Tasodifiy hikoya: Mehribonlarim
Mehribonlarim... Erta tong... Quloqqa telefonning yoqimsiz jiringlashi eshitildi. Shirin uyqu rasvo...davomi

Asira 4 (kamolov)

Добавил:	(((kamolov))) (18.11.2016 / 11:51)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	28020
Комментарии:	Комментарии закрыты

Momomning ismini manga qo‘yishgan. Boyadan beri o‘zini-o‘zi zo‘rg‘a ushlab turgan onam ho‘ngrab yubordi. Hozir meni yomonlab urdiradi, deb o‘yladim-da adajonim, adajonim, deb chopib borib bo‘yniga osildim.
-Tilla taqinchoqlarni saqlab qoldim. Mana ular, -deb qorovul bergan ko‘ylak etagini yechib to‘ka boshladim. Adamla angrayib qoldi. Hech balodan xabari yo‘q ekan.
-Siz ketgandan keyin Tolmas keldi, -dedi onam.
-Nega keladi u nonko‘r? O‘sha-ku meni sotgan.
-Siz uning xotini bilan yurarmishsiz-ku, -dedim men.
Onam mani jerkib tashladi. Bor voqeani aytdi. Faqat mani toqqa borib qaytganimni sir saqladi. Men sodda va laqma qiz bu gapni o‘zim aytdim.
-Tolmas mani toqqa olib ketdi. Boylikni qayerga yashirganimni ko‘rasan, dedi.
Adamlarning avzoyi o‘zgara boshladi:
-Qayoqqa olib bordi?
-Sizning eng chekkadagi dachangizga. U yerga hali ayamni olib borganingiz yo‘q. Boshqalarni olib borarkansiz. Tolmas mani urdi. Adang xotinimni mana bunday qilib quchoqlab turgan ekan, -deb mani…
Gapimni oxiriga yetkaza olmadim. Adamning ko‘zlari kattarib ketdi. Dum-dumaloq yuzi qizarib ketgandi. «Tolmas, KGBga sotganda ham kechirgandim. Alam ustiga qildi deb. Adam savol nazari bilan ko‘zimga qaradi. Ayni paytda dili tubidagi bu savolning javobini eshitishni ham istamasdi. «O‘ldiraman, Tolmasni o‘ldiraman».
Yuragini changallab nafas olishga ham qiynalayotgan adamlarni yupatib, -Tolmas o‘ldi, qorovul uni o‘ldirdi, -dedim.
Dadam yuragini changallagancha gapirolmay qoldi. Og‘zini katta-katta ochib nafas olishga qiynalardi. U men tomonga qadam tashlayman, deb yiqilib ketdi. Shu-shu qimirlamadi. Hovuz girdiga yarim metrcha ko‘tarilgan sementga boshi qattiq urilgan ekan. Man qo‘rqib qoldim. Qochdim. Onam mani sog‘ qo‘ymaydi, deb darvozaga yo‘naldim. Qo‘limda bir hovuch tillo taqinchoqlar turgan ekan. Avtostansiyaga bordim. Bilet olish uchun pul yo‘q. Avtobuschilardan biriga bitta uzukni berib 100 so‘m pul oldim. O‘zimga zarur narsalarni xarid qildim-da, Toshkentga jo‘nadim. Xullas, katta shahar shu-shu Zoirovning arzandasini yutib yubordi.

