Tasodifiy hikoya: Prosto_liondan yana hikoya
Mani ismim wartmas. Mening bir qownim bor oh oh tema kizu prosto tema uni korgan odamni odduwiy sikk...davomi

tushgan rus yigiti kelib: "Anjelikamisan? Mashinaga o‘tir”, -dedi. "Zargar”ning odami ekanligini aytgach, u bilan birga bordim. Uning qasriga kirib gangib qolganimni ko‘rsayding. U yetti yil ichida o‘g‘rilarni, narkomanlarni dog‘da qoldirgan edi. O‘zim tanimagan, bilmagan odamlar meni ozodlikka chiqqanim uchun qadah ko‘tarishdi. "Narko qiroli va qirolichasiga sharaflar bo‘lsin!” Bu "qirolicha” deganlari menga tegishli ekan. "Zargar” va’da qilgan porloq hayot endi boshlanayaptimikan, deb ajablanib o‘tirdim. Bir-biridan lazzatli taomlardan to‘yib yeb, bo‘kib qoldim. Qamoqxonaning yovg‘onidan qutulganimga shukur qilardim.
-Seni endi yengish qiyin, Anjelika. Sen endi hayotning achchiq-chuchugini totding. Diydang qotdi. Orzularingdan voz kechding. Sen endi zeksan. Bu degani - orqaga yo‘l yo‘q. Senga birov uylanmaydi, birov eshik ochmaydi. Hatto onang ham ishonmaydi. Haqiqiy jinoyat olamiga xush kelibsan. Bundan boshqa yo‘l yo‘q. Shu bois o‘ng qo‘lim bo‘lsang, -dedi "Zargar”.
"Zargar” menga: Masturadek mashhur ayolni yenggansan. Senga ishonaman. Sen chig‘iriqdan o‘tding. Seni sog‘inganman, -dedi. Shu-shu uning a’zolaridan biriga aylandim. Yuzdan ortiq o‘g‘riboshilar uning xizmatida. Ko‘chada daydab yurgan qarovsiz bolalar uning tarbiyasida. Mening vazifam o‘g‘riboshilar o‘rtasidagi gap-so‘zlardan uni xabardor etish, har zamon giyohvand moddalarni sotish bilan shug‘ullanish edi. Bokira qizlarni unga sovg‘a qilish urfga aylandi. Menga alohida uy qilib berdi. Badiga urgan qizlarni xizmatimga yuborar, men ularni tanfurushlik qilishga majbur qilardim. Xuddi Mastura bekadek men ham qo‘shmachiga aylandim-qoldim. O‘zimga yarasha kuch to‘plab olgach, Danil va Mishani toptirib kelib xumorimdan chiqquncha xo‘p kaltaklatdim. Ular hozir mening xizmatimda. Endi "Zargar”ning himoyasida xohlagan ishimni qila boshladim.
-Sizni nega narko qirolichasi, deb olqishlashgan ekan?
-Narkobiznes bilan shug‘ullanamiz. Agar aroq ichmasa, nasha chekmasa, birorta erkak bu eshikdan bo‘ylaydimi? Kelgan mijozlarimizga "oqi”dan tatib ko‘rishni taklif qilamiz. O‘rganib qolishgandan keyin topib bering, deb tovon yalashga tayyor bo‘lishadi. Keyin katta pulga sotamiz. Sotib olishga qurbi yetmay qolganlari azobdan bizni so‘kib ketadilar. Ba’zan militsiyaga ham chaqishadi. Pul topolmay o‘lib ketganlari ham bor.
-Qanday qutulasiz?
-Birortasini qurbon qilamiz-da. Men hech qachon o‘z qo‘lim bilan sotmayman. Biroq tovar keltirib beraman. Katta miqdordagi pullarni landavurlarga berib qo‘yishni istamayman.
-Biror marta savob ish ham qilganmisiz o‘zi?

-Ha. Bir gal Nargiza ismli qizni o‘rinbosarim Olya opa olib keldi. Boradigan joyi, so‘raydigan odami yo‘q, -dedi. Yaxshilik qilib boshpana berdim, bir-ikki so‘m pul topsin, deb mijoz topib bermoqchi bo‘ldim. Hammadan pulni 70 foiz olsam, undan 50 foiz olishga rozi edim. U yalinib "Opajon, men ona bo‘laman. Yaxshi ko‘rgan yigitim armiyaga ketdi. Boshqa birovga beramiz, deganda unamadim. U kelsa, menga uylanadi, meni bu ko‘chaga boshlamang. Yaxshisi farroshlik qilay, ota-onam oq qilib uydan quvmasaydi, yigitimni kutib o‘tirardim. U, "bolangni asra. Asramasang uylanmayman” deb xat yozgan, -dedi. Men ko‘ndim. U supur-sidir qilib yurdi. Biroq ko‘hlikkina bo‘lgani uchun mijozlarimizning nazariga tushdi. Menga ko‘proq pul berishdi. Ular uch kishi edi. Qizni ko‘ndirolmadim. Ovqatlanayotganida "dori”dan tashladim. Keyin ko‘zlari suzilib, kim qayerga yetaklasa, boradigan holga keldi. Erkaklar uni olib chiqib ketishdi. Ertalab yig‘lab-siqtab keldi. "Opa, sizga ishonuvdim, nega shunday qildingiz?” -dedi.
