyidan bosh ko‘tarib.
«Dadam peshona terisi bilan topgan narsalarni qo‘sh qo‘llab birovga topshiramizmi? Ertaga nima qilamiz» -deya mashinaga o‘tirdim. Bu zebu ziynatlarni hech kimga bergim kelmasdi. Tolmas mashinani tog‘ tomonga haydadi. Ikki soatlar chamasi yo‘l yurdik. Biz dadam bilan kelgan tanish qishloqlardan ham olislab ketdik. Dacha bor ekan. Yo‘l og‘ir. Mashinani nishablikdan zo‘rg‘a haydab chiqdi. Men qayerga ko‘markanmiz, deb ko‘zim bilan pana joylarni izlay boshladim.
-Bu adangni dachasi.
-Biz kelganimiz yo‘q-ku?
-Bu yerga boshqa xotinlari, bolalari bilan kelgan.
-Yolg‘on. Aldavossiz, -dedim undan norozi ohangda.
-Anzirat, ichkariga kir. Narsalarni o‘zim olib kiraman,-dedi u beparvo.
Men ichkariga kirib shinam bezatilgan xonaga mahliyo bo‘lib qoldim.
-Hech kim o‘g‘irlab ketmabdi. Qancha narsani ovloqda qoldirib ketishgan.
-Kimda had bor adangni xasini olishga? Qorovul bor.
Rostdanam mashinani ko‘riboq qirq-ellik yoshlardagi kishi paydo bo‘ldi.
-Tolmas, senmisan. Boshliq ham keldilarmi?

-Yo‘q, tandir qilaver. Kattaning qizi yaxshi dam olib qaytishi kerak.
-Men dadamning «pix» bo‘lganini yashirgani, meni «kattaning qizi» deb ta’kidlagani uchun Tolmasdan xursand bo‘ldim. Qorovul menga bosh irg‘ab salom berdi-da, uzoqlashdi.
-Kel, dam olaylik-chi. Mana bu taqinchoqlarni bir-bir taqib ko‘r. U qutini mening oldimga tashladi.
Sevimli mashg‘ulot bilan shug‘ullana boshladim. Ayam bechora yolchitib taqmadiyam. Zeb-ziynatlar ko‘zni olar darajada chiroyli, bejirim edi. Tolmas dasturxon bezab, hatto ichimliklar qo‘yib qorovulni kuta boshladi. U yonboshlagancha meni kuzatardi.
Tolmasning ko‘zlarida men hali ko‘rmagan o‘t bor edi. Men boyagi xushnudligimni yo‘qotib qo‘ydim. Bu qanday qarash? Nega u mening huzurimda yalpayib yotib olgan? Nega boya ayam holsizlanib qolganda yordam bermadi? Bizni endi pisand qilmayapti-da. Yetti yildan buyon uyimizga egilib kirib, ayamdan soatlab ahvol so‘raydigan, har bir buyurilgan ishga «xo‘p bo‘ladi» deydigan xushomadgo‘y yigit bir kunda shuncha o‘zgaradimi? Boya kallam qayoqda edi? Nega keldim onamni norozi qilib.
-Tolmas aka, borib menga lola terib keling. Sarig‘i bo‘lmasin, -dedim amr bilan. Maqsadim gumonimni tekshirish edi.
-Lola? Shunday kunda malikai-dilozorimizning ko‘ngli lolani tusab qolibdimi? Otasi falokatga uchraganda-ya? Ana, tog‘ning tepasida turibmiz. Oyoqchalari singani yo‘q, -dedi u. Men bir oz taxta bo‘lib qotdim. Unga g‘azabimni sochdim:
-Hoy, kim bilan gaplashayotganingni unutdingmi? Padxalimlikda sening oldingga tushadigani yo‘q edi-ku. Endi boshlig‘ingning qizini pisand qilmay qoldingmi? Tur, o‘rningdan, kechirim so‘ra!
Tolmas hiringlab kuldi. Yotgan joyidan qo‘l cho‘zib ,bilagimdan bir tortib yiqitdi.
-O‘tir, Sadriboyvachchaning arzandasi. Eshit. Otang endi yo‘q. Uni o‘ldirib ketishgan. Seni endi