Tasodifiy hikoya: ЖАЗО 4!!!
Шу пайт кутилмаганда еру –осмон чирпарчин айланиб, даҳшатли гумбурлаш эшитилди. Қўрқиб кетган фер...davomi
Шу пайт кутилмаганда еру –осмон чирпарчин айланиб, даҳшатли гумбурлаш эшитилди. Қўрқиб кетган фер...davomi
Библиотека | Boshqalar | Asira 4 (kamolov)
-Sen Anzirat emas, Anjelikasan, -dedi va meni dast ko‘tarib to‘shakka olib bordi...
O‘shanda men odamlarning bir-biriga bo‘lgan munosabati vaqtincha ekanligini, amaldorlar bir-biri bilan amali uchungina do‘st bo‘lishini, inson boy va tinch bo‘lganida atrofida oshnalari ko‘payib, boridan ayrilganda esa ulardan ham ayrilishini tushungan edim. Tunni men bilan o‘tkazgan bu pastkash tongga yaqin dasta-dasta pullarni to‘shakka tashlab, menga alohida uy olib berishini va men faqat unga tegishli bo‘lishimni aytib, mamnun holda chiqib ketdi. Men alamzada edim. Beka u ketgandan so‘ng darhol kirdi-yu, ko‘zi o‘ynab pullarga yopishdi:
-Ana pulu, mana pul.
U taxi buzilmagan pullarni dastasi bilan olarkan, menga:
-Shalpayib o‘tirmay darhol o‘zingga qara. Hali zamon yigitlar kelib qoladi. Pulning bari menda turadi. Zaruratga so‘rarsan. Hozir chiqib sartaroshxonaga bor. Sochingni tartibga keltir. Mana, senga pul, -deb ko‘kragiga qo‘l suqib bitta g‘ijimlangan 25 so‘mlikni menga otdi.
O‘sha paytda men o‘zimni ana shu g‘ijimlangan puldek xor his qildim. Bekani yomon ko‘rardim. Unda zarracha insof, ayollarga xos mehribonlikdan asar yo‘q. Harom pullar uni shishirib yuborgan edi. Dum-dumaloq bu ayol juda chaqqon harakat qilardi. Uyatsiz gaplar va latifalarga undan chechani topilmasa kerak. Ayniqsa, barmog‘iga bir tuflab pul sanashini ko‘rsang hayron qolarding.
-Anjelika, -dedi u eshikka yaqinlashgach, -xafa bo‘lmaginu, bugundan boshlab seni mijozlaring kamayadi. Hammasi ortiqcha manmanliging tufayli. Sendan yosh, sendan go‘zal qizni "Zargar” olib keldi. Ozroq qarzim bor edi. Mana bu pullar bilan uzaman. Endi o‘zing yalinasan. "Opajon, bittagina kliyent topib bering”, deb. Aftingga qara, it qaramaydigan holdasan. Sen endi Misha bilan Danilga ermak bo‘lasan.
Yuragimda kechayotgan g‘alayonlar, tungi alam bari bir bo‘lib isyonga aylandi. Menda ham yurak, g‘am-alam borligini o‘ylamaydigan bekaning yo‘lini to‘sdim.
-Pulni joyiga qo‘y. U adamning toptalgan qadri, obro‘si.
U menga mensimay tikildi.
-Hozir Misha bilan Danilni chaqiraman. Burningni yerga ishqalaydi. Ulardan yegan tayoqlaringni unutgan ko‘rinasan,- dedi katta-katta dumaloq ko‘zlarini chaqchaytirib.