Anzirat opa shu yerda to‘xtab, sigaret tutata boshladi. Ajab, uning hayotini qayerlaridir mening boshimdan kechirganlarimga o‘xshashdek tuyuladi. Dadasining o‘lgani, himoyasiz qolgani. O‘xshamagan tomoni esa erta-indin boshimga tushadigandek edi.
-Siz xato qilgansiz, Anzirat opa. Onangiz urib o‘ldirsalar ham uni tashlab ketmasligingiz kerak edi. Boshga tushganni ko‘z ko‘radi, deganlaridek sabr qilsangiz, og‘zingizga kelgan gapni laqillamasangiz, dadangiz tirik qolardi. Har qalay siz bu ahvolga tushmasdingiz?
-O‘shanda man kaltafahm bo‘lganman. Erka o‘stirganlari ta’sir qilgan. Sandek kuchim bo‘lganida edi, Tolmasga qarshilik ko‘rsata olardim.
-Endi menga yordam bering. O‘n yetti yoshli beo‘ylov qiz emassiz-ku. Bugun meni qutqarib savob ish qilishingiz mumkin. Jon, opa yordam qiling, -dedim unga yalinib.
-Iloji yo‘q. Sani shefga atashganmish.
-Siz uni taniysizmi?
-Ha, taniyman. Toshkentga kelgan kunim u menga yordam beraman, deb aldagan. Taqinchoqlarimni olib qo‘yib uyiga olib borgan. Senga uylanaman, deb bir yil ayshu-ishrat qilgan. Meni boshi berk ko‘chaga boshlagan.
-U qo‘rqinchlimi, kuchlimi?
-O‘shanda endigina o‘g‘irlik qilib yurgan edi. Meni ko‘z o‘ngimda u katta jinoyatchiga, mafiyaga aylandi. Hozir u bilan ishlash niyatida nechta Rashidlar yaltoqlanib yuribdi. Hamma o‘g‘rilar unga soliq to‘laydi. U kuchli emas. Jussasi kichik. Ozg‘in. Kasalmandga o‘xshab ko‘rinadi. Biroq mushuknikidek ko‘zlari bilan tikilsa, barzangilar ham dosh berolmaydi. Juda ayyor. Senga o‘xshagan bokira qizlarni yaxshi ko‘radi, katta sovg‘a deb biladi. Rashidni zo‘r lavozimga tayinlashi mumkin.
-Siz ham undan qo‘rqasizmi? O‘zi nima ish qiladi?
-Unga bo‘ysunaman. Chunki o‘ldirib yuborishi hech gap emas. Bir imosi bilan yonidagilar o‘z otasini ham o‘ldirib kelishdan tap tortmaydi. Aslida o‘zi do‘kon qorovuli bo‘lib ishlaydi.
-Uyingizdagilar sizni izlashmadimi?
-Izlashdi. Onam kelib olib ketmoqchi bo‘ldi. Men o‘sha payt "Zargar”ning domiga ilingan edim. Qaytmadim.
-"Zargar” kim?
-SHefning laqabi. U menga yarqiroq hayot va’da qilgan edi. Keyin unga kerak bo‘lmay qoldim. Meni bir qo‘shmachi ayolga topshirdi. Qarindosh-urug‘im mendan voz kechdi. Orqavorotdan eshitishimcha, o‘ldirib yuborishga ham urinishgan.
Borgan sayin hayotim jirkanch tus ola boshladi. Meni "Zargar”dan sotib olgan Mastura opa bo‘ysunmasam tinimsiz kaltaklardi. Shuning uchun eshikdan kirib kelgan mijozlarimni, yuragim qon yig‘lasada, kulib kutib olishimga to‘g‘ri kelardi. Qiz mardumning bitta boyligi bor ekan. U ham bo‘lsa - nomusi. Shuni boy bergandan keyin boshqa yo‘qotadigan narsasi yo‘qdek befarq bo‘lib qolarkan. Endi men fahsh alifbosini to‘liq o‘rganib olgan edim. Mastura opaning o‘zi ham menga xushomad qiladigan bo‘lib qoldi. Yosh edim, husnim ham bor edi. Men tufayli opa katta daromad qilayotgandi. Pulni arra qilishni sira istamasdi. Mijozlarim orasida meni yaxshi ko‘rib qolganlari ham bo‘ldi. Ular ikkinchi xotin bo‘lishga rozi bo‘lishimni so‘rashardi. Men esa aysh-ishrat bandasiga aylanganim uchun hech kimni tan olmasdim. Hayot tasodiflarga to‘la ekan. Bir gal adam rahmatlini qamoqdan chiqargan oshnasi ham bu uyga tashrif buyurdi. Beka ikkilanmasdan bu ulug‘ martabali mehmon huzuriga meni yo‘lladi. Nozu qarashma bilan kirib bordim-u, uni tanib eshik orqasiga suyangancha tek qotdim. Na chiqib ketishga, na yoniga borishga menda mador qolmagan edi.
-Anzirat, shu yerdamisan? La’nati qiz, -u semiz qornini lapanglatib yetib keldi. Men jim edim.
-Sen tufayli adang o‘lib ketdi. Endi uning obro‘sini ham bir tiyin qilib tanfurushlik qilayapsanmi?

Kim olib keldi seni? Tiling tanglayinga yopishib qoldimi? Gapir!
U mening yuzimga tarsaki soldi. Men yig‘ladim. Ayni paytda shunday bobro‘ odamning fohishaxonaga kelganidan nafratlana boshlagan edim.
-Nega bu yerga kelding? U mening yoyiq sochlarimni siqimlab boshimni eshikka urdi.
-Siz-chi? Siz nega keldingiz?
Bu savolimdan adamning oshnasi bo‘shashib ketdi. Sochimni qo‘yib yuborib, cho‘ntaklarini titkilab sigaret izlay boshladi.
-Anjelika degan qizning dovrug‘ini eshitib kelgandim. Seni oldingda men ham gunohkorman. Lekin men erkakman. Erkakning yo‘rig‘i boshqa.
-Xuddi ana shu erkakning yo‘rig‘i uchun men qurbon bo‘ldim. Adamni yaxshi ko‘rardim. Lekin u xuddi sizdek buzuq odam bo‘lgan. Shuning uchun shofyori meni badnom qildi. O‘ch oldi. Endi bu boshim qayerga ham sig‘adi. Men adamni emas, adam meni oyoq osti qilgan, -men o‘kinib-o‘kinib yig‘ladim. U kelib otalarcha xo‘rsinib bag‘riga bosdi.
-Bu dunyoda hammamiz gunohkormiz. Yig‘lama. Anjelika kim?
-Men, -dedim unga tik qarab. U menga tikilib qoldi.
-O‘ziyam oydek yetilibsan. Nahot Anjelika sen bo‘lsang - u meni boshimni siladi. Men xuddi adamning og‘ushida turgandek, suyanadigan mehribonimni topgandek unga ishonardim. Lahza o‘tmay uning otalarcha mehri, erkalashlari o‘rnini hirs egallaganini sezdim. U meni o‘pa boshlagandi. Boshimni ko‘tarib yoshli ko‘zlarim bilan unga savolomuz tikildim.