-Sen o‘z ixtiyoring bilan uydan chiqib ketding. Seni shu xonalarga ham kiritib qo‘yaverardim. O‘zing xohlading, deb urishdim.
-Men endi rasvo bo‘ldim. Yaxshi ko‘rganimga tegolmayman. Lekin bolasini asrashim kerak, -dedi. Bu buzuqlik in qurgan joyda uni himoya qilish qiyin edi. Har doim sezdirmay "dori” yedirib, uni erkaklarga qo‘shardim. Bolasi olti oylik bo‘lganda mazasi qochib qoldi. Do‘xtirga ko‘rinib keldi. Vajohati o‘zgargan. Bizga bir og‘iz ham gapirmay, inqillab uyga kirib keldi. Biz Olya opa bilan yuzta-yuzta qilib o‘tirgandik. Uning gapirmagani, siltanib uyga kirgani jahlimni chiqardi. Shundan keyin og‘riqdan to‘lg‘ona boshladi. Boyagina tildan qolgan qiz bizdan yordam so‘rab yonimizga keldi va yig‘lay boshladi. Kayfim zo‘r uchun uni tomosha qilib o‘tiraverdim. U biz o‘tirgan ayvon burchagiga borib tug‘di. Bola o‘lik edi. Qiz inqillab-sinqillab ko‘zimga shunday tikildi-ki, yuragim uvishib ketdi.
-Iloyo do‘xtirlar ichingni kavlab o‘ldirsin. Shuncha azob topdim. Do‘xtir chaqirtirmading.
-Tug‘ish azobini, to‘lg‘oq nimaligini sira ko‘rmagandim, -dedim "qah-qah” urib. Ikki soatlar qarovsizlikdan ko‘p qon yo‘qotdi. So‘ng rangi oqarib hushsizlandi. Bizning kayfimiz taroq bo‘lgani uchun tanish do‘xtirlarni ham chaqirtirmadik. Uning azoblanganidan quvonardim. Chunki ahyon-ahyon farzandsizligim ko‘nglimga armon solardi. Qizning bu azobini ko‘rib yaxshiyamki homilador emasman, yaxshiyamki ona bo‘lolmayman, deb o‘zimni yupatganman. U og‘riqdanmi, kuchsizlikdanmi oyog‘ida zo‘rg‘a turdi. Bir amallab gandiraklab keldi-yu, dasturxon ustidagi pichoqni oldi va menga suqmoqchi bo‘ldi.
-Odamxo‘r, menga nasha ichirgansan. Bolamning o‘limiga sen aybdorsan. Qotilsan. Kelib-kelib sendan najot so‘radimmi? -dedi. Bu uyatsiz so‘zni eshitaverib etim qotgan bo‘lsa-da, yaxshiligimga yomonlik qaytarayotgan qiz asabimni o‘ynatdi. Mening ko‘kragimga sanchmoqchi bo‘lgan pichoqni qo‘limdagi sochiq bilan qaytarib olib qoq yuragiga tiqdim. So‘ng:
-Olya opa, pichoqni sug‘ur. Ko‘nglim behuzur bo‘layapti, -dedim.
-Bekor qilding. Bolasidan qutulib emin-erkin pul ishlardi. Figurasi zo‘r edi-da, -deb Olya mast holda pichoqni sug‘urib oldi. Homilani janda-junda lattaga o‘rab, axlatga tashladik. Qizni Danil bilan Misha gilamga o‘rab mashinaga ortishdi. Anhorga tashlagani olib ketishdi. Pichoqni javonning ustiga qo‘ydim. Yopig‘lik qozon yopig‘ligicha qolishi mumkin edi. Ro‘paramizdagi "dom”da o‘ris eru xotin yashaydi. Nima balolarni axlatdan terib yurishadi. Shu pastkashlar tufayli sirimiz ochilib qoldi. Organdan kelib homilador ayollar surishtirila ketdi. Qo‘shnilar "shu uyda ikkiqat qiz supur-sidir qilardi”, debdi. Qizning o‘ligi ham topildi. Xullas, Olya opa qamalib ketdi. Pichoqda uning barmoq izlari bor edi-da.
-Bu yaxshilik emas, vahshiylik-ku? Sizdan nafratlanaman. Siz inson emas, alvastisiz.
-Uningni o‘chir. Boya ko‘zini qo‘rqitdim, deb kerilma. Besh minutda seni ham asfalasofilinga jo‘nataman. Uning o‘zi nontepkilik qilib menga pichoq o‘qtaldi.
-Anzirat opa, bu birovga qilgan yaxshiligingiz bo‘lsa, yomonligingiz qanday bo‘ladi?
-Yomonligimni "Zargar”dan keyin ko‘rsataman.
-Mastura bekaning shogirdi Anzirat beka qanday qilib bir ojizaga qorovullik qilishni or bilmayapti. Kimsan "Zargar”ning qirolichasi?
-Ahmoq qiz. Men bu yerga topshiriq bilan kelganman. It egasiga vafo qiladimi, yo‘qmi bilishim kerak.
-Rashidmi? - "Zargar”dan oldin senga qo‘l tekkizsa ham boshi kundada. Tungi o‘ljadan ulushini