Misha bilan Danildan tayoq yeyish o‘limdan battar. Ular bekaning tili bilan aytganda "teloxranitel”lari. Qaysiki ayol bosh ko‘tarsa, badanini ko‘kartirmayin tepadi. Odamni faqat ichini ezadi. Beka hozir xonadan chiqqan zahoti ularga amr qilishini o‘ylab, jon-jahdi bilan uni ichkariga itarib yubordim. Eshikni ichkaridan qulfladim. Ayolga semizligi pand berib, chalqanchasiga yiqildi. O‘zini o‘nglolmay turishga urinardi. O‘zim dag‘-dag‘ titrasam-da, uni bo‘ynidagi ipak sharfi bilan bug‘a boshladim. Bor kuchim bilan sharfni ikki qo‘limga o‘rab tortdim. U baqirmoqchi bo‘lib hirqirar, lekin ovozi chiqmasdi. Odam o‘ldirish oson emas ekan. Ayol jon taslim qilmas, oyoq-qo‘lini bab-baravar harakatlantirib tipirchilardi. Madorim qolmadi. Shunda onamning "ukalaringni bo‘ynini orqasiga urma, shakar tomiri uzilib ketadi”, deb koyiganlari yodimga tushdi. Bo‘yniga ura boshladim. Agar ayol o‘z gavdasini ko‘tarolmay qolmaganda, shu kuni o‘zim o‘lib ketardim. Nihoyat yong‘oq chaqish uchun olib kelingan bolg‘achaga ko‘zim tushdi. Ilkis turib uni oldim-da, ayolning boshiga ayovsiz ura ketdim. Orqa miyasiga 4-5 marta urganimdan so‘ng u avval qayt qildi, keyin og‘zidan ko‘pik keldi. Eng xunuk so‘zni aytdi-yu, jon berdi. Tolmasning majaqlangan boshi yodimga keldi. Men ham ikki kishining o‘limini o‘z ko‘zim bilan ko‘ribman. Bekaning soviy boshlagan qo‘llarini yoniga qo‘yib, boyadan beri bilqillagan qorniga o‘tirganimdan qo‘rqib ketdim. Uning tirigidan qanday qo‘rqsam, o‘ligidan ham shunday qo‘rqar edim. Endi nima qilaman? Ikki yildan beri xo‘rlab kelgan ayolni o‘ldirdim. Mana, pullar sochilib yotibdi. Seyfning kaliti qo‘limda. Nima qilishimni bilmay qoldim. Tezroq xonadan chiqib ketishim kerak. Pullarni oldim, bekaning xonasiga o‘tib seyfdagi bor narsalarni o‘mardim. Tungi ko‘ylakda ekanligim, boz ustiga qon dog‘lari tekkani yodimga tushib, yechindim. Bekaning javonini titkilab o‘zimga mosroq kiyim topdim. Qochishga hozirlanib eshikni ochganimda Mishaga duch keldim. Qaltirab ketdim. Uning qo‘lida igna bor ekan.
-Anjelika, yasanib olibsan? Bekadan so‘radingmi? Yoki mana bu ignani suqib olaymi? -dedi u bilagimga igna sanchib.
-Misha, -dedim o‘zimni bosishga urinib. -Mana bu pul seniki. Bekang endi men bo‘laman. Mening xonamga kirgin-da, tozala.
Misha hayron bo‘lib qoldi. Uzatilgan ikki dasta pulni olib savol bermasdan xonamga qarab ketdi. Shu payt yana ahmoqligim pand berdi. Qochib nima qilaman, yaxshisi bekaning o‘rnini egallab qo‘ya qolay, mana buyrug‘imni bajarayapti-ku, degan xayol ko‘nglimdan o‘tdi. Bekaning jiyani Nozima qo‘limdagi kalitlarni ko‘riboq shubhalangan va militsiyaga telefon qilgan ekan. Yigirma daqiqa ichida militsiya xodimlari kelib meni olib ketishdi.
Nega o‘ldirding, degan savolga "Mening tanamni sotib pul ishlardi. Men fohishalik qilishni xohlamasdim. Qochishning ilojini qilolmasdan o‘ldirdim, -deb javob qaytaraverdim. Meni vaqtincha saqlaydigan hibsxonaga qamashdi. Turmaning azobi qursin. Qiynalgan paytim o‘tib ketgan bo‘lsa-da, Tolmasning go‘riga g‘isht qalardim. Zoirovning qizi bo‘lganimdan o‘kinardim. Mening tarjimai holim bir hafta ichida tergov ishlarini olib borayotganlarga ma’lum bo‘ldi. Sud jarayonida prokuror ham, sudya ham negadir meni ayadi. Ehtimol, fohisha bo‘lishni istamaganim uchun yon berishgandir. Balki jabrlanuvchi tomonidan menga zulm o‘tgani tufaylidir. U uyni islavatxonaligi aniqlangan edi.
Xullas, yetti yilga ozodlikdan mahrum etishdi. Sudda oxirgi marta onamni ko‘rdim. So‘z berilganda mendan voz kechdi, oq qildi. Erimning ham qotili shu, dedi. El orasida yurguligim qolmadi, deb yig‘ladi. Ona dema, onang o‘lgan seni, deb qarg‘adi. Mening shum taqdirimga adam ham aybdorligini onam tan olmas edi. Sud zalidan meni olib ketishayotgan paytda "Anzirat qizim” deb baqirdi. Ona, ona ekan. Yana mendan umid uzolmay mung‘ayib qaradi. Menga bu holati yoqmadi. Qaytaga qarg‘agani ma’qul edi.
-Men Anzirat emas, Anjelikaman, -dedim bir to‘xtab, dadamning oshnasining gapini takrorlab. Noiloj, yetti yil umrim ayollar qamoqxonasida o‘tdi. Mendan "Zargar” xabar olib turdi. U har doim "Anjelika, kelajaging porloq. Chiqqan kuning o‘zim kutib olaman” derdi. Men senga bu yetti yillik tariximni aytib beraman, desam ming bir kechalar kerak bo‘ladi. Jonim toshdan ekan. Jigarimni sovuqqa oldirganimni aytmaganda turmadan sog‘-omon chiqdim. Odam o‘ldirib tushganim uchun ayollar mendan cho‘chishardi. Qamoqdagi ayollarga o‘zimni oyoq osti qildirib qo‘ymadim. Nihoyat ozodlikka chiqdim. Qamoqqa ham odam ko‘nikib qolarkan. Dugonalarimdan ajralgim kelmas edi. Ular bilan bir kecha dardlashay, ertalab ketaman, deganimga qaramay meni kuzatib qo‘yishdi. Muddat tugagandan so‘ng bir lahza ham qololmas ekansan. Boradigan joyimning tayini yo‘q. Xuddi tinchgina boshpanamdan ayrilgandek, ozodlikni hazm qilolmas edim. Shu payt sochlari yelkasiga
O‘shanda men odamlarning bir-biriga bo‘lgan munosabati vaqtincha ekanligini, amaldorlar bir-biri bilan amali uchungina do‘st bo‘lishini, inson boy va tinch bo‘lganida atrofida oshnalari ko‘payib, boridan ayrilganda esa ulardan ham ayrilishini tushungan edim. Tunni men bilan o‘tkazgan bu pastkash tongga yaqin dasta-dasta pullarni to‘shakka tashlab, menga alohida uy olib berishini va men faqat unga tegishli bo‘lishimni aytib, mamnun holda chiqib ketdi. Men alamzada edim. Beka u ketgandan so‘ng darhol kirdi-yu, ko‘zi o‘ynab pullarga yopishdi:
-Ana pulu, mana pul.
U taxi buzilmagan pullarni dastasi bilan olarkan, menga:
-Shalpayib o‘tirmay darhol o‘zingga qara. Hali zamon yigitlar kelib qoladi. Pulning bari menda turadi. Zaruratga so‘rarsan. Hozir chiqib sartaroshxonaga bor. Sochingni tartibga keltir. Mana, senga pul, -deb ko‘kragiga qo‘l suqib bitta g‘ijimlangan 25 so‘mlikni menga otdi.
O‘sha paytda men o‘zimni ana shu g‘ijimlangan puldek xor his qildim. Bekani yomon ko‘rardim. Unda zarracha insof, ayollarga xos mehribonlikdan asar yo‘q. Harom pullar uni shishirib yuborgan edi. Dum-dumaloq bu ayol juda chaqqon harakat qilardi. Uyatsiz gaplar va latifalarga undan chechani topilmasa kerak. Ayniqsa, barmog‘iga bir tuflab pul sanashini ko‘rsang hayron qolarding.
-Anjelika, -dedi u eshikka yaqinlashgach, -xafa bo‘lmaginu, bugundan boshlab seni mijozlaring kamayadi. Hammasi ortiqcha manmanliging tufayli. Sendan yosh, sendan go‘zal qizni "Zargar” olib keldi. Ozroq qarzim bor edi. Mana bu pullar bilan uzaman. Endi o‘zing yalinasan. "Opajon, bittagina kliyent topib bering”, deb. Aftingga qara, it qaramaydigan holdasan. Sen endi Misha bilan Danilga ermak bo‘lasan.
Yuragimda kechayotgan g‘alayonlar, tungi alam bari bir bo‘lib isyonga aylandi. Menda ham yurak, g‘am-alam borligini o‘ylamaydigan bekaning yo‘lini to‘sdim.
-Pulni joyiga qo‘y. U adamning toptalgan qadri, obro‘si.
U menga mensimay tikildi.
-Hozir Misha bilan Danilni chaqiraman. Burningni yerga ishqalaydi. Ulardan yegan tayoqlaringni unutgan ko‘rinasan,- dedi katta-katta dumaloq ko‘zlarini chaqchaytirib.
Misha bilan Danildan tayoq yeyish o‘limdan battar. Ular bekaning tili bilan aytganda "teloxranitel”lari. Qaysiki ayol bosh ko‘tarsa, badanini ko‘kartirmayin tepadi. Odamni faqat ichini ezadi. Beka hozir xonadan chiqqan zahoti ularga amr qilishini o‘ylab, jon-jahdi bilan uni ichkariga itarib yubordim. Eshikni ichkaridan qulfladim. Ayolga semizligi pand berib, chalqanchasiga yiqildi. O‘zini o‘nglolmay turishga urinardi. O‘zim dag‘-dag‘ titrasam-da, uni bo‘ynidagi ipak sharfi bilan bug‘a boshladim. Bor kuchim bilan sharfni ikki qo‘limga o‘rab tortdim. U baqirmoqchi bo‘lib hirqirar, lekin ovozi chiqmasdi. Odam o‘ldirish oson emas ekan. Ayol jon taslim qilmas, oyoq-qo‘lini bab-baravar harakatlantirib tipirchilardi. Madorim qolmadi. Shunda onamning "ukalaringni bo‘ynini orqasiga urma, shakar tomiri uzilib ketadi”, deb koyiganlari yodimga tushdi. Bo‘yniga ura boshladim. Agar ayol o‘z gavdasini ko‘tarolmay qolmaganda, shu kuni o‘zim o‘lib ketardim. Nihoyat yong‘oq chaqish uchun olib kelingan bolg‘achaga ko‘zim tushdi. Ilkis turib uni oldim-da, ayolning boshiga ayovsiz ura ketdim. Orqa miyasiga 4-5 marta urganimdan so‘ng u avval qayt qildi, keyin og‘zidan ko‘pik keldi. Eng xunuk so‘zni aytdi-yu, jon berdi. Tolmasning majaqlangan boshi yodimga keldi. Men ham ikki kishining o‘limini o‘z ko‘zim bilan ko‘ribman. Bekaning soviy boshlagan qo‘llarini yoniga qo‘yib, boyadan beri bilqillagan qorniga o‘tirganimdan qo‘rqib ketdim. Uning tirigidan qanday qo‘rqsam, o‘ligidan ham shunday qo‘rqar edim. Endi nima qilaman? Ikki yildan beri xo‘rlab kelgan ayolni o‘ldirdim. Mana, pullar sochilib yotibdi. Seyfning kaliti qo‘limda. Nima qilishimni bilmay qoldim. Tezroq xonadan chiqib ketishim kerak. Pullarni oldim, bekaning xonasiga o‘tib seyfdagi bor narsalarni o‘mardim. Tungi ko‘ylakda ekanligim, boz ustiga qon dog‘lari tekkani yodimga tushib, yechindim. Bekaning javonini titkilab o‘zimga mosroq kiyim topdim. Qochishga hozirlanib eshikni ochganimda Mishaga duch keldim. Qaltirab ketdim. Uning qo‘lida igna bor ekan.
-Anjelika, yasanib olibsan? Bekadan so‘radingmi? Yoki mana bu ignani suqib olaymi? -dedi u bilagimga igna sanchib.
-Misha, -dedim o‘zimni bosishga urinib. -Mana bu pul seniki. Bekang endi men bo‘laman. Mening xonamga kirgin-da, tozala.
Misha hayron bo‘lib qoldi. Uzatilgan ikki dasta pulni olib savol bermasdan xonamga qarab ketdi. Shu payt yana ahmoqligim pand berdi. Qochib nima qilaman, yaxshisi bekaning o‘rnini egallab qo‘ya qolay, mana buyrug‘imni bajarayapti-ku, degan xayol ko‘nglimdan o‘tdi. Bekaning jiyani Nozima qo‘limdagi kalitlarni ko‘riboq shubhalangan va militsiyaga telefon qilgan ekan. Yigirma daqiqa ichida militsiya xodimlari kelib meni olib ketishdi.
Nega o‘ldirding, degan savolga "Mening tanamni sotib pul ishlardi. Men fohishalik qilishni xohlamasdim. Qochishning ilojini qilolmasdan o‘ldirdim, -deb javob qaytaraverdim. Meni vaqtincha saqlaydigan hibsxonaga qamashdi. Turmaning azobi qursin. Qiynalgan paytim o‘tib ketgan bo‘lsa-da, Tolmasning go‘riga g‘isht qalardim. Zoirovning qizi bo‘lganimdan o‘kinardim. Mening tarjimai holim bir hafta ichida tergov ishlarini olib borayotganlarga ma’lum bo‘ldi. Sud jarayonida prokuror ham, sudya ham negadir meni ayadi. Ehtimol, fohisha bo‘lishni istamaganim uchun yon berishgandir. Balki jabrlanuvchi tomonidan menga zulm o‘tgani tufaylidir. U uyni islavatxonaligi aniqlangan edi.
Xullas, yetti yilga ozodlikdan mahrum etishdi. Sudda oxirgi marta onamni ko‘rdim. So‘z berilganda mendan voz kechdi, oq qildi. Erimning ham qotili shu, dedi. El orasida yurguligim qolmadi, deb yig‘ladi. Ona dema, onang o‘lgan seni, deb qarg‘adi. Mening shum taqdirimga adam ham aybdorligini onam tan olmas edi. Sud zalidan meni olib ketishayotgan paytda "Anzirat qizim” deb baqirdi. Ona, ona ekan. Yana mendan umid uzolmay mung‘ayib qaradi. Menga bu holati yoqmadi. Qaytaga qarg‘agani ma’qul edi.
-Men Anzirat emas, Anjelikaman, -dedim bir to‘xtab, dadamning oshnasining gapini takrorlab. Noiloj, yetti yil umrim ayollar qamoqxonasida o‘tdi. Mendan "Zargar” xabar olib turdi. U har doim "Anjelika, kelajaging porloq. Chiqqan kuning o‘zim kutib olaman” derdi. Men senga bu yetti yillik tariximni aytib beraman, desam ming bir kechalar kerak bo‘ladi. Jonim toshdan ekan. Jigarimni sovuqqa oldirganimni aytmaganda turmadan sog‘-omon chiqdim. Odam o‘ldirib tushganim uchun ayollar mendan cho‘chishardi. Qamoqdagi ayollarga o‘zimni oyoq osti qildirib qo‘ymadim. Nihoyat ozodlikka chiqdim. Qamoqqa ham odam ko‘nikib qolarkan. Dugonalarimdan ajralgim kelmas edi. Ular bilan bir kecha dardlashay, ertalab ketaman, deganimga qaramay meni kuzatib qo‘yishdi. Muddat tugagandan so‘ng bir lahza ham qololmas ekansan. Boradigan joyimning tayini yo‘q. Xuddi tinchgina boshpanamdan ayrilgandek, ozodlikni hazm qilolmas edim. Shu payt sochlari yelkasiga